του Τάσου Χατζηαναστασίου-Φιλανιώτη, από το Άρδην τ. 1 Μάρτιος 1996
Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα γύρω από τη βραχονησίδα Ίμια ἤρθαν -όπως και κάθε ωμή εκδήλωση του τουρκικού επεκτατισμού σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου- να υπενθυµίσουν για άλλη µία φορά το ομολογούμενο εδώ και πολλά χρόνια απὀ διάφορους περίεργους: της πραγματικότητας του τουρκικού επεκτατισμού.
Και εμείς οι περίεργοι εναλλακτικοί της Ῥήξης, και η παρέα των ανένταχτων τῆς Ἑλλοπίας και διάφοροι περιθωριακοί, στη σχέση τους µε την εξουσία, διανοούμενοι και αναλυτές στα εθνικά και διεθνή θέµατα, όπως ο Θέμος Στοφορόπουλος, ο Νεοκλής Σαρρής. ο Παναγιώτης Ἠφαιστος, κ.α., λέγαμε και Ἑαναλέγαμε σε κάθε ευκαιρία ότι προτεραιότητα µιας πολιτικῆς για την Ελλάδα είναι η αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού. Αυτή η επισήμανση δεν γίνεται µε ικανοποίηση, κάθε άλλο. Θα προτιµούσαμε να µην αντιμετωπίζει η χώρα µας εξωτερική απειλή. Αλλά όπως το είπε και ο άλλος περιθωριακός τῆς παρέας, ο πιο πετυχημένος θεατρικός συγγραφέας της Κύπρου, Ῥάσος Φτωχόπουλος, ενώ όλος ο κόσμος υφίσταται τις ολέθριες συνέπειες του Τσέργομπιλ. εμείς ακόµη απειλούµαστε από τουρκικό χατζάρι. Αλλά το γεγονός ότι πρόκειται για µια δυσάρεστη πραγματικότητα που µας αναγκάζει να σκεφτόμαστε µε τους αντιδραστικούς και μιλιταριστικούς όρους του αξιόµαχου του στρατεύματος, της αποτρεπτικής ισχύος τῆς χώρας, χλπ. που η ὠµή τουρκική απειλή επιβάλλουν, δεν µας οδηγεί και στη ακύρωσή της στο φαντασιακό επίπεδο του διεθνιστικού παραδείσου όπου οι Έλληνες και οι Τούρκοι δεν έχουν τίποτα να µοιράσουν αλλά παρασύρονται από τα εθνικιστικά συμφέροντα των ηγετικών τους τάξεων. Δεν κάναμε ποτέ ούτε και πρόκειται να κάνουμε τις επιθυμίες µας, και προπάντων τις ψευδαισθήσεις µας, πραγματικότητα.
Όλα αυτά τα χρόνια, από το 1974 και µετά, οἱ επισημάνσεις αυτές κατέληγαν στην ανάγκη δημιουργίας ενός στρατού σύγχρονου που να µπορεί να υπερασπίσει στρατιωτικά τη χώρα, στον θεσμό τῆς παλλαϊκής άμυνας, στον κοινό αμυντικό σχεδιασμό Ἑλλάδας και Κύπρου µε τη δημιουργία αεροναυτικών βάσεων στο νησί και άλλα παρόμοια µέτρα, κυρίως όµως µε τη δημιουργία του αντίστοιχου πνεύματος, ότι για να είναι κανείς Έλληνας-Ελληνίδα να μετέχει αυτού του τρόπου του ελληνικού, πρέπει να είναι και διατεθειµένος-η και να υπερασπίσει τον τόπο όπου αυτός ο τρόπος ασκείται. Παράλληλα όµως αυτό δεν µας εμπόδισε να υπερασπιζόµαστε έµπραχτα το δικαίωµα στην εναλλακτική θητεία, τους διωκόµενους αντιρρησίες συνείδησης, να διεκδικούµε το δικαίωµα του συνδικαλισμού των φαντάρων., την κατάργηση τῆς πειθαρχικής ποινής φυλάκισης, κλπ.
Ἡ επισήµανση της αναγκαιότητας ύπαρξης µιας στρατηγικής αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού από το λαϊκό κίνημα, ακόµη και σήµερα, µετά την πρόσφατη ελληνοτουρκική κρίση, αντιμετωπίζεται από την εξουσία ὡς εθνικιστική ψύχωση, σωβινιστική υπερβολή ἡ στην καλύτερη περίπτωση ὡς δείγµα βαλκανικής καθυστέρησης και έλλειψης ευρωπαϊκής νοοτροπίας. Το γεγογός ότι τις απόψεις αυτές φραστικά υποστηοίζουν διάφοροι πατριδοκάπηλοι, οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, οι …εθνοπροδότες χουντικοί και άλλοι που βάζουν στο ίδιο καζάνι τους …Εβραίους, τους μαύρους, τους Σλάβους και τους Τούρκους, µε βάση τη μεταφυσική τους αντίληψη που τους θεωρεί φυλετικά και ιστορικά προαιώνιους εχθρούς, αυτό το γεγονός αποτελεί την καλύτερη δικαιολογία για ορισµένους να επιμένουν να αρνούνται την πραγματικότητα του τουρικού επεκτατισμού, να αρνούνται ακόµη και να τον αναλύσουν παρ όλο που φυσικά εμπίπτει στη δικαιοδοσία του ορθού λόγου και όχι τῆς μεταφυσικής σύλληψης ἡ της αιματολογικής ανάλυσης. Ας πάψουν όµως οι υστερικές κραυγές των φασιστών να αποτελούν το άλλοθι για την αποφυγή να αντιµετωπιστεί η δυσάρεστη πραγματικότητα του εξ Ανατολών κινδύνου.
