Μια αποκαλυπτική έκθεση αναδεικνύει τη διείσδυση του δικτύου ΜΚΟ του δισεκατομμυριούχου στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που επιβάλλει στην Ευρώπη την ιδεολογία της «Aνοιχτής Kοινωνίας».
Του Μπαστιέν Λεζέν* απόσπασμα ευρύτερου κειμένου το Αρδην τ. 118 που κυκλοφορεί στα περίπτερα.
Η Αυστρία, η Ελλάδα και η Ιταλία υποχρεώθηκαν να νομιμοποιήσουν τους γάμους ομοφυλοφίλων. Η Πολωνία καλείται να ενθαρρύνει το δικαίωμα στην άμβλωση. Η Γαλλία υποχρεούται να επιτρέψει την αλλαγή φύλου στα επίσημα έγγραφα. Η Ουγγαρία αναγκάζεται να καταργήσει την ισόβια κάθειρξη. Στη Ρωσία επιβάλλονται κυρώσεις επειδή καταδίκασε τις φεμινίστριες του πανκ συγκροτήματος Pussy Riot. Η Αυστρία πρέπει να νομιμοποιήσει την υιοθεσία από ζευγάρια του ιδίου φύλου. Η ισχύς της σαρίας στην Ελλάδα επικυρώνεται. Άσχετες μεταξύ τους υποθέσεις; Αντίθετα. Κάθε φορά, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) υπαγορεύει τον νόμο σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Κάθε φορά, εμπλέκεται κάποια ΜΚΟ που συνδέεται με το δίκτυο του «Ιδρύματος της Ανοικτής Κοινωνίας» (Open Society Foundation, OSF). Κάθε φορά, ένας από τους δικαστές που εκδίδει την απόφαση του ΕΔΑΔ είναι πρώην συνεργάτης του OSF ή των θυγατρικών του ιδρυμάτων. Κάθε φορά, η απόφαση φέρει το σήμα του Τζορτζ Σόρος.
Πηγές μιας έρευνας, στα άδυτα του Μεγάρου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Είναι «αυτός του οποίου το όνομα δεν πρέπει να προφέρουμε». Τον Μάιο του 2018, το Valeurs Actuelles αφιέρωνε έναν φάκελο στον Αμερικανό δισεκατομμυριούχο ουγγρικής καταγωγής, ο οποίος, όπως γράφαμε, «έγινε δάσκαλος της τέχνης της αποδιοργάνωσης του κόσμου, με το πρόσχημα του αλτρουισμού». Αποκαλύπτοντας τη «μηχανική του Σόρος», το περιοδικό μας έλαβε τη συκοφαντική ετικέτα του «συνωμοσιολόγου», όπως άλλωστε συμβαίνει με όλους όσοι βλέπουν σε αυτόν κάτι διαφορετικό από έναν ανιδιοτελή φιλάνθρωπο.
Όποιος αποτολμά να επικρίνει τα σχέδια του, την ιδεολογία του και τις μεθόδους του, είναι βέβαιο ότι θα συμπεριληφθεί στην κατηγορία του φασίστα, λαϊκιστή και αντισημίτη, που προκαλεί γέλωτα όταν γνωρίζουμε ότι ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου είναι ορκισμένος εχθρός του Σόρος. Εάν το μέτωπο της αντίθεσης προς τον δισεκατομμυριούχο είναι τόσο ευρύ, από τον Βίκτορ Ορμπάν και τον Ντόναλντ Τραμπ ως τον Βλαντίμιρ Πούτιν, αυτό συμβαίνει επειδή η ιδεολογία που διακινεί μέσω των Open Society Foundations και των μυριάδων ΜΚΟ έχει στόχο να θέσει τέλος στα έθνη και να επιβάλει στη Δύση το ιδεώδες του για μια «ανοιχτή κοινωνία», δίχως σύνορα, τη μονάκριβη ιδέα του φιλοσόφου Καρλ Πόπερ, του οποίου υπήρξε μαθητής. Δύο χρόνια μετά τη δημοσίευση αυτής της έρευνας, μια συντριπτική έκθεση, την οποία αποκαλύπτουν κατ΄ αποκλειστικότητα οι Valeurs Actuelles, φωτίζει τον τρόπο με τον οποίο ο Τζορτζ Σόρος διείσδυσε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Όλα ξεκινούν από το Στρασβούργο, στα άδυτα του Μεγάρου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, την εμβληματική έδρα του ΕΔΑΔ που σχεδίασε ο Βρετανός αρχιτέκτονας λόρδος Ρίτσαρντ Ρότζερς (Richard Rogers). Μεταξύ των πολυάριθμων ΜΚΟ που λειτουργούν εδώ, το «Ευρωπαϊκό Κέντρο Δικαίου και Δικαιοσύνης» (European Centre for Law and Justice, ECLJ) συμμετέχει επί πάνω από είκοσι χρόνια στο παιχνίδι επιρροών και άσκησης πίεσης, το οποίο υφαίνεται γύρω από τους δικαστές. Ο διευθυντής του, ο Γκρέγκορ Πούπινκ (Grégor Puppinck), παρεμβαίνει σε πολλές υποθέσεις του Δικαστηρίου και διατηρεί καλές σχέσεις με τα περισσότερα μέλη του.
Μια μέρα, ακούει ένα από αυτά να αναφέρει την ύπαρξη στο Δικαστήριο των «δικαστών Σόρος»: Του υποδεικνύεται η περίπτωση του Ούγγρου Αντράς Σαγιό (András Sajó). Αυτός ο πανεπιστημιακός είναι ένας από τους ιδρυτές του «Πανεπιστημίου Κεντρικής Ευρώπης» του Τζορτζ Σόρος, με τον οποίο διατηρεί φιλικές σχέσεις από παλιά. Συνδέεται με το Open Society Foundation από το 1988, συμμετείχε μάλιστα στο διοικητικό συμβούλιο του Open Society Justice Initiative στη Νέα Υόρκη, από το 2001 έως το 2007. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην «Υπόθεση των Εσταυρωμένων».
Μικρή αναδρομή. Πέμπτη 27 Ιουλίου 2006: Η Σόιλε Λάουτσι (Soile Lautsi), Ιταλίδα μητέρα, καταφεύγει στο ΕΔΑΔ για να προσβάλει την παρουσία χριστιανικών σταυρών στα δημόσια σχολεία της Ιταλίας. Τρία χρόνια αργότερα, ο Σαγιό συμμετέχει στη σύνθεση του δικαστηρίου που καταδικάζει την Ιταλία, με το σκεπτικό ότι «η υποχρεωτική εμφάνιση ενός θρησκευτικού συμβόλου κατά την άσκηση δημόσιας λειτουργίας (…) περιορίζει τα δικαιώματα των γονέων να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους». Οι σταυροί πρέπει να εξαφανιστούν. Στη συνέχεια, η ιταλική κυβέρνηση αναθέτει… στον Γκρέγκορ Πούπινκ τη διεξαγωγή της έφεσης. Το 2011, στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, όπου δεν συμμετείχε ο Αντράς Σαγιό, ανατρέπεται η απόφαση και δικαιώνει την Ιταλία ενάντια στην καταγγέλλουσα. Μετά από αυτή τη νίκη, απονέμεται στον δικηγόρο ο τίτλος του Ιππότη της ιταλικής Δημοκρατίας από την κυβέρνηση, το ιταλικό ισοδύναμο της Λεγεώνας της Τιμής.
Η περίεργη ιδεολογική στροφή του Δικαστηρίου
Ο Πούπινκ παρακολουθεί τα τεκταινόμενα από τα πρώτα θεωρεία, αλλά δεν υποψιάζεται την εποχή εκείνη την ύπαρξη ενός ευρύτερου φαινομένου. «Μου είχαν πει ότι υπήρχαν ένας ή δύο ‘‘δικαστές Σόρος’’ στο Δικαστήριο», λέει, «αλλά δεν τους δινόταν ιδιαίτερη σημασία, αφού υπήρχαν επίσης και ελευθεροτέκτονες ή καθολικοί. Ήταν μέρος της αντιπροσωπευτικότητας του συστήματος και των συνήθων παιγνίων επιρροής που συναντά κανείς σε οποιονδήποτε θεσμό».
Ωστόσο, με την πάροδο των ετών, έλκει τη προσοχή του η αύξηση αποφάσεων όλο και πιο τονισμένων ιδεολογικά από ό, τι στο παρελθόν. Το Δικαστήριο, το οποίο συνήθιζε να λαμβάνει αποφάσεις στο πεδίο της δικαιοσύνης, ασχολείται πλέον όλο και πιο πολύ με υποθέσεις που αφορούν στην «ανοχή και το ανοικτό πνεύμα, χωρίς τα οποία δεν υπάρχει ‘‘δημοκρατική κοινωνία’’» και θεωρεί υποχρέωσή του να «εγγυάται τις συνθήκες «κοινής διαβίωσης», ως στοιχείο της «προστασίας των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του άλλου».
