Η Παρέμβαση του Άρδην στην Θεσσαλονίκη
1. ΟΙ ΔΥΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ
Την Κυριακή 18 Μάη στην Θεσσαλονίκη εμφανίστηκαν, παράλληλες, δύο εκδοχές της δημοκρατίας. Η μία, η θεσμική, μέσα στα εκλογικά τμήματα, οργανωμένη από τον κρατικό μηχανισμό, λειτουργώντας με τους κανόνες της εκπροσώπησης. Η δεύτερη, διωγμένη και συκοφαντημένη από τον ανεκδιήγητο Μιχελάκη, στηριγμένη στην αμεσότητα του διακυβεύματος, οργανωμένη από εθελοντές, ήταν το δημοψήφισμα για το νερό. Η επιτυχία του δημοψηφίσματος, η συμμετοχή και το αποτέλεσμα, αποτελούν το πιο σημαντικό αυτοδιοικητικό γεγονός της 18ης Μάη
2. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΩΝ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΩΝ
Ο Τρόπος που τα καθεστωτικά κόμματα εμφανίστηκαν στις Δημοτικές χαρακτηρίστηκε από δύο γεγονότα: το ότι ακόμα και οι βαθύτερα διαπλεκόμενοι με την κομματοκρατία υποψήφιοι υποχρεώθηκαν να σβήσουν τα χρώματα από τις μπάρες και το γεγονός τα κόμματα αυτά δεν εμφανίστηκαν με ενιαία πρόταση αλλά είδαν να ακρωτηριάζονται από τα λεγόμενα «αντάρτικα». Το κύρος της κομματικής ταυτότητας που εξισώθηκε με την πολιτική ταυτότητα και την πρόσβαση στα κοινά, είναι πλέον ανεπιθύμητο σαν τον χιτώνα του Νέσσου. Η διαδικασία του κατακερματισμού που παρακολουθήσαμε στην θητεία της παρούσας βουλής επαναλαμβάνεται με μεγαλύτερη ένταση στο αυτοδιοικητικό πεδίο, που ούτως ή άλλως αποτελεί τον αδύναμο κρίκο του κομματικού συστήματος, καθώς διαπερνάται και από προσωπικές στρατηγικές. Το σημαντικό είναι ότι ένα σύστημα που δεν διαμεσολαβείται / ελέγχεται από κομματικούς μηχανισμούς είναι πιο ασταθές και άρα ευάλωτο.
3. Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΔΑ
Σημαντικό δείγμα των καιρών αποτελεί η αποδοχή της χρυσαυγίτικης πρότασης, εκεί που «μητροπολιτικά φαινόμενα» παροξύνονται, στο Λεκανοπέδιο. Η «αντιφασιστική» ρητορική που εδράζεται στην εθνομηδενιστική οπτική και οι ποινικές διώξεις του Δένδια απέτυχαν να βάλουν ένα φραγμό στην εξάπλωση της επιρροής των νεοναζί. Κι όσο η Χ.Α. απλά σηκώνει την ελληνική σημαία που άλλοι την πέταξαν στο χώμα, οι ανησυχίες του λαϊκού κόσμου για την πορεία του τόπου του εν μέσω εσωτερικών (μεταναστευτικό) και εξωτερικών (αίσθηση χώρας υπό κατοχή, τουρκική απειλή, γεωπολιτική αστάθεια) θα γίνονται βορά στις ορέξεις των φασιστών που παίζουν χωρίς αντίπαλο στο πεδίο.
4. ΜΙΑ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Α) Η επιλογή του αυτοδιοικητικού πεδίου ως ένα πεδίο παρέμβασης ήταν μια σωστή επιλογή, που την έκανε σωστότερη η απουσία πρότασης στο κεντρικό επίπεδο (ευρωεκλογές). Η τακτική «να περικυκλώσουμε το κέντρο από την περιφέρεια» αποτέλεσε τον δρόμο μέσα από τον οποίο η προοπτική της μετεξέλιξης μιας ιδεολογικής κατά βάση ομάδας σε δρών πολιτικό υποκείμενο αρχίζει να αποκτά σάρκα και οστά.
Β) Οι δύο αρχικοί στόχοι ήταν 1) να κάνουμε αισθητή κατά τον προεκλογικό διάλογο την δική μας πολιτική οπτική, εμπλουτισμένη από την αλληλεπίδραση της ίδιας της προεκλογικής δράσης και 2) η ποιοτική αλλαγή στο επίπεδο διαθεσιμότητας, ανάληψης πρωτοβουλιών, συλλογικής δράσης και δυνατότητας εκπροσώπησης. Οι στόχοι αυτοί επιτεύχθηκαν στον μέγιστο βαθμό, και όσα θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα δεν είναι παρά αφορμή για βελτίωση.
