του Θ. Ντρίνια, από το Άρδην τ. 61, Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2006
Λαϊκή αντίσταση
Κατά την εισβολή των Ισραηλινών στον Λίβανο, κάποιες πόλεις μετατράπηκαν σε σύμβολα αντίστασης που η φήμη τους έχει απλωθεί σε όλο τον αραβικό κόσμο και τα ονόματά τους έγιναν πια θρύλοι. Το Μπιντ Τζμπέιλ ήταν η πρώτη κωμόπολη όπου επιτέθηκαν οι Ισραηλινοί, ακριβώς δίπλα στα σύνορα, η οποία στην κυριολεξία έχει σβηστεί από το χάρτη, καθώς δεν υπάρχει ούτε ένα κτίριο όρθιο από τους βομβαρδισμούς! Κι όμως, μέσα σ’ αυτή την κόλαση, 100 άντρες της Χεζμπολάχ αντιστάθηκαν μανιασμένα απέναντι στον πέμπτο μεγαλύτερο στρατό του κόσμου, επί 20 ημέρες. Ακόμα και όταν οι Ισραηλινοί κατάφεραν να μπουν μέσα σ’ αυτό που κάποτε ήταν πόλη, με οδυνηρή έκπληξη, διαπίστωσαν ότι, μέσα από τους σωρούς των ερειπίων, πετάγονταν μαχητές της Αντίστασης και τους επιτίθονταν. Δικαίως, σιωνιστές αναλυτές (όπως ο Reuven Pedatzur) έγραψαν ότι αυτή η πόλη έγινε το Στάλινγκραντ του Λιβάνου. Ή καλύτερα, το Νασράλαγκραντ, όπως το λένε οι ντόπιοι προς τιμήν του ηγέτη της Χεζμπολά.
Παρόμοια περίπτωση είναι και η Αΐτα αλ Σαάμπ, μια μικρή αγροτική πόλη 10.000 κατοίκων απλωμένη σε τρεις λόφους, περιτριγυρισμένη από καπνοχώραφα. Οι υπερασπιστές της πόλης άντεξαν επιθέσεις από ξηρά και αέρα για έναν μήνα. Αν και το 80% της πόλης δεν υπάρχει πια, ο ισραηλινός στρατός δεν μπόρεσε να την καταλάβει. Η αντίσταση στην Αΐτα αλ Σαάμπ καταρρίπτει τον μύθο περί «τρομοκρατικής» και «παρακρατικής» Χεζμπολά που αναπαρήγαγαν και τα εδώ παπαγαλάκια των Αμερικάνων και αποτελεί παράδειγμα τακτικών λαϊκού πολέμου. Την υπεράσπιση της πόλης ανέλαβαν ένοπλοι κάτοικοί της, βετεράνοι οι περισσότεροι των πολέμων από το 1982, σε συνεργασία με τους λίγους αριθμητικά αντάρτες της Χεζμπολά. Οι κάτοικοι θα μάχονταν από σπίτι σε σπίτι, ενώ οι καλύτερα εξοπλισμένοι αντάρτες, μέσα στα χωράφια και τους λόφους, θα έστηναν ενέδρες στον στρατό. Τρεις φορές, ο ισραηλινός στρατός προωθήθηκε μέσα στην πόλη και τις τρεις φορές απωθήθηκε. Τα άρματα μάχης και τα σκαπτικά μηχανήματα έπεφταν συνέχεια σε ενέδρες ολιγομελών μονάδων ανταρτών οι οποίοι, αφού χτυπούσαν, εξαφανίζονταν εν ριπή οφθαλμού μέσα στα χωράφια, εμποδίζοντας έτσι τις ενισχύσεις των πεζοπόρων τμημάτων μέσα στην πόλη και κάμπτοντας το ηθικό τους. Η εποποιΐα της αντίστασης, όμως, συντελέστηκε μέσα στην πόλη. Οι ένοπλοι κάτοικοι μάχονταν μέσα σε σπίτια, σε μαγαζιά, στα οδοφράγματα. Κρύβονταν σε κελάρια και πρόχειρα καταφύγια και ξαναεμφανίζονταν πίσω από τις γραμμές του προελαύνοντος εχθρού. Χτυπούσαν συνεχώς τους εισβολείς καθηλώνοντάς τους μπροστά από τα ερειπωμένα σπίτια.
Όταν έβλεπαν τους φαντάρους να καλύπτονται, καταλάβαιναν ότι έρχονταν βομβαρδιστικά και εξαφανίζονταν αμέσως από τη θέση άμυνας για να δημιουργήσουν μια άλλη παραδίπλα. Οι φήμες λένε ότι έγιναν κυριολεκτικά μάχες σώμα με σώμα μπροστά από τα ερείπια! Η μάχη στην Αΐτα αλ Σαάμπ ήταν από τις πιο φονικές για τον ισραηλινό στρατό. Από την άλλη, 14 υπερασπιστές της πόλης έπεσαν νεκροί, 8 αντάρτες και 6 πολίτες και δεκάδες ήταν οι τραυματίες. Ο εχθρός αναγκάστηκε τελικά να λύσει την πολιορκία και να υποχωρήσει. Όπως είπε στους δημοσιογράφους ο Αχμέντ, ένας από τους υπερασπιστές κατοίκους: «Οι Ισραηλινοί έχασαν τη μάχη γιατί όλοι μας γίναμε η Αντίσταση! Αριστεροί, Άραβες εθνικιστές, ντόπιοι, όλοι δουλέψαμε σκληρά υπό την ηγεσία της Χεζμπολά για να υπερασπιστούμε την πόλη μας!».
Τα λόγια του ηγέτη
Ο Αντάμ, ένας νεαρός μαχητής της Χεζμπολά, κάτοικος του χωριού Αϊταρούν, κοντά στο Μπιντ Τζμπέιλ, όπου διεξήχθησαν οι πλέον φονικές μάχες ανάμεσα στην Αντίσταση και τον ισραηλινό στρατό, σε συνέντευξή του σε δημοσιογράφο της Ντέιλυ Σταρ, περιγράφει σαν πιο συγκινητική στιγμή του αγώνα, τη στιγμή που εν μέσω των μαχών άκουσαν τον ηγέτη τους Σαγιέντ Χασσάν Νασράλα να απευθύνεται στους μαχητές της οργάνωσης λέγοντας: «Ασπάζομαι το καθαρό σας μέτωπο και σας φιλώ τα πόδια». «Κανένας μας», λέει ο Αντάμ, «δεν μπορούσε να πιστέψει ότι αυτά τα λόγια ήταν του δικού μας Σαγιέντ, του ηγέτη που οτιδήποτε κάνουμε οφείλεται στην ευλογία του Θεού και στην αίσθηση του αγώνα που αυτός μας ενέπνευσε. Όταν καταλάβαμε ότι τα λόγια αυτά ήταν αληθινά, ατσαλώθηκε η αποφασιστικότητά μας και η διάθεση για αγώνα».
Ο θείος Σαμ σας καλεί
Στην αρχή ήταν η φιλοϊσραηλινή τοποθέτηση της διεύθυνσής της στον πόλεμο του Λιβάνου και η αναπαραγωγή της αγγλοσαξονικής-σιωνιστικής προπαγάνδας περί «παρακρατικής» και «τρομοκρατικής» Χεζμπολά. Στη συνέχεια ήρθαν τα δακρύβρεχτα πρωτοσέλιδα για την επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου και εσχάτως ανακοινώθηκε η συνεργασία με τον Παπαχελά, ο οποίος μάλλον προαλείφεται για υψηλή θέση στο οργανόγραμμά της. Κύριοι ιδιοκτήτες της Καθημερινής το πιάσαμε το υπονοούμενο! Τα σέβη μας… όπου δει και καλές δουλειές…
Ο Χριστόδουλος σε (πραγματικά) επικίνδυνο μονοπάτι;
Τη στιγμή ακριβώς που κορυφωνόταν η αντίδραση του μουσουλμανικού κόσμου για τις επίμαχες δηλώσεις του Πάπα της Ρώμης εναντίον του Ισλάμ, ένας απρόσμενος(;) υποστηρικτής ανέλαβε να υπενθυμίσει στο πλήρωμα της εκκλησίας του, πόσο υποφέρουν, πληρώνοντας ακόμη και με τη ζωή τους, οι ρωμαιοκαθολικοί ιερείς και καλόγεροι σε διάφορες ισλαμικές χώρες. Ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος!
Να το έκανε άραγε επειδή ο Πάπας στις δηλώσεις του χρησιμοποίησε «τυχαία» τα λόγια του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγου (σαν να μην μπορούσε να βρει αντίστοιχες δηλώσεις καθολικών ιερέων ή αυτοκρατόρων); Η μια ερμηνεία, η βολική, για όσους αρέσει να βολεύονται, είναι ότι αυτές οι αβρότητες είναι τυχαίες. Θα μπορούσε να υπάρξει, όμως, και μια διαφορετική ερμηνεία, όχι και τόσο φανταστική. Οι δυο ιστορικές εκκλησίες της Ευρώπης, η Ορθόδοξη και η Καθολική, αντιμετωπίζουν τα τελευταία χρόνια μια σειρά κορυφαίων προκλήσεων. Οι άρχουσες τάξεις, με τις οποίες ανέκαθεν συμπορεύτηκαν και συνέτρωγαν, έχουν προχωρήσει στη στρατηγική επιλογή της παγκοσμιοποίησης (κεφαλαίων, εμπορευμάτων και ανθρώπων). Στο εσωτερικό των χωρών τους, αυτό σημαίνει επιβολή άνωθεν του «πολυπολιτισμικού» μοντέλου, το οποίο στερεί τις εκκλησίες από τον κυρίαρχο ρόλο τους στα θρησκευτικά και κοινωνικά ζητήματα και τις υποβιβάζει στο επίπεδο της οποιασδήποτε βουδιστικής σέκτας. (Για παράδειγμα, στην Αγγλία, κάποια σχολεία απαγόρευσαν οι διακοπές των Χριστουγέννων να ονομάζονται έτσι τις λένε πλέον Χειμερινές Διακοπές για να μην θίγονται οι μουσουλμάνοι ή ινδουιστές μαθητές!) Από την άλλη, το πλήρωμά τους αποδεκατίζεται από την εμπορευματική εκκοσμίκευση ή την επέλαση των θρησκειών της Νέας Εποχής, ενώ όσοι απομένουν πιστοί συσπειρώνονται και πιέζουν περισσότερο για μια εκκλησία τελευταία γραμμή άμυνας ενός απειλούμενου τρόπου ζωής, παραμερίζοντας την όποια πνευματικότητα. Παράλληλα, οι ισλαμικές κοινότητες αυξάνονται πληθυσμιακά και ενσωματώνονται πλέον με αργό ρυθμό, ή και καθόλου, αποκτώντας συχνά μια επιθετική συμπεριφορά ακόμα και στο εσωτερικό της «χριστιανικής» Ευρώπης. Τέλος, μια πιθανή είσοδος της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με το πληθυσμιακό και πολιτισμικό ειδικό βάρος της, θα σημάνει πέραν των άλλων και την αρχή του τέλους του χριστιανικού χαρακτήρα της ηπείρου.
Είναι αλήθεια ότι, προς το παρόν, οι προκλήσεις είναι μεγαλύτερες για την Καθολική Εκκλησία αλλά η ανησυχία έχει μεταδοθεί και στο δικό μας ιερατείο. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι, ήδη από τον προηγούμενο Πάπα, άρχισαν ανοίγματα προς την Εκκλησία της Ελλάδος τα οποία και αντιμετωπίστηκαν ευμενώς από την τελευταία. Είναι, όμως, διαφορετικό να ανησυχείς για τις πολιτικές, γεωστρατηγικές και πολιτισμικές συνέπειες της ένταξης της Τουρκίας, δημιουργώντας συμμαχίες μέσα στην Ευρώπη, και διαφορετικό να στοιχίζεσαι σε μια επιθετική στρατηγική απέναντι στο Ισλάμ γενικώς. Οι κίνδυνοι για μια χώρα που βρίσκεται ακριβώς πάνω στο γεωγραφικό σημείο σύγκρουσης της ιμπεριαλιστικής Δύσης με την ισλαμική Ανατολή είναι τεράστιοι. Αν η Εκκλησία της Ελλάδος ενδώσει στον αμερικανοπροωθούμενο «πόλεμο των πολιτισμών», θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και για το λαό μας. Ήδη, ο Σημίτης κι η Μπακογιάννη έχουν κάνει πολλά για να διαρρήξουν τους δεσμούς φιλίας με τον αραβικό κόσμο, δεν χρειάζεται κι ο Χριστόδουλος τώρα! Είναι ενδεικτικό για τον κίνδυνο που διατρέχουν τα εθνικά μας συμφέροντα το ότι η «κοσμική» Τουρκία βρέθηκε στην πρωτοκαθεδρία των πιο σκληρών επιθέσεων κατά του Πάπα και ανέλαβε την «προστασία» όλου του ισλαμικού κόσμου από τις επιθέσεις των «Σταυροφόρων». Και να μην μας διαφεύγει ότι μια αντι-ισλαμική στροφή της Καθολικής και Ορθόδοξης Εκκλησίας θα πριμοδοτηθεί στην πορεία (αν δεν πριμοδοτείται ήδη) από το αμερικανο-σιωνιστικό μπλοκ κυριαρχίας, καθώς είναι απόλυτα συμβατή με τις γεωστρατηγικές του επιδιώξεις… Ας ελπίσουμε ότι η Αρχιεπισκοπή δεν έχει υποκύψει στη μεγαλομανή επιδίωξη να «σώσει την Ευρώπη από το Ισλάμ», βάζοντας τον ελληνικό λαό στο μάτι του αντιδυτικού κυκλώνα.
Δεν έχουν το θεό τους
Μιας και ο λόγος έφτασε στην Τουρκία και στη στάση που κράτησε εναντίον του Πάπα, να κρατήσουμε τη δήλωση του εκπροσώπου του κόμματος του Ερντογάν, ο οποίος κατηγόρησε την Καθολική Εκκλησία για «τις σφαγές που διέπραξαν οι Σταυροφόροι σε βάρος των Ορθοδόξων Χριστιανών και των Εβραίων»! Το να απαντήσεις με τη γνωστή παροιμία, «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα», θα ήταν μάλλον κοινότοπο. Οι άνθρωποι απλά δεν παίζονται!!
