Από το Άρδην τ. 4 Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1996
Επί 22 χρόνια στις οδούς και τις παρόδους του αθηναϊκού λεκανοπεδίου όταν Και όσοι καταδέχονταν να συζητήσουν για το Κυπριακό αµέσως άρχιζαν -μµορφωμένοι Και αμόρφωτοι, αριστεροί και δεξιοί και Κεντρώοι- τοὺς καταιγισμούς εναντίον του κυπριακού ελληνισμού.
ο Είναι κακοί οι Κύπριοι δεν µας θέλουν,
ο Έχουν γίνει πλούσιοι και την έχουν βολέψει,
ο Είναι δειλοί κα! δεν κάνουν τίποτα.
Το ότι Και τα τρία επιχειρήματα εἶναι έωλα και οὔσιαστικά ήταν προσχήματα για να καλύψουν τού τρόπο µε τον οποίο χειρίστηκε το εθνικό κέντρο τού εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα Και τους αγώνες των Κυπρίων ως σήµερα δεν χρειάζεται αιτιολόγηση, Πρόκειται για επιχειρήματα ενοχών Και αποφυγής ευθυνών.
Ἀναρωτιέται κανείς, ποιό επιχείρημα θα ξαναβρεθεί τώρα για καθημερινή χρήση βλέποντας και ξαναβλέποντας τον ήρωα Σολωμό Σολωμού µε το τσιγάρο στο στόµα επάνω στον ιστό της τοήρκικης σημαίας.
Κι ακόµα βλέποντας και ξαναβλέποντας τις πάνδηµες διαδηλώσεις και τις κηδείες των πρώων Τάσου Και Σολομώντα που κυµάτιζε περήφανη και λυπηµόνη η γαλανόλευκη.
Έχω την αἴσθηση ότι ο Σολωμός, ποῦ βέβαια ήταν πάνω από τέτοιες µικρότητες, προς την Ἑλλάδα κοίταζε, εκεί στα δυσθεώρητα ύψη του καὶ ελπίζω ότι εκείνη την ματιά τοῦ δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ. Ἀκόμα και εκείνοι που τόσα χρόνια εκ τοῦ ασφαλούς συκοφαντούσαν.
Δ.Κ.