Γ) Το ποσοστό αποδοχής του μηνύματος μας είναι ένα ποσοστό πολιτικό. Η Πρωτοβουλία παρουσιάστηκε με πολιτικές θέσεις κι όχι με την απλή επίκληση του νεανικού μέσου όρου ως «τα καλά παιδιά». Οι ψήφοι που αξιώθηκε στην πλειονότητα τους πρέπει να θεωρηθούν ψήφοι αποδοχής ανθρώπων που μας άκουσαν και συμφώνησαν μαζί μας στην προσωπική επαφή, στο διαδίκτυο, στις τηλεοπτικές εμφανίσεις.
Δ) Το ποσοτικό αποτέλεσμα υπερβαίνει κάθε αισιόδοξη προσδοκία. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του θρίλερ με την έδρα, καταφέραμε με όλη την απειρία μας, τις αδύναμες ρίζες στην τοπική κοινωνία και τις ελάχιστες οργανωτικές μας δυνατότητες να επιτύχουμε ένα ποσοστό που μας καταγράφει ως υπαρκτή πολιτική δύναμη στον χώρο της Θεσσαλονίκης και αποτελεί μια βάση αναγνωρισιμότητας για την συνέχεια της πολιτικής μας παρέμβασης.
Ε) Καλύτερα δεν μπορούσε να γίνει. Ζούμε ακόμη την αποσύνθεση του παλιού, την έσχατη απόπειρα του καθεστώτος να αναδιατάξει το πολιτικό του προσωπικό σε νέα σχήματα σαν τα τουβλάκια του LEGO, ζούμε ακόμη τα αποτελέσματα της επιβράδυνσης που προκάλεσε το βίαιο τέλος των αγανακτισμένων και η ανάθεση στην μεσολάβηση πολιτικών εργολαβιών αυτού που δεν κατάφερε το μαζικό κίνημα στις πλατείες. Φαίνεται όμως να ανοίγει μια ρωγμή στο φράγμα, κι αυτή την ρωγμή πρέπει να την κάνουμε ρήγμα.
5. Η ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ
Για την δική μας ομάδα αυτό που επιτεύχθηκε στους λίγους αυτούς μήνες είναι αυτό που προσπαθούσαμε για χρόνια με φτωχά αποτελέσματα:
– Η ένταξη μας στους χάρτες του δημόσιου λόγου ως μια υπαρκτή πολιτική δύναμη που μπορεί να φέρει σε πέρας μείζονες παρεμβάσεις και στόχους
– Η δυνατότητα να στρέψουμε την δημόσια συζήτηση όχι μόνο στην καταγγελία της πραγματικότητας της κατοχής αλλά ακόμη περισσότερο σε θέματα που εμείς θεωρούμε χρήσιμα, πολιτικά, κοινωνικά, ηθικά αισθητικά
– Η διασφάλιση της «βιολογικής αναπαραγωγής» μας μέσω μιας πολιτικής παρέμβασης όταν η ξηρασία των κοινωνικών χώρων φάνταζε ανυπέρβλητο εμπόδιο
– Η ανάπτυξη μιας νέας ποιότητας στην πολιτική πρόταση και τις εναλλακτικές που προτείνουμε, εμπλουτισμένοι από τον διάλογο που αναπτύχθηκε με υπαρκτά κοινωνικά υποκείμενα αντίστασης.
– Η αναβάθμιση της ποσοτικής και ποιοτικής συμμετοχής των μελών της ομάδας, η ανάδειξη ανθρώπων που μπορούν να ανταποκριθούν σε νέους ρόλους, η αύξηση των ενεργών μελών, η αύξηση της επιρροής σε έναν ευρύτερο κύκλο.
Αυτά που κερδήθηκαν με την εκλογική παρέμβαση μένει να σταθεροποιηθούν στους καιρούς που έρχονται. Χρειαζόμαστε νέες οργανωτικές μορφές, νέα ποιότητα στις εσωτερικές διαδικασίες, νέες πρωτοβουλίες που διατηρήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον αλλά και την παρουσία μας στα κοινά. Αυτός είναι ο δρόμος για να διατηρήσουμε και να διευρύνουμε τα αποτελέσματα μιας απόλυσα πετυχημένης δράσης
Θανάσης Τζιούμπας
