Από την εκδήλωση του Άρδην για το μεταναστευτικό και το δημογραφικό πρόβλημα (24 /4/2015)
του Άγγελου Συρίγου, πρώην γενικού γραμματέα πληθυσμού και κοινωνικής συνοχής
από το Άρδην τ. 100, Απρίλιος-Ιούνιος 2015
Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα στο παρελθόν ήταν χώρα η οποία έστελνε μετανάστες στο εξωτερικό –για την ακρίβεια, μέχρι το 1975, η Ελλάδα είχε αρνητικό ισοζύγιο. Στέλναμε περισσότερους μετανάστες στο εξωτερικό, Έλληνες, απ’ όσους Έλληνες επέστρεφαν ως μετανάστες από το εξωτερικό. Απ’ το 1975 ισορροπούν τα πράγματα, δηλαδή οι Έλληνες που φεύγουν είναι περίπου ίσοι με τους Έλληνες που επιστρέφουν στην πατρίδα τους, κυρίως από χώρες όπως η Γερμανία. Μετά το 1990, έχουμε μεγάλα μεταναστευτικά κύματα τα οποία προέρχονται από την Ανατολική Ευρώπη. Ο κύριος όγκος είναι από την Αλβανία. Μετά το 2000, ο κύριος όγκος είναι από χώρες τις Ασίας. Σήμερα, έχουμε 640.000 νόμιμους μετανάστες στη χώρα. Είναι άτομα τα οποία κατοικούν στη χώρα προ του 2005 σε γενικές γραμμές, που ήταν το τελευταίο μαζικό κύμα νομιμοποιήσεως που υπήρξε. Από αυτούς, το 67% είναι Αλβανοί. Είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη στην οποία μία μεταναστευτική ομάδα αποτελεί με διαφορά τον κύριο όγκο των μεταναστών που βρίσκονται σε μια χώρα. Για παράδειγμα, στη Γερμανία, που έχει προβλήματα με τους Τούρκους, οι Τούρκοι είναι γύρω στο 35% του μεταναστευτικού πληθυσμού. Η μοναδική χώρα σε όλη την Ευρώπη, που έχει μία τόσο μεγάλη μεταναστευτική ομάδα του μεταναστευτικού πληθυσμού, είναι η Ελλάδα. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, και μάλιστα, άμα πάμε σε επίπεδο σχολείων, θα διαπιστώσουμε ότι τα νούμερα είναι ακόμη μεγαλύτερα. Το 85% των μαθητών των ελληνικών σχολείων που είναι μετανάστες προέρχονται από την Αλβανία. Ένα δεύτερο σημείο, πολύ ενδιαφέρον, είναι ότι η δεύτερη μεταναστευτική ομάδα μετά τους Αλβανούς, οι οποίοι είναι, περίπου, γύρω στο 1%-1,5%, είναι οι Ρώσοι. Και ακολουθούν τρεις μεταναστευτικές ομάδες, Γεωργιανοί, Αρμένιοι, Πακιστανοί, με τον ίδιο περίπου πληθυσμό. Υπάρχει όμως μια τεράστια διαφορά σε σχέση με τον πληθυσμό. Οι Αλβανοί είναι ο μόνος ισορροπημένος πληθυσμός, δηλαδή ο αριθμός ανδρών και γυναικών είναι περίπου ίσος –και παιδιών. Αντιθέτως, στους Ρώσους, το περίπου 85% είναι γυναίκες, στους Γεωργιανούς είναι 80% γυναίκες, στους Αρμένιους είναι 78% γυναίκες, στους Πακιστανούς είναι 97% οι άντρες. Είναι κανόνας, όταν έχεις μια μεταναστευτική ομάδα, για να μπορέσει να ενσωματωθεί καλύτερα στην κοινωνία πρέπει να είναι μια ομάδα με οικογένεια. Μια ομάδα με οικογένεια αποδέχεται πιο εύκολα τις αξίες της κοινωνίας, δεν θέλει προβλήματα. Επομένως, είναι φανερό ότι, αν έχουμε μια πολύ μεγάλη ομάδα η οποία έχει τάσεις να ενσωματωθεί, έχουμε και άλλες πολύ μικρότερες ομάδες οι οποίες δεν έχουν τάση να ενσωματωθούν. Τα στοιχεία που σας λέω δεν είναι απολύτως αντικειμενικά υπό την εξής έννοια: Η δεύτερη ομάδα μετά τους Αλβανούς στην Ελλάδα είναι οι Βούλγαροι. Απλώς οι Βούλγαροι δεν περιλαμβάνονται στις στατιστικές διότι είναι πολίτες της Ε.Ε. πλέον. Αλλά στην πραγματικότητα, η δεύτερη ομάδα μετά τους Αλβανούς –υπολογίζω προσωπικώς γύρω στις 80 με 100 χιλιάδες άτομα– ανέμενα ότι θα ήταν κυρίως στη Βόρειο Ελλάδα. Δεν είναι όμως. Μου κάνει εντύπωση αυτό το πράγμα, περίμενα, ας πούμε, να συγκεντρώνονται στη Θράκη. Δεν ισχύει όμως. Οι περισσότεροι είναι στη Θεσσαλονίκη και στη νότια Ελλάδα.
