Ελληνική παραγωγή: Ακόμα ζωντανή, ακόμα βαρύνουσα

Άκρως ενδιαφέροντα τα στοιχεία που καταγράφει πρόσφατη μελέτη του ΙΟΒΕ (Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών) για τη μεταποίηση στη χώρα μας. Καταγράφουν, κατ’ αρχάς, το αποτύπωμα που διατηρεί στο πλαίσιο της ελληνικής οικονομίας, ακόμα και αν τα τελευταία χρόνια συρρικνώνεται αισθητά εξαιτίας της κρίσης. Έτσι, σύμφωνα με την έκθεση:
– Το 31% του ΑΕΠ οφείλεται άμεσα ή έμμεσα στη μεταποίηση.
– Για κάθε 1 € προστιθέμενης αξίας στον δευτερογενή τομέα, προστίθενται συνολικά 3,1€ στο ΑΕΠ.
– Το 31,3% της συνολικής απασχόλησης εξαρτάται από το προϊόν της μεταποίησης. Για κάθε 1 εκατομμύριο του κύκλου εργασιών της, προστίθενται στην ελληνική οικονομία 22 θέσεις εργασίας.
– Το συνολικό κοινωνικό προϊόν της μεταποίησης (μισθοί, φόροι, εισφορές, σχηματισμός παγίου κεφαλαίου) υπερβαίνει τα €31,6 δισεκατομμύρια.
– Τέλος, πάνω από 250 χιλιάδες θέσεις εργασίας στο χονδρικό και λιανικό εμπόριο και 150 χιλιάδες στον πρωτογενή τομέα χρηματοδοτούνται ουσιαστικά από το προϊόν της μεταποίησης.
Ακόμα πιο ενδιαφέρουσες παρουσιάζονται οι εκτιμήσεις για την ουσιαστική μεταβολή των συνολικών επιδόσεων και της εικόνας της ελληνικής οικονομίας, στο σενάριο που αυτή καταφέρει να δώσει ξανά ώθηση στον δευτερογενή τομέα. Ο ΙΟΒΕ υπολόγισε ότι, έστω και με την επαναφορά της μεταποίησης στα επίπεδα του 1995, πράγμα που σήμερα θα σήμαινε αύξηση της δραστηριότητάς της κατά 5,7 δισ. €:
– Το ΑΕΠ της ελληνικής οικονομίας θα αυξανόταν συνολικά κατά €7,2 δισεκατομμύρια (4,1% του ΑΕΠ του 2014)
– Η απασχόληση θα αυξανόταν συνολικά κατά 163.000 θέσεις εργασίας (4,1% της απασχόλησης το 2014), εκ των οποίων 34.000 θέσεις άμεσα στη μεταποίηση
– Τα έσοδα του δημοσίου θα αυξάνονταν συνολικά κατά €1,5 δισεκατομμύριο (0,8% του ΑΕΠ)
– Θα δημιουργούσαμε επιπλέον κοινωνικό προϊόν στην οικονομία ύψους €4,2 δισεκατομμυρίων συνολικά (2,4% του ΑΕΠ), εκ των οποίων το €1 δισεκατομμύριο άμεσα από τη μεταποίηση.
Όπως αναφέρουν και τα σχετικά δημοσιεύματα στον Τύπο, όντως, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο η οικονομία μας θα αντιμετώπιζε ένα θετικό σοκ. Είναι, όμως, εφικτό κάτι τέτοιο; Μεμονωμένα, στο εξωτερικό, το ελληνικό στοιχείο διαπρέπει σε πολύ συγκεκριμένα σημεία της παγκόσμιας αλυσίδας αξίας. Θα μπορέσει άραγε η ελληνική πολιτεία να συστηματοποιήσει επιτέλους αυτές τις αρετές και, αντί να φυλλορροούν στο εξωτερικό, να συγκροτήσουν ένα νέο ελληνικό παραγωγικό μοντέλο; Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που θα παιχτεί τα επόμενα χρόνια και θα καθορίσει τις τύχες της ελληνικής οικονομίας.