Ο αντικαταστάτης του Αρνό Μονμπούρ στο υπουργείο Οικονομίας έχει αποκληθεί «το δεξιό ημισφαίριο των Ηλυσίων».
Του Γιώργου Τσιάρα από την Εφημερίδα των Συντακτών
Μόνο ο… Νικολά Σαρκοζί λείπει από το νέο, σαφώς δεξιότερο κυβερνητικό σχήμα της Γαλλίας, που ανακοινώθηκε χθες το βράδυ μετά από σκληρά παζάρια στο εσωτερικό του –βαθιά διχασμένου πλέον– Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Οπως ήταν φυσικό, τους προβολείς τραβάει η τοποθέτηση του Εμανουέλ Μακρόν, ενός διάσημου για τις νεοφιλελεύθερες και φιλοεργοδοτικές θέσεις του πρώην τραπεζίτη και οικονομικού συμβούλου του Φρανσουά Ολάντ στη θέση του «αντάρτη» υπουργού Οικονομίας, Αρνό Μονμπούρ, που εκδιώχθηκε μαζί με δύο ακόμη «αντιφρονούντες» της αριστερής πτέρυγας του κόμματος: τον υπουργό Παιδείας Μπενουά Αμόν και την υπουργό Πολιτισμού Ορελί Φιλιπετί.
Το παρελθόν του
Ο 37χρονος Μακρόν δεν είναι τυχαίο πρόσωπο: στο παρελθόν είχε εργαστεί ως σύμβουλος διαχείρισης περιουσίας στον όμιλο Ρότσιλντ και ως σύμβουλος του Ολάντ ήταν ευρέως γνωστός ως «το αυτί και το μάτι» των Γάλλων μεγαλοεπιχειρηματιών στο προεδρικό μέγαρο. Είναι χαρακτηριστικό πως η «Monde», σε αφιέρωμα που του είχε κάνει τον περασμένο Γενάρη, τον αποκαλούσε «το δεξιό ημισφαίριο των Ηλυσίων», ενώ η «Liberation» έγραφε χθες πως «με τον Μισέλ Σαπέν στο Οικονομικών και τον Μακρόν στο Οικονομίας, Ολάντ και Βαλς εξασφαλίζουν την πιστή εφαρμογή της πολιτικής λιτότητας»… Εκτός από εξωκοινοβουλευτικός «αλεξιπτωτιστής», ο 37χρονος Μακρόν δεν είναι καν μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος και η τοποθέτησή του είναι βέβαιο πως θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις –όχι μόνο μεταξύ των «αριστερών» βουλευτών του PS, που κάνουν λόγο για «προκλητική επιλογή» και «σύμβολο μιας πολιτικής πιο δεξιάς παρά ποτέ», αλλά και ευρύτερα, αφού έσπευσαν να τον καταγγείλουν τόσο το Κ.Κ. Γαλλίας όσο και το… Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν, που μιλά για «επισημοποίηση της κυριαρχίας του μεγάλου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στην πολιτική»!
Ο Βαλς, φυσικά, έσπευσε να τον υπερασπιστεί, λέγοντας ότι «ο Μακρόν είναι σοσιαλιστής» (!) και ότι «η κυβέρνησή του δεν ακολουθεί πολιτική λιτότητας, αλλά… δημοσιονομικής πειθαρχίας». Ο de facto ηγέτης της δεξιάς πτέρυγας του PS ξεκαθάρισε επίσης πως θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης «τον Σεπτέμβρη ή τον Οκτώβρη», την οποία δεν έχει καμιά αμφιβολία ότι θα κερδίσει, διότι, όπως είπε, η συντριπτική πλειοψηφία των Σοσιαλιστών βουλευτών «θα μας στηρίξει».
Εξίσου «απαράδεκτη» θεωρείται από πολλούς Γάλλους η «προαγωγή» της 36χρονης Γαλλομαροκινής Ναζάτ Βαλό-Μπελκασέμ στο υπουργείο Παιδείας, στη θέση του Αμόν: πρόκειται για ένα από τα «ανερχόμενα αστέρια» του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που μέχρι χθες κατείχε το χαρτοφυλάκιο των Γυναικείων Θεμάτων, Νεολαίας και Αθλητισμού. Τη θέση της Φιλιπετί στο Πολιτισμού αναλαμβάνει η νοτιοκορεατικής καταγωγής πρώην υπουργός Εξωτερικού Εμπορίου, Φλερ Πελερέν.
Ομως τώρα, μετά τη δεξιά στροφή, είναι που αρχίζουν τα πολύ δύσκολα για τους Ολάντ και Βαλς: με την απομάκρυνση των εκπροσώπων της αριστερής πτέρυγας από την κυβέρνηση, ο Ολάντ θέτει σε κίνδυνο την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία, καθώς οι Σοσιαλιστές και οι εναπομείναντες σύμμαχοί τους του Ριζοσπαστικού Κόμματος έχουν σήμερα μόνο 307 έδρες στην Εθνοσυνέλευση, όπου η απόλυτη πλειοψηφία είναι 289. Οι Οικολόγοι έχουν ήδη εδώ και μήνες αποχωρήσει, ενώ η αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος –στην οποία ανήκουν δεκάδες βουλευτές- έχει εδώ και μήνες ταχθεί αναφανδόν κατά του «συμφώνου ευθύνης» που προωθεί ο Φρανσουά Ολάντ και το οποίο προβλέπει εξοικονόμηση 40 δισ. ευρώ για τις επιχειρήσεις. Τι θα κάνει ο Ολάντ, αν στη μάχη του προϋπολογισμού, που ξεκινά σε λίγες μέρες, αντιμετωπίσει ανοιχτή εσωκομματική εξέγερση; Θα τολμήσει άραγε να απευθυνθεί στους δεξιούς του UMP, που τρίβουν τα χέρια τους για τις εξελίξεις;
Τελευταία ευκαιρία
Οι Γάλλοι πολιτικοί αναλυτές, πάντως, αναφέρονται ομόφωνα στην «τελευταία ευκαιρία» του Ολάντ να «σώσει την προεδρία του». «Με υπόβαθρο μια αβυσσαλέα δυσπιστία και οικονομική καταστροφή, πώς να μην αναγνωρίσει κανείς σ’ αυτή την κυβέρνηση που τρελάθηκε, αυτό το κατακερματισμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα, αυτή την μπανταρισμένη πλειοψηφία, όλα τα συστατικά μιας κυβερνητικής κρίσης, οι συνέπειες της οποίας είναι ακόμη ανυπολόγιστες», γράφει η «Figaro». «Τίποτε δεν πρέπει να εξέχει, πλήρης ισοπέδωση… Ολάντ και Βαλς τιμώρησαν γρήγορα και βάναυσα τους υπουργούς, που σε τελική ανάλυση είπαν δυνατά αυτό που σκέφτεται η πλειοψηφία των ψηφοφόρων της Αριστεράς: ότι η λιτότητα οδηγεί τη χώρα σε τοίχο…», διαμαρτύρεται η «L’ Humanite».
