Άκουγα χτες σ΄ ένα ραδιόφωνο, να γίνεται αναφορά στα γεγονότα της Τηλλυρίας του 1964 κι έπαθα σοκ. Τόσο ρηχή αναφορά, δεν μου άφηνε καμιά αμφιβολία για το πως δημιουργούνται όλες αυτές οι στρεβλώσεις στην ιστορία μας, που επιτρέπουν στον κάθε παραπλανημένο να παρεμβαίνει στα γεγονότα και να τα πλάθει όπως βολεύει τις ιδεοληψίες ή τις φιλοδοξίες του. «Ο Γρίβας προσπάθησε να καταλάβει τους τουρκοκυπριακούς θύλακες», έλεγαν οι εκφωνητές του «σαν σήμερα» και το επαναλάμβανε ο έμπειρος δημοσιογράφος, που ήταν στο στούντιο. Και τίποτε άλλο. Αυτό ήταν ο Αύγουστος της Τηλλυρίας. Ολόκληρη ιστορία, σφαγές, βομβαρδισμοί, επιθέσεις εναντίον χωριών, σχέδια απόβασης, ήταν: «Ο Γρίβας προσπάθησε να καταλάβει τους τουρκοκυπριακούς θύλακες», ωσάν να ξύπνησε ανάποδα ένα κακό πρωί και επιτέθηκε στους θύλακες για να περάσει την ώρα του. Όμως πρόκειται για τα πιο περίπλοκα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας μας, που ξεκίνησαν από τα Χριστούγεννα του 63 με την αποχώρησε των Τ/κ από τα όργανα και τους θεσμούς της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη δημιουργία των θυλάκων. Στα Κόκκινα κορυφώθηκαν τα γεγονότα γιατί εκεί προσπαθούσαν να δημιουργήσουν προγεφύρωμα ώστε να διακινούν οπλισμό, που έφερναν από την Τουρκία και να προετοιμάσουν το έδαφος για τουρκική εισβολή. Το φυσικό λιμάνι των Κοκκίνων, εκεί που σήμερα πάνε οι Τουρκοκύπριοι και γιορτάζουν τη νίκη τους, την ίδια ώρα που οι Ελληνοκύπριοι θρηνούν τους νεκρούς τους, προσφερόταν για εισβολή. Έπρεπε όμως να ελεγχθεί όλη η γύρω περιοχή για να μην εμποδίσει κανείς την απόβαση. Έτσι, από τον θύλακα των Κοκκίνων (μέσα από τα χωριά Μανσούρα, Αλέφκα κ.α.) επί μέρες έβαλλαν με όλμους, μπαζούκες, αντιαεροπορικά, ακόμα και από τορπιλάκατους από τη θάλασσα, εναντίον θέσεων της Εθνικής Φρουράς και ο Γρίβας, που ήταν ο αρχηγός της στρατιωτικής διοίκησης, αμυνόταν από αυτές τις επιθέσεις. Όταν κατάφεραν οι ελληνοκυπριακές δυνάμεις να αντιμετωπίσουν και να ελέγξουν την κατάσταση, η Τουρκία, που δεν ήθελε να χάσει το λιμάνι όπου σχεδίαζε να κάνει την απόβαση προχώρησε με αεροπορική επιδρομή. Βομβάρδισε όλη την Τηλλυρία (και την έκαψε με βόμβες ναπάλμ) και σκόρπισε το θάνατο για να γραφτεί ακόμα μια από τις δεκάδες σελίδες θυσιών των Ελληνοκυπρίων, απέναντι στους αδελφούς τους Τουρκοκύπριους, με τους οποίους όπως μας λένε, θέλουμε να ζήσουμε ξανά μαζί τους ειρηνικά και αδελφωμένα, όπως ζούσαμε παλιά…
Ούτε η αεροπορική επιδρομή, ούτε οι μάχες της Τηλλυρίας ήταν μεμονωμένα επεισόδια. Ήταν η κορύφωση των συγκρούσεων, που δεν σταμάτησαν ποτέ μετά το 1963 και εντάσσονται στο πλαίσιο των τουρκικών στόχων γεωγραφικού διαχωρισμού (αυτό δηλαδή που τους προσφέρουμε εμείς σήμερα με τους όρους της διζωνικής, αλλά δεν την δέχονται γιατί έπαψαν πια να επιδιώκουν διχοτόμηση, τώρα επιδιώκουν έλεγχο όλης της Κύπρου), που εκφράστηκαν με τους εξοπλισμούς των Τουρκοκυπρίων πολύ πριν από το 1958, με το μποϊκοτάρισμα των συμφωνιών Ζυρίχης, με την κρίση για τα ξεχωριστά δημαρχεία, με την παράλυση του κράτους όταν δεν ψήφιζαν τους νόμους για τις φορολογίες, με τη δημιουργία των θυλάκων και πολλά άλλα.
Όταν λοιπόν όλα αυτά εμείς τα περιγράφουμε με τη φράση «ο Γρίβας προσπάθησε να καταλάβει τους τουρκοκυπριακούς θύλακες», ε, τι να πώ; Ότι είμαστε άξιοι της τύχης μας;