Το μετέωρο βήμα των Κυπρίων

του Α. Μιχαηλίδη, από το Άρδην τ. 42, Ιούνιος 2003

τις 23 Α­πρι­λί­ου ξε­κί­νη­σαν για την Κύ­προ οι πιο ση­μα­ντι­κές ί­σως ε­ξε­λί­ξεις των τε­λευ­ταί­ων 29 ε­τών, με την με­ρι­κή άρ­ση των πε­ριο­ρι­σμών στη δια­κί­νη­ση Ελ­λη­νο­κυ­πρί­ων και Τουρ­κο­κυ­πρί­ων. Και πα­ρό­λο που θα έ­πρε­πε να ή­ταν α­να­με­νό­με­νες ως α­πο­τέ­λε­σμα της ι­στο­ρι­κής 16ης Α­πρι­λί­ου, με την υ­πο­γρα­φή της συν­θή­κης προ­σχώ­ρη­σης της Κυ­πρια­κής Δη­μο­κρα­τί­ας στην Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση, φαί­νε­ται ό­τι ε­ξέ­πλη­ξαν τους πά­ντες και κυ­ρί­ως την πο­λι­τι­κή η­γε­σί­α της Κύ­πρου, που ά­φη­σε την κα­τά­στα­ση να δια­μορ­φώ­νε­ται ό­πως τη σχε­δί­α­σε η Ά­γκυ­ρα και το πα­ρά­νο­μο κα­θε­στώς του Ντεν­κτάς και ό­χι ό­πως θα ή­ταν λο­γι­κό: να έ­χει, δη­λα­δή, την πρω­το­βου­λί­α των κι­νή­σε­ων η διε­θνώς α­να­γνω­ρι­σμέ­νη κυ­βέρ­νη­ση της χώ­ρας – μέ­λος πια της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης, που α­πέ­κτη­σε για πρώ­τη φο­ρά έ­να πο­λι­τι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα, το ο­ποί­ο δια­τη­ρεί την προ­ο­πτι­κή να υ­περ­βεί και να α­να­τρέ­ψει, στο πε­δί­ο της πο­λι­τι­κο­δι­πλω­μα­τί­ας και των διε­θνών σκο­πι­μο­τή­των, την στρα­τιω­τι­κή υ­πε­ρο­χή της Τουρ­κί­ας.
Το σκη­νι­κό
Ί­σως η ε­πί­γνω­ση του σκη­νι­κού μέ­σα στο ο­ποί­ο δια­μορ­φώ­νο­νται πια οι ε­ξε­λί­ξεις να δί­νει και το στίγ­μα του α­να­με­νό­με­νου. Σί­γου­ρα πά­ντως πε­ρι­γρά­φει την κα­τά­στα­ση συ­να­γερ­μού στην ο­ποί­α βρί­σκο­νται και θα πα­ρα­μέ­νουν τους ε­πό­με­νους μή­νες οι η­γε­σί­ες Α­θη­νών και Λευ­κω­σί­ας ελ­πί­ζο­ντας ό­τι δεν θα βρε­θούν πα­γι­δευ­μέ­νες σε δε­δο­μέ­να που θα ευ­νο­ούν την ε­δραί­ω­ση του κα­το­χι­κού κα­θε­στώ­τος με την α­να­γνώ­ρι­ση κρα­τι­κής ο­ντό­τη­τας ή έ­στω, την κατ’ αρ­χήν α­πο­δο­χή μιας αρ­χής (ό­πως α­κρι­βώς γι­νό­ταν ε­πί σει­ρά ε­τών με την Πα­λαι­στι­νια­κή Αρ­χή) η ο­ποί­α δεν εί­ναι μεν α­να­γνω­ρι­σμέ­νη αλ­λά εί­ναι υ­παρ­κτή και εν ε­νερ­γεί­α και έ­τσι εί­ναι α­να­πό­φευ­κτο να γί­νουν μα­ζί της κά­ποιες συ­ναλ­λα­γές. Προς αυ­τή την κα­τεύ­θυν­ση ε­ξάλ­λου στρέ­φο­νται ό­λα τα μέ­τρα του Ρα­ούφ Ντεν­κτάς, που ε­νερ­γεί με πλή­ρη στή­ρι­ξη α­πό την Ά­γκυ­ρα.