Να επιστρέψω στους Αλβανούς. Το ότι έχουμε τόσο μεγάλο ποσοστό Αλβανών, μπορεί πριν μερικά χρόνια να μας έκανε πολύ κακή εντύπωση. Αλλά μην ξεχνάμε ότι το αλβανικό έθνος, ο αλβανικός λαός –να τον πω σωστά, όχι αλβανικό έθνος– είναι ο λαός εκείνος ο οποίος επί αιώνες στέλνει κόσμο στο ελληνικό έθνος. Μην ξεχνάμε ότι οι Αρβανίτες, ένας λαός ο οποίος μιλάει αρβανίτικα, μια αρχαία διάλεκτο της αλβανικής γλώσσας, έχει καθαρά ελληνική εθνική συνείδηση εδώ και αιώνες.
Ως προς τους ξένους που έρχονται από το 2001 και μετά, μας έρχονται κυρίως από την Ασία. Εδώ αντιλαμβανόμαστε τη σημασία μεταξύ του να έχεις κάποιον ο οποίος είναι πολιτισμικά κοντά σου π.χ. οι Αλβανοί. Το ίδιο συμβαίνει και με τους λαούς που ζουν γύρω από τη Μαύρη Θάλασσα. Αντιθέτως, με πακιστανικούς, αφγανικούς και ινδικούς πληθυσμούς, διαπιστώνεις πόσο μακριά είναι από εμάς πολιτισμικά. Ή, να πω ένα άλλο παράδειγμα: Μουσουλμάνοι και οι Πακιστανοί, Μουσουλμάνοι και οι Σύριοι. Παρ’ όλα αυτά, στις επαφές που έχω με τους Σύριους, διαπιστώνω ότι είναι πολύ πιο κοντά στη νοοτροπία με μας σε σχέση με τους Πακιστανούς, που είναι ένας άλλος κόσμος. Εδώ έρχομαι σε ένα άλλο σημείο το οποίο συνήθως παραγνωρίζεται. Είναι η διάθεση για κάποιον να απαλλαγεί από την ταυτότητά του, ή, να το πω ανάποδα, πόσο υπερήφανος είναι για την ταυτότητά του. Είναι αυτό που είπε ο κύριος Τσεκούρας, θα θεωρούσα μεγάλη μου ντροπή αν ο γιος μου γινόταν Γάλλος ή Βέλγος. Εδώ βλέπουμε το εξής πολύ ενδιαφέρον: Λαοί όπως οι Πακιστανοί ή οι Ινδοί αισθάνονται ιδιαίτερα περήφανοι για την πολιτισμική τους ταυτότητα. Πώς αποδεικνύεται αυτό; Με έναν πολύ απλό καθημερινό τρόπο: πόσους Πακιστανούς ξέρετε που να μιλάνε καλά ελληνικά; Αρνούνται να ενσωματωθούν μέσα στην ελληνική πολιτισμική πραγματικότητα, διότι θεωρούν ότι έχουν ένα υπέρτερο πολιτισμικό υπόβαθρο. Αντιθέτως, οι Αλβανοί γίνονται Έλληνες στην Ελλάδα, Ιταλοί στην Ιταλία, Βέλγοι στο Βέλγιο, Ελβετοί στην Ελβετία. Θέλουν να απαλλαγούν από μία ταυτότητα την οποία οι ίδιοι θεωρούν υποτιμητική. Θέλουν δηλαδή να γίνουν όπως οι άλλοι γύρω τους. Και αυτός είναι ο λόγος που διαπιστώνουμε ότι οι Αλβανοί στην Ελλάδα έχουν σπάσει κάθε όριο σε σχέση με όλες τις μελέτες σχετικές με τη διαπολιτισμική εκπαίδευση. Ορίζουν, για παράδειγμα, το όριο μέσα στο οποίο ενσωματώνεται ένας μετανάστης στην Ελλάδα ότι είναι η δεύτερη γενιά. Οι Αλβανοί, από τις παρατηρήσεις που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, διαπιστώνουμε ότι είναι η πιο εύκολα ενσωματώσιμη ομάδα, διότι θέλουν να απαλλαγούν από μία ταυτότητα που οι ίδιοι θεωρούν κατώτερη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και Αλβανοί οι οποίοι είναι φανατικοί εθνικιστές. Σας λέω τι συμβαίνει με τον μέσο όρο των Αλβανών.
