του Α. Σαραντόπουλου, από το Άρδην τ. 67, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2007
Πριν δύο βδομάδες σταμάτησα στην πλατεία Ομονοίας και αγόρασα μερικά λαϊκά λαχεία, κατά τη συνήθη τακτική μου τους τελευταίους μήνες. Η συμπαθής ηλικιωμένη λαχειοπώλισσα, στην ολιγόλεπτη κουβέντα που είχα μαζί της μου διηγήθηκε την περιπέτειά της λίγες μέρες πριν, που αργότερα τη συνέδεσα με την υφαρπαγή του ονόματος της Μακεδονίας από το γειτονικό κρατίδιο–προτεκτοράτο ήδη των ισχυρών «συμμάχων» μας και άλλων άπληστων επενδυτών, συμπεριλαμβανομένων και μερικών Ελλήνων επιχειρηματιών.
Πηγαίνοντας για σωματική της ανάγκη σε γειτονικό υπόγειο καταστήματος, η κυρία Κλειώ έπεσε σε καλοστημένη ενέδρα, που είχε ως αποτέλεσμα οι δράστες να της κλέψουν την τσάντα της με τον τζίρο της ημέρας, η οποία επίσης περιείχε και τα λαχεία που είχε ώς εκείνη τη στιγμή αδιάθετα. Η ζημία ήταν περίπου 1000 ευρώ σε είδος (λαχεία) και το διαφυγόν κέρδος για την κυρία Κλειώ ήταν γύρω στα 120 ευρώ — ποσό που θα της απέφεραν τα κλεμμένα λαχεία αν τα είχε πουλήσει— συν οι εισπράξεις της ημέρας. Αν μάλιστα κάποια από τα λαχεία κέρδιζαν, τότε καταλαβαίνετε ότι η χασούρα δυνητικά εκτοξευόταν ακόμα περισσότερο.
Μετά το περιστατικό αυτό ήταν αναγκασμένη η απελπισμένη πλέον κυρία Κλειώ, για τις επόμενες μέρες και βδομάδες, να δουλεύει σκληρά και περισσότερες ώρες, για να ανακτήσει τα χαμένα και να επανέλθει σε θετικό ισοζύγιο.
Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ, αλλά έχει και μια άλλη διάσταση: Μου ανέφερε η άτυχη λαχειοπώλισσα ότι ο περιπτεράς δίπλα στο κατάστημα στο οποίο αυτή έπεσε θύμα ληστείας είναι γνωστό στους πάντες ότι πουλάει κλεμμένα λαχεία. Μετά από αυτή την πληροφορία έκανα τη σκέψη ότι ενδεχομένως ο περιπτεράς να ήταν μέλος της ίδιας σπείρας που, αφού έκλεβε τα λαχεία, στη συνέχεια τα πωλούσε σε ανύποπτους αγοραστές, οι οποίοι γίνονταν άθελά τους και αυτοστιγμεί κλεπταποδόχοι.
Η ΠΓΔΜ εδώ και πολλά χρόνια προσπαθεί να επιβάλει στην παγκόσμια κοινότητα ως όνομά της το «Μακεδονία», έναν κλεμμένο όρο που μπορεί να παρομοιαστεί με λαχείο, και δη κλεμμένο. Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι σιγά-σιγά τα καταφέρνει, αφού περίπου 120 κράτη έχουν πεισθεί από τα επιχειρήματά της και έχουν υιοθετήσει τις βουλές της. Άλλωστε, έχει αρωγό στην προσπάθειά της αυτή και τη διαφαινόμενη απραξία των διπλωματών μας, οι οποίοι με τις όποιες «μη-ενέργειές» τους μας έχουν οδηγήσει σχεδόν νομοτελειακά σε αποτυχία.
Είναι το ίδιο ένοχη η ΠΓΔΜ με τους παραπάνω δράστες της συμμορίας που περιέγραψα. Πιστεύει ότι μπορεί να μοσχοπουλήσει το νέο εμπορικό της σήμα για να έχει κάποια άμεσα κέρδη όπως από την πώληση των «κλεμμένων λαχείων», και ελπίζει ότι, μόλις έρθει η ώρα της κλήρωσης—η τελική κρίση της ιστορίας— θα έχει την τύχη με το μέρος της και θα βγει νικήτρια.
