Tου Γιάννη Ξένου από την Ρήξη φ. 153
Μετά από δέκα χρόνια έκλειψης από το πολιτικό προσκήνιο, την Τετάρτη 26 Ιουνίου, με μια ομιλία δεκαπέντε λεπτών ο Κώστας Καραμανλής έσπασε τη σιωπή του και επανήλθε για τα καλά στα δημόσια πράγματα. Στην ομιλία του επιχείρησε να κάνει κάτι σαν αυτοκριτική («κάναμε λάθη…»), κατανάλωσε πολύ χρόνο για την αναγκαιότητα της παραμονής της χώρας στην ΕΕ, αλλά τα πιο σημαντικά ήταν αυτά που είπε για τα εθνικά θέματα και τα μηνύματα που έστειλε σε Τουρκία και δυτικούς συμμάχους.
Ωστόσο, δεν έχει τόση σημασία η ομιλία του, αλλά η στιγμή που επέλεξε να βγει και να μιλήσει. Πριν δέκα χρόνια άφησε την οικονομία σε άθλια κατάσταση και παρέδωσε την εξουσία στον ανίκανο και επικίνδυνο Γ. Παπανδρέου, με τα γνωστά αποτελέσματα. Αυτά τα δέκα χρόνια δεν ένιωσε την ανάγκη να βάλει πλάτη στην παράταξή του σε πολύ πιο δύσκολες στιγμές, όπως το καλοκαίρι του 2012 με τις διπλές εκλογές, στη διάρκεια της διακυβέρνησης ΝΔ-Πασόκ το 2012-14, που σε μεγάλο βαθμό λούστηκε και τις δικές του κυβερνητικές ανεπάρκειες. Δεν χρησιμοποίησε το πολιτικό του ανάστημα την ίδια περίοδο, προειδοποιώντας τους δεξιούς συνοδοιπόρους του να μην κατευθυνθούν στον τυχοδιώκτη Π. Καμμένο και τους ΑΝΕΛ. Δεν στάθηκε εμπόδιο στον καλπασμό του Σύριζα προς την εξουσία. Στα τεσσεράμισι χρόνια του Σύριζα στην εξουσία η μόνη δημόσια παρέμβασή του ήταν λίγες μέρες πριν το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, να βγάλει ένα ολιγόλεπτο διάγγελμα. Και μετά σιωπή…
Όσο όμως απέφευγε το προσκήνιο, τόσο πιο κινητικός γινόταν στο παρασκήνιο, ειδικά την τελευταία πενταετία η σκιά του απλωνόταν παντού. Ο Σύριζα ήθελε να τον κάνει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αρνήθηκε και πρότεινε τον αντ’ αυτού, Προκόπη Παυλόπουλο. Πλειάδα στελεχών του κύκλου του ανέλαβαν κυβερνητικά καθήκοντα στην κυβέρνηση Τσίπρα, με πρώτον από όλους τον «Ρασπούτιν» Παπαγγελόπουλο. Οι δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες του κύκλου του στήριξαν το σύστημα Τσίπρα με την αστεία δικαιολογία ότι έτσι «ελέγχουν» τον «μικρό» και τον αποτρέπουν από το να διαπράττει επιζήμιες για την πατρίδα πράξεις.
Όπως αποδείχτηκε, το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να παραμένει, από το παρασκήνιο, κεντρικός παίκτης. Τώρα όμως το παιχνίδι άλλαξε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από εκεί που κανένας δεν το περίμενε, όχι μόνο εκλέχτηκε πρόεδρος της ΝΔ, αλλά έριξε και δέκα μονάδες στον Τσίπρα. Το ακόμα πιο επίφοβο για τον «Βούδα της Ραφήνας» είναι ότι ο Μητσοτάκης μπορεί να αυξήσει και άλλο τη διαφορά από τον μέχρι πρότινος «άχαστο» Αλέξη και φέρει τα ποσοστά της ΝΔ κοντά στο 40%. Τότε μπορεί να γίνει αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Δεξιάς, όπως δεν ήταν ο Σαμαράς, ακόμα λιγότερο ο Μεϊμαράκης ή και ο Κυριάκος μέχρι πριν κάνα χρόνο. Αν γίνει αυτό, που είναι και το πιθανότερο, ο Καραμανλής δεν θα μπορεί πια από το παρασκήνιο να βάζει τους όρους του και να περιμένει τη στιγμή που η πατρίδα θα του ζητήσει να αναλάβει εκ νέου ευθύνες. Φάνηκε και από τον σχηματισμό της κυβέρνησης ότι το καραμανλικό στρατόπεδο δεν διαδραματίζει κανένα σπουδαίο ρόλο εντός της κυβέρνησης, αφού μόνο ο μικρός εξάδελφος Καραμανλής πήρε σπουδαίο κυβερνητικό πόστο και αυτός είναι αμφίβολο αν βρίσκεται υπό την στενή επιρροή του Καραμανλή.
Έτσι, ο Καραμανλής αναγκάζεται να βγει στο προσκήνιο, να μιλά, να δέχεται και κριτική, να στραπατσάρει την εικόνα του «εθνάρχη» που φιλοτεχνούν οι αυλικοί του, αλλά τι να γίνει, καλύτερα έτσι από τον κίνδυνο της αφάνειας. Τουλάχιστον, αφού αποφάσισε να βγει στο προσκήνιο, ας χρησιμοποιήσει τις ικανότητές και τις γνωριμίες του στα εθνικά θέματα, στον μόνο τομέα που είναι πάνω από τον μέσο όρο από το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό, και ας βοηθήσει τους επόμενους δύσκολους μήνες στην αναχαίτιση της τουρκικής επιθετικότητας.