Το 2001, 2002, 2003, είχαμε έκρηξη από το Αφγανιστάν, έχουμε σταθερές ροές απ’ το Πακιστάν. Ας δούμε τα στοιχεία μετά το 2006, όταν έγινε η τελευταία μαζική νομιμοποίηση στην Ελλάδα. Απ’ το 2006 υπάρχει εξατομικευμένη κρίση και είναι πολύ περιορισμένες οι νομιμοποιήσεις. Από το 2006, με βάση τα στοιχεία της Αστυνομίας και του Λιμενικού Σώματος, μέχρι σήμερα έχουν συλληφθεί στην Ελλάδα 850.000 παράνομοι μετανάστες. Δεν σημαίνει ότι αυτοί οι οκτακόσιοι πενήντα χιλιάδες είναι εδώ, όπως επίσης δεν σημαίνει ότι η Ελληνική Αστυνομία συνελάμβανε όποιον πήγαινε να περάσει τα ελληνικά σύνορα. Να πάρουμε ένα παράδειγμα με τους Σύρους. Τους Σύρους τους αντιμετώπισα με την κρίση στην πλατεία Συντάγματος και, επειδή γνωρίστηκα με πολλούς απ’ αυτούς, διαπίστωσα πολλά πράγματα που μου έκαναν εντύπωση. Η συντριπτική πλειοψηφία των Σύρων οι οποίοι έμπαιναν μέχρι προσφάτως στη χώρα ανήκαν σε μια μέση αστική τάξη, είχαν χρήματα, και συνήθως, όταν έμπαιναν στη διαδικασία να φτάσουν στην Ελλάδα, είχαν διασφαλίσει τα επόμενα βήματά τους, μέσω λαθροδιακινητών, για να πάνε στην Ευρώπη. Αποτέλεσμα: Πολύ μικρό ποσοστό των Σύρων που μπήκαν στην Ελλάδα βρίσκονται ακόμα σήμερα μέσα στη χώρα.
Είναι εκπληκτικό τι συμβαίνει με τους Σομαλούς. Οι Σομαλοί είναι αυτοί που έχουν τα κύρια δίκτυα λαθροδιακινητών στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει Σομαλός στην Ελλάδα, παρ’ ότι, από το 2006-2007 και μετά, έχουν μπει περίπου 70-80.000 άτομα. Οι Σομαλοί οι οποίοι παραμένουν στη χώρα είναι λίγοι. Αντιθέτως, είναι μεγάλος ο αριθμός Πακιστανών, Μπαγκλαντεσιανών και Ινδών που παραμένουν.