Οι ισχυροί της Γης, πολιτικοί και επενδυτές, εταιρείες και κυβερνήσεις, αναπαράγουν μηχανικά ένα ψέμα, κάνουν τα στραβά μάτια και παριστάνουν τους ανήξερους αδιαφορώντας προκλητικά για την πραγματική προέλευση και σημασία του όρου «Μακεδονία», ισχυριζόμενοι ότι, χρησιμοποιώντας τον όρο αυτό, δεν θα διαταραχθεί η ειρήνη στην περιοχή. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε νέο κράτος, όπως πρόσφατα ο μέχρι πρότινος φιλικά διακείμενος Καναδάς, που αναγνωρίζει το γειτονικό κρατίδιο με τον όρο «Μακεδονία», χρησιμοποιεί με συνέπεια το παραπάνω επιχείρημα το οποίο ξεσκεπάζει τον σκληρό κυνισμό τους και την κοντόφθαλμη πολιτική τους, που ακόμα και αυτή μένει από την πλευρά μας αναπάντητη.
Κυριαρχεί ο νόμος της σιωπής γιατί πολλούς εξυπηρετεί η χρήση του ονόματος αυτού από το γειτονικό κράτος, παρ’ όλο που προσβάλλει βάναυσα την ιστορία μας. Ανήμπορες οι ελληνικές κυβερνήσεις, δεν παίρνουν τολμηρές πρωτοβουλίες και, εδώ και μιάμιση δεκαετία, παρακολουθούν σαν σε κινηματογραφική ταινία αδρανείς και απαθείς τις εξελίξεις, περιμένοντας, όπως και με την περίπτωση της Τουρκίας, η άλλη πλευρά να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο, να κάνει υποχωρήσεις και τελικά να αποδεχθεί αυτό που διεκδικούμε, αλλά δεν τολμούμε πλέον να εκφράσουμε δημόσια.
Έλληνες επενδυτές κρατούν σφιχτά στα χέρια τους την οικονομία της ΠΓΔΜ. Η όποια αναταραχή ή αποσταθεροποίηση στην γειτονική χώρα θα κλονίσει ανεπανόρθωτα τα συμφέροντά τους και θα καταστρέψει τα επιχειρηματικά τους σχέδια. Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν τολμά να τους ενοχλήσει. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι ξένοι διπλωμάτες, οι οποίοι, όταν αναφέρονται στη διατήρηση της ειρήνης στην περιοχή, πιστεύουν ότι τα ευήκοα ώτα των Ελλήνων επενδυτών θα εισακούσουν τα επιχειρήματά τους και θα τα υιοθετήσουν, αφού άλλωστε έτσι επιτάσσει το συμφέρον τους. Αδιαφορούν οι μεγαλοεπιχειρηματίες μας για την οριστική ονομασία της ΠΓΔΜ, και εμείς, απορροφημένοι από τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας, εθελοτυφλούμε και δεν ασχολούμεθα με το θέμα, γιατί ενδόμυχα πιστεύουμε ότι κάποιος από μηχανής θεός θα παρουσιαστεί την τελευταία στιγμή και τελικά θα κάνει πράξη το «άλλος έχει το όνομα και άλλος έχει τη χάρη», που θα ανατρέψει καθοριστικά τη δυσμενή κατάσταση και θα μας οδηγήσει στην επιθυμητή για μας λύση.
Δυστυχώς, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Οι εξελίξεις καλπάζουν με γοργό ρυθμό και εμείς δεν προλαβαίνουμε να τις παρακολουθήσουμε και να αντιδράσουμε με τρόπο ανατρεπτικό, ούτε μπορούμε να τις προβλέψουμε με ακρίβεια, πόσο μάλλον να τις επηρεάσουμε. Στο διαδίκτυο η ΠΓΔΜ ήδη κερδίζει το παιχνίδι εντυπώσεων καθημερινά και πολλές ιστοσελίδες προπαγανδίζουν συστηματικά τις θέσεις της με αποτέλεσμα να ξεγελούν τον ανύποπτο ιστοσελιδοπεριηγητή, ο οποίος πιστεύει πλέον στο «φαίνεσθαι» που υπερισχύει, και όχι στο «είναι», αφού το τελευταίο δεν εκφράζεται επαρκώς από τη δική μας πλευρά.
Υπάρχει βέβαια και το τετριμμένο «Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία», το οποίο ενίοτε δρα παρηγορητικά και επουλώνει κάπως τις πληγές μας. Ο ελληνικός λαός, παρ’ όλα τα προβλήματα που τον ταλαιπωρούν και που για πολλούς συμπατριώτες μας επιδεινώθηκαν τραγικά μετά τους πρόσφατους καταστροφικούς εμπρησμούς, κατά τις τελευταίες εκλογές, στέλνοντας ηχηρό προειδοποιητικό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, απέδειξε ότι έχει ακόμα ιστορικές ευαισθησίες και με την ψήφο του έπαυσε από τα καθήκοντά τους πολιτικούς που, με τις πράξεις τους, συστηματικά πρόσβαλαν την ελληνική ιστορία και τις παραδόσεις του λαού μας κατά το άμεσο παρελθόν, το ίδιο γενναία όπως έπραξε, προς έκπληξη της διεθνούς κοινότητας, και ο κυπριακός ελληνισμός στο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν.
