Από το Άρδην τ. 9, Ιούλιος-Αύγουστος 1997
Το Άρδην είναι και δικό σου. Εσύτο αγκάλιασες νωρίτερα ή αργότερα, εσύ το στήριξες µε τον ένα ή άλλο τρόπο, είτε είσαι εταίρος του Σωματείου που το εκδίδει, είτε συνδρομητής, είτε απλός αναγνώστης τοῦ.
Σήµερα, ενάµισα χρόνο μετά την έκδοσή ταυ, στο ένατο τεύχος µας, νοιώθουµε την ανάγκπ ενός δηµοσίου διαλόγου, ενός πρώτου απολογισμού της απόπειράς µας.
Οι στόχοι µας είναι γνωστοί και τους διακηρύξαµε εξ αρκής: Ἡ διαµόρφωση ενός εντύπου που να συνδυάζει στις κατευθύνσεις του την οικολογική και κοινωνική διάσταση, µε την κεντρική, στῃ σηµερινή συγκυρία, εθνική διάσταση. Και αυτό όχι από ιδεοληψία αλλά γιατί πιστεύουμε πως αυτές οι τρεις θεματικές είναι άρρηκτα δεµένες µεταξύ τους.
Και η πολιτική της εξουσίας και τῶν κυρίαρχων ελίτ ήρθε να αποδείξει a contrario τον ισχυρισμό µας.
Ἡ κοινωνική τους αναλγησία, και η υποτίµπσπ της φύσης, αλληλοδιαπλέκοντα µε την υποχωρητικότητα και τον ενδοτισµό στα εθνικά θέµατα. Ο “εκσυγχρονισμός” και η “παγκοσμιοποίηση” οδηγεί σε αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες, σε εμμονή στο οικολογικά καταστροφικό κυρίαρχο μοντέλο ανάπτυξης και στην διάλυση και υποτίμηση κάθε ταυτότητας, κάθε “ριζώματος” των ανθρώπων, στην πορεία προς έναν αδιαφοροποίητο μαζάνθρωπο-τεχνάνθρωπο ή κλωνάνθρωπο.
Ἡ δουλειά µας προς αυτή την κατεύθυνση είναι µια υπόθεση αυτονόπτη, αλλά ταυτόχρονα δύσκολη γιατί δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί ένα κοινωνικο-πολιτικό υποκείµενο που να συνδυάζει τις τρεις αυτές κατευθύνσεις. Δουλεύουμε για την διαμόρφωσή του. Μέσα από αντιξοότητες κάθε είδους. Κὺρίως οργανωτικο-οικονοµΙκές. Και βέβαια “σε αυτό τον τόπο όσοι αγαπάνε τρώνε βρώμικο ψωμί”.
Α. Ἡ εχθρότητα της εξουσίας εἶναι προφανής καὶ η λογική της, το πνίξιμο κάθε αυτόνομης και απειλητικής φωνής.
Β. Η έλλειψπ ενός συγκροτηµένου υποκειμένου και ενός συνεκτικού πανελλαδικού δικτύου είναι το δεύτερο πρόβληµά µας, σε µια εποχή. απογοήτευσης και Ιδιώτευσης.
Σε αυτό θα πρέπει να επικεντρωθούµε ταν επόμενη περίοδο αν θέλουµε την επιβίωση και την. μακροηµέρευσητης προσπάθειάς µας. Και ζητάμε πια την συµµετοχή του καθενός.
Ἀρχικά µε την αποστολή των απόψεων -που θα αρχίσουν να δημοσιεύονται από το επόμενο τεύχος- µε τη γνώµη τους για το περιοδικό, τον προσανατολισμό, τη διάδοσή του.
Κατά δεύτερο λόγο µε την προσπάθεια να πραγµατοποιηθούν σε τοπικό επίπεδο εκδπλώσεις που θα κάνουν γνωστό το περιοδικό σε έναν ευρύτερο χώρο.
Τρίτο, αλλά όχι τελευταίο, συμβάλλοντας στην οικονομική του αυτοδυναμία που θα επιτρέψει και την βελτίωσή του. Ἡ συµµετοχή στο Σωματείο. Άρδην, η εγγραφή συνδροµῃτών, η έγκαιρη ανανέωση της συνδρομής, αποτελούν απαραίητους όρους.
“Hyporcite lecteur, mon semblance, mon frere”, όπως είπε και ο ποιπτής, είναι η δική σου ώρα, στο εξής.