Τώρα, έρχομαι λίγο σε σχέση με το τι συμβαίνει τους τελευταίους μήνες. Τον Ιανουάριο ήταν μήνας εκλογών. Σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2014, είχαμε αύξηση 70% των μεταναστευτικών ροών στην Ελλάδα. Ο Φεβρουάριος ήταν ο πρώτος μήνας της νέας κυβερνήσεως, πρώτη φορά Αριστερά επιτέλους στον τόπο μας, και είχαμε αύξηση 160%, ο Μάρτιος ήταν ο δεύτερος μήνας, είχαμε αύξηση 476%, και ο Απρίλιος –μέχρι χθές [σημ.: 24-4-2015]– σε σχέση με τον αντίστοιχο περσινό μήνα, είχε αύξηση 520%. Αυτά είναι τα στοιχεία. Το 60% όσων μπαίνουν είναι Σύριοι. Δεν είναι οι Σύριοι που μπαίνανε παλιότερα. Είναι Σύριοι οι οποίοι βρίσκονται στις απέναντι ακτές, και μπαίνουν απλώς στη διαδικασία να περάσουν απέναντι θεωρώντας ότι θα βρουν ένα πιο ευνοϊκό καθεστώς, μια πιο ευνοϊκή αντιμετώπιση, που θα τους βοηθήσει να προετοιμάσουν το ταξίδι τους στα επόμενα βήματα. Πώς το πληροφορούνται; Είναι πολύ απλό. Τα δίκτυα, τα κοινωνικά δίκτυα, τα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα, τα τηλέφωνα, ο καθένας που θα μπει μέσα στο καραβάκι να περάσει απέναντι, στέλνει μηνυματάκι: «Είμαι εδώ, είμαι καλά, έφτασα, με πήγαν εδώ, με πήγαν εκεί». Είναι γνωστό ότι πλέον δεν συλλαμβάνονται, δεν ταλαιπωρούνται, οπότε ενώ κάποιος, μέχρι τον Ιανουάριο, για να μπει στη διαδικασία έπρεπε να έχει διασφαλίσει τα επόμενα βήματά του για να πάει στη Γερμανία, στη Σουηδία, στην Ολλανδία, που είναι ο τελικός τους στόχος, τώρα τους είναι αρκετά απλό στη σκέψη: «Πάμε στην Ελλάδα, κι από εκεί θα δούμε τι θα κάνουμε, πώς θα κάνουμε τα επόμενα βήματά μας». Δεν είναι τυχαίο ότι συναντώνται πλέον μεγάλα μεταναστευτικά κύματα σε νησιά τα οποία φαίνονται με το μάτι απ’ τις τουρκικές ακτές. Κως, Λέσβος. Εκεί είναι ο κύριος όγκος, γιατί ενώ πρώτα ήταν ο λαθροδιακινητής πάνω στο σκάφος, και πλήρωνε ο Σύριος 6.000-7.000€ για να περάσει απέναντι, τώρα ο λαθροδιακινητής τού λέει «με 2,5 χιλιάρικα σε βάζω στη βάρκα, εκεί θα πάτε, εγώ δεν θα είμαι στη βάρκα μαζί σας».
Το θέμα της ιθαγενείας τώρα είναι πολύ κρίσιμο θέμα. Διευκρινίζω, ο Ν. 3838 έλεγε δύο πράγματα: Το ένα ήταν η πενταετής διαμονή, νόμιμη διαμονή των γονέων στη χώρα, η οποία με μια μεταβατική διάταξη είχε γίνει πενταετής διαμονή για τον έναν από τους δύο γονείς στη χώρα, και το δεύτερο ήταν γέννηση στη χώρα. Η μεγάλη διαμάχη που υπήρχε με το νόμο ήταν διαμάχη που συναντάται σε όλη την Ευρώπη, αν θα παίρνει ιθαγένεια κάποιος ο οποίος έχει γεννηθεί στη χώρα ή κάποιος ο οποίος έχει γεννηθεί από πολίτες της χώρας. Είναι το «δίκαιο του αίματος» όπως λέγεται, το οποίο πιο σωστά είναι «το δίκαιο του πολίτη της χώρας». Αυτό ισχύει σε όλες τις χώρες του κόσμου, δηλαδή όποιος