από το Άρδην τ. 13, Απρίλιος-Μάιος 1998
Βαθύτατη κρίση διέρχεται, τους τελευταίους μήνες, το στρατόπεδο της Νέας Δημοκρατίας. Ακόμα και οι νεοδημοκράτες οπαδοί παραμένουν ενεοί απέναντι στην κρίση που μαστίζει το κόμμα τους, δίχως να μπορούν να αντιληφθούν το πως και το γιατί αυτής της εξέλιξης. Η παράταξη της Δεξιάς βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδο καθώς ιδεολογικά και πολιτικά-ως προς τις πολιτικές επιλογές και την στρατηγική- έχει ήδη υπερκεραστεί από το “σοσιαλιστικό” ΠΑΣΟΚ των εκσυγχρονιστών.
Η νίκη του Κ. Σημίτη στο 4° Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και η ανακήρυξή του ως πρωθυπουργού ήταν τα γεγονότα που δρομολόγησαν τις εξελίξεις στην παράταξη της Ν.Δ.
Το πέρασμα από το λαϊκιστικό ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου -από το ΠΑΣΟΚ της διαφθοράς και της λοβιτούρας αλλά και της διατήρησης του κρατικού τομέα και της τριτοκοσμικής ρητορείας-στον εκσυγχρονισμό του Κ. Σημίτη, σήμανε και την πλήρη (και ιδεολογικά) στροφή του ΠΑΣΟΚ στη νεοφιλελεύθερη πολιτική που έχει ερείσματα στις Βρυξέλλες και μόνη αγωνία την περιβόητη ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ.
Το όραμα, λοιπόν, της Ελλάδας της μεταπολίτευσης να βρεθεί στην αγκαλιά της μεγάλης Ευρώπης ικανοποιείται, σήμερα, από το ΠΑΣΟΚ των εκσυγχρονιστών πολύ καλύτερα από τη Νέα Δημοκρατία, η οποία παρέμεινε αγκυλωμένη και προσκολλημένη σε παλιά παραδοσιακά ιδεολογήματα και εσωκομματικές τριβές οι οποίες καταδεικνύουν ένα κόμμα “φθαρμένο” και παρηκμασμένο.
Όλες οι εξελίξεις στη Νέα Δημοκρατία έλκουν την καταγωγή τους από αυτό ακριβώς το γεγονός και μένει μόνο να παρακολουθήσουμε τον τρόπο που θα υπερβεί την κρίση. Αυτό μπορεί να σημάνει χωρισμό της παράταξης σχηματικά σε δύο στρατόπεδα-κόμματα: τη λαϊκιστική δεξιά (χουντόφρονες, βασιλικοί, “συντηρητικοί”) και στη νεοφιλελεύθερη-μητσοτακική.
Α.Σ.
