Ρεαλισμός και «κωλοτούμπα»

Η στρατηγική ενός κινήματος χειραφέτησης

Του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη φ. 114

Ο όρος ρεαλισμός χρησιμοποιείται στη ζωή, αλλά και στην πολιτική, με δύο συνήθως τρόπους. Ο ένας είναι εκείνος που περιγράφει την εκτίμηση του πραγματικού συσχετισμού δυνάμεων και την επιλογή να δράσεις με βάση αυτή, χωρίς όμως υποχώρηση στους στρατηγικούς σου στόχους. Ο Λένιν υπέγραψε τη συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ, υποχωρώντας στους Γερμανούς, για να μπορέσει να πραγματοποιήσει το επαναστατικό του εγχείρημα.

Ο Μάο εγκατέλειψε τις πόλεις και στράφηκε στα χωριά για να μπορέσει κάποτε να καταλάβει και τις πόλεις. Ο Κολοκοτρώνης δέχτηκε το κολοβωμένο κράτος της Μελούνας για να μπορέσουν κάποτε οι Έλληνες να συσσωρεύσουν τις αναγκαίες δυνάμεις που θα τους επέτρεπαν να πραγματοποιήσουν τη Μεγάλη Ιδέα, δηλαδή την απελευθέρωση όλων των ελληνικών εδαφών. Ο Βενιζέλος εκμεταλλεύτηκε την αντίθεση της Αγγλίας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, εξ αιτίας του πολέμου και της επιθυμίας των Άγγλων να βάλουν χέρι στα πετρέλαια της Μοσούλης, για να κτίσει το σχέδιό του για την απελευθέρωση των κατεχόμενων ελληνικών εδαφών. Επρόκειτο για ρεαλιστές πολιτικούς, που έθεταν τον ρεαλισμό στην υπηρεσία των στόχων τους.
Όμως τα τελευταία χρόνια, μετά από «ρεαλισμούς» τύπου Βάρκιζας, Παπανδρέου ή… Σημίτη, η έννοια ρεαλισμός έχει φορτιστεί αρνητικά και πήρε το παρανόμι «κωλοτούμπα»! Έτσι ρεαλιστές πολιτικοί αυτοχαρακτηρίζονται όσοι είναι έτοιμοι να απεμπολήσουν τους στρατηγικούς στόχους που είχαν, ή υποτίθεται πως είχαν, στο όνομα των «συνθηκών» ή του «συσχετισμού δυνάμεων». Αντιθέτως δε, όσοι αρνούνται μια τέτοια απεμπόληση καταδικάζονται σε μία θέση απλής καταγγελίας των πρώτων και αυτοπεριθωριοποιούνται. Η συνέπεια της εμπλοκής σε αυτό το αδιέξοδο δίπολο είναι στην πολιτική ζωή να κυριαρχούν οι «κωλοτούμπες», που παρουσιάζονται ως «ρεαλιστές». Έτσι ο Μαυροκορδάτος, ο μεγάλος αντίπαλος του Κολοκοτρώνη, παρότι εξαιρετικά ικανός, μετέβαλε την υποχρεωτική αποδοχή του κράτους της Μελούνας, που επέβαλε η Αγγλία, σε στρατηγική της χώρας, εγκαταλείποντας τον στόχο της απελευθέρωσης. Ο Ιωάννης Μεταξάς, επίσης ικανός, προώθησε τη λογική της μικράς εντίμου Ελλάδος που υποστήριζαν οι Γερμανοί, το 1915, επίσης στο όνομα του ρεαλισμού. Έτσι και ο Ανδρέας ή κατεξοχήν ο Σημίτης την αναγκαστική, λόγω Τουρκίας, συμπόρευσή μας με τους δυτικοευρωπαίους, στην Ευρώπη, τη μετέβαλαν σε ιδεολογία.
Εξάλλου ο «κωλοτούμπας» από τον ρεαλιστή, που όμως εμμένει στους στόχους του, ξεχωρίζουν και από τις μεθόδους που χρησιμοποιούν. Ο «κωλοτούμπας» χρησιμοποιεί μια παραπλανητική φρασεολογία για να εξαπατήσει τον κόσμο και να φθάσει από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο», στον πιο χυδαίο «ευρωλιγουρισμό», εγκαταλείποντας κάθε στόχευση για μια συγκρότηση των Βαλκανίων σε ευρωπαϊκό πόλο και τη δημιουργία μιας Ευρώπης από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια. Αντίθετα, αυτός που εμμένει στους στόχους του και ο επαναστάτης, προετοιμάζουν τον λαό για οποιαδήποτε στροφή ή συμβιβασμό κάνουν, ώστε να μπορούν μετά να τον αναιρέσουν στην πράξη και να εμμείνουν στον στρατηγικό τους στόχο. Ο Λένιν είπε ανοικτά πως η υποχώρηση έναντι των Γερμανών ήταν ανάγκη και έτσι μπόρεσε να την ανατρέψει όταν άλλαξαν οι συνθήκες. Αντίθετα ο Σιάντος π.χ. προσπάθησε να κουκουλώσει τη Βαρκιζα, κάτω από την «κομματική πειθαρχία», ανοίγοντας τον δρόμο για τον Εμφύλιο!
