Του Γιώργου Καραμπελιά από την Ρήξη που κυκλοφορεί (τ. 136)
Όποιος παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις θα έχει μείνει έκπληκτος από τις τεράστιες ανατροπές και αλλαγές που κυοφορούνται. Κατ’ αρχάς, εξαιτίας της επιτάχυνσης της ισλαμοποίησης της Τουρκίας, παροξύνεται η αντίθεσή της με τη δυτική Ευρώπη, με το Ισραήλ και ίσως ακόμα και με τις ΗΠΑ. Παράλληλα, η διαρκής ενίσχυση του κουρδικού παράγοντα σε Συρία, Ιράκ και Τουρκία (που απειλεί και το Ιράν) έχει μεταβάλει άρδην τα γεωπολιτικά δεδομένα. Η είσοδος της Ρωσίας στην περιοχή, η παρόξυνση της σύγκρουσης σουνιτών – σιιτών και η διαμόρφωση ενός σιιτικού άξονα από το Ιράν μέχρι τη Δαμασκό, προκαλούν μια ανατροπή των παλιών συμμαχιών. Στην Τουρκία, το αποτυχημένο πραξικόπημα, συνδεδεμένο με τις νατοϊκές και ισραηλινές υπηρεσίες, έφερε τον Ερντογάν πολύ πιο κοντά στη Ρωσία και το Ιράν εν συνεχεία, ενώ υποχρέωσε τους Κούρδους να προσδεθούν προνομιακά με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ!
Ο Ερντογάν πιστεύει ότι η Δύση και το Ισραήλ επιθυμούν σε βάθος χρόνου τη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους στο εσωτερικό της Τουρκίας και την αποδυνάμωσή της. Υπάρχει μια ισχυρή αναλογία με τη στάση των Μεγάλων Δυνάμεων μετά το 1918 και την εν μέρει ενίσχυση των εθνικών διεκδικήσεων της Ελλάδας. Και τότε η κεμαλική Τουρκία είχε στραφεί προς τη σοβιετική Ρωσία. Σήμερα, η Τουρκία αντιμετωπίζει κάποιες αξεπέραστες αντιφάσεις. Το κουρδικό ζήτημα την οδηγεί σε συμμαχία με τον σιιτικό άξονα στο Ιράν, το Ιράκ, τη Συρία, αλλά έτσι η συμμαχία με τις σουνιτικές δυνάμεις, στις οποίες ανήκει η Τουρκία, θα μπει σε δοκιμασία, ακόμα και στο εσωτερικό της! Παράλληλα, οι σχέσεις της με τη Ρωσία δεν μπορούν να ξεπεράσουν ορισμένα όρια, διότι η Τουρκία διατηρεί τεράστιες και προνομιακές συναλλαγές με τη Δύση.
Η Ελλάδα δεν έχει πάρα πολλές επιλογές. Μια πολιτική προσέγγιση με την Τουρκία δεν είναι εφικτή σήμερα, γιατί ο μουσουλμανικός παράγοντας βλέπει την Ελλάδα ως χώρο άμεσης επέκτασής του. Επομένως, μια οποιαδήποτε ειλικρινής ελληνοτουρκική φιλία παραπέμπει σε κάποιο πολύ μακρινό μέλλον. Στο μεταξύ, λοιπόν, ακόμα και η βαλκανική πολιτική της Ελλάδας, δηλαδή η συγκρότηση ενός βαλκανικού πόλου, περνάει μέσα από τη μεταβολή της Ελλάδας και της Κύπρου σε σύνορο της Ευρώπης και το οριστικό τέλος των περιβόητων διαπραγματεύσεων της Ε.Ε.– Τουρκίας πρέπει να αποτελεί θεμελιώδη εθνική στρατηγική. Εξάλλου, η ενίσχυση ενός ευρωπαϊκού πόλου μπορεί σε βάθος χρόνου να οδηγήσει σε μια Ευρώπη από τον «Ατλαντικό ως τα Ουράλια», σύμφωνα με το παλιό ντεγκωλικό όραμα, προσδίδοντας πραγματική αυτονομία και στρατηγικό βάθος στην Ευρώπη, ενώ θα επέτρεπε και στην Ελλάδα να ισορροπήσει ανάμεσα στην ορθόδοξη ψυχή της και τα άμεσα συμφέροντά της.
Αυτό που με την άφρονα στρατηγική των περασμένων δεκαετιών και ιδιαίτερα με την άρση του βέτο για την είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε. απωλέσαμε, ίσως οι Τούρκοι μας δίνουν μια τελευταία ευκαιρία να το επαναφέρουμε στο προσκήνιο.
