Σαν σε πηδήσει ο Κατής σε ποιον να παραπονεθείς;

από το Άρδην τ. 43, Ιούλιος 2003

ΣΑΝ ΣΕ ΠΗΔΗΣΕΙ Ο ΚΑΤΗΣ
ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΕΘΕΙΣ
ΒΟΥΛΑ ΔΑΜΙΑΝΑΚΟΥ
Εκδόσεις Επικαιρότητα, Αθήνα 2003

Η Βού­λα Δα­μια­νά­κου πε­ρι­γρά­φει τις προ­σω­πι­κές και τις συλ­λο­γι­κές μας πε­ρι­πέ­τειες, υ­πό­θε­ση Ο­τσα­λάν, Γιου­γκο­σλα­­βί­α, Ι­ράκ, και γρά­φει στο προ­λο­γι­κό της ση­μέ­ιω­μα: “Το βι­βλί­ο τού­το εί­ναι προ­πά­ντων κραυ­γή α­πό­γνω­σης α­πό έ­να ά­το­μο που του ’χει ε­πι­βλη­θεί οι­κο­γε­νεια­κώς (στην ί­δια και την κό­ρη της) έ­να ά­τυ­πο και ι­διό­τυ­πο, εις ά­κρον α­πάν­θρω­πο και α­πα­ξιω­τι­κό, τυ­ραν­νι­κό και α­βυσ­σα­λέ­α τρο­μο­κρα­τι­κό Γκουα­ντα­νά­μο. Α­διά­φο­ρο αν πρό­κει­ται για πεί­ρα­μα, τι­μω­ρί­α ή και τα δυο. [ ]
Κραυ­γή α­πό­γνω­σης για­τί κά­θε έ­θνος, κά­θε χώ­ρα πά­νω στη γη και τη χώ­ρα μας, τη φο­βε­ρί­ζει η ί­δια πρό­κλη­ση [ ]: να γί­νει απ’ τη μια μέ­ρα στην άλ­λη Γιου­γκο­σλα­βί­α… Ι­ράκ… και ποιος άλ­λος έ­χει σει­ρά…
Κραυ­γή α­πό­γνω­σης για­τί η Α­ΡΕ­ΤΗ, η ΑΙ­ΔΩΣ, η ΝΕ­ΜΕ­ΣΙΣ και η Ε­ΜΠΙ­ΣΤΟ­ΣΥ­ΝΗ που η πρώ­τη στον κό­σμο Δη­μο­κρα­τί­α (η Δη­μο­κρα­τί­α της Α­θή­νας) εί­χε βά­λει παι­δα­γω­γούς του αν­θρώ­που, έ­χουν ε­ξου­δε­τε­ρω­θεί και τη θέ­ση τους έ­χει πά­ρει η τυ­ραν­νι­κή αυ­θαι­ρε­σί­α και η Α­ΝΑΙ­ΔΕΙΑ, “η με­γί­στη των εν αν­θρώ­ποις νό­σων πα­σών” κα­τά τον Ευ­ρι­πί­δη.
Κραυ­γή α­πό­γνω­σης για­τί η νό­σος Α­ΝΑΙ­ΔΕΙΑ, που στην κυ­βέρ­νη­ση και ε­ξου­σί­α των Η­ΠΑ βρί­σκε­ται στην πιο θα­νά­σι­μη έ­ξαρ­ση, έ­χει προ­σβά­λει και ό­λες τις ε­ξου­σί­ες και κυ­βερ­νή­σεις του κό­σμου με προ­ε­ξάρ­χου­σες ε­κεί­νες που έ­χουν προσ­δε­θεί στον ά­ξο­να του… ΚΑ­ΛΟΥ, ό­πως το εκ­φρά­ζει και το ε­πι­βάλ­λει ο Μπους με ό­λο το υ­περ­δυ­να­μι­κό, γκα­γκστε­ρι­κό του συ­γκρό­τη­μα…
Κραυ­γή α­πό­γνω­σης για­τί και η δι­καιο­σύ­νη της πα­τρί­δας της, κι ό­λες οι άλ­λες ε­ξου­σί­ες της, έ­χει ε­πί­σης προ­σβλη­θεί α­πό αυ­τή “τή με­γί­στη νό­σων πα­σών”. Ά­σφαλ­τη, τρα­νή α­πό­δει­ξη –έ­ξω α­πό άλ­λα– και το ί­διο αυ­τό Γκουα­ντα­νά­μο, που την έ­χει ε­γκλω­βί­σει η… δι­καιο­δό­τρα χά­ρη της, πα­ρέ­α με την κό­ρη της, με ό­λα τα συ­μπα­ρο­μαρ­τού­ντα, τα προ­η­γη­θέ­ντα και τα ε­πό­με­να…”