Του Γεωργίου Παπασίμου
Η χώρα μας, που αντιμετωπίζει άμεσους κινδύνους από την νεοθωμανική τουρκική επεκτατικότητα, βρίσκεται υπό την ηγεσία ενός πολιτικού προσωπικού εξουσίας κατωτέρου των ιστορικών αναγκών της. Είναι γνωστό ότι αυτό, κατά την εύφορη περίοδο της κίβδηλης ευημερίας της ύστερης Μεταπολίτευσης (1990-2009), πρωταγωνίστησε στην δημιουργία τεράστιων σκανδάλων από τις μίζες που χορηγούνταν για την πώληση οπλικών συστημάτων, τα οποία δεν αγοράζονταν με καθαρά επιχειρησιακά κριτήρια για την ενίσχυση της αποτρεπτικής δύναμης της Ελλάδος, καθώς και στην υπονόμευση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας.
Αποκορύφωμα αυτής της σοβαρής αβελτηρίας είναι και η εγκατάλειψη εκσυγχρονισμού του Πολεμικού Ναυτικού με την έλλειψη παραγγελιών φρεγατών τη δεκαετία 2000-2010, που ήταν άκρως απαραίτητες για την διατήρηση των δυνατότητων του σώματος αυτού. Κατά δε τη μνημονιακή περίοδο, το ίδιο πολιτικό προσωπικό εξουσίας (ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Ν.Δ.) με την προσθήκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (2015-2019) διέπραξε ιστορικό έγκλημα καθοσιώσεως με το να αποδεχθεί την ένταξη στις μνημονιακές νόρμες της σύνθλιψης και την εθνική ασφάλεια, με συνέπεια τη μη προμήθεια του αναγκαίου εξοπλισμού. Και όλα αυτά, όταν την ίδια περίοδο η Τουρκία προέβη σε γιγάντιους εξοπλισμούς και σοβαρότατη ανάπτυξη της πολεμικής αμυντικής βιομηχανίας της, που μεγεθύνει το χάσμα μεταξύ των δύο χωρών. Παράλληλα της έδωσε τη δυνατότητα, στην σημερινή ρευστή γεωπολιτική πραγματικότητα, να χρησιμοποιεί τη στρατιωτική της ισχύ ως εργαλείο για την παρουσία και την επέκτασή της σε διάφορες περιοχές, που κάποτε ήταν τμήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Καύκασος, Συρία, Ανατολική Μεσόγειος, Λιβύη).
Απέναντι σε αυτή τη ζοφερή αντικειμενικά κατάσταση για την Ελλάδα, όπου ελλοχεύουν εθνικοί ακρωτηριασμοί, θα περίμενε κανείς όχι μόνο την αφύπνιση από τον λήθαργο του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, αλλά και τη χάραξη ενός οδικού χάρτη ενδυνάμωσης της χώρας μέσα από μια συνεπή εθνική στρατηγική αποτροπής. Κυρίαρχα στοιχεία αυτής της στρατηγικής είναι από τη μια μεριά η σύναψη ισχυρών αμυντικών συμμαχιών, λαμβανομένης υπόψη της σημερινής ρευστής γεωπολιτικής πραγματικότητας και από την άλλη η παράλληλη ουσιαστική ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, με στόχο την ορατή αποτρεπτική δυνατότητά τους.
Ως προς την πρώτη παράμετρο, η μόνη χώρα που αντικειμενικά έχει συγκλίνοντα συμφέροντα με τον Ελληνισμό στην ευρύτερη περιοχή έναντι της τουρκικής επιθετικότητας είναι η Γαλλία, ισχυρή στρατιωτική χώρα – μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Με βάση δε την προϋπάρχουσα φιλική σχέση των δύο χωρών, η περίοδος αυτή αποτελεί μοναδική ιστορική ευκαιρία για πραγματικά ισότιμη αμυντική στρατιωτική συνεργασία τους, ενταγμένη μάλιστα ως ένα αμυντικό υποσύστημα εντός του ΝΑΤΟ, που παρουσιάζει διαλυτικές τάσεις. Η διαφαινόμενη αυτή συνεργασία φαίνεται ότι εξώκειλε, εξαιτίας των πιέσεων της φιλοτουρκικής Γερμανίας και των Η.Π.Α. για τους δικούς τους στρατηγικούς στόχους, που όμως δε συγκλίνουν με τα συμφέροντα της Ελλάδος έναντι του τουρκικού επεκτατισμού στην ευρύτερη περιοχή.
