του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Θα ήθελα να μπορούσα να γράψω για την επέτειο ένα κείμενο σαν πολιτική ομιλία. Γεμάτο κούφια λόγια, ηχηρά και συγκινητικά ταυτόχρονα. Κι ας μην είχαν νόημα, ας μην είχαν αξία.
Να μιλάς για την ανάγκη να δείξουμε βούληση για λύση. Να επαναλαμβάνεις ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την επανεκκίνηση των διαπραγματεύσεων. Να διακηρύττεις προσήλωση στον διακηρυγμένο στόχο της ΔΔΟ. Να κινδυνολογείς για το χρόνο που είναι εναντίον μας…
Πέρασαν έτσι πενήντα ολόκληρα χρόνια. Πώς μπορείς να τα επαναλαμβάνεις σαν να ξεκινάς κασετόφωνο και να μην ταράζεται η ψυχή σου; Δεν σε πιάνει απελπισία να τα σκέφτεσαι; Να προσπαθείς να τα βάλεις στο χαρτί ψύχραιμα και ρεαλιστικά; Μα, ποιος άλλος ρεαλισμός μπορεί να υπάρχει μπροστά στα μάτια σου εκτός από το παγκόσμιο φαινόμενο να μετατρέπεται ολόκληρος λαός σε ύποπτο θύτη, σφαγέα και ρατσιστή, ενώ αυτός είναι το θύμα της πιο μεγάλης βαρβαρότητας, του πολέμου, της ληστρικής επιδρομής μιας χώρας αποδεδειγμένα ένοχης.
Να τον αναγκάζουν να παρακολουθεί απαθώς και αδιάφορα, με τα χέρια σηκωμένα, ανίκανο, παραδομένο σε μια άδικη μοίρα, να του φορτώνουν ακόμα και την τουρκική εισβολή και τις συνέπειες της. Μισό αιώνα να υποβάλλουν σε ένα λαό –που έχει στους ώμους και στη ψυχή του όλες τις συνέπειες της εισβολής και της κατοχής– ότι αυτός ευθύνεται για την τραγωδία του. Για να τον ξεδοντιάσουν, να τον μετατρέψουν σε πειθήνιο όργανο των ανήθικων σχεδίων σε βάρος του.
Ευθύνεται για το πραξικόπημα, ευθύνεται για τη διχοτόμηση που τον κυνηγά από το 1946, για την τουρκοανταρσία, για τα συμφέροντα των Βρετανών, ευθύνεται γιατί κάποιοι υποσχέθηκαν στις «μεγάλες δυνάμεις» να τους τον παραδώσουν τυλιγμένο σε φτηνό χαρτί το 2004 κι αυτός αντέδρασε και δεν τους άφησε να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους. Και πρέπει να πληρώσει την ανυπακοή του. Ένας ολόκληρος λαός ευθύνεται που δεν τον άφησαν ποτέ να ζήσει ελεύθερα και ειρηνικά στον τόπο που ρίζωσαν γι΄ αυτόν χιλιάδες θυσιασμένοι πρόγονοι, αιώνες και αιώνες.
Μισός αιώνας και να ακούς ακόμα τους ηγέτες σου να συνεχίζουν τα παραμύθια τους, να σου μιλούν για την ιδανική ΔΔΟ, να σου βάζουν διλήμματα, να μην έχουν πραγματικές απαντήσεις, να οδηγούν συνεχώς σε αδιέξοδα κι όμως εσύ να συνεχίζεις να τους εμπιστεύεσαι. Πού αλλού να στραφείς; Και να αναπαράγεις τα παραμύθια τους στους καφενέδες και στις γειτονιές σαν απελπισμένος παρίας. Να μην δικαιούσαι ούτε καν να γίνεις λίγο συναισθηματικός, έστω και την ημέρα της επετείου. Γιατί τώρα ζούμε σε εποχές ρεαλισμού, δεν έχουν θέση οι συναισθηματισμοί. Κι αν το κάνεις, όλο και κάποιος «ρεαλιστής» θα πεταχτεί να σου πει: Αφού δεν θέλεις ΔΔΟ τι προτείνεις; Πού να καταλάβει ότι δεν σε αφορούν τα σάπια παραμύθια τους. Ελευθερία. Δημοκρατία. Ανθρώπινα Δικαιώματα. Τίποτε άλλο. Φτάνει να εξασφαλίζονται κι ας δώσουν όποιο τίτλο θέλουν.
Όχι, όμως, να δεχόμαστε σαν μονόδρομο το άλλοθι της ανικανότητας. Το άλλοθι της προδοσίας. Ή, μήπως, δεν μπορείς να το λες ούτε αυτό; Και τότε, πώς στο καλό φτάσαμε να καλούμε τα Ηνωμένα Έθνη να βοηθήσουν την Κύπρο που έχει κατοχή και να μας λένε πως αυτό που έχουμε είναι μόνο ψυχολογικό πρόβλημα. Και πρέπει να ανοίξουμε κι άλλα οδοφράγματα για να το ξεπεράσουμε. Κι άλλα ΜΟΕ για να σκεπάζεται κάτω από αυτά ο κατοχικός στρατός. Αν δεν είναι προδοσία που φτάσαμε σε αυτό το σημείο, τότε τι είναι; Αφέλεια; Ασυνειδησία; Ανικανότητα; Όλα αυτά, αλλά και προδοσία είναι. Της πατρίδας και του λαού.
Τρεις χιλιάδες χρόνια αντέχαμε. Ο ένας μετά τον άλλο οι κατακτητές. Μια δράκα είμαστε κι οι άλλοι μιλιούνια. Χάναμε την ελευθερία μας, αλλά ποτέ την πίστη μας. Ποτέ την ελευθερία της ψυχής μας. Ποτέ δεν ξεχνούσαμε ποιοι είμαστε κι από πού ερχόμαστε. Ποτέ δεν ξεπουλούσαμε συνειδήσεις και ταυτότητες και πολιτισμό και ιστορία και γλώσσα. Τα φύλαγαν όλα πίσω από τις κλειστές πόρτες, στα χαμόσπιτά τους, οι παππούδες μας για να μας τα παραδώσουν. Κι εμείς; Σήμερα;
