Του Νίκου Ντάσιου
Μπορεί κάποιος αλήθεια να πιστέψει ότι άνθρωποι σαν τον Κωστή Χατζηδάκη με 1,7 εκατ. € σε χαρτοφυλάκια κυρίως ξένων Τραπεζών ή τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη με 125 ακίνητα ….θα ασχοληθούν ποτέ με την Εθνική Οικονομία και τις αγωνίες των φτωχών ανθρώπων της χώρας; Μπορεί κάποιος ν’ αμφιβάλει για την ηθική υποκρισία των «φιλε-λεφτ» διαβάζοντας τις δηλώσεις εισοδήματος των Παπαδημούλη με καταθέσεις ενός εκατ. € σε 18 τραπεζικούς λογαριασμούς και του Σταθάκη με 44 ακίνητα και χρεόγραφα 240 χιλ. € ή να πιστεύει ότι νοιάστηκε ποτέ ο Γιάννης Βαρουφάκης για τα capital control και το κλείσιμο των Ελληνικών Τραπεζών διαθέτοντας –μεταξύ άλλων- καταθέσεις 45 χιλ. € και 204 χιλ. $ στην Corner Banca της Ελβετίας; Μπορεί να μην οργίζεσαι για το απύθμενο θράσος του Τσακαλώτου με μετοχές στην Black Rock και στην Invesco κι αμοιβαία στις FTIOF και Pioneer, που κατεβαίνει να διαδηλώσει για τα δίκαια των εργαζομένων –δίκαια που ο ίδιος καταπάτησε όντας Υπουργός οικονομίας;
Η εικόνα της αύξησης των εισοδημάτων και της ακίνητης περιουσίας της πολιτικής τάξης της χώρας όταν τα μεσαία και χαμηλότερα στρώματα έχαναν μεσο-σταθμικά 6% του εισοδήματος τους ετησίως στα χρόνια της κρίσης, ενώ κατασχέθηκαν και απειλούνται με κατάσχεση χιλιάδες πρώτες κατοικίες, είναι τουλάχιστον εξοργιστική. Το χάσμα της κοινωνίας από την πολιτική τάξη βαθαίνει συνεχώς, εγκυμονώντας σοβαρότατους κινδύνους ακόμα και γι αυτή ακόμα την κουτσουρεμένη κοινοβουλευτική μας δημοκρατία.
Γίνεται πλέον κατανοητό ότι η πολιτική ελίτ διατήρησε ή και αύξησε τα προνόμια της υπό την ανοχή και την προστασία των υπερεθνικών κέντρων με αντάλλαγμα την επιβάρυνση αποκλειστικά των μεσαίων και χαμηλότερων στρωμάτων για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, την υποθήκευση του δημόσιου πλούτου, την πληθυσμιακή αλλοίωση και την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών επιδιώξεων των Δυτικών στα Βαλκάνια και στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Ενώ τα παραπάνω αποτελούν κοινές παραδοχές σ’ ένα μεγάλο μέρους του πληθυσμού -πέραν όσων έχουν κομματικές εξαρτήσεις και ιδεοληψίες-, το πρόβλημα είναι υπαρκτό καθότι τα προαναφερθέντα πρόσωπα επιλέγονται από εμάς μέσω της ψήφου μας. Και θα συνεχίσει η ίδια κατάσταση αν δεν αλλάξουμε πρότυπα υπερβαίνοντας το δίπολο οργής & ταύτισης που κυριάρχησε στον συλλογικό μας ψυχισμό όλα τα προηγούμενα χρόνια. Όμως κάτι τέτοιο προϋποθέτει μια ουσιαστικότερη άνοδο της «παιδείας» μας που θα ήταν δυνατή μόνο μέσα από μια κυριολεκτική «μορφωτική επανάσταση».
Παράλληλα απαιτούνται πολιτικές ρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα ένα σχέδιο αναδιανομής του πλούτου με συγκεκριμένες υποχρεώσεις και ευθύνες για την λειτουργία του δημόσιου χώρου, αναλογικές με το εισόδημα ή ακόμα και την θεσμοθέτηση ενός «ορίου πλούτου». Ο περιορισμός των εισοδηματικών ανισοτήτων δεν αποτελεί απλά ηθικό ζήτημα αλλά προϋπόθεση δημοκρατικών και συμμετοχικών διαδικασιών σε πολιτειακό επίπεδο. Από την Ιστορίας μας το «μηδέν αγαν» προήλθε από τη μείωση της δύναμης των ευγενών μέσω των «τριττυών» από τον Κλεισθένη και την διαγραφή των χρεών με την «σεισάχθεια» του Σόλωνα, αποτελώντας τις βασικές προϋποθέσεις για την Δημοκρατία στην Αθήνα του Περικλή.
Καθόλου τυχαία ότι αυτή η συζήτηση γίνεται σήμερα, την ημέρα της δολοφονίας του πρώτου Κυβερνήτη της νεότερης Ελλάδας, Ι. Καποδίστρια. Μιας δολοφονίας με Αγγλική σφραγίδα που έως ένα βαθμό καθόρισε και οδήγησε στην σημερινή παρακμή….
3 ΣΧΟΛΙΑ
Καλή σας μέρα !!
