του Κ. Καραΐσκου, από το Άρδην τ. 71, Αύγουστος-Οκτώβριος 2008
Το πεδίο διεξαγωγής του µειονοτικού παιγνίου στη Θράκη έχει εν ολίγοις ως εξής: Σε ένα σύνολο 350.000 κατοίκων υπάρχει ένας µουσουλµανικός πληθυσμός κάπου στις 110.000 ψυχές, ο οποίος στη συντριπτική του πλειοψηφία, όταν κληθεί δηµοσίως να αυτοπροσδιοριστεί εθνοτικά, δηλώνει «τουρκικός». Μια ελάχιστη µειοψηφία µονάχα είναι διατεθειµένη να διακηρύξει την διαφορετικότητα της καταγωγής της, είτε αυτή είναι ποµάκικη είτε τσιγγάνικη. Κι ας αποτελούν οι Ποµάκοι και οι Ροµά κάπου τον µισό πληθυσµό της µειονότητας, µε τάσεις µάλιστα αυξητικές. Η πολιτική της Άγκυρας, που συνοψίζεται στον πολιτικό έλεγχο της µειονότητας και στην πολιτιστική της αφοµοίωση, δηλαδή στον εκτουρκισµό της, δείχνει να φέρνει καρπούς, καθώς από την ελληνική πλευρά ποτέ δεν υπάρχει οργανωµένο σχέδιο δράσης και σπανίζει ακόµη και η θέληση για κάποιαν αντίσταση στις εξελίξεις. Καλό είναι να δούµε στις λεπτοµέρειές του το σκηνικό, αποφεύγοντας τις γενικεύσεις και τους αφορισµούς, µήπως και κάποτε ξεπεράσουµε τον πρωτογονισµό στην συµµετοχή µας στο παραπάνω παιχνίδι.
Ο βασικός παίκτης είναι η τουρκική πολιτική, είτε αυτή εκφράζεται από το Υπουργείο της των Εξωτερικών δια του Προξενείου Κοµοτηνής και της µειονοτικής Συµβουλευτικής Επιτροπής είτε εκφράζεται από τα παρακλάδια του παρακράτους – βλέπετε και υπόθεση «Εργκενέκον» στη γείτονα – δια των πρακτόρων που δρουν ανεξέλεγκτα στην περιοχή. Και λέγοντας για πράκτορες δεν εννοούµε µόνο τα κορυφαία ονόµατα δολοφόνων τύπου Γεσίλ ή Τσατλί αλλά και για άλλους, ντόπιους, οι οποίοι αυτοπροσφέρονται ως καλοί αγωγοί του φανατισµού και του ατατουρκισµού. Εκατοντάδες άνθρωποι λοιπόν δρουν υπό καθοδήγηση και διοχετεύουν όποτε χρειάζεται τη γραµµή προς τη µάζα, δια των συλλόγων τους (που πληθύνουν µε γεωµετρική πρόοδο), των πολιτικών τους εκπροσώπων (βουλευτών νυν και πρώην, δηµάρχων, τοπικών συµβούλων…) και των εφηµερίδων τους (κάπου 12-15, σχεδόν όλες λαθρόβιες και επιδοτούµενες).
Ενδεχοµένως η θέση αυτή, ότι ο βασικός παίκτης µέσα στην ελληνική Επικράτεια είναι η Τουρκία, να ξενίζει όσους ακόµη πιστεύουν στην ύπαρξη ελληνικού κράτους. Η συµβουλή µας είναι να συνέλθουν και να δουν την πραγµατικότητα που βοά γύρω τους, διαπιστώνοντας ότι ελληνικό κράτος δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει είναι ένα τσούρµο άχρηστων, ανίδεων, αδιάφορων, ανεπίδεκτων µαθήσεως τύπων οι οποίοι «στελεχώνουν» –τροµάρα µας– µε τις γνωστές υστεροβουλίες για χρήµα και δύναµη µία δοµή χωρίς στόχο, χωρίς δυνατότητες, χωρίς συνοχή και χωρίς, βεβαίως, καµµία αποτελεσµατικότητα. Ευτυχώς για τον ελληνισµό τούτο το κοπάδι δεν είναι αδιαφοροποίητο. Σε ποσοστά µονοψήφια περιλαµβάνει ενίοτε και ανθρώπους που διαθέτουν, πέρα από την κοινή λογική, αν όχι τον στοιχειώδη πατριωτισµό τουλάχιστον το αίσθηµα της αυτοσυντήρησης. Οι άνθρωποι αυτοί, ενίοτε βάζουν ένα φρένο στην προδοτική ψηφοθηρία, στον διακηρυγµένο φιλοτουρκισµό, στην εκποίηση των πάντων, όταν βέβαια καταφέρουν να ακουστεί ο λόγος τους µέσα στις καταναλωτικές/ εθνοµηδενιστικές ιαχές των χαυνο-πολιτών. Η πολιτική ηγεσία ναι, είναι σήµερα καλύτερη από την εκσυγχρονιστική λαίλαπα που είχε ενσκήψει τα χρόνια 1999-2004 κι αυτό είναι ένα παρήγορο σηµάδι. Το φαντάζεστε; Κορυφή στο ΥΠΕΞ µας είναι η Ντόρα Μπακογιάννη και µπορούµε να µιλάµε για βελτίωση! Τέτοιο λούκι περάσαµε!
