Του Μανώλη Εγγλέζου – Δεληγιαννάκη από το newshub.gr
Μπορούμε, σε αυτή τη συγκυρία, να μιλούμε ταυτόχρονα για περισσότερα ζητήματα που το καθένα τους και είναι αιχμής, και συνιστά κίνδυνο για το λαό μας, και λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής δυσκολίας όταν συνδυάζεται με τα υπόλοιπα προβλήματα που έχουν άμεση επιρροή στη ζωή μας ατομικά αλλά και στην πορεία μας συλλογικά.
Το μεταναστευτικό είναι ένα από αυτά. Έχει ενδιαφέρον να εξετάσομε κάποιες παραμέτρους του, γιατί μέσα από αυτό βλέπουμε πώς διαπλέκεται με μια σειρά άλλα ζητήματα που μας απασχολούν.
Πριν προχωρήσομε, να ξεκαθαρίσουμε πως το μεταναστευτικό δε θα υπήρχε δίχως τις ΜΚΟ (που το διαχειρίζονται), την Τουρκία (που το δημιουργεί κυριολεκτικά, με φτηνές πτήσεις των Τουρκικών αερογραμμών από τις χώρες προέλευσης και με παροχή ελευθερίας δράσης στα δουλεμπορικά δίκτυα) και τις θεωρίες πολιτικής ορθότητας με τους ντόπιους φορείς τους (που το στηρίζουν ιδεολογικά).
Εξετάζοντας το μεταναστευτικό θα διαπιστώσομε ότι είναι πρωτίστως ζήτημα εθνικής κυριαρχίας. Η (μη) φύλαξη των συνόρων επιτρέπει τις διελεύσεις από στεριά και τις προσεγγίσεις από θάλασσα. Ένα κράτος που δεν είναι σε θέση να ελέγξει ποιος μπαινοβγαίνει στην επικράτειά του είναι κράτος μειωμένης κυριαρχίας. Αυτό επιτείνεται όταν το πολιτικό προσωπικό του κράτους, οι εκλεγμένοι μας εκπρόσωποι, εφαρμόζουν πολιτικές που αγνοούν την ύπαρξη συνόρων: Έχομε ακούσει δηλώσεις ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα, αντιδράσεις στη θωράκιση του Έβρου, αποδοχή των τετελεσμένων της εισόδου των μεταναστών στη χώρα μας. Κι έχομε δει την κυριαρχία μας να υποχωρεί όταν το ίδιο το κράτος αποσύρεται από τους τομείς ευθύνης του παραχωρώντας τη διαχείρισή τους σε ΜΚΟ που επιβάλλονται στην τοπική κοινωνία και την καταδυναστεύουν, υποκαθιστώντας το κράτος, επιβάλλοντας την προνομιακή μεταχείριση των μεταναστών, διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό.
Το μεταναστευτικό καθίσταται μέρος των ελληνοτουρκικών διαφορών, προσθέτοντας έτσι έναν πολλαπλασιαστή ισχύος της Τουρκίας. Η τελευταία το δημιουργεί (και με τη συνεργασία των ΜΚΟ και των ντόπιων φερεφώνων της το υλοποιεί), προσθέτοντας μια Πέμπτη Φάλαγγα στα μετόπισθεν της γραμμής αντιπαράθεσης. Εκεί που οι ΜΚΟ παρουσιάζουν εξαθλιωμένους που χρειάζονται περίθαλψη, στην πραγματικότητα υπάρχουν άνθρωποι που με υποσχέσεις επιδοτούμενης απραξίας γίνονται εργαλείο στα χέρια της Τουρκίας εναντίον μας. Και πρέπει να τονιστεί εδώ πως οι μεταναστευτικοί πληθυσμοί, εδώ και χρόνια, έμπαιναν παράνομα αλλά επιβίωναν μέσα από την εργασία τους (μετανάστες Ανατολικής Ευρώπης κλπ). Τα τελευταία χρόνια, οι εξ Ασίας και Αφρικής αφικνούμενοι, έρχονται με εγγυημένη διαμονή και εισόδημα δίχως καμιά προσπάθεια. Η διάλυση της κοινωνικής συνοχής που προκαλείται στις περιοχές όπου συγκεντρώνονται, εμπεδώνει, μεταξύ άλλων, κι ένα αίσθημα αποξένωσης του λαού από τον τόπο του, σε συνδυασμό με μιαν απέχθεια προς το κράτος του που το θεωρεί συνεργό της πολιτικής αυτής, και επιτείνει τις τάσεις φυγής. Κι όποιος νοιώθει έτσι, έχει μειωμένο κίνητρο να παλέψει για τον τόπο του.
