Το ΚΚΕ σε κρίσιμη καμπή

Εικόνα αποσύνθεσης ενόψει του κρίσιμου 19ου συνεδρίου

του Γιώργου Ρακκά από τη Ρήξη (φ. 92) που κυκλοφορεί

Για να τα μαθαίνουμε εμείς οι κοινοί θνητοί, που βρισκόμαστε εκτός των αμείλικτων κομματικών στεγανών του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού», μέσα πρέπει να γίνεται της μουρλής! Ο λόγος για τη διχογνωμία που έχει ξεσπάσει στο ΚΚΕ εν όψει του 19ου Συνεδρίου, που θα πραγματοποιηθεί μέσα στον Απρίλη.
Το αντικείμενό της, γνωστό, διακινείται εδώ και μήνες μέσω του «αστικού Τύπου», και εσχάτως εκδηλώνεται με ανοιχτά κείμενα κριτικής και στον Ριζοσπάστη. Από τη μία, η ηγεσία, με μια νέα γενιά απαρατσνίκων, τη νεολαία, που γυρεύουν την αναθεώρηση της κομματικής στρατηγικής και την αναδίπλωση σε μια «πούρα κομμουνιστική γραμμή» αμφισβήτησης του «εθνικοανεξαρτησιακού» χαρακτήρα της σημερινής πολιτικής πάλης στην Ελλάδα.
Από την άλλη, όσοι αμφισβητούν την πρόσφατη μεταστροφή και της χρεώνουν την απομόνωση του ΚΚΕ από την ελληνική κοινωνία και την περιθωριοποίηση από τις εξελίξεις των τελευταίων τριών χρόνων – σε μια στιγμή που οι συνθήκες φαντάζουν ιδανικές για ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, καθώς οι όροι διαβίωσης της πλειοψηφίας επιδεινώνονται ραγδαία, και ταυτόχρονα η χώρα ρίχνεται βίαια στο καθεστώς μιας «αποικίας χρέους».
Για τους περισσότερους, η επιμονή της ηγεσίας στην προτεραιότητα του «ταξικού» έναντι του «εθνικού», και στην προώθηση, υποτίθεται, μαξιμαλιστικών αιτημάτων για «σοσιαλιστική οικονομία», απέναντι στις «αστικοδημοκρατικές» αυταπάτες των αντιμνημονιακών μετώπων, φαντάζουν ακατανόητες.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχουν θεωρητική ερμηνεία, διότι τα ελατήριά τους έχουν άλλη προέλευση: την ιδιαίτερη πορεία που διέγραψε το ΚΚΕ από το 1991 κι έπειτα. Το πώς λειτουργεί μέσα του το τραύμα της πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού, της ευρύτερης κρίσης του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και, στα δικά μας, η πικρή εμπειρία του Συνασπισμού και της διάσπασης.
Τότε, στην πραγματικότητα, μέσα σε ένα ή δύο χρόνια, το κόμμα σταδιακά αποψιλώνεται ιδεολογικά, θεωρητικά, χάνει όλους τους οργανικούς του διανοούμενους, που καβαλούν το σκουπόξυλο του οπορτουνισμού που σταδιακά θα τους οδηγήσει στον Συνασπισμό και, ορισμένους από αυτούς, ακόμα μακρύτερα, στο ΠΑΣΟΚ. Έκτοτε, ο «φονταμενταλισμός», η αναδίπλωση στο εσωτερικό του κόμματος, η επικράτηση οργανωτικίστικων αντιλήψεων, η… μεταβολή των μελών του ΚΚΕ σε ένα είδος νέων «μαρτύρων» του Ιεχωβά, φάνταζε η μόνη λειτουργική τακτική για την επιβίωση ενός μηχανισμού που, μέσα σε μια πενταετία, έχασε εγκέφαλο και πνεύμονες, και το ’ριξε αντανακλαστικά στο τρέξιμο.
Μέσα σε αυτό το πολιτικό κλίμα, διαμορφώθηκε ένας νέος «συλλογικός νους», με κριτήρια σκέψης πολύ διαφορετικά από την κοινή λογική: Ένας τρόπος σκέψης, πρακτικός, άνευ σοβαρών θεωρητικών επεξεργασιών, που ψάρευε από τους ξύλινους όρους της μαρξιστικής αργκό, για να καταρτίσει μια στρατηγική σχεδόν παβλόφεια, που απασχολούνταν αποκλειστικά με το πώς θα γλιτώσει από την επανάληψη της τραγικής εμπειρίας του 1989-91, από έναν νέο «ενιαίο» Συνασπισμό.
Έτσι, για χρόνια, το ΚΚΕ λειτουργούσε ως αντεστραμμένο είδωλο του ΣΥΝ, και αυτό από σπόντα του βγήκε σε καλό, διότι το Κόμμα, αντιμαχόμενο τον εθνομηδενισμό των «ανανεωτικών», κατάφερε να αποκαταστήσει την απήχηση που διατηρούσε σε ένα μέρος των φτωχότερων λαϊκών τάξεων –πράγμα που φάνηκε στις κινητοποιήσεις ενάντια στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, όταν η Αυγή φιλοξενούσε άρθρα του τύπου «με τους τεχνοκράτες (Δύση) ή με τους εθνικιστές (Μιλόσεβιτς); Μα, βέβαια, με τους τεχνοκράτες». Το ίδιο και στη θέση του για το σχέδιο Ανάν, όταν ο Νίκος Κωνσταντόπουλος υποκλινόταν στη διεθνή ιμπεριαλιστική συμμαχία κ.ο.κ.