Ο τρίτος παίκτης στη Θράκη είναι το τοπικό γραφείο του ΥΠ.ΕΞ. Με την έδρα του στην Ξάνθη, διαθέτει έναν διπλωµάτη επικεφαλής, κάποιο διοικητικό προσωπικό κι έναν µίζερο προϋπολογισµό. Όταν ο διπλωµάτης διευθυντής του έχει µια προσωπική επάρκεια και έγνοια για τον τόπο (κάτι όπως αντιλαµβάνεστε που δεν επιπολάζει στον χώρο), µπορεί ίσως και να παράξει ένα έργο. Να µεταφέρει µια καλή εικόνα στα κεντρικά, να δουλέψει µε ανθρώπους καθαρούς, χριστιανούς και µουσουλµάνους για το δηµόσιο συµφέρον και το καλό όλων, να σταθεί εµπόδιο στο καθολικό ξεβράκωµα των αιρετών πλειονοτικών αρχόντων µπροστά στον εκάστοτε Τούρκο Πρόξενο. Αυτή ήταν πάνω κάτω η περίπτωση του Βασίλη Μπορνόβα, που έµεινε 4 χρόνια στη Θράκη και προσέφερε στον τόπο όσο λίγοι. Πάντως δεν αποτελεί τον κανόνα και αναµένουµε τον αντικαταστάτη του να δούµε αν θα συνεχίσει τη δουλειά που στήθηκε ή αν θα ξεκινήσουν όλα εξαρχής. Ελπίζουµε τουλάχιστον οι εποχές στις οποίες το γραφείο ήταν το τσιφλίκι του γνωστού τριπλοπράκτορα και που τα µυστικά κονδύλια πλήρωναν τα µέλη κάποιων συµµοριών επωνύµων, να έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Ο τέταρτος παίκτης στη Θράκη είναι η τοπική κοινωνία. Η πλειονοτική κοινωνία έχει όλα τα γνωρίσµατα της σύγχρονης ελλαδικής κοινωνίας στην Περιφέρεια της χώρας. Μία παρακµή που διαπερνάει το σώµα της και εκδηλώνεται σε κάθε ευκαιρία: Από τον τρόπο µε τον οποίον αντιλαµβάνεται τον κόσµο και τη ζωή, µέχρι τον τρόπο µε τον οποίο τοποθετεί τον εαυτό της στον τόπο και στην Ιστορία. Από τον αντιπαραγωγικό της προσανατολισµό µέχρι τον ιδεολογικοποιηµένο παρασιτισµό. Από την νεκροφάνεια της Εκκλησίας της µέχρι την απαξίωση των Ενόπλων της Δυνάµεων. Ούτε η ευνοϊκή για την περιοχή γεωπολιτική συγκυρία, ούτε η δηµογραφική ένεση που προσέφεραν οι νεοπρόσφυγες από την πρώην Σοβιετική Ένωση την ξύπνησαν. Εγκατέλειψε τον απαξιωµένο αγροτικό χώρο και συγκεντρωµένη στα τρία αστικά κέντρα φαντασιώνει µιαν αυριανή µετοίκηση στην Αθήνα. Να αγωνιστεί για ποιο πράγµα; Μα ήδη πριν το αναφέρεις, ήδη στο άκουσµα του ρήµατος αναδύεται η πλήξη ή η ειρωνεία. Σε αντίθεση µε την εικόνα αυτή, από την άλλη πλευρά έχουµε µια µειονοτική κοινωνία σε εγρήγορση, που ευρισκόµενη «πίσω» προσδοκά να κερδίσει το χαµένο έδαφος. Μεγάλη βοήθεια σ’ αυτό της δίδει τόσο το χάλι του σύνοικου στοιχείου που περιγράψαµε, όσο και η οικονοµική ευρωστία της Μητέρας πατρίδας. Τεράστιες επιχειρήσεις ξεπετάγονται σε όλους τους τοµείς (εµπορία, µεταποίηση, τώρα και υπηρεσίες), προδιαγράφοντας τον τρόπο που θα προωθηθεί στο µέλλον η τουρκική κυριαρχική παρουσία και συνείδηση. Η θρακική ύπαιθρος έχει ήδη σαρωθεί, αν κερδηθεί και η αγορά των αστικών κέντρων δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να ανακατευτούν τα …Μεχµετζίκ!
