Επιστολή: Θ. Αθανασόπουλος-Καλόμαλος

από το Άρδην τ. 52, Ιανουάριος-Μάρτιος 2005

Την Τε­τάρ­τη 10 Δε­κεμ­βρί­ου 2005 η Κα­θη­με­ρι­νή ε­δη­μο­σί­ευ­σε μια έ­ρευ­να του Ευ­ρω­βα­ρο­μέ­τρου πε­ρί της ε­μπι­στο­σύ­νης των Ευ­ρω­παί­ων πο­λι­τών στα πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα της χώ­ρας των». Και βρί­σκει, ό­τι η έλ­λει­ψη ε­μπι­στο­σύ­νης που δη­λώ­νουν οι Έλ­λη­νες (77%) συ­νι­στά έ­να ελ­λη­νι­κό πα­ρά­δο­ξο, α­φού η ε­μπι­στο­σύ­νη στη Βου­λή εί­ναι 54%. Ό­πως η ί­δια δια­φο­ρά στην α­ξιο­λό­γη­ση των κομ­μά­των και της βου­λής έ­στω και με μι­κρό­τε­ρη δια­φο­ρά πα­ρα­τη­ρεί­ται σ’ ό­λες τις Ευ­ρω­πα­ϊ­κές χώ­ρες: στη Γαλ­λί­α α­πόρ­ρι­ψη των κομ­μά­των 82 % βου­λής 55%, στη Γερ­μα­νί­α 80% για κόμ­μα­τα, για τη Βου­λή 56%.
Και­ρός λοι­πόν να κα­τα­νο­ή­σου­με αυ­τή την αυ­θόρ­μη­τη α­πα­ξιο­λό­γη­ση των κομ­μά­των α­πό τους Ευ­ρω­παί­ους πο­λί­τες και να προ­τεί­νου­με κά­ποια α­ντι­με­τώ­πι­ση του προ­βλή­μα­τος, προ­τού στρα­φούν οι Ευ­ρω­παί­οι προς φα­σι­στι­κές ή φα­σί­ζου­σες λύ­σεις.

