O Λουμπαβίτσερ Ρέμπε αναφέρει:
“Η διαφορά μεταξύ ενός Εβραίου και ενός μη Εβραίου πηγάζει από την κοινή έκφραση: ‘Αφήστε μας να διαφοροποιηθούμε.’ (…) Όπως έχει εξηγηθεί, ένα έμβρυο αποκλήθηκε ανθρώπινη ύπαρξη διότι έχει και σώμα και ψυχή. Επομένως, η διαφορά μεταξύ ενός εμβρύου Εβραίου και ενός μη Εβραίου μπορεί να γίνει κατανοητή. Υπάρχει επίσης και μια διαφορά στα σώματα. Το σώμα ενός εμβρύου Εβραίου ανήκει σε ανώτερο επίπεδο από εκείνο ενός εμβρύου μη Εβραίου. Η ίδια διαφορά υφίσταται και ως προς την ψυχή: η ψυχή του εμβρύου ενός Εβραίου είναι διαφορετική από την ψυχή ενός μη Εβραίου. (…) Ένας Εβραίος δεν δημιουργήθηκε ως μέσο για την επίτευξη κάποιου [άλλου] σκοπού, ο ίδιος είναι ο σκοπός, καθώς η ουσία όλων των πραγμάτων [θείας] προέλευσης δημιουργήθηκε μόνο για να υπηρετεί τους Εβραίους. Όταν λεει ότι “Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον Ουρανό και την γη” (Γένεσις [1:1]) εννοεί ότι [ο ουρανός και η γη] δημιουργήθηκαν για χάρη των Εβραίων, που αποκλήθηκαν η “αρχή”. Αυτό σημαίνει ότι τα πάντα, όλες οι εξελίξεις, όλες οι ανακαλύψεις, η δημιουργία, περιλαμβανομένων του ουρανού και της γης, είναι μια ματαιότητα συγκρινόμενα με τους Εβραίους. Τα σημαντικά πράγματα είναι οι Εβραίοι, διότι δεν υφίστανται για κάποιον άλλο σκοπό, οι ίδιοι είναι ο [θείος] σκοπός.”
Έπειτα από κάποιες επιπρόσθετες εξηγήσεις με βάση την Καμπάλα, o Ρέμπε των Λούμποβιτς συμπεραίνει: “Από αυτά που ειπώθηκαν, μπορεί να γίνει κατανοητό γιατί ένας μη Εβραίος θα έπρεπε να τιμωρείται με θάνατο εάν σκοτώνει ένα έμβρυο και γιατί ένας Εβραίος δεν θα έπρεπε να καταδικάζεται με θάνατο. Η διαφορά μεταξύ ενός εμβρύου και ενός γεννημένου μωρού είναι ότι το έμβρυο δεν αποτελεί μια αυθυπόστατη πραγματικότητα αλλά μάλλον είναι εξαρτημένο τμήμα· είτε είναι παράρτημα της μητέρας του είτε αποτελεί μια πραγματική δημιουργία μετά τη γέννησή του, όταν ο [θείος] σκοπός της ύπαρξής του έχει πια εκπληρωθεί… Είναι γραμμένο: “Ξένοι θα ’ρθουνε να δουλεύουνε για χάρη σας· θα βόσκουν τα κοπάδια σας, θα είναι γεωργοί και αμπελουργοί σας” [Ησαΐας 61:5]. Όλη η ύπαρξη [ενός μη Εβραίου] υπάρχει μόνο για χάρη των Εβραίων. Εξαιτίας αυτού ένας μη Εβραίος θα έπρεπε να τιμωρείται με θάνατο εάν σκοτώσει ένα έμβρυο, ενώ ένας Εβραίος, του οποίου η ύπαρξη είναι η πιο σημαντική, δεν θα έπρεπε να τιμωρείται με θάνατο εξαιτίας της εξόντωσης κάποιου εξαρτήματος. Δεν θα έπρεπε να καταστρέψουμε ένα σημαντικό πράγμα για χάρη κάποιου πράγματος που είναι ατελές. (…)”
Το 1965, όταν δημοσιεύθηκαν τα παραπάνω, ο Ρέμπε των Λούμποβιτς είχε συμμαχήσει στο Ισραήλ με το Εργατικό Κόμμα και το κίνημά του είχε ήδη αποκομίσει πολλαπλά πλεονεκτήματα από την κυβέρνηση, όπως είχε συμβεί και με τις προηγούμενες ισραηλινές κυβερνήσεις. Οι Λούμποβιτς, επί παραδείγματι, απέκτησαν αυτονομία για το δικό τους εκπαιδευτικό δίκτυο μέσα στο σύστημα της κρατικής θρησκευτικής εκπαίδευσης. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, ο Ρέμπε αποφάσισε ότι το Εργατικό Κόμμα ήταν πολύ μετριοπαθές και επομένως μετέθεσε την πολιτική του υποστήριξη άλλοτε προς το Λικούντ και άλλοτε προς την θρησκευτική συμμαχία. Ο Αριέλ Σαρόν ήταν ο αγαπημένος πολιτικός του. Ο Σαρόν με την σειρά του επαίνεσε τον Ρέμπε δημοσίως και εκφώνησε ένα λόγο γι’ αυτόν στην Κνεσσέτ μετά τον θάνατό του. Από τον πόλεμο του Ιουνίου του 1967 και μέχρι τον θάνατό του, ο Ρέμπε υποστήριζε πάντα τους πολέμους του Ισραήλ και αντιτιθόταν σε οποιαδήποτε υποχώρηση. Το 1974, εναντιώθηκε σθεναρά στην αποχώρηση του Ισραήλ από την περιοχή του Σουέζ, την οποία είχε κατακτήσει στον πόλεμο του 1973, υποσχόμενος τη θεία εύνοια εάν το Ισραήλ επέμενε στην κατοχή αυτής της γης. Μετά τον θάνατό του, χιλιάδες οπαδοί του στο Ισραήλ, που εξακολουθούσαν να διατηρούν τις απόψεις που εκθέσαμε πιο πάνω, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εκλογική νίκη του Νετανιάχου, διαδηλώνοντας στα σταυροδρόμια πριν από την ημέρα των εκλογών, και τραγουδούσαν το σύνθημα: “Ο Νετανιάχου είναι καλός για το Ισραήλ”. Αν και άσκησαν έντονη κριτική για τη συνάντηση του Νετανιάχου με τον Αραφάτ, τη συμφωνία της Χεβρώνας και τη συμφωνία για μια δεύτερη υποχώρηση, οι οπαδοί του Ρέμπε συνέχιζαν να δείχνουν την προτίμησή τους στην κυβέρνηση Νετανιάχου.
(…)Ανάμεσα στους θρησκευόμενους έποικους στα κατεχόμενα, οι Χαμπάντ Χασσίντς εκπροσωπούν μια από τις πιο εξτρεμιστικές αντιλήψεις. Ο Μπαρούχ Γκολντστάιν, ο σφαγέας των Παλαιστινίων, ήταν ένας από αυτούς. Ο ραβίνος Γιτζάκ Γκίνσμπουργκ, ο οποίος έγραψε ένα κεφάλαιο σε ένα βιβλίο που επαινεί τον Γκολντσάιν και όσα έκανε, είναι ένα άλλο μέλος της ομάδας. Ο Γκίνσμπουργκ είναι ο πρώην επικεφαλής της Γιόσεφ Τομπ Γεσίβα, που βρίσκεται στα περίχωρα της Ναμπλούς. Ο ραβίνος Γκίνσμπουργκ, ο οποίος ήρθε στο Ισραήλ από τις ΗΠΑ και έχει ισχυρούς δεσμούς με την κοινότητα των Λούμποβιτς στις ΗΠΑ, έχει συχνά εκφράσει τις απόψεις του στα αγγλικά σε αμερικανοεβραϊκά έντυπα. Το απόσπασμα που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στις 26 Απριλίου του 1996 στο Jewish Week (της Νέας Υόρκης) που περιέχει μια συνέντευξη με τον ραβίνο Γκίνσμπουργκ:
“Θεωρούμενος ως μία από τις αυθεντίες της σέκτας των Λούμποβιτς στον ιουδαϊκό μυστικισμό, ο γεννημένος στο Σαιντ Λούις ραβίνος, ο οποίος έχει επίσης πτυχίο στα μαθηματικά, μιλά ελεύθερα για τη γενετικά θεμελιωμένη πνευματική ανωτερότητα των Εβραίων, σε σχέση με τους μη Εβραίους. Είναι μια ανωτερότητα η οποία ισχυρίζεται ότι έχει προσδώσει στη ζωή του Εβραίου μεγαλύτερη αξία σύμφωνα με την Τορά: ‘Αν έβλεπες δυο ανθρώπους να πνίγονται, έναν Εβραίο και ένα μη Εβραίο, η Τορά λεει ότι σώζεις πρώτα την ζωή του Εβραίου’”. Ο ραβίνος Γκίνσμπουργκ δήλωσε στο Jewish Week ότι: “Αν κάθε απλό κύτταρο στο σώμα του Εβραίου εμπεριέχει το θεϊκό στοιχείο, είναι μέρος του Θεού, τότε κάθε ίνα του DNA είναι μέρος του Θεού. Επομένως, το εβραϊκό DNA είναι κάτι το ιδιαίτερο”. Στη συνέχεια, ο ραβίνος Γκίνσμπουργκ έκανε μια ρητορική ερώτηση: “Αν ένας Εβραίος χρειαστεί ένα συκώτι, μπορεί να πάρει ένα από έναν αθώο μη Εβραίο περαστικό για να σωθεί; Η Τορά πιθανώς να το επέτρεπε. Η ζωή του Εβραίου έχει απεριόριστη αξία”, εξηγεί. “Υπάρχει κάτι το απεριόριστα πιο άγιο και μοναδικό στη ζωή του Εβραίου από ό,τι στη ζωή του μη Εβραίου”.
