Ερώτων ατελών αβέβαιες μνήμες

Το ανέλπιστο τέλος του φλερτ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ…

του Θανάση Τζιούμπα από τη Ρήξη (φ. 92) που κυκλοφορεί

Η πρόσφατη «συγνώμη» του σιωνιστικού καθεστώτος του Τελ Αβίβ στους νεο-οθωμανούς της Άγκυρας, μια συγνώμη που προκάλεσε η «σχεδόν σωματική» πίεση του Ομπάμα κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Ισραήλ, αποτέλεσε έκπληξη μόνο για όσους είχαν ελπίσει σε μια αντιπαράθεση που θα μας γλιτώσει από τον τουρκικό επεκτατισμό, που θα απαλείψει τα F 16 του από τους ουρανούς και τα πολεμικά του από τα κύματα του Αιγαίου. Η ωμότητα των Ισραηλινών (βλέπε συνέντευξη του πρώην Γ. Δ/ντή του Ισραηλινού ΥΠΕΞ και πρέσβη στην Τουρκία, Αλιόν Λιέλ στη Σοφία Παπαϊωάννου, http://folders.skai.gr/main/theme?id=375&locale=el) ήρθε να αναιρέσει όλα τα επικοινωνιακά καλούδια με τα οποία οι τελευταίες κυβερνήσεις αποκοίμιζαν τον κόσμο: οριοθέτηση ΑΟΖ, εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, διέλευση αγωγών φυσικού αερίου, υπογραφές που δεν στέγνωσε ακόμη το μελάνι τους, όλα μπορούν να αναθεωρηθούν υπό το φως του νέου ειδυλλίου.

Η αντιπαράθεση που έγινε με αφορμή τη Φλοτίλα και ό,τι ακολούθησε, μια αντιπαράθεση στην οποία οι θιασώτες της ελληνο-ισραηλινής «συμμαχίας» κράδαιναν το απόλυτο επιχείρημα του «ρεαλισμού» απέναντι στον «ρομαντισμό» των ακτιβιστών και των υποστηρικτών τους, πρέπει να διεξαχθεί τώρα αντίστροφα: Ας κάνουμε έναν απολογισμό μιας πολιτικής, που εγκαινιάστηκε από τον Παπανδρέου και συνεχίστηκε από τον Σαμαρά, ας αθροίσουμε τα οφέλη για να δούμε πόσα απίδια έχει ο σάκος. Εγώ πάντως, κλασικός ρομαντικός, φωνάζω εδώ και δύο χρόνια (π.χ. http://www.ardin.gr/?q=node/3646), πως το κόστος καθιστά μια τέτοια συμμαχία λεόντειο. Την ΑΟΖ, το ελλαδικό κράτος δεν θα την οριοθετήσει με το Ισραήλ αλλά με την Αίγυπτο και τη Λιβύη, και εδώ τα αποτελέσματα της ελλαδικής εξωτερικής πολιτικής είναι πρόδηλα. Ακόμη και η Κύπρος, που την οριοθέτησε με το Ισραήλ, αντιμετωπίζει τώρα το μέγεθος της αξιοπιστίας τέτοιων εταίρων.
Στο Άρδην και τη Ρήξη, έχουμε γίνει κουραστικοί να επαναλαμβάνουμε  πως  Ισραήλ και Τουρκία είναι «καταδικασμένοι» να είναι σύμμαχοι. Είναι τα δύο στηρίγματα της παρακμάζουσας Δύσης στο χαοτικό τοπίο της Ανατολής, αυτά που διασφαλίζουν τον (μερικό ίσως) έλεγχο πάνω στους υδρογονάνθρακες και τις οδεύσεις τους, αυτά που περιορίζουν τον κίνδυνο μιας Ανατολής που γιγαντώνεται δημογραφικά και οικονομικά, είναι τέλος και το μαστίγιο (Ισραήλ) και το καρότο (Τουρκία) που αποτελούν τις δύο όψεις του νομίσματος απέναντι στον αραβικό κόσμο.