Όλα αυτά καλά, μέχρι που… καταστράφηκε η χώρα και ήρθε το μνημόνιο. Τότε, υπό το βάρος των… πλατειών και των νέων (τότε) αυτόνομων αντιμνημονιακών σχηματισμών (Σπίθα, ΕΠΑΜ), ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρά σε αντιμνημονιακή στροφή, κρύβει τον εθνομηδενισμό του στη βαβέλ των συνιστωσών και αρχίζει και ψελλίζει κάτι μετωπικά, εθνικο-ανεξαρτησιακά. Τότε, στο Κόμμα σημαίνει συναγερμός, και άνευ οποιουδήποτε συνεδρίου, ή σοβαρής εσωτερικής συζήτησης η γραμμή αλλάζει αντανακλαστικά. Αφού αυτοί λένε αυτά, εμείς θα πούμε τα αντίθετα, για να γλιτώσουμε συγχρωτισμούς, συμπράξεις και συμμαχίες –έστω στον δρόμο– που θα θέσουν εκ νέου σε αμφισβήτηση την ενότητα και τη συνοχή του κόμματος. Η συμπεριφορά του ΠΑΜΕ, στις πλατείες, ήταν χαρακτηριστική του τι συνέβαινε μέσα στο κόμμα, όπως και η γενικότερη δημόσια τοποθέτησή του, η οποία ήταν ταυτόχρονα «εξτρεμιστική», αλλά ήπια, καθώς δεν κινητοποιούσε τον μηχανισμό του, ούτε ανέβαζε  την ένταση με μεγάλες διαδηλώσεις, συγκρούσεις με την αστυνομία κ.ο.κ., πλην ελαχίστων ενεργειών του ΠΑΜΕ.
Έτσι, καταφέρνει να αποφύγει τις συνομιλίες με τους υπολοίπους και να συγκρατεί τις δυνάμεις του. Διότι, εκεί που όλοι οι υπόλοιποι βλέπουν μια εποχή όπου θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει, το ίδιο το κόμμα βλέπει μια συγκυρία επικίνδυνη για τη συνοχή και τα σάπια στεγανά του. Και μαζί με την κομματική αυτοσυντήρηση, εκφράζεται και το ένστικτο αυτοσυντήρησης των μεσαίων και μεγάλων στελεχών που, με τέτοιο επίπεδο-δάπεδο, θα έχαναν την αίγλη τους σε ένα σύγχρονο ΚΚΕ που  θα φιλοδοξούσε να εκφράσει την αντίθεση της πλειοψηφίας με την «αποικία χρέους».
Ας είναι. Το ΚΚΕ προτιμάει να βλέπει τη Χρυσή Αυγή να αρμέγει τους δικούς του ψηφοφόρους από λαϊκές τάξεις, με τις οποίες κάποτε συνομιλούσε προνομιακά. Διότι, ειρήσθω εν παρόδω, το ΚΚΕ ευθύνεται πρωτίστως για την παραμονή της Χρυσής Αυγής στο 9%-11%, καθώς είναι το μόνο λαϊκό κόμμα που θα μπορούσε με μια «εαμογενή στροφή» να την προκαλέσει σε αυτό το γήπεδο – και όχι ο μεσοαστικός ΣΥΡΙΖΑ, των μπουρζουάδων τύπου Σκουρλέτη. Αλλά αυτό, φευ! προτιμάει να βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ να επελαύνει ως «μοναδική εναλλακτική» λύση. Και αρκείται να βάζει το ΠΑΜΕ να γράφει προκηρύξεις κατά την 25η Μαρτίου στο πνεύμα του Σκαρίμπα και του… «21 και η αλήθεια» ή να βάζει την Αλέκα να λέει στον… Πρετεντέρη ότι το μεγάλο «σύγχρονο» λάθος του Κόμματος, ήταν η διάλυση των οργανώσεων του ΚΚΕ και η διάχυση των μελών του στην… ΕΔΑ!
Βέβαια, με αυτές τις αστειότητες, κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από την πραγματικότητα. Εκτός αν το ΚΚΕ θέλει να αυτοκτονήσει ολοκληρωτικά. Οπότε βλέπουμε, κι εδώ, το ίδιο ένστικτο αυτοσυντήρησης που οδηγεί την ηγεσία στη μία πλευρά, να οδηγεί την αμφισβήτησή της στην αντίθετη. Κι έτσι πληθαίνουν οι επιστολές, με πιο ξακουστή αυτή του Μπογιόπουλου, που φωνάζουν «πάμε λάθος».
Βέβαια, το τι θα γίνει στο συνέδριο δεν το ξέρουμε και δεν νοείται να κάνει κανείς εκτιμήσεις όταν απέναντί του έχει έναν αρτηριοσκληρωτικό, σταλινικό οργανισμό. Εκείνο που μυρίζει πάντως είναι είτε διάσπαση, είτε μαζικές αποχωρήσεις και διαγραφές στελεχών. Αλλά αυτά δεν λένε τίποτα. Και να τη σώσει την παρτίδα η «ηγεσία», η μόνη αλήθεια είναι ότι το ΚΚΕ, με τις επιλογές του, έχει προσφέρει πολύ κακές υπηρεσίες στην υπόθεση της απελευθέρωσης του ελληνικού λαού.