Και όλα αυτά, τη στιγμή που η Γερμανία στηρίζει απροκάλυπτα και εμμονικά την Τουρκία, επιδιδόμενη μάλιστα σε «αγώνα δρόμου» για να της παραδώσει προς τα τέλη του έτους τα υποβρύχια τύπου Παπανικολής, που θα αφαιρέσουν το μοναδικό στρατηγικό πλεονέκτημα που έχει σήμερα η χώρα μας στη θάλασσα, πλην της παραδοσιακής ελληνικής ναυτοσύνης. Οι δε Η.Π.Α., έχοντας λάβει τα πάντα από την Ελλάδα σε επίπεδο διευκολύνσεων και δεδομένης της πειθήνιας στάσης αυτής, δεν έχουν κανένα λόγο, παρά τη σοβαρή τουρκική ανυπακοή, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την αγορά των S-400, να στραφούν εναντίον της στη λογική ότι δεν πρέπει να χαθεί αυτή για τη Δύση.
Ως προς τη δεύτερη παράμετρο της ενίσχυσης των Ενόπλων Δυνάμεων προκαλούν ιδιαίτερη ανησυχία οι διαρροές από την πλευρά της κυβέρνησης ότι επήλθε συμφωνία αγοράς φρεγατών από τις Η.Π.Α. τύπου MMSC. Σύμφωνα με έγκυρους αναλυτές πρόκειται για πλοία με πυραύλους μικρής εμβέλειας, τα οποία λόγω της ανάπτυξης ισχυρών όπλων από την ξηρά (μικρασιατικά παράλια), θα έχουν περιορισμένες δυνατότητες δράσης και δε θα δώσουν τα πλεονεκτήματα που θα έπρεπε να αναζητήσει η χώρα μας στον τομέα αυτό για να μπορέσει να διατηρήσει την ισχύ της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, με δυνατότητες αεράμυνας περιοχής (area defence). Τέτοια δυνατότητα για παράδειγμα θα παρείχαν στη χώρα μας οι γαλλικές Bellh@arra και τα αμερικάνικα αντιτορπιλικά Arleigh Burke, που οι πύραυλοι που διαθέτουν έχουν πολύ μεγάλη εμβέλεια και σε συνδυασμό με τα σύγχρονα συστήματά τους θα έδιναν την απαιτούμενη ισχύ στο Πολεμικό μας Ναυτικό.
Οι υπεύθυνοι οφείλουν να απαντήσουν άμεσα και χωρίς περιστροφές, γιατί δεν κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση που θα ενίσχυε την αποτρεπτική δύναμη της Ελλάδας.
1 ΣΧΟΛΙΟ
Χωρίς να είμαι ειδικός νομίζω ότι υπάρχουν σοβαροί λόγοι γιατί ναυάγησε η Γαλλική επιλογή
1.Τι ακριβώς περιλάμβανε η πιθανή ρήτρα αμυντικής σύμπραξης? Αν η Γαλλία συμπεριφέρεται όπως η περισσότερες μεγάλες δυνάμεις μεταξύ 1816 και σήμερα, πιθανόν μόνο κάλυψη των ελληνικών χωρικών υδάτων στα έξι μηλιά? Εκτός και αν στόχος της Γαλλίας είναι ελληνοτουρκικός πόλεμος μέσα στην επόμενη πενταετία, τα 12 ν.μ δεν θα τα καλύψουν. Αν κάποιος έχει πληροφορίες ότι κάλυπταν και 12 ν.μ. και ότι θα συμπράττανε άμεσα με την έναρξη ελληνοτουρκικού πόλεμου, και όχι αν η Τουρκιά πέρναγε από τα 12νμ στα 6νμ να μας το πουν. Οπότε τι ακριβώς μας δίνει σαν χωρά που δεν έχουμε τώρα. Όλες αυτές οι δυνάμεις είναι ξεκάθαρο ότι δεν επιθυμούν να δουν το Αιγαίο τουρκική λίμνη. Όμως φοβάμαι ότι είναι το ίδιο ξεκάθαρο ότι δεν σκοπεύον να βοηθήσουν την Ελλάδα να πάει στα 12 ν.μ. Οπότε θα είχαμε μια συμφωνία η οποία σαν στης ΑρμενοΡωσική καλύπτει την υπαρκτή επικράτεια και δεν δίνει καμία αρωγή στην πραγμάτωση των Ελληνικών εθνικών στόχων. Υπάρχει κάποιος που νομίζει ότι σε αυτή την φάση η Τουρκιά θα πάει σε πόλεμο με την Ελλάδα για τα 6ν.