από το Άρδην τ. 10 Οκτώβριος-Νοέμβριος 1997
Η κυβέρνηση επαίρεται πως µε το «Σχέδιο Καποδίστριας» πραγματοποιεί µια µεγάλη τοµή και μεταρρύθμιση στην οργάνωση του χώρου και της διοίκησης της χώρας. Την ἴδια στιγµή, µε την ανάληψη της Ολυμπιάδας του 2004, ολοκληρώνει και ἐπισφραγίζει το εγχείρημα του συγκεντρωτισµού στην πρωτεύουσα, και την εγκατάλειψη της Ελλάδας, ιδιαίτερα της Βόρειας, της Θράκης, του Αιγαίου. Εγχείρηµα που εγκαινιάστηκε µε την ίδρυση του ελληνικού κράτους µετά τον Καποδίστρια και την απαρχή τῆς ξενοκρατίας µε τον Όθωνα, Ἡδη, στην ιστορική διαδροµή, ο ρόλος της παρασιτικής εκδοχής της Αθήνας ως προγεφυρώμητος της ξενοκρατίας και του ελλαδισµού υπήρξε αδιαμφισβήτητος (αρκεί να θυμηθούμε την αντιπαράθεση βασιλικών-βενιζελικών), και µόνο η Καταστροφή των παρασιτικών δεσµών, όπως συνέβη στη διάρκεια της Κατοχής, επέτρεψε στα λαϊκά στρώματα της Αθήνας να απαγκιστρωθούν από το θανάσιμο εναγκαλισµό της παρασιτικής δοµής καιτης ξενοδουλείας. Η Αθήνα, ως παράσιτο του ελληνισμού, υπονόµευσε κάθε προσπάθεια ανάδειξης άλλων εναλλακτικών κέντρων, από την Πάτρα και την Ερμούπολη, έως την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη και τη θεσσαλονίκη, και περιόρισε τον ορίζοντα των νεοελλήνων σε µια µονόδροµη εξαρτησιακή σχέση µε τη Δύση.
Η Αθήνα είναι σήµερα ένα αεροδρόμιο, µέσω του οποίου οι κυρίαρχες ελίτ επικοινωνούν με την πραγματική τους πατρίδα, την Εσπερία, γι’ αυτό βέβαια και το μεγαλύτερο έργο τους είναι τα Σπάτα, όσο δε για τοὺς λοιπούς Αθηναίους, μπορούν να υφίστανται την καθημερινή εξαθλίωση και την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής τους, στην οποία τους υποβάλλει αυτό το υπερφίαλο παρασιτικό κατασκεύασμα.
Σήµερα αρχίζεινα γίνεται ξεκάθαρο και πάλι πως ο ενδοτισµός των αρχουσών ελίτ αποτελεί αναπόφευκτη συνέπεια και παραπλήρωµα του αθηνοκεντρισμού. Σε αυτή την πόλη συγκεντρώνεται το 35-40% του πληθυσμού, το 50% της Κατανάλωσης, το 60% της οικονοµικής ὁραστηριότητας, το 60% των εισαγωγών, το 100% των χρηµατιστηριακών δραστηριοτήτων, το 100% των εθνικής εµβέλειας ΜΜΕ. Έτσι, η υπόλοιπη Ελλάδα αντιµετωπίζεται είτε ως τουριστικό θέρετρο, είτε ως ευκαιρία για αρπαχτές, είτε ως ασήκωτο βάρος -όταν πρόκειται για «Κάποια νησάκια» Και «βραχονησίδες» που υποχρεώνουν σε αμυντικές δαπάνες και σε εγρήγορση και μειώνουν τη ροή των ξένων επενδύσεων, ή «χαλάνε» τις σχέσεις µας µε τις µεγάλες δυνάµεις.
