Του Άριστου Μιχαηλίδη, από το Άρδην τ. 95, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2014
Έ να πέρασμα της Αμερικανίδας υφυπουργού από τη Λευκωσία ήταν αρκετό. Βρέθηκε στο άψε-σβήσε το «κοινό ανακοινωθέν» το οποίο μάλιστα δεν θα είναι των μερικών γραμμών, θα είναι η αδρή περίληψη του σχεδίου λύσης, που θα επιδιωχθεί, και, όταν μπουν σε λεπτομέρειες οι διαπραγματευτές, θα διανθιστεί με όλες τις ερμηνείες που μπορεί να δίνει ο καθένας στις αναφορές του.
Πάντως, το ερώτημα που θα μείνει αναπάντητο είναι προς τι οι παλικαρίσιες δηλώσεις του Προέδρου μας και των ανθρώπων του, όλους τους προηγούμενους μήνες. «Δεν πρόκειται να μπω σε διάλογο γνωρίζοντας ότι οι προϋποθέσεις που θέτει η άλλη πλευρά δεν είναι η κατάληξη σε μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα», ώστε μετέπειτα «να οδηγηθώ σε συνομοσπονδία», έλεγε στις 10/11/2013, σε μια από τις πολλές παρόμοιες δηλώσεις του, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Και προχτές ακόμα, ο υπουργός Εξωτερικών δήλωνε αποφασιστικά στο ΡΙΚ ότι δεν πρόκειται να δεχθούμε σχέδιο λύσης παρόμοιο με το σχέδιο Ανάν. Άλλο οι δηλώσεις κι άλλο οι πράξεις, ασφαλώς. Αλλά, αυτό το προσχέδιο που έβαλαν οι Αμερικάνοι μπροστά στον Πρόεδρο και μπροστά στον Έρογλου, και δεν το απέρριψε κανένας, δεν είναι απλώς μια ανώδυνη ευελιξία για να βάλουμε όλοι νερό στο κρασί μας και να προχωρήσουμε, δεν είναι μια υποχώρηση που μπορεί να επιβάλλεται στο πλαίσιο ενός διαλόγου. Είναι ακριβώς αυτό που λέγαμε (που έλεγε ο Πρόεδρος) ότι δεν πρόκειται να δεχθούμε, διότι θα ήταν παγίδα. «Παγίδα θα ήταν να εμπλακούμε σε έναν διάλογο εν γνώσει μας ότι βασικές αρχές λύσης του Κυπριακού δεν γίνονται αποδεκτές» (Ν. Αναστασιάδης, 10/11/2013). Αυτό λοιπόν που περιγράφεται στο κοινό ανακοινωθέν ονομάζεται ομοσπονδία αλλά είναι συνομοσπονδία, και μάλιστα στις παραμέτρους του σχεδίου Ανάν, που δήθεν δεν θα δεχθούμε.
Η μία κυριαρχία που ήταν η βασική προϋπόθεση του Προέδρου, αναφέρεται αλλά με πρόνοιες που ικανοποιούν την τουρκική επιδίωξη και όχι ένα κράτος με ένα λαό. Θα «προέρχεται εξίσου από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους» και όχι από τον κυπριακό λαό. Η μία κυπριακή ιθαγένεια θα υπάρχει, αλλά ταυτόχρονα θα υπάρχει και η «εσωτερική ιδιότητα» των πολιτών «είτε του ελληνοκυπριακού συνιστώντος κράτους είτε του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους». «Η ενωμένη Κυπριακή ομοσπονδία θα αποτελείται από δύο συνιστώντα ίσα κράτη». «Όλοι οι πολίτες της ενωμένης Κύπρου θα είναι και πολίτες είτε του ελληνοκυπριακού συνιστώντος κράτους είτε του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους».
Ας μας πουν οι διεθνείς μεσολαβητές, και οι ακόλουθοί τους στην Κύπρο, μια υφιστάμενη ομοσπονδία που έχει και εσωτερική ιθαγένεια. Κι ας μας εξηγήσουν με ποιο τρόπο διασφαλίζουν την επανένωση της Κύπρου και του λαού όλες αυτές οι πρόνοιες (και φαντάσου τι θα γίνει όταν μπούμε στις λεπτομέρειες, με δεδομένες τις τουρκικές θέσεις). Αλλά, προπάντων, πρέπει να μας εξηγήσει, όπως υποσχέθηκε ότι θα κάνει, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πώς έκρινε ότι με αυτές τις πρόνοιες έχει ξεφύγει από την παγίδα για την οποία μας προειδοποιούσε. Ότι δηλαδή δεν πρόκειται να μπει σε διάλογο γνωρίζοντας ότι «θα οδηγηθώ σε συνομοσπονδία».
Διερωτούμαστε επίσης γιατί έπεσαν όλοι πάνω στον Χριστόφια, το 2008, όταν πήγε και συμφώνησε με τον Ταλάτ τον συνεταιρισμό δύο κρατών ίσου καθεστώτος, με φυλετικό διαχωρισμό. Για να φτάσουμε, έξι χρόνια μετά, να συμφωνούμε το ίδιο καθεστώς με άλλες λέξεις; Αν οι ηγέτες μας δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο, ας πουν με ειλικρίνεια τι είναι διατεθειμένοι να κάνουν. Μην εξευτελίζονται κιόλας.
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της Λευκωσίας (5 Φεβρουαρίου 2014)