Στους τομείς της ελευθερίας έκφρασης και της θρησκευτικής ελευθερίας, οι αποφάσεις του ΕΔΑΔ υποστηρίζουν συστηματικά την ιδέα ότι «η ποικιλομορφία και η πολυπολιτισμικότητα είναι και πρέπει να παραμείνουν βασικές ευρωπαϊκές αξίες». Η ιδεολογία του Open Society Foundations γίνεται όλο και περισσότερο ορατή. Στο μυαλό του Πούπινκ, γίνεται σαφές ότι τα ζητήματα «κοινωνίας αποτελούν αντικείμενο μίας ειδικής μεταχείρισης, πάντα προοδευτικής».
Το 2018 επιχειρεί να αναλύσει την ιστορία και τη νομολογία του Δικαστηρίου σε αυτό το πεδίο, προκειμένου να αποκαλύψει τις ιδεολογικές καταβολές του. Έτσι εκδίδει το βιβλίο Les Droits de l’homme dénaturé (Τα δικαιώματα του παραμορφωμένου ανθρώπου). Αλλά ένα πρόσφατο επεισόδιο έρχεται να τον πείσει οριστικά για την ανάγκη να εξετάσει, αυτή τη φορά, την εσωτερική λειτουργία του Δικαστηρίου. Ενώ η Γαλλία βιώνει τον επίλογο της υπόθεσης Vincent Lambert (σχετική με το ζήτημα του δικαιώματος της ευθανασίας), το ΕΔΑΔ εξακολουθεί να εργάζεται πάνω στις εφέσεις που υποβάλλονται από τους γονείς του ασθενούς που βρισκόταν σε κωματώδη κατάσταση. Τα Ηνωμένα Έθνη αποδέχονται αυτές τις εφέσεις, όπως και το Εφετείο του Παρισιού. Όμως, η ΕΔΑΔ τις απορρίπτει συλλήβδην «με μία κίνηση, χωρίς βαθύτερη εξέταση», αναφέρει ο Πούπινκ. «Προφανώς το ΕΔΑΔ είχε λάβει τις αποφάσεις του εκ των προτέρων».
Έξι μήνες μεθοδικής έρευνας και 200 σελίδες αναφοράς αργότερα…
Ο Σόρος αρέσκεται να εμφανίζεται ως «αρχηγός κράτους χωρίς κράτος». Πράγματι, δεν έχει ανάγκη καμία χώρα για να πραγματοποιήσει το έργο του… Οι 47 χώρες που έχουν υπογράψει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι υποχρεωμένες να ευθυγραμμίζουν τις εθνικές τους νομοθεσίες με τη νομολογία που έχει θεσπίσει το Δικαστήριο. Γιατί λοιπόν να επιχειρήσει κανείς να επηρεάσει 47 διαφορετικά κράτη, όταν δύναται να τους υπαγορεύσει τι πρέπει να κάνουν μέσω μιας υπερεθνικής νομολογίας;
Η υπόθεση των Εσταυρωμένων επανέρχεται στο μυαλό του Γκρέγκορ Πούπινκ, ο οποίος από τότε γίνεται μάρτυρας διαφόρων περιπτώσεων όπου η σύνδεση ενός δικαστή με μια οργάνωση μπορούσε να επηρεάσει τη κρίση του Δικαστηρίου. Ο κάτοχος διδακτορικού του Δικαίου, Πούπινκ, αναλαμβάνει τότε ένα πρώτο συστηματικό έργο: να εξετάσει τα βιογραφικά των 100 δικαστών που συμμετείχαν στο Δικαστήριο από το 2009 και μετά ώστε να επισημάνει ενδεχόμενους δεσμούς τους με τις ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στην έδρα του ΕΔΑΔ. Εξετάζει σχολαστικά όλα τα δημόσια στοιχεία που διαθέτει η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αυτή η καταγραφή τον οδηγεί πολύ πιο μακριά από αυτό που περίμενε. Μετά από έξι μήνες μεθοδικής έρευνας, καταλήγει σε ένα διεξοδικό πόρισμα βασισμένο σε 200 σελίδες παραρτημάτων. Το έργο του αποκαλύπτει ένα σύστημα που επέτρεψε στο δίκτυο των ΜΚΟ του Τζορτζ Σόρος να επεκτείνει την επιρροή του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και να το προσηλυτίσει σταδιακά στην ιδεολογία του.
ΜΚΟ, δικαστές και το σιδηρούν παραπέτασμα … οι λόγοι για μια σχέση
Για να κατανοήσουμε πώς το δίκτυο της Ανοικτής Κοινωνίας ήταν σε θέση να διεισδύσει στον υψηλότερό ευρωπαϊκό δικαιοδοτικό θεσμό, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε πώς λειτουργεί. Κάθε μία από τις 47 χώρες που έχουν υπογράψει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ΕΣΔΑ) διαθέτει ένα μέλος δικαστή του Δικαστηρίου. Όταν πρόκειται να πληρωθεί μια θέση, η εν λόγω κυβέρνηση υποβάλλει κατάλογο τριών υποψηφίων –όχι απαραίτητα επαγγελματιών δικαστών– στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης (PACE), η οποία εκλέγει έναν, για μια μη ανανεώσιμη περίοδο εννέα ετών.
Για διάφορους λόγους, οι προσωπικότητες που προτείνονται στην PACE προέρχονται συχνά από μη κυβερνητικές οργανώσεις. Κατά την εποχή του Σιδηρού Παραπετάσματος, το Δικαστήριο είχε συγκροτηθεί σε αντίθεση με την εξουσία των κρατών: κάθε πολίτης θύμα καταπίεσης στη χώρα του μπορεί να παρουσιάσει την υπόθεσή του στο θεσμικό όργανο και να ελπίζει ότι θα τον δικαιώσει εναντίον της χώρας προέλευσής του. Οι ΜΚΟ διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία, διότι θεωρείται ότι είναι ανεξάρτητες από τις κυβερνήσεις.
Πολύ συχνά, οι αιτήσεις γίνονται για λογαριασμό ενός ατόμου από μια ΜΚΟ. Αυτή η τελευταία μπορεί επίσης να παρέμβει κατά την εξέλιξη υποθέσεων στις οποίες δεν είναι διάδικος, μέσω της «παρέμβασης τρίτου», διαδικασία που επιτρέπει την υποβολή αποδεικτικών στοιχείων για μια υπόθεση στους δικαστές.
Σε ορισμένες χώρες, ιδίως στις μικρές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, μπορεί να είναι πολύ χρήσιμο να «αντλήσουμε» δικηγόρους από ΜΚΟ που έχουν πείρα σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και είναι ανεξάρτητοι από τις κυβερνήσεις τους, πράγμα που δεν ισχύει αναγκαστικά για τους υψηλόβαθμους δικαστές.
«Η ύπαρξη δικαστών προερχόμενων από ΜΚΟ δεν είναι προβληματική από μόνη της», εξηγεί ο Πούπινκ, «υπό τον όρο ότι ορισμένες ΜΚΟ δεν υπερεκπροσωπούνται». Αυτό είναι το πρόβλημα: τα δέκα χρόνια που πέρασε ο θεσμός κάτω από το μικροσκόπιο του Πούπινκ καταδεικνύουν ότι υπάρχει μια πολύ σαφής ανισορροπία υπέρ υποψηφίων προερχόμενων από την Ανοικτή Κοινωνία και τα δίκτυά της.
Οι «δικαστές Σόρος» διεισδύουν στο Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου
Πόσες μεραρχίες διαθέτει ο Σόρος; Μεταξύ του 2009 και του 2019, επτά ΜΚΟ – που συνδέονται με το Open Society – «έστειλαν» ορισμένους από τους συνεργάτες τους στο Δικαστήριο για να γίνουν μόνιμοι δικαστές εκεί. Από τους 100 δικαστές που υπηρέτησαν το Δικαστήριο κατά τη περίοδο αυτή, 22 έχουν άμεση σχέση με μία από αυτές τις ΜΚΟ, «είτε ως διευθυντικά τους στελέχη, είτε ως χρηματοδοτούμενοι από αυτές, είτε ακόμα ως τακτικοί συνεργάτες στις δραστηριότητές τους», αναφέρει η έρευνα. Για λόγους μεθοδολογίας, ο Πούπινκ λαμβάνει υπόψη στην ανάλυσή του μόνο τους δικαστές που διαθέτουν άμεση σχέση με μία από αυτές τις επτά ΜΚΟ. Εάν ληφθούν υπόψη πιο έμμεσες σχέσεις (το Open Society χρηματοδοτεί εκατοντάδες οργανισμούς και θεσμούς), ο αριθμός αυξάνεται περαιτέρω…
Διαβάστε την συνέχεια στο Άρδην που κυκλοφορεί…
*Valeurs Actuelles, 17 Φεβρουαρίου 2020
Μετάφραση: Δημήτρης Παπαμιχαήλ
Επιμέλεια: Γιώργος Καραμπελιάς