Από τη δράση των ΜΚΟ και τη διαχείριση των μεταναστευτικών δομών επηρεάζεται και ο παραγωγικός τομέας. Όπου δημιουργείται Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης, η τοπική οικονομία συρρικνώνεται. Αυτό γίνεται με την παρεμπόδιση των ντόπιων να κάνουν τις δουλειές τους· το παράδειγμα της Μόριας όπου οι βοσκοί έβλεπαν τα πρόβατά τους να κλέβονται, οι αγρότες τις ελιές τους να καταστρέφονται δίχως να τους προστατεύει κανείς, είναι χαρακτηριστικό. Επιπλέον, η επιμονή σε τρόπους παραγωγής βασισμένους στην ανειδίκευτη εργασία και όχι στην τεχνολογία, δημιουργεί ανάγκη σε ανειδίκευτους εργάτες που μπορεί να την καλύψει ο μεταναστευτικός πληθυσμός. Έτσι, δημιουργούνται πολλές εξαρτήσεις, καθώς ο πληθυσμός τους καταλήγει να είναι πλειοψηφικός κατά περιοχές με αποτέλεσμα την αίσθηση ισχύος και την αποθράσυνσή τους, όπως είδαμε και στο Τυμπάκι. Από την άλλη, οι ντόπιοι, επειδή τους χρειάζονται για τις εργασίες τους, αποδέχονται αυτή την κατάσταση κι ας είναι ορατή η εξέλιξη των πραγμάτων προς το χειρότερο και προς την εμπέδωση μιας μόνιμης κατάστασης ανασφάλειας. Το αντίδοτο σε αυτό θα ήταν η επένδυση στην τεχνολογία και την εξειδίκευση, που θα κάλυπτε τις ανάγκες αυτές με λιγότερο προσωπικό, που κατά περίπτωση θα έπρεπε να έχει και αντίστοιχες σπουδές. Τέλος, το μεταναστευτικό συνιστά μιαν επιχειρηματική και οικονομική δραστηριότητα που καταστρέφει οποιαδήποτε άλλη όπου δραστηριοποιείται. Η διάλυση του κοινωνικού ιστού και της τοπικής οικονομίας επιτείνεται από τη δράση των ΜΚΟ που διοχετεύουν τεράστια κονδύλια στην τοπική κοινωνία για να σταματήσει να είναι τέτοια: ενοικιάσεις κατοικιών για στέγαση μεταναστών, ενοικιάσεις ή αγορές αγρών για δημιουργία δομών που αλλάζουν τη χρήση γης σε βάρος της παραγωγής, είναι παραδείγματα της πρόσφατης και συνεχιζόμενης εμπειρίας που έχομε αποκομίσει στο θέμα αυτό, κυρίως αλλά όχι μόνο στα νησιά του Βορείου Αιγαίου. Έτσι, επιτυγχάνεται μεταστροφή της οικονομικής δραστηριότητας σε παραμεταναστευτικές δραστηριότητες, που δημιουργεί εισόδημα στη θέση αυτού που χάνεται από την κρίση και την κοινωνική διάλυση και υποχώρηση των μέχρι πρότινος δραστηριοτήτων. Εκεί που οι ΜΚΟ μιλούν για τόνωση της οικονομίας μιας κοινωνίας σε κρίση, στην πραγματικότητα υπάρχει αποεπένδυση από τους κατοίκους.
Το δημογραφικό πρόβλημα επιτείνει τις επιπτώσεις της εγκατάστασης μεταναστευτικών πληθυσμών στην πατρίδα μας. Η μείωση του πληθυσμού μέσω της υπογεννητικότητας, αλλά και της μετανάστευσης της νεολαίας μας στο εξωτερικό, δημιουργεί πληθυσμιακό κενό που καλύπτουν οι εισερχόμενοι, και επιτρέπει τη γρήγορη ανατροπή της πληθυσμιακής αναλογίας υπέρ τους. Δεν είναι, δηλαδή, μόνο το ίδιο το γεγονός της μείωσης του πληθυσμού που έτσι κι αλλιώς συνιστά πρόβλημα, αλλά και η βαθμιαία αντικατάσταση των ντόπιων από μετανάστες, που διογκώνει ακόμα περισσότερο το πρόβλημα.