Ση­μα­ντι­κό στοι­χεί­ο στο παζ­λ των ε­ξε­λί­ξε­ων, που συ­νή­θως δεν λαμ­βά­νε­ται υ­πό­ψη, εί­ναι το γε­γο­νός ό­τι τον ερ­χό­με­νο Δε­κέμ­βριο, στα κα­τε­χό­με­να θα γί­νουν “βου­λευ­τι­κές ε­κλο­γές”. Ό­σο κι αν δεν έ­παι­ζαν κα­νέ­να ρό­λο μέ­χρι τώ­ρα τέ­τοιες πα­ρά­νο­μες πο­λι­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες των κα­τε­χο­μέ­νων (διό­τι κυ­ρί­ως η πα­ντο­δυ­να­μί­α του Ντεν­κτάς δεν ά­φη­νε πε­ρι­θώ­ρια για α­να­τρο­πές), εί­ναι και­ρός να μά­θου­με ό­τι η προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δος, στην ου­σί­α και ό­χι στους τύ­πους, γί­νε­ται κι ε­κεί ό­πως α­κρι­βώς και στις ε­λεύ­θε­ρες πε­ριο­χές της Κύ­πρου και, ε­πο­μέ­νως, πολ­λές α­πό τις ε­νέρ­γειες της τουρ­κο­κυ­πρια­κής η­γε­σί­ας εί­ναι προ­ε­κλο­γι­κές. Για πα­ρά­δειγ­μα, λί­γες μέ­ρες με­τά την με­ρι­κή άρ­ση των πε­ριο­ρι­σμών στη δια­κί­νη­ση, ο Ντερ­βίς Έ­ρο­γλου, ο ψευ­δο­πρω­θυ­πουρ­γός-τσο­γλά­νι του Ντεν­κτάς μέ­χρι τώ­ρα, ε­νο­χλή­θη­κε α­πό την προ­βο­λή που γι­νό­ταν στον Σερ­ντάρ Ντεν­κτάς, “α­ντι­πρό­ε­δρο” της ψευ­δο­κυ­βέρ­νη­σης, και δή­λω­σε ό­τι κα­νέ­νας δεν δι­καιού­ται να εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται για πο­λι­τι­κά ο­φέ­λη την α­πό­φα­ση του “υ­πουρ­γι­κού” για τη δια­κί­νη­ση Ελ­λη­νο­κυ­πρί­ων και Τουρ­κο­κυ­πρί­ων. Ε­πί­σης, η λε­γό­με­νη α­ντι­πο­λί­τευ­ση και κυ­ρί­ως ο η­γέ­της του Ρε­που­μπλι­κα­νι­κού Τουρ­κι­κού Κόμ­μα­τος Μεχ­μέτ Α­λί Τα­λάτ, που τους προ­η­γού­με­νους μή­νες εμ­φα­νι­ζό­ταν ως ο διαλ­λα­κτι­κός ε­πι­κε­φα­λής των δια­δη­λω­τών, που ε­πι­ζη­τούν λύ­ση και ε­πα­νέ­νω­ση του νη­σιού, για “ψη­φο­θη­ρι­κούς λό­γους” στρά­φη­κε προς τους έ­ποι­κους και, υ­πο­στη­ρί­ζο­ντάς τους, δια­μαρ­τύ­ρε­ται για­τί δεν τους ε­πι­τρέ­πε­ται η εί­σο­δος στις ε­λεύ­θε­ρες πε­ριο­χές και λέει πως α­δί­κως η ελ­λη­νο­κυ­πρια­κή πλευ­ρά ε­πι­τρέ­πει μό­νο την εί­σο­δο σε Τουρ­κο­κυ­πρί­ους. Δη­λα­δή, α­κό­μα και το κε­φα­λαιώ­δες ζή­τη­μα των ε­ποί­κων, αυ­τή τη στιγ­μή δεν μπο­ρεί να συ­ζη­τη­θεί με ει­λι­κρί­νεια α­φού η η­γε­σί­α της τουρ­κο­κυ­πρια­κής κοι­νό­τη­τας το­πο­θε­τεί­ται α­νά­λο­γα με την ψη­φο­θη­ρι­κή τα­κτι­κή που α­πο­φά­σι­σε να α­κο­λου­θή­σει.
Στην Ά­γκυ­ρα τώ­ρα, εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι υ­πάρ­χει μια πιε­στι­κή κα­τά­στα­ση που υ­πο­χρε­ώ­νει (ό­χι πά­ντα με α­να­λα­μπές !) την η­γε­σί­α να εμ­φα­νί­ζε­ται διαλ­λα­κτι­κό­τε­ρη και να προ­ω­θεί στην Κύ­προ μέ­τρα, που θα της δώ­σουν την έ­ξω­θεν κα­λή μαρ­τυ­ρί­α για τη συ­μπε­ρι­φο­ρά της. Ε­κτός α­πό τη δυ­σφο­ρί­α, που α­ντι­με­τω­πί­ζει στην Ευ­ρώ­πη, ο με­γά­λος της σύμ­μα­χος, η Α­με­ρι­κή, φαί­νε­ται να μην κρα­τά πά­ντα την πιο ευ­χά­ρι­στη για την Τουρ­κί­α θέ­ση, ε­νώ α­φή­νει να εί­ναι ευ­διά­κρι­τη η πρό­θε­σή της να βρει τρό­πους ώ­στε να μην ε­ξαρ­τά­ται πλέ­ον α­πό την Ά­γκυ­ρα ό­σον α­φο­ρά τη γε­ω­στρα­τη­γι­κή δρά­ση της στην πε­ριο­χή. Γι’ αυ­τό και α­νη­συ­χούν την τουρ­κι­κή η­γε­σί­α οι πλη­ρο­φο­ρί­ες ό­τι οι Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες προ­τί­θε­νται να δη­μιουρ­γή­σουν τέσ­σε­ρις στρα­τιω­τι­κές βά­σεις στο Ι­ράκ και να συρ­ρι­κνώ­σουν πα­ράλ­λη­λα τις βά­σεις τους στην Τουρ­κί­α.
Βε­βαί­ως, δεν χρειά­ζε­ται να προ­σθέ­σου­με ε­δώ το γε­γο­νός ό­τι, σε αυ­τές τις ε­ξε­λί­ξεις, πρώ­τος και κύ­ριος πα­ρά­γο­ντας εί­ναι, α­πό τη μια η έ­ντα­ξη της Κύ­πρου στην Ε.Ε. και α­πό την άλ­λη η α­να­ζη­τού­με­νη ευ­ρω­πα­ϊ­κή προ­ο­πτι­κή της Τουρ­κί­ας.