Το καλύτερο σύνθημα
Η στήλη θεωρεί ότι το πιο πετυχημένο σύνθημα που γράφτηκε αυτό το μπασκετικό καλοκαίρι ήταν εκείνο της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟΕ): «Πετάξαμε τους Αμερικάνους έξω από την Ιαπωνία. Γιατί όχι και από τη Σούδα;»
Απλό, εύστοχο, ακούμπησε με σεβασμό στη λαϊκή διάθεση της περιόδου, άντλησε σωστά συμπεράσματα και ταυτόχρονα έδωσε την προοπτική του αγώνα με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού. Συγχαρητήρια στους φίλους της ΚΟΕ που γέμισαν πολλούς τοίχους ανά την επικράτεια με το τολμηρό σύνθημα. Κι ας τους επιτέθηκε η γνωστή δράκα εξυπνάκηδων του «ανανεωτικού» αντεθνικισμού…
Πού πάει το Φόρουμ;
Και ο πιο φανατικός υπερασπιστής του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ δεν μπορεί να μην παρατήρησε την ουσιαστική «εξαφάνισή» του κατά τη διάρκεια της ισραηλινής εισβολής στον Λίβανο. Καλός ο «άλλος κόσμος εφικτός» αλλά περιορισμένης εμβέλειας, φαίνεται. Δεν φτάνει μέχρι εκεί που χύνεται το αίμα στη Μέση Ανατολή. Στη χειρότερη περίπτωση, μούγκα! Στην καλύτερη, διαδηλώσεις για την τιμή των όπλων με κεντρικά συνθήματα του τύπου «Ασφάλεια για το Ισραήλ, δικαιώματα για την Παλαιστίνη», «Όχι στον πόλεμο, όχι στο φονταμενταλισμό», «Έμπαινε ΟΗΕ»! (στην Ιταλία!) και λοιπά σαχλεπίσαχλα! Ήταν φανερό ότι δεν άρεσε σε κάποια «κινήματα», ούτε στους έμμισθους των ΜΚΟ του Σόρος, η νίκη της Χαμάς ούτε η αντιστασιακή λογική και πρακτική της Χεζμπολά. Πού να μπλέξουνε τώρα με τους «φονταμενταλισμούς» και την «ένοπλη αντίσταση»… Να τους κατηγορήσουν για αντισημιτισμό τα διάφορα Παρατηρητήρια; Ή να πριμοδοτήσουν τον «εθνικισμό» των καταπιεσμένων οι συνεπείς διεθνιστές; Αφήστε που οι γυναίκες στο Μπιντ Τζμπέιλ φορούσαν μαντήλες ενώ οι Σιίτες στη Βηρυτό δεν κάνουν ανακύκλωση… Τουλάχιστον, το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ κράτησε σαφώς καλύτερη στάση (περισσότερο σαν αποτέλεσμα του γενικότερου κλίματος στην ελληνική κοινωνία και της δράσης κάποιων οργανώσεων στο εσωτερικό του, καθώς κι εκεί αρκετά μέλη του κρυφοκοιτάζουν με θαυμασμό τις «απελευθερωμένες», από αντι-ιμπεριαλιστικούς αναχρονισμούς, απόψεις των ομοϊδεατών τους στην Εσπερία).
«Τυφλός, δεισιδαίμων αντιαμερικανισμός»
«Κάποτε, στο απώτερο αλλά όχι στο απώτατο μέλλον, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ευλογηθούν με τη συντριβή και την ταπείνωση. Όταν οι κάτοικοί τους θρηνήσουν στα χαλάσματα των άνομων πόλεών τους, στα ερείπια των σπιτιών τους, στους ανασκαμμένους τάφους των πατέρων τους – τότε, μόνο τότε, οι πόλεις, οι εστίες, οι τάφοι θα γίνουν δικά τους, τότε θα έχουν δίκαια κληρονομήσει τον τόπο τους από τα φαντάσματα των λησμονημένων λαών. Γιατί το δάκρυ κληρονομεί το δάκρυ – και αυτό είναι δικαιοσύνη. Ο καιρός αργεί αλλά θα έλθει».
Το απόσπασμα είναι του Ηλία Λάγιου (που μας άφησε πρόσφατα). Ο τίτλος, από επικριτικό για τον Λάγιο σημείωμα, εκσυγχρονιστή της Αριστεράς που «διέφυγε από τον εθνικής χροιάς μύθο». Αμφότερα στο τεύχος 876 του καλού περιοδικού ΑΝΤΙ.
Ο Λοξός