Η ιστορία μας ΝΑΙ, πρέπει να ξαναγραφεί, χωρίς όμως να αποκρύβεται ή να υποβαθμίζεται συστηματικά η ιστορική αλήθεια, όσο πικρή και αν είναι για τον καθένα. Δεν πρέπει να υπάρχει ολοκληρωτική ισοπέδωση, γιατί η προκρούστεια λογική δεν μπορεί να ισχύσει παντού και πάντοτε. Δεν μπορούν να κουρέψουν την ιστορία του τόπου γουλί και να εξαφανίσουν την ομορφιά που του προσδίδουν τα κύρια συστατικά του που συνθέτουν οι ιδιαιτερότητες του λαού μας, όπως εκφράζονται με τη γλώσσα, τη φιλοσοφία, τις παραδόσεις, την τέχνη και τον πολιτισμό, η διαφορετικότητά του και οι διαρκείς αγώνες για την ελευθερία και τη δημοκρατία που έχει δώσει.
Η Ελλάδα αλλάζει καθημερινά στην πληθυσμιακή σύνθεσή της, λόγω της μαζικής και ανεξέλεγκτης εισροής μεταναστών, που ξεκίνησε πριν χρόνια και συνεχίζεται αμείωτη μέχρι και σήμερα. Τις σχολικές τάξεις μας πλέον τις απαρτίζει ένα κράμα παιδιών που προέρχονται από όλα τα μήκη και πλάτη της Γης και η ιστορία πρέπει να παρουσιάζεται προσεκτικά, χωρίς όμως να αλλοιώνεται και χωρίς εκπτώσεις. Η Ελλάδα σιγά-σιγά γίνεται ένα κράτος πολυεθνικό, που και λόγω της υπογεννητικότητάς μας πιθανόν σε λίγα χρόνια οι Έλληνες να έχουν μεν την πλειοψηφία ως εθνική ομάδα, όμως να πλαισιώνονται από μια σημαντική μάζα ξένων που δεν θα μπορεί πλέον να αγνοηθεί.
Κανένας μετανάστης δεν πρέπει να επιτρέπεται να μας επιβάλει να αλλάξουμε την ιστορία μας. Αυτό που χρειάζεται άλλωστε είναι ένα ασφαλές περιβάλλον –που πρέπει να του το προσφέρουμε– όπου θα μπορέσει να εργαστεί τίμια για να μεγαλώσει την οικογένειά του, να σπουδάσει τα παιδιά του και να προοδεύσει. Μόνο όταν ενσωματωθεί ομαλά στην ελληνική κοινωνία, έστω και μερικώς αφομοιωμένος, ο οικονομικός μετανάστης μπορεί να προσφέρει στην πρόοδο αυτού του τόπου και να τον αγαπήσει, αφού θα έχει πρώτα κατακτήσει το Ελληνικό Όνειρο, αυτό δηλαδή που τον ώθησε στην ίδια τη μετανάστευσή του στη χώρα μας και όχι σε κάποιον άλλο τόπο.
Είναι καιρός η ελληνική κυβέρνηση να μην υποκύψει στους εκβιασμούς και πιέσεις που ενδεχομένως δέχεται, και να προβεί, έστω και την ύστατη τούτη ώρα, σε εκείνες τις ενέργειες που θα ανατρέψουν την παρούσα αρνητική κατάσταση όσον αφορά στην ονομασία της ΠΓΔΜ, αλλά και σε άλλα εξίσου σημαντικά εθνικά ζητήματα, αναλαμβάνοντας κατάλληλες πρωτοβουλίες. Κρατάμε στα χέρια μας την ιστορία μας και δεν πρέπει να κάνουμε καμία υποχώρηση ή συμβιβασμό. Πρέπει να μας διακρίνει αποφασιστικότητα και να μη σερνόμαστε πίσω από τις εξελίξεις, περιοριζόμενοι μόνο σε δηλώσεις δυσαρέσκειας από το στόμα του εκάστοτε κυβερνητικού εκπροσώπου ή εκπροσώπου του υπουργείου Εξωτερικών, αλλά, όσο μπορούμε, να τις διαμορφώνουμε. Η οικονομική ισχύς μας στην ΠΓΔΜ είναι αναμφισβήτητη και πρέπει να αξιοποιηθεί προς εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων μας.