Ε­άν τώ­ρα σε αυ­τά τα δε­δο­μέ­να συ­μπλη­ρω­θεί η έ­κρη­ξη που έ­γι­νε με τη δια­κί­νη­ση Ελ­λη­νο­κυ­πρί­ων και Τουρ­κο­κυ­πρί­ων, εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι έ­χουν τε­ρά­στια ση­μα­σί­α οι χει­ρι­σμοί της Κυ­πρια­κής Δη­μο­κρα­τί­ας, που μέ­χρι τον Μά­ιο του 2004 θα κι­νεί­ται σε τε­ντω­μέ­νο σχοι­νί, αλ­λά δεν πρέ­πει επ’ ου­δε­νί να α­φή­σει α­πό τα χέ­ρια της τον έ­λεγ­χο της κα­τά­στα­σης. Διό­τι στα κα­τε­χό­με­να, λί­γο πο­λύ, εί­ναι δε­δο­μέ­νο τι θα γί­νει σε ε­πί­πε­δο η­γε­σί­ας: Ο Σερ­ντάρ Ντεν­κτάς θα ε­νι­σχυ­θεί α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό την Ά­γκυ­ρα και δεν α­πο­κλεί­ε­ται σύ­ντο­μα να α­ντι­κα­τα­στή­σει τον πα­τέ­ρα του Ρα­ούφ. (Ε­κτι­μά­ται μά­λι­στα ό­τι οι τε­λευ­ταί­ες δη­λώ­σεις Ερ­ντο­γάν, κα­τά την πα­ρά­νο­μη ε­πί­σκε­ψή του στην Κύ­προ, που πρό­σφε­ρε πλή­ρη κά­λυ­ψη στον Ντε­ντκάς, ή­ταν προ­ϊ­όν συ­ναλ­λα­γής με τον τουρ­κο­κύ­πριο κα­το­χι­κό η­γέ­τη ο ο­ποί­ος δια­πραγ­μα­τεύ­τη­κε με την Ά­γκυ­ρα τη στή­ρι­ξη του γιου του σε αυ­τή τη φά­ση, με α­ντάλ­λαγ­μα την υ­πο­χω­ρη­τι­κό­τη­τα αυ­τού ό­ταν θα χρεια­στεί η Ά­γκυ­ρα την πρό­ο­δο στο Κυ­πρια­κό για την ε­ντα­ξια­κή της πο­ρεί­α το Φθι­νό­πω­ρο του 2004). Αλ­λά και να μην γί­νει αυ­τό, εί­ναι σί­γου­ρο ό­τι με­τά το Δε­κέμ­βριο θα υ­πάρ­ξει νέ­α η­γε­σί­α στα κα­τε­χό­με­να η ο­ποί­α θα υ­πο­χρε­ω­θεί να α­να­πτύ­ξει διαλ­λα­κτι­κό­τε­ρη πο­λι­τι­κή, ε­πι­διώ­κο­ντας μια νέ­α πε­ρί­ο­δο δια­βου­λεύ­σε­ων, που θα συ­νε­χι­στεί μέ­χρι τον Μά­ιο του 2004. Αυ­τός θα εί­ναι ο ε­πό­με­νος σταθ­μός (πα­ρο­μοί­ως ε­πι­δρών ό­πως και ο σταθ­μός της Κο­πεγ­χά­γης πρώ­τα και της Χά­γης αρ­γό­τε­ρα), ε­νώ με­τά θα υ­πάρ­ξει νέ­ος σταθ­μός, τον Ο­κτώ­βριο του 2004, πριν κα­τα­λή­ξουν οι συ­νο­μι­λί­ες για την ευ­ρω­πα­ϊ­κή η­με­ρο­μη­νί­α της Τουρ­κί­ας και ό­ταν θα ε­τοι­μά­ζε­ται η γνω­μο­δό­τη­ση της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Ε­πι­τρο­πής.