Φυσικά και υπάρχουν διαφοροποιήσεις με τις πολιτικές των ΗΠΑ και της ΕΕ, όπως και διαφοροποιήσεις μεταξύ τους, δεν ζούμε στην εποχή που τα αεροπλανοφόρα του θείου Σαμ όριζαν μόνα τους την ημερήσια διάταξη.  Φυσικά και υπάρχουν επίσης τριβές μεταξύ τους η σχετική αυτονομία τους απέναντι στη Δύση και τα δικά τους συμφέροντα δεν τους οδηγούν μόνο σε ταύτιση. Όμως η κύρια πλευρά, η στρατηγική, επιβάλλει τη συνεργασία, ακόμη και αν η δευτερεύουσα πλευρά, η συγκυρία, η τακτική, οδηγεί σε πρόσκαιρες αποκλίσεις. Η Συρία, λοιπόν (ή μάλλον ο επικείμενος διαμελισμός του πτώματος της Συρίας), τους έφερε κοντά, ακόμα και όταν το Παλαιστινιακό τους απομάκρυνε. Το σχεδιαζόμενο χτύπημα του Ιράν, ενός εταίρου που εγκαταλείφθηκε εν μια νυκτί από τους πολιτικούς των «μηδενικών προβλημάτων», φαίνεται να ολοκληρώνει το συνοικέσιο του Ομπάμα.
Τόσο η Τουρκία όσο και το Ισραήλ χρειάζονται ως στρατηγικό εταίρο τη Δύση. Το Ισραήλ, γιατί δεν έχει τα μεγέθη και η Τουρκία, γιατί ακόμη τεχνολογικά και οικονομικά δεν μπορεί χωρίς τους δυτικούς (αν καταφέρει και κατασκευάσει με δική της έρευνα και ανάπτυξη αεροσκάφη 5ης γενιάς, το ξανασυζητάμε).
Οι πολιτικές συμμαχιών μιας χώρας του μεγέθους της Ελλάδας επιβάλλεται α) να μην υποκαθιστούν τα εργαλεία της ισχύος, οι σύμμαχοι δεν ακυρώνουν την ανάγκη για ένοπλη ισχύ, αλλιώς θα σε καταπιούν οι ίδιοι, και β) σε μια γωνιά του πλανήτη όπως η δική μας, είναι αναγκαίες οι ισορροπίες, τα πράγματα συντελούνται στον χώρο του γκρίζου και όχι σε αυτόν του άσπρου-μαύρου. Και προφανώς δεν είναι αξιοσέβαστος συνομιλητής αυτός που διαρκώς απεμπολεί  την εθνική του κυριαρχία υποχωρώντας στην παραμικρή πίεση, κατεδαφίζει τις αμυντικές του δυνατότητες, αποκοιμίζει τον λαό του με έναν αγοραίο πασιφιστικό λαϊκισμό και αναγορεύει το «ναι σε όλα» σε ακρογωνιαίο λίθο της εξωτερικής του «πολιτικής». Η «θωράκιση απέναντι στον εξ’ ανατολών κίνδυνο είναι εμπόρευμα για εσωτερική κατανάλωση όταν συνοδεύεται από μια χρόνια οσφυοκαμψία απέναντι στον τουρκικό αναθεωρητισμό.
Ο ελληνισμός της Κύπρου, μπροστά στο αδιέξοδο της καταστροφής  του ’74 και της κατοχής, απέφυγε την προετοιμασία για αντικατοχικό αγώνα και επένδυσε την συνέχισή του ως κρατική οντότητα στον «διεθνή παράγοντα» και στο «οικονομικό θαύμα», που σήμερα καταρρέει κάτω από τα χτυπήματα ακριβώς του «διεθνούς παράγοντα», αποδεικνύοντας τη γύμνια του βασιλιά. Οι προνομιακές σχέσεις με το Ισραήλ αποδείχθηκε πως δεν βαραίνουν στη ζυγαριά της πραγματικότητας περισσότερο από τις σχέσεις του Χριστόφια με τους Ρώσους ή το γεγονός πως ο Αναστασιάδης ήταν ο άνθρωπος των Δυτικών.