Η Ελλάδα λοιπόν βλέπει στο μεταναστευτικό να αναδεικνύονται όλα όσα την προβληματίζουν, με ευθύνη του πολιτικού προσωπικού και ημών που τους ψηφίζουμε.
Βέβαια, πέρα από τα παραπάνω, υπάρχει εξ αρχής η λάθος κατεύθυνση στις πολιτικές αντιμετώπισης του φαινομένου και χρηματοδότησης δράσεων γι’ αυτό. Πέραν της ενοχικής προσέγγισης της Δύσης λόγω του αποικιακού παρελθόντος της, που καθόλου δεν αφορά εμάς, η λύση δεν είναι να επιδοτείται η έλευση των πληθυσμών αυτών στην Ευρώπη. Είναι να διοχετεύονται τα ποσά αυτά στις χώρες προέλευσης ώστε να δημιουργηθούν πολιτικές και υποδομές που θα κρατούν τους ανθρώπους στην πατρίδα τους και θα ελέγχουν την πληθυσμιακή έκρηξη. Αυτό όμως δε γίνεται, αντίθετα υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός με έμπνευση Σόρος και εκτελεστή τους κατά τόπους υπαλλήλους του που στοχεύει στην αντικατάσταση των πληθυσμών. Η αλλαγή της φυσιογνωμίας και του πολιτιστικού υποδείγματος σε μια χώρα λειτουργεί σα ντόμινο και στις άλλες. Επομένως μια πολιτική περιχαράκωσης μιας χώρας (πχ Ουγγαρία) που θα αδιαφορεί τί συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη, δε θα μπορεί να αποδώσει όταν η χώρα θα είναι περικυκλωμένη από περιοχές παραδομένες στις συνέπειες της μετανάστευσης.
Εδώ οφείλουμε να αντιδράσουμε όλοι οι λαοί της Ευρώπης, με μια μακρόπνοη στρατηγική που θα βλέπει συνολικά και όχι τοπικά το ζήτημα. Δεν είναι λύση για την Ελλάδα η αποσυμφόρηση των νησιών με τη μεταφορά μεταναστών στην ενδοχώρα. Ούτε είναι λύση προοπτικά η μετεγκατάστασή τους στην Ευρώπη με παράλληλη αποσυμφόρηση της Ελλάδας. Αυτά θα τα βρούμε μπροστά μας, και δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Απαιτείται μια συνολική πολιτική αντιστροφής των μεταναστευτικών ροών, με τη συνεργασία όλων των λαών της Ευρώπης, ενάντια στο Σόρος, την Τουρκία, τις ΜΚΟ. Αλλιώς, ακόμα κι αν ο λαός επιβάλει μιαν αλλαγή πολιτικής στην Ελλάδα, αυτό που (αν τα καταφέρομε) θα έχομε βγάλει έξω από την πόρτα, θα το δούμε να μπαίνει από το παράθυρο…
*Ο Μανώλης Εγγλέζος Δεληγιαννάκης είναι δικηγόρος-ερευνητής
3 ΣΧΟΛΙΑ
Έγραφα πριν από τέσσαρα χρόνια (Οκτώβριο 2016), εδώ, στο ΑΡΔΗΝ, τα ακόλουθα, από τα οποία δεν μετανιώνω ούτε για ένα κόμμα (και ζητώ προκαταβολικά συγγγνώμη για το σεντόνι) :
Ἤ Κύπρος ἤ Λίβανος μᾶς μέλλεται!
Τὰ δημογραφικὰ στοιχεῖα εἶναι ἀπελπιστικά :
Μὲ βάση τὰ δεδομένα τῆς Στατιστικῆς Ἀρχῆς τὰ τελευταῖα χρόνια οἱ θάνατοι (θάνατοι ἡμεδαπῶν, ἀναγκαστικὰ) ξεπερνοῦν τὶς 100.000 ἐτησίως, ἐνῶ οἱ γεννήσεις ἡμεδαπῶν (ποὺ μόνον αὐτὲς πρέπει νὰ ληφθοῦν ὑπ᾽ ὄψη σὲ μιὰ τέτοια, στοιχειωδῶς σοβαρή, συζήτηση) ἐτησίως εἶναι γύρω στὶς 40.000. Ἰσοφαρίζονται, ