Του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Το ερώτημα είναι αν έχει αποφασιστεί κάποιος ευρύτερος σχεδιασμός, κάποια μελετημένη πολιτική η οποία θα έχει και συνέχεια ή αν μετά τη χθεσινή απόφαση για τα διαβατήρια των Τουρκοκυπρίων, θα συνεχιστεί το δόγμα του κατευνασμού, που «δοκιμάστηκε και απέτυχε», όπως ο Νίκος Αναστασιάδης παραδέχθηκε πέρσι ενώπιον του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Διότι, αν δεν υπάρχει άλλος σχεδιασμός, η ανάκληση των διαβατηρίων θα μείνει στον συμβολισμό και όχι στην ουσία.
Έστω και ως συμβολισμός, πάντως, είναι μια ενέργεια που έπρεπε να γίνει από καιρό. Εξάλλου, δεν μπορείς να ζητάς από την Ευρωπαϊκή Ένωση να πάρει συγκεκριμένα μέτρα κατά προσώπων που εμπλέκονται στην παράνομη δράση της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ, να συζητάς λίστες ονομάτων στα οποία πρέπει να επιβληθούν κυρώσεις, αλλά ως Κυπριακή Δημοκρατία να μην πράττεις το αυτονόητο: Να επιβάλεις κυρώσεις σε αυτούς «οι οποίοι με τις πράξεις ή και τις ενέργειές τους υπονομεύουν την κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατ’ αντίθεση με τις πρόνοιες του Συντάγματος», όπως χθες αποφάσισε το Υπουργικό, κατά την ανακοίνωση του κυβερνητικού Εκπροσώπου.
Τουλάχιστον, να στείλεις το μήνυμα ότι δεν θα συνεχίσουν να είναι όλα ρόδινα γι΄αυτούς, και ότι εσύ, ο Ελληνοκύπριος, δεν θα συνεχίσεις για πάντα να είσαι ο ηλίθιος της ιστορίας. Από τη μια, να είναι στελέχη του κατοχικού καθεστώτος που υπονομεύουν το νόμιμο κράτος, δεν το αναγνωρίζουν, συνεργάζονται με μια ξένη χώρα για να το καταλύσουν και από την άλλη, κατέχουν ταξιδιωτικά έγγραφα του κράτους που λυσσαλέα πολεμούν κι απολαμβάνουν όλα τα πλεονεκτήματα της ιδιότητας του Ευρωπαίου πολίτη. Φυσικά και η αφαίρεση των διαβατηρίων δεν θα τους εμποδίσει να ταξιδεύουν. Ούτε να είναι Ευρωπαίοι πολίτες. Διότι, εκτός από διαβατήρια κατέχουν και ταυτότητες της ευρωπαϊκής Κυπριακής Δημοκρατίας. Θα έπρεπε να εξεταστεί και αυτό. Αν διαπιστώνει το νόμιμο κράτος ότι αυτοί οι δεκατέσσερις (και πολλοί άλλοι) «υπονομεύουν την κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατ’ αντίθεση με τις πρόνοιες του Συντάγματος», και παραμένουν νομικά υπήκοοι της Δημοκρατίας, οφείλει να τους διώξει, να τους κατηγορήσει ενώπιον της Δικαιοσύνης. Δεν πρόκειται να γίνει αυτό, αλλά το σημειώνω για να τονίσω την πολιτική και νομική σημασία αυτής της ενέργειας. Άλλωστε, η αξία της είναι στο μήνυμα που στέλνεται και όχι στην αποτελεσματικότητα. Η οποία θα υπάρξει μόνο αν συνοδευτεί και από άλλες ενέργειες προς την ίδια κατεύθυνση.
Τι νόημα έχει, για παράδειγμα, η αφαίρεση του ληγμένου διαβατηρίου του Ερσίν Τατάρ, αν στην επόμενη πρόσκληση του Γκουτέρες για συνομιλίες μαζί του ή για «άτυπη συνάντηση», ο Πρόεδρος ανταποκριθεί ολοπρόθυμα; Θα έπρεπε από καιρό να ενημερώσει τον Γενικό Γραμματέα ότι η διαφύλαξη της νομιμότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, οι Αρχές και οι κατευθυντήριες γραμμές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν του επιτρέπουν να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τον Τατάρ. Διότι, θα είναι ως να αποδέχεται τους όρους του για λύση δύο κρατών, τις ενέργειες του στην Αμμόχωστο και την πολιτική του, που παραδίδει τους Τουρκοκύπριους (πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας) στην Τουρκία. Ως να αποδέχεται ως διαπραγματεύσιμες τις προτάσεις του, καθώς και την παραβίαση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ και τους όρους εντολής του Γενικού Γραμματέα. Αλλά και το ότι συνεχίζει, εντατικά πλέον, το καθεστώς υπό τον Τατάρ το διεθνές έγκλημα πολέμου του εποικισμού, με μαζικές «πολιτογραφήσεις» (όπως έγραφε χθες ακόμα η «Αβρούπα», δίνονται 200 υπηκοότητες την ημέρα), με σκοπό την αλλοίωση του πληθυσμού στην Κύπρο και την υπονόμευση της τουρκοκυπριακής κοινότητας.
Υ.Γ. Άρχισαν, ως ήταν αναμενόμενο, οι αντιδράσεις των οπαδών της ασυνάρτητης γονυκλισίας. Μπορεί, όμως, να ειπωθεί και κάπως σαν ανέκδοτο: Ότι αυτή την απόφαση δεν την έλαβε κάποιος «απορριπτικός» Πρόεδρος, την έλαβε ο «ενδοτικός» Νίκος Αναστασιάδης. Το ΑΚΕΛ έλεγε χθες ότι «ο Αναστασιάδης και η κυβέρνησή του επιδίδονται σε ενέργειες που περισσότερο είναι επικοινωνιακές κινήσεις με αποδέκτη το εσωτερικό ακροατήριο». Ποιο ακροατήριο, όμως; Θέλει να ικανοποιήσει το «απορριπτικό» ακροατήριο και να δυσαρεστήσει το «ενδοτικό» που τον εξέλεξε δύο φορές στην προεδρία; Είναι και λίγο για γέλια.
aristosm@phileleftheros.com