προέρχεται από Αμερικανούς είναι Αμερικανός, από Γερμανούς είναι Γερμανός, από Νιγηριανούς είναι Νιγηριανός. και έχουμε και το δίκαιο του εδάφους, που λέει ότι όσοι γεννιούνται στη χώρα αποκτούν ιθαγένεια. Το δίκαιο του εδάφους ήταν ένα δίκαιο που αναπτύχθηκε σε χώρες όπως η Αμερική, η αντίστοιχη λογική όμως πέρασε αργότερα στη Βρετανία, και απλώθηκε κάποια στιγμή και σε κάποιες άλλες χώρες της Ευρώπης. Η μεγάλη διαμάχη λοιπόν ήταν μεταξύ των οπαδών του δικαίου του εδάφους και των οπαδών του δικαίου του αίματος. Ο Ν. 3838/2010 έφερνε την αρχή του δικαίου του εδάφους. Αυτή την αρχή δεν αποδέχεται πλέον το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Θα προσπαθήσω να απαντήσω εμμέσως στον κ. Τσεκούρα για δύο θέματα που έθεσε. Είπε ορθώς ότι, για να μπορέσει να γίνει κάποιος Έλληνας Πολίτης, το καλύτερο πράγμα θα ήταν να υπάρχει εξατομικευμένη κρίση. Αυτό είναι ωραίο να το λέμε. Να δούμε όμως στην πράξη τι γίνεται. Στην εξατομικευμένη κρίση, έχεις κάποιον ο οποίος έχει τελειώσει δώδεκα χρόνια στο σχολείο. Και τον ρωτάς αν ξέρει την ελληνική γλώσσα –προφανώς κάποιος που έχει κάνει δώδεκα χρόνια στο σχολείο ή εννέα χρόνια στο σχολείο ή έξι χρόνια γυμνάσιο-λύκειο ή έχει τελειώσει ελληνικό σχολείο και έχει τελειώσει και ελληνικό πανεπιστήμιο, μιλάει άπταιστα ελληνικά. Σημείο δεύτερο, τον ρωτάς για την ελληνική ιστορία. Η εμπειρία μου λέει ότι απαντάνε για την ελληνική ιστορία ό,τι απαντά ο μέσος Έλληνας μαθητής ελληνικού σχολείου … ό,τι σημαίνει αυτό το πράγμα. Πάντως, ανταποκρίνονται στην αντίληψη της ελληνικής κοινωνίας περί ιστορίας. Για να γελάσουμε λίγο, τα τέκνα μου είναι μικρά. Η κόρη μου, όταν πήγαινε Β΄ Δημοτικού, είχε έρθει απ’ το σχολείο, και μου εξηγούσε τι ήταν η γιορτή του Πολυτεχνείου και μου λέει: «και μπήκαν με το τανκς, μπαμπά, και σπάσαν την πύλη του Πολυτεχνείου». «-Ποιοι;» της λέω. Προβληματίστηκε, και μου λέει: «οι Τούρκοι». Όπως αντιλαμβάνεστε λοιπόν, και τα αλβανόπαιδα, γιατί περί αλβανοπαίδων μιλάμε στο σχολείο, σε γενικές γραμμές, μετά από κάποια ηλικία, έχουν τις αντίστοιχες προσλαμβάνουσες και, πιστεύω, έχουν σε γενικές γραμμές και τις ίδιες ανησυχίες. Ως προς το θέμα της εξατομικευμένης κρίσεως, ρωτάμε τη γλώσσα, ρωτάμε ιστορία και πολιτισμό, μετέχουν εκ των πραγμάτων, ρωτάμε και θέματα Συντάγματος, πολιτεύματος κ.λπ. Πιστέψτε με, όλοι όσοι έχουν κάνει ή εννέα χρόνια στο σχολείο ή έξι χρόνια γυμνάσιο-λύκειο ή έχουν τελειώσει λύκειο κι έχουν τελειώσει κι ελληνικό πανεπιστήμιο, μπορούν με άνεση να περάσουν αυτήν την εξέταση. Με πολύ μεγάλη άνεση. Εάν τους βάλουν εξατομικευμένη κρίση, εκείνο στο οποίο θα καταλήξουμε θα είναι αυτή η κατάσταση που εν μέρει βιώνουμε τώρα.
