του Ν. Ντάσιου, από το Άρδην τ. 81, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2010
Τα στοιχεία της πρόσφατης έρευνας του ΕΒΕΑ είναι αμείλικτα ως προς την πραγματική εικόνα της ελληνικής οικονομίας, λίγους μήνες μόλις μετά την εφαρμογή των όρων του μνημονίου.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, σε σύνολο περίπου 800.000 μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι 175 χιλιάδες θα κλείσουν μέχρι το τέλος του 2011, αυξάνοντας κατά 300.000 τους ανέργους που σήμερα είναι είτε εργαζόμενοι είτε αυτοαπασχολούμενοι ή ακόμα και εργοδότες! Ήδη το πρώτο εξάμηνο του 2010 χάθηκαν 88.000 θέσεις εργασίας, ενώ για το επόμενο αναμένονται άλλες 120.000 απώλειες. Η επίσημη ανεργία κυμαίνεται στο 12,1%, ενώ σύμφωνα με τις προβλέψεις της ΓΣΕΕ θα φτάσει το 20% –στα τέλη του 2011–, ποσοστό ανάλογο με εκείνο της δεκαετίας του ’60, που οδήγησε μαζικά τους Έλληνες σε μετανάστευση στο εξωτερικό!
Ήδη 4 στις 10 επιχειρήσεις αδυνατούν να πληρώσουν τους εργαζόμενους στο τέλος κάθε μήνα, ενώ 1 στις 3 έχει ήδη προχωρήσει σε μείωση ωρών εργασίας, ακόμα και ημερών στη βδομάδα, με αντίστοιχες μειώσεις μισθών. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που 500.000 νοικοκυριά αδυνατούν να πληρώσουν εγκαίρως τα δάνειά τους προς τις τράπεζες, οι οποίες για ακόμα μια φορά περιμένουν την εγγύηση του δημοσίου, ύψους 25 δισ. € (3η παροχή από τους φορολογούμενους σε 1,5 χρόνο) για να αποκτήσουν στοιχειώδη ρευστότητα, χωρίς όμως τα χρήματα αυτά να εισέρχονται στην αγορά.
Η στρατηγική της μείωσης του ελλείμματος με περικοπές μισθών και συντάξεων και τη μερική στάση πληρωμών από το δημόσιο, όπως είχαμε προβλέψει, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην περαιτέρω ύφεση της οικονομίας, δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο υστέρησης εσόδων και άρα διατήρησης των ελλειμμάτων, με αποτέλεσμα την παραπέρα παρασιτικοποίηση, την κοινωνική αποδιάρθρωση και εν τέλει την οριστική πτώχευση της χώρας. Το γεγονός αυτό οφείλεται άλλωστε στο ότι το 70% της οικονομίας μας εξαρτάται από την ιδιωτική κατανάλωση.
Έχουμε ήδη αναφέρει πως η κρίση στη χώρα μας αποτελεί συνάρτηση του παρασιτικού τρόπου ένταξής της στην οικονομία της Δύσης και αποτέλεσμα της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας, η οποία απετέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της παγκοσμιοποίησης. Πολλοί εγχώριοι αναλυτές αντιμετωπίζουν την κρίση με κλασικές συνταγές στο επίπεδο της εθνικής οικονομίας, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τη δομική κρίση της δυτικής οικονομίας και ιδιαιτέρως της αμερικανικής, και την εξάρτηση της χώρας μας από αυτή. Έσπευσαν επίσης να προδικάσουν την ανάταξη της αμερικανικής οικονομίας την αμέσως προηγούμενη περίοδο, κάτι που όμως διαψεύδεται. Η μαζική μετατόπιση κεφαλαίων από ομόλογα και μετοχές στην ασφάλεια του ελβετικού φράγκου τις προηγούμενες ημέρες αποτελεί ένδειξη μιας καινούριας φάσης ύφεσης, ανάλογης με εκείνη του 2008. Αιτία και πάλι η βύθιση της αγοραπωλησίας ακινήτων στις ΗΠΑ κατά 28% και η συνεχής αύξηση της ανεργίας στη χώρα αυτή, που δεν αφήνει περιθώρια για ελπίδες ανάκαμψης. Είναι προφανές ότι ένας νέος κύκλος ύφεσης στις ΗΠΑ θα εξανεμίσει τις θετικές επιδόσεις της οικονομίας στην Ένωση από τις οποίες επωφελήθηκε κατ’ ουσίαν η Γερμανία, η οποία αύξησε το τελευταίο διάστημα τις εξαγωγές της εκμεταλλευόμενη τη χαμηλή αξία του ευρώ.