Η δύναμη του ελληνισμού, κυρίως του απόδημου, είναι τεράστια, και αντί αυτός να παραμένει εν υπνώσει, θα πρέπει να αφυπνιστεί, κάτι που έχει αρχίσει να γίνεται σε κάποιο μικρό βαθμό αλλά πρέπει να ολοκληρωθεί ως διαδικασία. Είμαστε μια πολιτισμική και πνευματική υπερδύναμη και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλο τον οπλισμό που κατέχουμε, ώστε να επιβιώσουμε. Δεν πρέπει να κάνουμε πίσω, αλλά θα πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, ώστε να μη συμβεί σε μας ό,τι συνέβη στην κυρία Κλειώ. Πολλοί μάς εποφθαλμιούν και, ναι, μας ζηλεύουν. Έχουμε ιστορία που «πουλάει» και αποφέρει οικονομικά κυρίως οφέλη σε όσους την προβάλλουν σωστά, νομίμως ή παράνομα, με δόλιους τρόπους. Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, με τη ραγδαία αύξηση του εξωτερικού τουρισμού στη χώρα μας.
Το ενδιαφέρον για τη χώρα μας αυξήθηκε σημαντικά και δεν περιορίζεται μόνο στην επιθυμία των τουριστών για διαμονή σε μια ειδυλλιακή ελληνική τοποθεσία, όπου αμέριμνοι θα απολαύσουν μερικά παραδοσιακά πιάτα εύγευστου φαγητού και καλό κρασί. Στο κέντρο της Αθήνας, τουρίστες από όλο τον κόσμο ζητούν καθημερινά πληροφορίες για το πώς μπορούν να μεταβούν φτηνά σε αρχαιολογικούς χώρους, και αγοράζουν ταξιδιωτικούς οδηγούς που περιλαμβάνουν μεν τους τυπικούς χάρτες, αλλά περιγράφουν συνάμα την ιστορία της πατρίδας μας και δίνουν πληροφορίες για την πανίδα του τόπου καθώς και ενδιαφέροντα στοιχεία για τα ελληνικά ήθη, έθιμα και παραδόσεις.
Στις μέρες μας, όπου εξελίσσεται ενώπιόν μας το μεγάλο πείραμα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, οι οικονομικές συνιστώσες δυστυχώς καθορίζουν ευρύτερες πολιτικές οικονομικών κολοσσών, κρατών και κυβερνήσεων. Η οικονομική διπλωματία ανέκαθεν υπήρξε το πλέον αποτελεσματικό όπλο των ισχυρών για την επίτευξη στόχων, με χαρακτηριστική ευκολία και ελάχιστες απώλειες. Είναι στο χέρι μας να καταστήσουμε την ιστορία μας σημαντικό, μη αμελητέο συντελεστή στην εξίσωση κέρδους/ζημίας, που συχνά καλούνται να λύσουν οι οικονομολόγοι για να βρουν τη βέλτιστη και πλέον συμφέρουσα λύση στα επιχειρηματικά σχέδιά τους.
Η ιστορία μας είναι η δύναμή μας και ο πλούτος μας. Ας την αγαπήσουμε και θα βρούμε λύσεις στα διλήμματα που μας ταλανίζουν. Μόνον όταν αγαπάς κάτι πραγματικά, το φροντίζεις σαν κόρη οφθαλμού και δεν το αφήνεις έρμαιο τυχοδιωκτικών ενεργειών του οποιουδήποτε. Μακεδονία σημαίνει Ελλάδα. Οι ιστορικές πηγές, η αρχαιολογική σκαπάνη και η γλώσσα της το αποδεικνύουν περίτρανα. Ας το καταλάβουν λοιπόν αυτό όσοι θέλουν να χαρίσουν το όνομα της Μακεδονίας και την ιστορία της σε ένα κρατίδιο, μόνο και μόνο για να το καλοπιάσουν και να το έχουν του χεριού τους όταν χρειαστεί, αποκομίζοντας κάποια πρόσκαιρα, πλην όμως σημαντικά για αυτούς, οφέλη. Πιστεύουν και εφαρμόζουν το, «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού», αλλά επαναλαμβάνω ότι πρέπει να γνωρίζουν και το «λογαριάζω χωρίς τον ξενοδόχο». Τα κλεμμένα λαχεία δεν είναι επικερδής επένδυση σε βάθος χρόνου.
[Για να σας λύσω και την απορία σας, τα λαχεία που αγόρασα κέρδισαν στον λήγοντα! Δεν θα μάθω ποτέ τι απέγινε με τα κλεμμένα… Μόνο οι τελικοί κάτοχοί τους το έμαθαν αυτό, οι οποίοι μάλλον δεν γνώρισαν ποτέ την αμαρτωλή διαδρομή τους.]