Και πάµε στον πέµπτο και τελευταίο παίκτη του παιχνιδιού. Ενδεχοµένως να ακουστεί υπερφίαλο, όµως η αλήθεια είναι ακριβώς αυτή: Η οµάδα των ανθρώπων γύρω από τον «Αντιφωνητή» είναι πλέον ένας υπολογίσιµος παίκτης και ουσιαστικά η µοναδική οργανωµένη και διαρκής αντίσταση –έστω και σε µορφή αντάρτικου– στον πρώτο από τους παίκτες. Είναι µάλλον γνωστό ότι η εφηµερίδα που πολλοί από σας διαβάζουν είναι µονάχα το επικοινωνιακό κοµµάτι της δράσης µας και προέκυψε πριν δέκα χρόνια. Ένας πυρήνας ευάριθµων Ελλήνων και ένας ευρύτερος κύκλος µερικών δεκάδων φίλων αποτελούν την µεγαλύτερη και µακροβιότερη ελπίδα για κάποια παρέµβαση στα πράγµατα, έτσι όπως η δηµοκρατική συνείδηση, η προσωπική αξιοπρέπεια και η αυτονόητη φιλοπατρία επιτάσσουν. Δεν µου είναι εύκολο να αρχίσω να παραθέτω τεκµήρια αυτής της τοποθέτησης, πόσο µάλλον που δεν το θεωρώ απαραίτητο, αφού λίγο πολύ όλοι γνωριζόµαστε. Ας πω µονάχα εδώ ότι την εθνική γραµµή που τώρα φαίνεται να υιοθετεί η πολιτεία, την ανάδειξη της πολιτισµικής ιδιαιτερότητας Ποµάκων και Ροµά, την πρωτοδιατυπώσαµε πανοµοιότυπα πριν δυό δεκαετίες µέσα σε ορυµαγδό αντιρρήσεων. Χωρίς τη σκέψη και τη δράση του Αντώνη Λιάπη, που δυστυχώς δεν µπορούσε να είναι εδώ µαζί µας, σήµερα δεν θα υπήρχε αυτό το ζήτηµα! Να θυµίσω την παρέµβασή µας στο ζήτηµα της Χαράς Νικοπούλου ή στην εαρινή ηµερίδα των Βρυξελλών για τις «αγνοηµένες µειονότητες της Ελλάδας»; Ας προσθέσω ότι ακόµα πασχίζουµε να παραµερίσουµε τις ακατέργαστες απόψεις, τις βλαπτικές υπερβολές, τις ύπουλες συκοφαντίες, την ενδηµική βλακεία και κλείνω εδώ τις περιαυτολογίες για να περάσω στο «δια ταύτα».
Στη Θράκη, όπως και παντού φυσικά, έχουµε µεγάλη ανάγκη από τη δράση και τη συνδροµή σοβαρών ανθρώπων. Κάποια στιγµή οι αναλύσεις εξαντλούνται και εξαντλούν, όµως τα προβλήµατα δεν εκλείπουν. Η κλίµακα στο συγκεκριµένο θέµα είναι τέτοια που επιτρέπει σε µικρές οµάδες να φέρνουν αποτελέσµατα, δεν έχουµε εδώ ένα πρόβληµα του οποίου οι διαστάσεις σε αποθαρρύνουν – όπως είναι π.χ. το περιβαλλοντικό. Η βασική υποδοµή υπάρχει, η στρατηγική έχει χαραχθεί, ο χώρος είναι λίγο πολύ γνωστός, οι δυνάµεις µας όµως είναι αναλογικά λίγες. Θέλουµε βέβαια πρωτίστως συµµάχους και φίλους στην τοπική κοινωνία, όµως και όσοι βρίσκονται µακρυά µπορούν επίσης να συµβάλουν στο να κερδίσουµε πόντους στο παιχνίδι. Πρώτη προϋπόθεση βεβαίως είναι η γνώση, τουλάχιστον των βασικών παραµέτρων, κάτι που προσφέρει ο «Αντιφωνητής» σε ικανοποιητικό βαθµό. Από κει και πέρα υπάρχουν διάφορες δυνατότητες, όπως λ.χ. να ενισχυθούν οι τολµητίες που διαφοροποιούνται από την παντουρκική γραµµή – ο Σεµπαεδίν Καραχότζα είναι εδώ. Οι άνθρωποι που δηλώνουν Ροµά ή Ποµάκοι χρειάζονται τακτικά ηθική, υλική ή άλλη συµπαράσταση. Είναι ανάγκη να διαδοθούν φωνές σαν τη δική µας και να διευρύνουµε τους διαύλους επικοινωνίας µε τα κατεστηµένα ΜΜΕ (κυρίως τα αθηναϊκά κανάλια), καθώς όποτε συµβαίνει κάτι σηµαντικό στη Θράκη, µας είναι αδύνατον να το περάσουµε σε µαζικό επίπεδο. Συχνά δεν χρειάζονται χρήµατα αλλά ανθρώπινο δυναµικό, εξειδικευµένη γνώση, τεχνική βοήθεια. Προτείνουµε λοιπόν να γίνει ένα δίκτυο φίλων της Θράκης, από ανθρώπους που θέλουν να κάνουν πράγµατα για τον τόπο, παρότι µένουν µακρυά – ειδικά οι διαµένοντες στην Αθήνα µπορούν να συνδράµουν πολλαπλώς. Εμείς είμαστε εδώ και εδώ θα µείνουµε – κι αναµένουµε!