Ε­κεί­νο που ου­δείς γνω­ρί­ζει εί­ναι πό­σο κα­τα­λυ­τι­κές θα εί­ναι οι ε­ξε­λί­ξεις σε ε­πί­πε­δο λα­ϊ­κών α­ντι­δρά­σε­ων. Δη­λα­δή, η έ­κρη­ξη των ο­δο­φραγ­μά­των εί­ναι ι­κα­νή να δη­μιουρ­γή­σει νέ­ες συν­θή­κες που θα υ­πο­χρε­ώ­σουν τις η­γε­σί­ες να προ­σεγ­γί­σουν τη λύ­ση με άλ­λο φα­κό; Εί­ναι δυ­να­τόν οι νέ­ες συν­θή­κες να στρέ­ψουν τις α­πο­φά­σεις Ελ­λη­νο­κυ­πρί­ων και Τουρ­κο­κυ­πρί­ων προς το δόγ­μα έ­νας λα­ός, έ­να κρά­τος; Έ­τσι, που η ε­πα­νέ­νω­ση, η α­ναί­ρε­ση ό­λων των δια­χω­ρι­στι­κών γραμ­μών, ό­λων των δι­χο­το­μι­κών προ­νοιών του σχε­δί­ου Α­νάν και κά­θε ε­στί­α α­ντι­πα­ρά­θε­σης που δη­μιουρ­γεί ο στρα­τός κα­το­χής να ε­ξα­φα­νι­στούν ο­λό­τε­λα και τε­λε­σί­δι­κα; Αμ­φι­βάλ­λου­με. Διό­τι, ό­λες αυ­τές οι δια­χύ­σεις με­τα­ξύ Ελ­λη­νο­κυ­πρί­ων και Τουρ­κο­κυ­πρί­ων, που σή­με­ρα προ­βάλ­λο­νται σαν να εμ­φα­νί­στη­καν εκ του που­θε­νά και σαν α­πό μό­νες τους να φέρ­νουν τη λύ­ση του Κυ­πρια­κού, δεν εί­ναι πρω­τό­γνω­ρες για ό­σους γνώ­ρι­ζαν ό­τι το πρό­βλη­μα δεν ή­ταν πο­τέ με­τα­ξύ Ελ­λη­νο­κυ­πρί­ων και Τουρ­κο­κυ­πρί­ων. Οι α­πλοί Ελ­λη­νο­κύ­πριοι και οι α­πλοί Τουρ­κο­κύ­πριοι ή­ξε­ραν πά­ντα ό­τι μπο­ρούν να ζή­σουν μια χα­ρά με­τα­ξύ τους. Με κά­ποιες προ­ϋ­πο­θέ­σεις: αν έ­φευ­γε ο στρα­τός κα­το­χής, αν δεν α­να­κα­τευό­ταν στις σχέ­σεις τους η Βρε­τα­νί­α, αν δεν αλ­λοί­ω­ναν τη δη­μο­γρα­φί­α του τό­που οι έ­ποι­κοι… Αυ­τά, λοι­πόν, δεν α­ναι­ρέ­θη­καν, με τα πλα­τιά χα­μό­γε­λα των ο­δο­φραγ­μά­των. Πα­ρό­λο, που θα μπο­ρού­σαν αν ο Μεχ­μέτ Α­λί Τα­λάτ, που πε­ρη­φα­νευό­ταν μέ­χρι πρό­σφα­τα ό­τι μπο­ρού­σε να κα­τε­βά­σει στους δρό­μους 70.000 Τουρ­κο­κύ­πριους, τους κα­τέ­βα­ζε σή­με­ρα στο ο­δό­φραγ­μα και τους πα­ρα­κι­νού­σε να πε­ρά­σουν στις ε­λεύ­θε­ρες πε­ριο­χές και να α­παι­τή­σουν την ε­πα­νέ­νω­ση του νη­σιού. Αν ό­ντως το ζη­τού­με­νο ή­ταν η πραγ­μα­τι­κή ε­πα­νέ­νω­ση. Αλ­λά αυ­τά εί­ναι θαύ­μα­τα που δεν γί­νο­νται τό­σο συ­χνά στην ι­στο­ρί­α. Γι’ αυ­τό, χρειά­ζε­ται α­κό­μα με­θο­δι­κή δου­λειά και υ­πο­μο­νή, για να πα­νη­γυ­ρί­σου­με ό­τι έ­πε­σε