Με αφορμή την πρόσφατη εκδήλωση της τουρκικής επιθετικότητας λοιπόν, δυστυχώς. δικαιωθήκαµε. Οι αναλύσεις µας, οι ἔπισηµάνσεις µας καθώς και οι λογικές τους απολήξεις, αποδείχθηκαν πραγματικές και δεν οφείλονταν ούτε στον στείρο εθνικισμό µας ούτε στο αντιευρωπαϊκό και αντιεκσυγχρονιστικό µας πνεύμα.
Δυστυχώς όµως δικαιωθήκαµε και σε κάτι άλλο:
-στο γεγονός ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις ὡς τώρα δεν έχουν καν προνοήσει για το ενδεχόμενο στρατιωτικής αντιπαράθεσης µετην Τουρκία, κι ακόµη -στο ότι ο ελληνικός λαός, ζώντας στον κόσμο του Bravo, του Ciao και του Fantastico, νόμισε ότι αυτή είναι η πραγματικότητα και όχι οι Τούρκοι κοµάντο και οι αποβάσεις τους στα νησιά µας και δεν έχει συνειδητοποιήσει πως ό,τι έγινε στην Κωνσταντινούπολη το 1955, στην Κύπρο το 1974, µπορεί να γίνει και στο Αιγαίο ή τη Θράκη το 1996.
Όσον αφορά τις ελληνικές κυβερνήσεις, η επιλογή τους να αντιμετωπίζουν τον τουρκικό επεκτατισµό µε …την προσφυγή στα ανύπαρκτα διεθνή ερείσματα της χώρας και τις καλές υπηρεσίες των ΗΠΑ. µας οδηγεί ακόµη πιο γρήγορα και µε ακόµη χειρότερους όρους σε µιά θερμή αναμέτρηση µε τηνΤουρκία. Ιδιαίτερα το τελευταίο επεισόδιο πρέπει να έχει πείσει και τον πιο απαισιόδοξο Τούρκο στρατιωτικό ηγέτη ότι οι Έλληγες είτε δεν έχουν τη στρατιωτική ικανότητα είτε δεν έχουν τα ψυχικά αποθέματα να αντιμετωπίσουν την Τουρκία. Αν ισχύει το πρώτο, αποτελεί έγκλημα των ελληνικών κυβερνήσεων σε βάρος του ελληνικού λαού που πληρώνει τόσα χρήματα για τις αμυντικές δαπάνες χωρίς αυτά να πιάνουν τουλάχιστον τόπο και πρέπει να αντιμετωπιστεί άµεσα. Αν ισχύει το δεύτερο, είµαστε άξιοι της μοίρας µας. Αν ισχύουν και τα δύο. Το καλύτερο θα ήταν να κάνουµε στην Τουρκία όλες τις παραχωρήσεις που θα µας ζητήσει, να γίνουμε φόρου υποτελείς, στο κάτω κάτω, µε τη θέλησή µας, ειρηνικά, χωρίς να θρηγούµε θύματα και καταστροφές. Όσο για μας, μάλλον θα μεταναστεύσουµε σε κάποια άλλη Ελλάδα, σε µία άλλη ελληνική ουτοπία, την Ελλοπία.
Πιστεύουμε όμως ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σ᾿ αυτόν τον τόπο που δεν είναι «Τουρκοφάγοι και που θέλουν να ζουν σε µια χώρα ελεύθεροι, χωρίς να είναι ούτε εντολοδόχοι των Αμερικάνων, ούτε καρπαζοεισπράµτορες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οὗτε ραγιάδες ούτε γραικύλοι, αρκεί να έχουν την ησυχία τους, αλλά απλώς Έλληνες. Και που αυτήν την έννοια την καταγοούν όχι ως µια τυχαία ένδειξη υπηκοότητας στο διαβατήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά ὡς µιά χαρά συµµετοχής σ᾿ έναν πολιτισμό που γεννήθηκε στο Αιγαίο και ονομάζει το υγρό στοιχείο του θάλασσα, όπως και ο Θουκυδίδης, και τη σκεπή του ουρανό, όπως ο Ησίοδος. Γι αυτήν την Ἑλλάδα, και όχι για το εκσυγχρονιστικό σου όραμα, µε λογική, αξίζει, ξενέρωτε Σημίτη, και να πεθάνουμε!