Έτσι και σήμερα, ο αυθεντικός «αντιμνημονιακός», μελετώντας τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων επιμένει σε μια στρατηγική οικοδόμησης ενός προγράμματος υπέρβασης της μεταπολιτευτικής αφασίας, παραγωγική ανασυγκρότηση, δημογραφική ανάταξη, πολιτιστική και εκπαιδευτική επανάσταση, ώστε να μπορεί η χώρα να σταθεί μόνη της στα ποδάρια της. Και οικοδομώντας αυτό το εναλλακτικό πρόγραμμα και προετοιμάζοντας τις αντίστοιχες λαϊκές δυνάμεις, μπορεί να προχωρήσει και σε αυτόνομη νομισματική και οικονομική πολιτική αν χρειαστεί, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ακεραιότητα της χώρας.
Αντίθετα ο «κωλοτούμπας» μιλάει για ανατροπές και εξαντλείται στο να μοιράζει λεφτά που δεν έχει –όπως τα περιβόητα «κοστολογημένα» 12 δισ. της Θεσσαλονίκης– χωρίς κανένα πρόγραμμα για τη χώρα, γιατί το μόνο του μέλημα είναι η εξουσία. Και επειδή έτσι συμβαίνει, δεν προετοιμάζει τον λαό για έναν μακροχρόνιο αγώνα, αλλά τον κοροϊδεύει με ψεύτικες «κόκκινες γραμμές» και με την οικονομική ασφυξία μας εκβιάζει όλους να αποδεχτούμε την «κωλοτούμπα» ως λύση, μια και η μόνη άλλη εναλλακτική λύση είναι η απόλυτη καταστροφή. Γι’ αυτό μπορεί να αποτολμήσει ακόμα και δημοψήφισμα ώστε να εμφανίσει τα δικά του αδιέξοδα ως δική μας επιλογή Ο στόχος του είναι μόνο η διατήρηση της εξουσίας με κάθε μέσο –εδώ θα κριθεί και ο Λαφαζάνης– και γι’ αυτό αδιαφορεί παντελώς για τους στρατηγικούς στόχους της χώρας ή κάποτε έχει και αντίθετους στόχους –διάλυση του εκπαιδευτικού συστήματος, μεταναστευτικό κ.λπ.
Οι Έλληνες δοκίμασαν τον Ανδρέα και τον ΓΑΠ, τώρα ήθελαν να δοκιμάσουν και τον «Αλέξη», διότι στα σαράντα χρόνια που πέρασαν φτιάχτηκε και κυριάρχησε το δίπολο «φτηνές παρόλες και κωλοτούμπες» στην πράξη ως το μοντέλο της πολιτικής ζωής της χώρας. Και τα αποτελέσματα υπήρξαν και συνεχίζουν να είναι καταστροφικά.
Κάποτε όμως, μέχρι το 2010, το μοντέλο περπατούσε γιατί και «λεφτά υπήρχαν» και η γεωπολιτική πραγματικότητα δεν βρισκόταν στη σημερινή κόψη του ξυραφιού. Σήμερα όμως τα ψέματα έχουν τελειώσει και δεν υπάρχει χρόνος για χτιστεί ένα νέο σύστημα ως συνέχεια του παλιού. Θα βγούμε από το παλιό με τον έναν ή άλλο τρόπο.
Ο Σύριζα και ο Τσίπρας είχαν μια ιστορική ευκαιρία να ανοίξουν μια νέα εποχή για τη χώρα. Δυστυχώς όμως επέλεξαν να μείνουν δέσμιοι της παλιάς φθαρμένης μεταπολίτευσης και απλώς να την κλείσουν και να την ολοκληρώσουν αυτοί.
Εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε «ρεαλιστές» επιδιώκοντας το αδύνατο: Μια Ελλάδα που επί τέλους θα έχει κόψει τους δεσμούς με την εξάρτηση, εξάρτηση που πριν απ’ όλα είναι διανοητική και πνευματική. Και πώς άραγε να απεξαρτηθείς από τον ευρωλιγουρισμό όταν θεωρείς, όπως ο υπουργός Παιδείας, ότι οι Έλληνες έγιναν έθνος μετά την Επανάσταση του 21, μαζί με τους… Αμερικανούς; Πώς να απεξαρτηθείς όταν θεωρείς τους δυτικοευρωπαίους όχι απλώς συμμάχους, και μάλιστα επισφαλείς, αλλά το πρότυπο που πρέπει να φτάσουμε και να περιφρονείς την ίδια σου την παράδοση; Τότε, αναπόφευκτα, και ο κάθε συμβιβασμός, ακόμα και ο πιο αναγκαίος, δεν θα μπορεί ποτέ να είναι έντιμος, αλλά θα είναι υποχρεωτικά «κωλοτούμπα»!