Ο μέσος χρόνος για να εξεταστεί ένα αίτημα με την εξατομικευμένη κρίση, σε ορισμένες Περιφέρειες της Ελλάδος, είναι εννιά ή δέκα χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι, όσο και να αυξηθούν οι ομάδες οι οποίες κάνουν τους ελέγχους, δεν μπορείς να τις αυξήσεις υπέρμετρα, δηλαδή να βάλεις τους πάντες να ρωτάνε τα πάντα, διότι χάνεται πλέον κι ο έλεγχος. Σε κάποιες Περιφέρειες, ρωτούσαν «πείτε μας, πότε έγινε η Επανάσταση του 1821» (ήταν τέτοια η ερώτηση), ή, ως προς τη γεωγραφία, εξαντλούνταν σε ερωτήσεις «πείτε μου, ποιο είναι το υψηλότερο βουνό της Ελλάδος –Ο Όλυμπος», στάνταρ, «Και το μεγαλύτερο νησί;», «-Η Κρήτη», «Μπράβο, πάμε στο επόμενο θέμα, για το πολίτευμα, πώς λέγεται ο πρωθυπουργός της Ελλάδας;», «-Σαμαράς», «Πώς λέγεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας;», «-Σαμαράς!». «Για προσπαθήστε λίγο», «-Τσίπρας;», «Όχι, αυτός είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, δε βαριέσαι αδερφέ». Πρέπει δηλαδή και οι επιτροπές να είναι προσεκτικές. Άμα αυξήσουμε πολύ τις επιτροπές, το σύστημα χάνεται. Πρέπει λοιπόν να έχουμε κατά νου ότι η εξατομικευμένη κρίση δεν πρέπει να οδηγεί σε μεγάλα χρονικά διαστήματα αναμονής, διότι αρχίζει πλέον η διαφθορά, αρχίζουν τα φακελάκια, σπάσαμε τρία κυκλώματα διεφθαρμένων υπαλλήλων στην Περιφέρεια Αττικής –όπου υπήρχε η μεγαλύτερη καθυστέρηση–, οδηγούμαστε σ’ αυτήν την κατάσταση.
Θα έχουμε πολίτες-μειονότητα; Αυτό είναι κάτι στο οποίο το Δίκαιο μέχρι στιγμής απαντάει –θεωρητικώς– αρνητικά, υπό την έννοια ότι ο πολιτογραφούμενος πολίτης της Χώρας δεν θεωρείται μειονότητα. Παρ’ όλα αυτά όμως, στην πράξη, έχει ορισμένα δικαιώματα που θα τα είχε αν ήταν μειονοτικός. Για παράδειγμα, αν είναι Μουσουλμάνος, μπορεί να φτιάξει το τζαμί του, ενώ ως θρησκευτική μειονότητα δεν θα μπορούσε. Κρατώ αυτό που είπε το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ο γνήσιος δεσμός πώς αποδεικνύεται: Ορισμένο πολιτισμικό υπόβαθρο. Κοινά ήθη και έθιμα. Κοινή γλώσσα. Είναι αυτό που λέει ο κ. Τσεκούρας, «ο Έλληνας είναι βίωμα». Η προσωπική μου γνώμη είναι –ασχέτως του δημογραφικού προβλήματος, το οποίο ίσως μας ωθεί προς αυτήν την κατεύθυνση: Δεν με ενδιαφέρει να πάρω Έλληνες σε τιμή ευκαιρίας. Θέλω να πάρω ενσωματωμένους Έλληνες σ’ αυτή τη χώρα– ότι δεν μπορούμε να έχουμε εξατομικευμένη κρίση για μαθητές, για παιδιά τα οποία έχουν πάει εδώ σχολείο. Προσέξτε, όχι «έχουν γεννηθεί». Αυτός είναι ο ρατσισμός του πράγματος. Το να λες ότι με το που γεννιέται κάποιος εδώ πέρα, με το που αναπνέει τον υπέροχο αυτόν αέρα αυτής της χώρας, που ευωδιάζει αυτές τις μέρες από τις ανθισμένες νεραντζιές, γίνεται αυτομάτως Έλληνας. Αυτό είναι ο ρατσισμός. Ο πραγματικός πατριωτισμός είναι να δεις ότι αυτά τα παιδιά, τα οποία έχουν πάει σχολείο μαζί με τα παιδιά των Ελλήνων, έχουν περάσει από την ελληνική παιδεία, είναι Έλληνες. Διότι σε τελική ανάλυση, το ελληνικό έθνος ήταν πάντοτε πολιτισμικό έθνος. Στη διάρκεια όλων των αιώνων. Απ’ την περίοδο του Ισοκράτη, απ’ την περίοδο των Βυζαντινών –έχουμε αυτοκράτορες οι οποίοι είχαν άλλη εθνοτική καταγωγή, π.χ. ήταν Αρμένηδες. Υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι δεν είχαν ελληνική καταγωγή αλλά ήταν Έλληνες πολιτισμικά–, μέσα στο Φανάρι υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι. Ας δούμε την πολιτισμική διάσταση του έθνους μας και ας δεχτούμε αυτά τα παιδιά στην ηλικία των δεκαοχτώ ετών, όπου οι ίδιοι και όχι οι γονείς τους, με αίτησή τους, οι ίδιοι προσωπικώς, θα έρθουν και θα υποβάλουν δική τους αίτηση, χωρίς εξατομικευμένη κρίση. Δηλαδή, με το που πληροί τις προϋποθέσεις –είχες πάει χρόνια σχολείο κ.λπ.– γίνεσαι Έλληνας πολίτης, υποβάλλοντας ο ίδιος αίτηση, και όχι οι γονείς σου όπως γινόταν με τον Ν. 3838.
Το σχέδιο, το οποίο δημοσιεύτηκε ως δημόσια διαβούλευση στην εφημερίδα Αυγή, απ’ ό,τι διάβασα, δεν το έχω δει κάπου αλλού. Δεν έχει βγει σε δημόσια διαβούλευση επισήμως, θα έβγαινε Μεγάλη Τετάρτη, αλλά δεν έχει βγει. Η Αυγή δημοσιεύει ένα σχέδιο νόμου, το οποίο λέει δύο πράγματα. Δέχεται ένα σχέδιο νόμου που είχαμε φτιάξει εμείς στη Γραμματεία, της οποίας προϊστάμενος ήμουν μέχρι προσφάτως, το οποίο έλεγε: Ή εννέα χρόνια σε ελληνική εκπαίδευση –να περνάς όμως με επιτυχία από τη μια τάξη στην άλλη. Όχι να είσαι εννέα χρόνια στην Α΄ Γυμνασίου–, ή εξαετή φοίτηση σε Γυμνάσιο-Λύκειο, ή φοίτηση, απόφοιτος ελληνικού πανεπιστημίου, έχοντας απολυτήριο ελληνικού λυκείου. Αυτό είναι το ένα θέμα, που δέχονται, αυτό το αποδέχτηκαν περίπου όπως το είχαμε πει. Και το άλλο λένε: Παιδί που έχει γεννηθεί στην Ελλάδα από γονείς που είναι κι οι δύο νόμιμοι κι ο ένας εκ των οποίων είναι πέντε χρόνια τουλάχιστον στην Ελλάδα, παίρνει την ελληνική ιθαγένεια αν υποβάλει αίτηση ο γονιός του, εφόσον εγγραφεί στην Α΄ Δημοτικού. Κι εδώ να σας πω τη διαφωνία μου με αυτή τη δεύτερη διάταξη. Είναι το εξής: Το παιδάκι των έξι, εφτά, δέκα, δώδεκα, δεκαπέντε ετών δεν είναι αυτόνομο παιδί. Ο γονιός του μπορεί να το πάρει και να φύγει. Οι Αλβανοί που έχουν φύγει από την Ελλάδα, είναι περίπου 80.000, σημειώνω ότι 40.000 έχουν επιστρέψει πίσω, διότι οι συνθήκες που βρήκαν εκεί πέρα είναι χειρότερες απ’ ό,τι περίμεναν. Ο γονιός, αφού θα πάρει το παιδάκι ελληνική ιθαγένεια, θα φύγει στο εξωτερικό με το παιδάκι το οποίο θα έχει ελληνική ιθαγένεια. Θα έχει γίνει αυτό που έχει γίνει στην Αμερική. Στην Αμερική, οι Μεξικανοί πέρναγαν για να γεννήσουν τα παιδιά τους, και τα λέγανε Anchor Babies, παιδιά άγκυρες. Διότι το παιδί, μέσω της ιθαγενείας που έπαιρνε αυτομάτως από την Αμερική, προσέφερε στους γονείς νομιμότητα για να παραμείνουνε. Πράγματα τα οποία έχουν αποτύχει στο εξωτερικό και οι Αμερικανοί τα έχουν εγκαταλείψει, δηλαδή δίνουν τώρα ιθαγένεια στο παιδί που γεννιέται, αλλά του λένε «θα την αποκτήσεις μετά τα δεκαοκτώ σου». Εμείς γιατί πρέπει να τα κάνουμε και να τα περάσουμε; Αυτό είναι το δικό μου ερώτημα στην προκειμένη περίπτωση.