Το πρόβλημα με τους πλουσίους δεν είναι ότι είναι πλούσιοι, το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν παράγουν τίποτα, ούτε προσφέρουν κάτι για την επιβίωση αυτού του έθνους και αντίθετα μάλιστα σε πλείστες περιπτώσεις έχουν πλουτίσει λεηλατώντας τον κρατικό κορβανά.
Το ίδιο όμως ισχύει και για όλα τα υπόλοιπα εισοδηματικά στρώματα, από τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους που ανήκουν στη μεσαία τάξη, μέχρι και τις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης που ψήφισαν μαζικά ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, αδιαφορώντας για την προδοσία της Μακεδονίας, καθώς και για τις επόμενες προδοσίες που ετοίμαζε ο ΣΥΡΙΖΑ με Τουρκία και Αλβανία.
Άρα το πρόβλημα δεν είναι ο πλούτος, τον οποίον διακριτικά στοχοποιεί το άρθρο, ιδιαίτερα με τις προτάσεις περί σχεδίου αναδιανομής του πλούτου και περί θέσπισης ορίου στον πλούτο. Το πρόβλημα είναι το πως σε αυτή τη χώρα όλοι, μικροί και μεγάλοι, πλούσιοι και φτωχοί, ληστεύουμε τις μελλοντικές γενιές με τον κρατικό δανεισμό που κρατάει ακόμα στη ζωή το λεφτόδεντρο του κρατικού κορβανά που μας ταίζει. Το πρόβλημα είναι ότι ο δημόσιος υπάλληλος που αράζει επειδή δεν έχει δουλειά δεν καταλαβαίνει ότι ηθική του υποχρέωση θα ήταν να προσπαθήσει να έχει δημιουργική δουλειά ή αν δεν τον αφήνουν να παραιτηθεί. Επίσης, ο κάθε συνταξιούχος θα πρέπει να υπολογίσει τι έχει πληρώσει μέχρι σήμερα σε συνταξιοδοτικές εισφορές και πόσα χρήματα έχει πάρει μέχρι τώρα από συντάξεις και εφάπαξ. Αν το κάνει θα καταλάβει ότι ζει από τον ιδρώτα των άλλων και από τις μελλοντικές γενιές.
Βεβαίως όλοι αυτοί γουστάρουν πολλοί να ακούνε για “αναδιανομή του πλούτου”. Από αυτό άλλωστε ζούνε. Από πλούτο που αφαιρείται από αυτους που εργάζονται και από τις μελλοντικές γενιές για να δοθεί σε αυτούς που κάθονται και “δικαιούνται”. Γι’ αυτό και δεν τους ενοχλεί καθόλου η υποκρισία των αριστερών πατερούληδών τους. Αφού αυτοί θα αρπάξουν τα προϊόντα του ιδρώτα των εργαζόμενων για να τα μοιράσουν στους κάθε λογής αραχτούς προς άγραν ψήφων. Έτσι, μετά από τόσες προδοσίες πήραν 31,5% και ο Βαρουφάκης άλλο 3,5%. Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη…
Ο τίμιος πλούτος που βγαίνει με ιδρώτα είναι το κίνητρο για να παράγει κάποιος. Και χωρίς να παράγουμε απλά θα εξαφανιστούμε σαν έθνος. Άρα ο πλούτος είναι το κίνητρο για να εργαστεί κάποιος συμβάλλοντας στην επιβίωση αυτού του έθνους.
Επομένως είναι εντελώς λάθος να στοχοποιείται ο πλούτος γενικά όπως κάνει αυτό το άρθρο. Αντίθετα το άρθρο θα έπρεπε να στοχοποιεί τον παρασιτισμό τόσο ελίτ που κλέβουν πολλά ο καθένας, όσο και των πληβείων που κλέβουν από λίγα, αλλά συμποσούμενοι κλέβουν πολύ περισσότερα από τις ελίτ. Για παράδειγμα, αν αθροίσει κανείς τα χρήματα που δαπανήθηκαν για όλα τα μεγάλα έργα επί Σημίτη, για την Ολυμπιάδα και για τους εξοπλισμούς τα τελευταία 20 χρόνια φτάνει τα 60 δις, ενώ αν υπολογίσει μόνο την επιχορήγηση του κράτους προς τα ασφαλιστικά ταμεία το διάστημα 2000 – 2015 (για 15 χρόνια και μόνο) αυτή είναι 200 δις. Άρα, καλά είπε ο Πάγκαλος. Τα φάγαμε όλοι μαζί…
Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι οι 50-100-1000 πλούσιοι αλλά οι υπόλοιποι που δεν προσπαθούν να γίνουν πλούσιοι.
Είμαστε με 10 εκατομμύρια και ο υπόλοιπος Κόσμος 7 δις,, λοιπόν αν μόνο πατίνια (που λέει ο λόγος) φτιάχναμε και τους τα πουλούσαμε θα ήμασταν όλοι Πλούσιοι.
Να κάτσει λοιπόν ο κάθε ένας κάτω τον κώλο του και να δουλέψει, να δημιουργήσει και 2-3-4 θέσεις εργασίας για να δουλέψουν και άλλοι και αυτό θα βγάλει την χώρα από την κρίση.