μ? Οπότε χωρίς να ξέρομε τελείως, είναι απίθανο η Γαλλική αμυντική συμφωνία να έδινε εμπράγματα κάτι παραπάνω από το υπάρχων καθεστώς. Απλά οι Αμερικανοί και οι Γάλλοι έχουν διαφορετικές διπλωματικές κουλτούρες και οι Γάλλοι χρησιμοποιούν άλλους ορούς για να πουν το ίδιο πράγμα. Στο κάτω κάτω η Ελλάδα και η Γαλλία είναι στο ΝΑΤΟ, και η Γαλλία σαν κυρίαρχο κράτος μπορεί να εμπλακεί (και μην αμφιβάλλετε θα εμπλακεί) σε έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο, αλλά μόνο στο μετρό εξυπηρέτησης των συμφερόντων της και όχι της Ελλάδος. Οπότε η μονή λογική για δεύτερη αμυντική συμμαχία είναι να κλειδώσουμε την Γαλλία στην εξυπηρέτηση των δικών μας συμφερόντων (επέκταση στα 12 ν.μ, ΑΟΖ στην βάση χάρτη Σεβίλλης). Φοβάμαι ότι δεν πήραμε το σκληρό μάθημα της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Κάθε φορά που προσπαθούσαμε να κλειδώσουμε της Μεγάλες Δυνάμεις να προωθήσουν τα ελληνικά συμφέροντα (και όχι μόνο στα σημεία που υπήρχε μερική ταύτιση δικών μας και δικών τους) παθαίναμε καταστροφές. Οπότε ας αφήσουμε στην άκρη αμυντικές ρήτρες κτλ. ΟΠΛΑ χρειαζόμαστε. Αυτοί θα πολεμήσουν για τα συμφέροντα τους (και εκείνο το κομμάτι της ελληνικής επικράτειας που τα εξυπηρετεί) ακόμα και αν εμείς δεν θέλουμε. Φοβάμαι ότι την καραμέλα έλα Βρετάνια να κάνεις την Ανατολία ασφαλή για εμάς του 1919-1921, τώρα την αντικαθιστούμε με το έλα Γαλλία να κάνεις την Ανατολική Μεσόγειο ασφαλή για εμάς. Δεν είναι σώφρον.
2. Στα χαρτιά (γιατί μόνο στα χαρτιά υπάρχουν) οι Μπελχαρα ελληνικής διαμόρφωσης (όχι η Γαλλική διαμόρφωση) φαίνεται να είναι ένα εξαιρετικό πλοίο το οποίο θα έδινε σημαντικές δυνατότητες προβολής ισχύος στην Ελλάδα. Αλλά μέχρι να αποκτήσουμε της δυο Μπελχαρα, θα έχουμε μια περίοδο 3-5 ετών στην οποία θα πρέπει να μπορούμε να αντιδράσουμε σε Τουρκικές κινήσεις επίδειξης σημαίας σε διαφιλονικούμενες ζώνες. Είναι προφανές ότι τα τελευταία γεγονότα κάτι είπαν στο ναυτικό για την κατάσταση των Ολλανδών φρεγατών μας που δεν είναι ελπιδοφόρο. Οπότε χρειαζόμαστε άμεσα ενίσχυση του στόλου. Οι Γάλλοι δεν προσφέρουν ενδιάμεσες λύσεις που να καλύψουν τον ρολό που έπαιζαν οι S (οι Godwin είναι εξαιρετικά πλοία, αλλά δεν παίζουν τον ίδιο ρολό άμεσα). Ούτε χρηματοδοτικές διευκολύνσεις που να μην οδηγήσουν σε κατάσταση οπού η αγορά των Μπελχαρα θα αποκλείσει αντικατάσταση τον S μέσα στα επόμενα 2-4 χρονιά. Οπότε ήταν προβληματική προσφορά.
3. Δεν διαφωνώ ότι παίζουν ρολό και πολίτικες αποφάσεις, αλλά τα παραπάνω δεν είναι αμελητέα. Η σώφρων κιτρική για εμένα, και που να συνάδει στο δόγμα στρατηγικής αντιπολίτευσης που σωστά πριμοδοτεί το Άρδην είναι η συζήτηση του γιατί δεν βρίσκουμε τα χρήματα ώστε να πάρουμε και της Μπελχαρα. Να έχουμε τα αμερικανικά για να αντικαταστήσει σου με της S + ενδιάμεση λύση + εκσυγχρονισμό ΜΕΚΟ και να πάρουμε τις δυο Μπελχαρα σαν δύναμη προβολής ισχύος.