Βέβαια, αν η πραγματικότητα δεν μας αρέσει ή δεν ταιριάζει με την προφητεία στην οποία αποθέτουμε τόσα χρόνια τις ελπίδες μας,  μπορούμε να  την αμφισβητήσουμε ή να περιμένουμε να ξημερώσει μια άλλη, καλύτερη μέρα. Μπορούμε να περιμένουμε πότε θα ξαναμαλώσουν οι Ισραηλινοί με τους Τούρκους για να νιώσουμε καλύτερα, αλλά το ζήτημα είναι πόσο ακρωτηριασμένοι θα είμαστε όταν έρθει εκείνη η μέρα. Με τον ίδιο τρόπο, οι Παλαιστίνιοι της Γάζας θα πρέπει να ξαναβάλουν στη ναφθαλίνη τις τούρκικες σημαίες που ύψωσαν όταν πίστεψαν στην προστασία του νέου Χαλιφάτου. Όποιος περιμένει τον από μηχανής θεό για να επέλθει η κάθαρση στη τραγωδία, αυτό το τίμημα διακινδυνεύει.
Αλλά το θέμα είναι αλλού: σε ένα πεδίο αυξημένης εντροπίας, όπου κάθε δράση δημιουργεί αντίδραση, η παρούσα κατάσταση μπορεί να δημιουργήσει και ευκαιρίες. Η αποκατάσταση των τουρκο-ισραηλινών σχέσεων με αμερικανική εποπτεία και με προφανή στόχο τον διαμελισμό της Συρίας ως πρελούδιο της επίθεσης στο Ιράν, μπορεί να οδηγήσει σε δεύτερες σκέψεις παίκτες που, ως τώρα, αποδέχονταν την υπαγωγή τους στην τουρκική σφαίρα επιρροής, με πιο σημαντικό παράδειγμα την Αίγυπτο. Εκεί ίσως να υπάρχει ακόμα δυνατότητα να αξιοποιηθούν σχέσεις που κατέστρεψε ο βλακώδης τρόπος με τον οποίον πραγματοποιήθηκε η ελληνο-ισραηλινή προσέγγιση από την ελλαδίτικη και κυπριακή κυβέρνηση.
Με τους ξυπόλυτους, θα ρωτήσετε; Ναι, με τους ξυπόλυτους, αν είναι αυτοί που λένε ΟΧΙ, αν δεν θέλουμε τα ΝΑΙ της οικονομική μπότας των Γερμανών και των Waffen SS τους ή του πουλήματος  των χλιδάτων του Ατλαντικού. Ο ελληνισμός βρίσκεται μπροστά σε μια νέα Ιερή Συμμαχία (ή μια νέα Γιάλτα, αν προτιμάτε). Σε τέτοιες συνθήκες, το να ελπίζει κανείς σε μια νέα ναυμαχία του Ναβαρίνου είναι ουτοπικό, εκτός κι αν αυτό που προσδοκά είναι ένα κηδεμονευόμενο νεοαποικιακό κρατίδιο, όπως αυτό που ίδρυσαν οι τότε «φίλοι Ο φυσικός χώρος της Ελλάδας, σε όλη την ιστορική της διαδρομή, δεν ήταν άλλος, ακόμη κι αν οι ελίτ ζούσαν το ενύπνιό τους σε βλαχομπαρόκ απομιμήσεις παρισινών σαλονιών. Με τους ξυπόλυτους λοιπόν Παλαιστίνιους, με τους ξυπόλυτους Κούρδους, με τους ξυπόλυτους Σέρβους και λοιπούς Βαλκάνιους «γύφτους», τους μαυριδερούς όπως η αφεντιά μας. Στο κάτω-κάτω, όταν διώχναμε τους Τούρκους από τα Βαλκάνια, το μακρινό 1912, με ποιους το πετύχαμε;