Κούρδοι μαχητές που έχουν ανακαταλάβει τον λόφο που δεσπόζει στην πόλη του Κομπάνι.
Και τα μηδενικά προβλήματα του νεοθωμανισμού
του Θανάση Τζιούμπα από τη Ρήξη φ. 108
Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, οι μαύρες σημαίες κερδίζουν έδαφος στο Κομπάνι. Τετράγωνο το τετράγωνο, σπίτι το σπίτι, αυτό το μαύρο, βγαλμένο θαρρείς από τους πιο σκοτεινούς εφιάλτες του Χάντιγκτον, απλώνεται πάνω από τους λιγοστούς μαχητές, γυναίκες και άντρες, που αποφάσισαν να πέσουν μέχρι ενός και μιας, υπερασπίζοντας ό,τι τους είχε απομείνει με τα πάθη του κουρδικού λαού εδώ και χρόνια.
Αυτό το μαύρο μιας «τζιχάντ», που θα κάνει τα κόκαλα του Σαλαντίν να τρίζουν κάτω από την άμμο, αυτό το μαύρο, οπλισμένο από χέρι Δυτικού και στήριξη Τούρκου. Αυτό το αποτέλεσμα ενός πειράματος που Αμερικάνοι, Ευρωπαίοι, Ισραηλινοί και Τούρκοι σκαρφίστηκαν για να βυθίσουν τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο στα τενάγη ενός δίχως όρια εμφυλίου ανάμεσα στο θρησκευτικό και το κοσμικό, ανάμεσα στο σουνιτικό και το σιιτικό, ανάμεσα στα δόγματα, τα έθνη, τις φυλές.
Αυτό το πείραμα, που κάποιο από τα συστατικά του βρίσκεται σε τροχιά αυτονόμησης από τον έλεγχο. Και, βέβαια, η αυτονόμηση δεν είναι η κτηνωδία γενικά, αλλά η κτηνωδία που παίρνει κεφάλια Δυτικών – οι άλλοι (Σύροι, σιίτες, Κούρδοι) είναι απλώς κάτι ανάμεσα στον πίθηκο και τον αμερικανοευρωπαίο. Όμως, ακόμη οι ορδές των μισθοφόρων και των ψυχοπαθών δεν έχουν παίξει όλον το ρόλο που τους ανατέθηκε. Αν στο ιρακινό Κουρδιστάν φαίνεται οι βόμβες της Δύσης και των Αράβων προθύμων να χάραξαν την κόκκινη γραμμή, οι Κούρδοι της Συρίας είναι πιο άτυχοι. Δεν έχουν ελεγχόμενους από τη Δύση ηγέτες και, επιπλέον, βρίσκονται πάνω στη ζώνη των μελλοντικών αγωγών που θα υποκαταστήσουν το ρώσικο από το καταριανό αέριο για τις ενεργειακές αγορές. Έτσι, πολύ απλά, αφήνονται να εξαλειφθούν.
Το Κομπάνι είναι το σύμβολο ενός σύγχρονου ολοκαυτώματος τη στιγμή που όλοι αποστρέφουν τα μάτια. Ο IS αφέθηκε να κουβαλήσει όλον το βαρύ οπλισμό που του δίνει την υπεροχή απέναντι στα ψυχωμένα λιανοτούφεκα, αφήνεται να κουβαλάει εφόδια και ενισχύσεις, ενώ οι από αέρος επιδρομές αποδεικνύονται ανεπαρκείς, γιατί ποτέ δεν πήραν την έκταση και την ένταση που θα μπορούσε να επιδράσει αποφασιστικά στο πεδίο της μάχης.
Από τη άλλη μεριά των συνόρων, οι κάννες των τούρκικων τανκς και τα ασκέρια υπάρχουν λες για να σφραγίσουν τα σύνορα απέναντι σε οποιαδήποτε απόπειρα ενίσχυσης της πολιορκημένης πόλης. Κι αυτό δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της εκλεκτικής συγγένειας του καθεστώτος Ερντογάν με τον IS, ο οποίος είχε στα τουρκικά εδάφη μια σίγουρη βάση συγκέντρωσης και ροής εφοδίων και προσωπικού, την επιμελητεία και την περίθαλψη των τραυματιών. Είναι, ακόμη περισσότερο, το άλλοθι του νεοοθωμανισμού για να πετύχει την επέμβαση μέσα στο συριακό έδαφος, στα πρότυπα του συριακού ’22, της κατάληψης της Αλεξανδρέττας. Το Κομπάνι είναι ο όμηρος της Τουρκίας για να εκβιάσει την επέμβαση, οι ανθρώπινες ψυχές είναι το τίμημα που παζαρεύει η τουρκική κυβέρνηση σε ένα ανατολίτικο παζάρι, λες και βρισκόμαστε στην αγορά του Αλ Χαλίλι.
«Αν θέλετε σωτηρία, θα πρέπει να αποδεχτείτε την κατάληψη και την κατοχη».
Το περήφανο Όχι των μαχητών, που δίνουν τον απελπισμένο και μοναχικό τους αγώνα στα ερείπια της πόλης, αντηχεί μέσα στον ορυμαγδό των μαχών και θα αντηχεί ακόμη κι αν τα όπλα τους σιγήσουν, είτε με τη σιγή της ειρήνης, είτε με αυτή των τάφων. Το χαμόγελο στο κομένο κεφάλι της Κούρδισσας αντάρτισσας δεν έσβησε και δεν πρόκειται να σβήσει, νικώντας την θηριωδία.
Η ηχώ της αντίστασης στο Κομπάνι απλώνεται στο Ντιγιαρμπακίρ, στο Βαν, το Κιζίλτεπε, ακόμη και στη γενέτειρα του Ερντογάν, το Σιίριτ, όπου οι Κούρδοι της Τουρκίας βρίσκονται στα πρόθυρα ένοπλης εξέγερσης. Κι αν η θυσία του Μεσολογγίου, δύο αιώνες πριν, ήταν το σημείο που άλλαξε την τροπή του αγώνα για την ελληνική ανεξαρτησία, το Κομπάνι φαίνεται να δημιουργεί παρόμοιες δυναμικές, τουλάχιστον ως προς τη συσπείρωση του κουρδικού έθνους.