Σε τέτοια περίπτωση είναι προφανές πως δεν θα μπορεί να συνεχιστεί η χρηματοδότηση του μηχανισμού στήριξης, ούτε βεβαίως να δίνονται αλλεπάλληλες τονωτικές ενέσεις στις τράπεζες για τη διατήρηση της ρευστότητάς τους. Οι πρόσφατες δηλώσεις του οικονομικού συμβούλου του προέδρου Ομπάμα, Πωλ Βόλκερ, για επικείμενη κατάρρευση του ευρώ, κάθε άλλο παρά τυχαίες μπορεί να χαρακτηριστούν. Οι Αμερικανοί σήμερα έχουν ανάγκη την αποσταθεροποίηση του ευρώ προκειμένου να επαναπατρίσουν κεφάλαια τοποθετημένα στις ευρωπαϊκές αγορές και πολύ περισσότερο να αποτρέψουν την αγορά σε ευρώ –και άρα την ισχυροποίηση του ευρωπαϊκού νομίσματος– από κινεζικές τράπεζες, κάτι που άρχισε τον τελευταίο χρόνο, προκειμένου οι Κινέζοι να αντισταθμίσουν τις απώλειές τους σε αγορές αμερικανικών ομολόγων λόγω της πτώσης του αμερικανικού νομίσματος.
Ο νέος σχεδιασμός των Αμερικάνων φαίνεται να είναι η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η δημιουργία μιας διατλαντικής ενιαίας αγοράς με κέντρο την Ουάσιγκτον και μέλη τα ισχυρά κράτη της Ε.Ε. Σ’ αυτό τον σχεδιασμό συνηγορεί χρόνια η Αγγλία και εξυπηρετείται απόλυτα από την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ένωση. Πρόσφατα και με την απαρχή της τελευταίας οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, που έλαβε τις μεγαλύτερες διαστάσεις στη χώρα μας και στον ευρωπαϊκό Νότο, στη στρατηγική αυτή φαίνεται πως προσχωρεί και η Γερμανία, γι’ αυτό και προέκρινε την εμπλοκή του ΔΝΤ στον μηχανισμό στήριξης, γεγονός που βρήκε την αμέριστη συμπαράσταση και του πρωθυπουργού της χώρας μας!
Ενώ η Ελλάδα θα έπρεπε να επιδιώκει την όλο και μεγαλύτερη αποσύνδεσή της από τα δυτικά κέντρα ισχύος –κυρίως τα αμερικάνικα– που επέβαλαν την παγκοσμιοποίηση μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ακολουθεί την ακριβώς αντίθετη πορεία, αυτή της περαιτέρω σύνδεσής της μαζί τους, την ώρα που βρίσκονται υπό κατάρρευση! Αυτό άλλωστε σηματοδοτεί η επιλογή του νέου συμβούλου του πρωθυπουργού της χώρας, Ιταλού Παντόα Σκιόπα, ο οποίος συμμετέχει στους πλέον αντιδραστικούς θεσμούς της παγκοσμιοποίησης και της δυτικής νέας τάξης, όπως στη λέσχη Μπίλντεμπεργκ, στο ίδρυμα Ροκφέλερ και στην «ομάδα των 30» που αυτό έχει δημιουργήσει.
Προκειμένου να ξεκινήσει η διαδικασία απαγκίστρωσης από δυτικά κέντρα ισχύος και να αποφύγουμε τη χρεοκοπία, θα πρέπει να προχωρήσουμε άμεσα σε αναδιάρθρωση του χρέους, που θα προβλέπει τόσο την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των κρατικών ομολόγων όσο και τη μείωση του επιτοκίου που εισπράττουν οι διεθνείς δανειστές μας δηλ. οι τράπεζες και τα ξένα συνταξιοδοτικά ταμεία. Μόλις μια μονάδα μείωσης του επιτοκίου δανεισμού θα σήμαινε για τη χώρα μας εξοικονόμηση 3 δισ. € ετησίως. Οι πόροι αυτοί, σε συνδυασμό με τα 20 δισ. € του ΕΣΠΑ και τους πόρους του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν στην παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας με επίκεντρο την περιφέρεια και να πάψουν να κατευθύνονται μονομερώς στην παρασιτική κατανάλωση των οικονομικών ελίτ και των κρατικοδίαιτων μεσο-στρωμάτων, οδηγώντας σε πλήρη εξαθλίωση τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες και σε εθνική συρρίκνωση τον Ελληνισμό. Όμως αυτό απαιτεί νέο πολιτικό υποκείμενο, που να εδράζεται σε νέες κοινωνικές συμμαχίες.
Αναδημοσίευση από τη Ρήξη, τ. 66