το τεί­χος και ο κυ­πρια­κός λα­ός πέ­τυ­χε να α­να­τρέ­ψει την κα­το­χή με μια βε­λού­δι­νη ε­πα­νά­στα­ση, ό­πως πα­ρα­μυ­θιά­ζο­νται διά­φο­ροι κήν­σο­ρες της “νέ­ας τά­ξης”, α­νι­στό­ρη­τοι ου­το­πι­στές στην Α­θή­να και στη Λευ­κω­σί­α, που αρ­κού­νται στα πα­χιά λό­για που ε­ντυ­πω­σιά­ζουν και προτιμούν να μην α­σχο­λη­θούν με την ου­σί­α που κου­ρά­ζει. Η “μέ­ρα γιορ­τής”, για πα­ρά­δειγ­μα, ό­πως πα­νη­γύ­ρι­σε ο υ­πουρ­γός Ε­ξω­τε­ρι­κών Γιώρ­γος Πα­παν­δρέ­ου, ό­ταν άρ­χι­σε η δια­κί­νη­ση στις 23 Α­πρι­λί­ου, ή­ταν μια πο­λύ βια­στι­κή ε­κτί­μη­ση και κα­θό­λου δι­πλω­μα­τι­κή, α­φού με τέ­τοιους πα­νη­γυ­ρι­σμούς θα εί­ναι δύ­σκο­λο, ό­ταν χρεια­στεί, να πει­σθεί η διε­θνής κοι­νό­τη­τα ό­τι αυ­τό που έ­γι­νε δεν εί­ναι η λύ­ση του Κυ­πρια­κού…
Πραγ­μα­τι­κό­τη­τες
Ο στό­χος του Ρα­ούφ Ντεν­κτάς και της Ά­γκυ­ρας, ό­πως δια­τυ­πώ­νο­νται ε­ξάλ­λου ε­πα­νει­λημ­μέ­να, εί­ναι η δη­μιουρ­γί­α συν­θη­κών α­πο­δο­χής των πραγ­μα­τι­κο­τή­των, των τε­τε­λε­σμέ­νων δη­λα­δή που δη­μιούρ­γη­σε η τουρ­κι­κή ει­σβο­λή. Να πει­σθούν πρώ­τα οι Ελ­λη­νο­κύ­πριοι και με­τά η διε­θνής κοι­νό­τη­τα ό­τι στην Κύ­προ υ­πάρ­χουν δύο νό­μι­μες αρ­χές, δύο λα­οί οι ο­ποί­οι μπο­ρούν μια χα­ρά να ζή­σουν δί­πλα-δί­πλα σαν κα­λοί γεί­το­νες. Αυ­τός εί­ναι και ο με­γα­λύ­τε­ρος κίν­δυ­νος α­πό την “ε­λεύ­θε­ρη δια­κί­νη­ση”, αλ­λά και α­πό τις προ­τά­σεις του Ντεν­κτάς που α­κο­λού­θη­σαν (άρ­ση του λε­γό­με­νου ε­μπάρ­γκο, ει­δι­κά δι­κα­στή­ρια για να προ­σφεύ­γουν οι Ελ­λη­νο­κύ­πριοι και τα ο­ποί­α θα ε­πι­λύ­ουν τα προ­βλή­μα­τα των πε­ριου­σιών, α­κό­μα και η α­στεί­α αλ­λά πο­λύ συμ­βο­λι­κή προ­σφο­ρά του να δώ­σει υ­πο­τρο­φί­ες σε Ελ­λη­νο­κύ­πριους για τα Πα­νε­πι­στή­μια που λει­τουρ­γούν στα κα­τε­χό­με­να). Ό­λες οι ε­νέρ­γειες του κα­το­χι­κού κα­θε­στώ­τος με­τά την 23η Α­πρι­λί­ου προς αυ­τή την κα­τεύ­θυν­ση στρέ­φο­νται: Α­κό­μα και οι συλ­λή­ψεις Ελ­λη­νο­κυ­πρί­ων για τρο­χαί­α α­τυ­χή­μα­τα ή για­τί πέ­ρα­σαν τα “σύ­νο­ρα” α­πό μη ε­γκε­κρι­μέ­να ση­μεί­α ε­λέγ­χου. Α­πή­χθη­σαν στα κα­τε­χό­με­να ο­λό­κλη­ρες