ΠΡΟ­ΤΑ­ΣΗ ΣΥ­ΝΤΑΓ­ΜΑ­ΤΙ­ΚΗΣ ΤΡΟ­ΠΟ­ΠΟΙ­Η­ΣΗΣ
Η κα­ταγ­γε­λί­α του δι­κομ­μα­τι­σμού δεν αρ­κεί. Χρειά­ζε­ται σ’ ο­λό­κλη­ρη την Ευ­ρώ­πη κα­τάρ­γη­ση του κομ­μα­τι­σμού. Διό­τι α­πό τη στιγ­μή που τα κόμ­μα­τα α­να­γνω­ρί­στη­καν ως συ­στα­τι­κά στοι­χεί­α του πο­λι­τεύ­μα­τος η δη­μο­κρα­τί­α κα­ταρ­γή­θη­κε. Και κα­ταρ­γή­θη­κε ε­πει­δή για να υ­πάρ­χει δη­μο­κρα­τί­α α­παι­τεί­ται διά­κρι­ση των ε­ξου­σιών.
Το κόμ­μα ό­μως, το κά­θε κόμ­μα, αρ­νεί­ται με μό­νη την ύ­παρ­ξή του τη διά­κρι­ση των ε­ξου­σιών, α­φού ό­ταν υ­περ­ψη­φι­σθεί και πά­ρει, την πλειο­ψη­φί­α στη βου­λή, δη­λα­δή τη νο­μο­θε­τι­κή ε­ξου­σί­α, κατ’ α­νά­γκη παίρ­νει και την ε­κτε­λε­στι­κή, α­φού αυ­τό, το πλειο­ψη­φούν κόμ­μα, και μό­νον αυ­τό α­να­δει­κνύ­ει την Κυ­βέρ­νη­ση. Κι’ αυ­τό εί­ναι που δη­μιουρ­γεί την κω­μι­κο­τρα­γι­κή ει­κό­να των δή­θεν συ­ζη­τή­σε­ων στη βου­λή, που μό­νο συ­ζη­τή­σεις δεν εί­ναι, α­φού εί­ναι πα­σί­δη­λο και γνω­στό τοις πά­σι, ό­τι το πλειο­ψη­φούν κόμ­μα θα ψη­φί­σει ο­πωσ­δή­πο­τε την πρό­τα­ση-της Κυ­βέρ­νη­σης του, δη­λα­δή τη δι­κή του πρό­τα­ση.
Για να στα­μα­τή­σει αυ­τός ο ε­μπαιγ­μός ψευ­δο­δη­μο­κρα­τί­ας, που μας πα­ρου­σιά­ζουν ως δη­μο­κρα­τί­α α­νά­γκη υ­πάρ­χει:
1) Ν’ α­πο­κλει­στούν τα κόμ­μα­τα α­πό τη νο­μο­θε­τι­κή ε­ξου­σί­α και να ε­πι­στρέ­ψου­με στα 1789. Δη­λα­δή:
2) Να δί­νε­ται στον κά­θε πο­λί­τη-ε­κλο­γέ­α έ­να ψη­φο­δέλ­τιο με ό­λους τους υ­πο­ψη­φί­ους, ώ­στε ο ε­κλο­γέ­ας να μπο­ρεί να δια­λέ­ξει ό­ποιους νο­μί­ζει ά­ξιους της ψή­φου του ά­σχε­τα α­πό το σε ποιο κόμ­μα α­νή­κουν ή αν εί­ναι α­κομ­μά­τι­στοι.
3) Οι ε­κλε­γό­με­νοι βου­λευ­ταί θα νο­μο­θε­τούν αλ­λά δεν θα μπο­ρούν να γί­νο­νται μέ­λη κυ­βερ­νή­σε­ως.
4) Τον Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας θα ε­κλέ­γουν οι πο­λί­τες-ε­κλο­γείς.
5) Ο Πρό­ε­δρος της Δη­μο­κρα­τί­ας θα υ­πο­βάλ­λει στη Βου­λή προς έ­γκρι­σιν μιαν ο­μά­δα υ­πο­ψή­φια για την ε­κτε­λε­στι­κή ε­ξου­σί­α, δη­λα­δή να γί­νει κυ­βέρ­νη­ση. Η Βου­λή, α­φού α­κού­σει τον αρ­χη­γό της ο­μά­δας, υ­πο­ψή­φιο πρω­θυ­πουρ­γό, που θα εκ­θέ­σει το πρό­γραμ­μα της ο­μά­δας, θα του α­να­θέ­τει τη δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώ­ρας υπό τη συ­γκε­κρι­μέ­νη ο­μά­δα, η θα την α­πορ­ρί­πτει.
6) Ο πρω­θυ­πουρ­γός δεν θα μπο­ρεί ν’ αλ­λοιώ­σει την κυ­βερ­νη­τι­κή ο­μά­δα με την ο­ποί­α ε­ξε­λέ­γη, ε­κτός κι’ αν το ε­πι­τρέ­ψει η Βου­λή. Ε­πί­σης δεν θα μπο­ρεί ν’ αυ­ξή­σει τον α­ριθ­μό των υ­πουρ­γών και υ­φυ­πουρ­γών του χω­ρίς τη συ­ναί­νε­ση της Βου­λής.
7) Τα κόμ­μα­τα δεν θ’ α­πα­γο­ρεύ­θουν αλ­λά θα πε­ριο­ρι­στεί ο θε­σμι­κός ρό­λος τους κα­τά τ’ α­νω­τέ­ρω. Έ­τσι θα υ­πάρ­χει ελ­πί­δα ό­τι οι πο­λί­τες-ε­κλο­γείς θα συ­νη­θί­σουν σι­γά-σι­γά να μην ψη­φί­ζουν μο­νο­κού­κι τους υ­πο­ψή­φιους βου­λευ­τές ε­νός κόμ­μα­τος, ό­πως εί­ναι ε­ξα­να­γκα­σμέ­νοι σή­με­ρα, αλ­λά θα ε­πι­λέ­γουν τους κα­λύ­τε­ρους α­πό το κοι­νό ψη­φο­δέλ­τιο. Α­πο­τέ­λε­σμα: λί­γο-λί­γο θα ε­πι­κρα­τή­σουν Βου­λές α­κομ­μά­τι­στες, που θα προ­σβλέ­πουν ό­χι στο κομ­μα­τι­κό αλ­λά στο ε­θνι­κό συμ­φέ­ρον, πραγ­μα­τι­κές συ­ζη­τή­σεις καί α­ξιο­κρα­τί­α. Εξ’ άλ­λου η Βου­λή, ό­ντας α­νε­ξάρ­τη­τη απ’ την κυ­βέρ­νη­ση, θα προ­σφέ­ρει ε­χέγ­γυα πραγ­μα­τι­κού ε­λέγ­χου της, ώ­στε να μην μπο­ρεί να δια­σπα­θί­ζει το δη­μό­σιο χρή­μα, να δια­πλέ­κε­ται και να χρη­μα­τί­ζο­νται οι υ­πουρ­γοί.

Στις ε­περ­χό­με­νες ε­κλο­γές θα πρέ­πει να ψη­φί­σου­με το κόμ­μα ή τους α­νε­ξάρ­τη­τους που προ­συ­πο­γρά­φουν τα πα­ρα­πά­νω και θα δε­σμευ­θούν να προ­ω­θή­σουν τον α­γώ­να για την τρο­πο­ποί­η­ση του Συ­ντάγ­μα­τος προς το σκο­πό αυ­τό.

Θα­νά­σης Α­θα­να­σό­που­λος- Κα­λό­μα­λος