Κατά συνέπεια, όσο η Αθήνα, ως επίκεντρο της σύγχρονης πραγματικότητας του ελληνισμού, θα υποκαθιστά τον ελληνισμό στο σύνολό του, θα βαδίζουµε από το Κακό στο χειρότερο. Πρέπει να γίνει συνείδηση πως Το πρώτο εθνικό θέµα της χώρας είναι Το χωροταξΙΚκό. Συνέπεια και έκφραση αυτής της τερατώδους ανισορροπίας είναιη πληθυσµιακή αποψίλωση της θράκης και του Αιγαίου που ανοίγειτην όρεξη στους Τούρκους, η παρασιτική δοµή της οικονοµίας µας, η οΙΚολογΙκή υποβάθµιση στην Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα, η αδυναμία ουσιαστικής µας παρέμβασης στα Βαλκάνια, η εγκατάλειψη της Κύπρου. Είναι η μιζέρια και ο αρχοντοχωριάτικος επαρχιωτισµός της πολιτικής και πολιτιστικής µας ζωής, που περιορίζεται στο τρίγωνο πλατείας Κολωνακίου -Κοινοβουλίου και Μεγάρου Μουσικής-Αμερικάνικης Πρεσβείας (που µε ένα περίεργο συμβολισμό βρίσκονται δίπλα-δίπλα.)
Ο «Καποδίστριας» λοιπόν που χρειάζεται η Πολιτική Και Κοινωνική µας πραγματικότητα δεν είναι το αστειάκιτου κ. Παπαδόπουλου. Είναι µια µεγάλη εθνική, οικονομική και κοινωνική μεταρρύθµση/επανάσταση, που θᾳ ανατρέψειτο έκτρωµα του αθηνοκεντρισµού, που θᾳ αναβαθμίσει την Ελλάδα ως σύνολο, θα τη θωρακίσει αμυντικά, οικονομικά και πολιτιστικά, θα ενισχύσει την απειλούµενη εθνική συνοχή καιθα µεταβόλει και πάλι την Αθήνα σε πόλη βιώσιμη για τοὺς Κατοίκους της και αγαπητή στους υπόλοιπους Έλληνες.
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η υπόλοιπη Ελλάδα όλο και πιο δύσκολα αποδέχεται τη συντριπτική παρουσία της Αθήνας, που απομυζά πόρους, ανθρώπους και δεξιότητες µε αποτέλεσµα όχι µόνο να κυριαρχεί ένα πνεύμα εγκατάλειψης και απογοήτευσης αλλά να φουντώνει και η αντ/παράθεση µε την Αθήνα που κινδυνεύει να πάρει επικίνδυνες διαστάσεις και να πάψει να περιορίζεται στοὺς χούλιγκαν των οµάδων της θεσσαλονίκης. Είναι βέβαιο πως, αν η χώρα µας δεν αντιμετώπιζε εξωτερικές απειλές, θα είχαν ήδη εμφανιστεί κινήματα αντι-αθηναϊσμού µε απρόβλεπτες συνέπειες.
Ο “Καποδίστριας” που χρειαζόμαστε, επειδή πια το μαχαίρι έχει φτάσει στο Κόκαλο, θᾳ απαιτούσε τα πιο ριζοσπαστικά και ενεργητικά µέτρα. Θα απαιτούσε ίσως ακόµα και τη µεταφορά της πρωτεύουσας σε µια νέα διοικητική πρωτεύουσα όπως έχουν άλλες χώρες, η Ελβετία, η Ολλανδία, οι ΗΠΑ, η Βραζιλία, η… Τουρκία κλπ. Θα απαιτούσε πριν από όλα έναν ουσιαστικό εθνικό διάλογο για το μεγαλύτερο εθνικό µας θέµα. Και εμείς ως Άρδην, µε τις µικρές µας δυνάμεις, σκοπεύουµε να µεταβάλουμε αυτόν το διάλογο σε επίκεντρο του προβληματισμού µας για την επόµενη περίοδο. Πέρα από µία σειρά εκδηλώσεων σε πολλές πόλεις της χώρας, σκοπεύουµε να αφιερώσουµε τα Κεντρικά θέµατα του περιοδκού στις περιφέρε!ες της χώρας, όλη την επόµεγη περίοδο, Καινα οργανώσουµε και ένα σχετικό Συνέδριο των περιφερειών της χώρας και της Κύπρου, της ομογένειας, των Βορειοηπειρωτών και των Ελλήνων της πρώην ΕΣΣΔ-της Αθήνας συμπεριλαμβανομένης! Όσο για τα κυβερνητικά αστεία, θα κρατήσουμε µόνο την αναφορά στον Καποδίστρια!