οι­κο­γέ­νειες για τέ­τοιους λό­γους, κρα­τή­θη­καν σε φυ­λα­κές και πα­ρου­σιά­στη­καν σε πα­ρά­νο­μα δι­κα­στή­ρια του κα­θε­στώ­τος ό­που τους ε­πι­βλή­θη­κε πρό­στι­μο το ο­ποί­ο πλή­ρω­σαν για να α­φε­θούν ε­λεύ­θε­ροι. Τέ­τοιες ε­νέρ­γειες δεν στο­χεύ­ουν α­σφα­λώς στην α­πο­κα­τά­στα­ση της δι­καιο­σύ­νης, ό­πως θα μπο­ρού­σε να συμ­βεί σε ο­ποια­δή­πο­τε χώ­ρα τα­ξι­δεύ­ει έ­νας του­ρί­στας, αλ­λά στο να στα­λούν πο­λι­τι­κά μη­νύ­μα­τα. Ό­τι, δη­λα­δή, ε­δώ που ει­σέρ­χο­νται οι Ελ­λη­νο­κύ­πριοι, υ­πάρ­χει κρά­τος με νό­μους και αρ­χές που ο­φεί­λουν να σέ­βο­νται. Και δεν εί­ναι τό­σο η ε­πί­δει­ξη των δια­βα­τη­ρί­ων στα ση­μεί­α διέ­λευ­σης ό­σο αυ­τές οι ε­νέρ­γειες, που φτά­νουν πο­λύ πιο ά­με­σα και δρα­στι­κά στη ψυ­χο­λο­γί­α του πο­λί­τη, ο ο­ποί­ος αι­σθά­νε­ται με αυ­τό τον τρό­πο πο­λύ έ­ντο­να τη νο­μι­μό­τη­τα ε­νός κρά­τους. Στο ί­διο πλαί­σιο ε­ντάσ­σο­νται και οι δια­τα­γές που έ­δω­σε το κα­θε­στώς στις “το­πι­κές αρ­χές” να προ­χω­ρή­σουν σε κα­θα­ριό­τη­τα των κοι­μη­τη­ρί­ων και άλ­λων χώ­ρων, που ε­πι­σκέ­πτο­νται οι Ελ­λη­νο­κύ­πριοι (κά­τι, που δεν έ­γι­νε για 29 χρό­νια!) ώ­στε να αι­σθά­νο­νται ό­τι δεν έ­χουν να κά­νουν με βάρ­βαρους ει­σβο­λείς αλ­λά με πο­λι­τι­σμέ­νο κρά­τος, που διέ­πε­ται α­πό η­θι­κές και νο­μι­κές αρ­χές.
Ο κίν­δυ­νος να α­πο­δε­χτούν οι Ελ­λη­νο­κύ­πριοι τη νέ­α κα­τά­στα­ση, να γί­νει σι­γά-σι­γά συ­νεί­δη­ση και να συ­νε­χί­σουν να ε­πι­σκέ­πτο­νται τα σπί­τια τους ως του­ρί­στες ή ως τζο­γα­δό­ροι στα πολ­λά κα­ζί­νο των κα­τε­χο­μέ­νων, εί­ναι πο­λύ ο­ρα­τός. Ή­δη, κά­ποιοι, ευ­τυ­χώς λί­γοι, προ­γραμ­μα­τί­ζουν κα­λο­και­ρι­νές δια­κο­πές στην Κε­ρύ­νεια. Κά­τι που α­σφα­λώς δεν έ­χει κα­μιά σχέ­ση με τις α­πο­λύ­τως δι­καιο­λο­γη­μέ­νες ε­πι­σκέ­ψεις, που έ­κα­ναν οι πε­ρισ­σό­τε­ροι ό­ταν δεν μπό­ρε­σαν να α­ντι­στα­θούν στον πει­ρα­σμό να ε­κτο­νώ­σουν τη συ­ναι­σθη­μα­τι­κή φόρ­τι­ση που ή­ταν σε α­διέ­ξο­δο ε­πί 29 χρό­νια. Αλ­λά το με­γα­λύ­τε­ρο πρό­βλη­μα εί­ναι να προ­βλη­θεί στην Ευ­ρώ­πη και στα Η­νω­μέ­να Έ­θνη αυ­τή η α­πο­δο­χή ως υ­πό­θε­ση “κα­λής γει­το­νί­ας”, που θα μπο­ρού­σε να α­πο­τε­λέ­σει τη βά­ση για μια τε­λι­κή διευ­θέ­τη­ση. Ό­ταν, δη­λα­δή, ό­λα κυ­λούν ο­μα­λά σε αυ­τό το ε­πί­πε­δο και, προ­πά­ντων, ό­ταν οι ί­διοι οι Ελ­λη­νο­κύ­πριοι δεν έ­χουν πια κα­νέ­να πρό­βλη­μα να α­πο­δε­χθούν τις νό­μι­μες αρ­χές του “κρά­τους” που διοι­κεί τη βό­ρεια Κύ­προ, για­τί να μην δεί­ξει κα­τα­νό­η­ση και η διε­θνής κοι­νό­τη­τα! Ε­δώ εί­ναι λοι­πόν που χρειά­ζο­νται οι σο­φοί χει­ρι­σμοί της κυ­πρια­κής κυ­βέρ­νη­σης, ει­δι­κά στο χώ­ρο της Ευ­ρώ­πης, ό­πως χρειά­ζε­ται α­πα­ραι­τή­τως και η βο­ή­θεια της ελ­λα­δι­κής κυ­βέρ­νη­σης. Για να ξε­πε­ρα­στούν οι τουρ­κικές μη­χα­νορ­ρα­φί­ες που θα συ­νε­χι­στούν για τους ε­πό­με­νους μή­νες, αλ­λά και οι διά­φο­ροι κα­λο­θε­λη­τές, που βρή­καν ευ­και­ρί­α να ε­πα­να­φέ­ρουν το δι­χο­το­μι­κό σχέ­διο Α­νάν και προ­σπα­θούν να το ε­πι­βά­λουν αρ­νού­με­νοι να δώ­σουν χρό­νο ώστε να ε­πι­δρά­σει α­κό­μα α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρα η έ­ντα­ξη της Κυ­πρια­κής Δη­μο­κρα­τί­ας, που το Μά­ιο του 2004 θα εί­ναι κα­τα­λυ­τι­κό­τε­ρη για την α­να­ζή­τη­ση λύ­σης, πο­λύ πιο δη­μο­κρα­τι­κής και λει­τουρ­γι­κής. Ε­άν η υ­πο­γρα­φή της συν­θή­κης προ­σχώ­ρη­σης έ­φε­ρε μέ­σα σε ε­λά­χι­στες μέ­ρες τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα που βλέ­που­με, εί­ναι εύ­κο­λο να ε­κτι­μή­σει κα­νείς πό­σο δρα­στι­κή θα εί­ναι η πλή­ρης έ­ντα­ξη σε έ­να χρό­νο. Ε­ξάλ­λου, ή­δη 20.000 Τουρ­κο­κύ­πριοι έ­χουν α­πο­τα­θεί στην Κυ­πρια­κή Δη­μο­κρα­τί­α για να α­πο­κτή­σουν δια­βα­τή­ριο ως πο­λί­τες της, προ­σβλέ­πο­ντας στην ευ­ρω­πα­ϊ­κή προ­ο­πτι­κή. Αυ­τοί, α­ντι­θέ­τως με πολ­λούς Ελ­λα­δί­τες και Ελ­λη­νο­κύ­πριους, δεν α­γνό­η­σαν το τε­λε­σί­δι­κο γε­γο­νός ό­τι στην Ευ­ρώ­πη μπή­κε η Κυ­πρια­κή Δη­μο­κρα­τί­α, πο­λί­τες της ο­ποί­ας εί­ναι και οι Τουρ­κο­κύ­πριοι και όχι η νέα Κύπρος του εγκληματικού σχεδίου Ανάν. Που καταργεί την Κυπριακή Δημοκρατία, συντηρεί τον διαχωρισμό του κυπριακού λαού και ανανεώνει τα επεμβατικά δικαιώματα της τουρκίας και την προοπτική μιας νέας τραγωδίας.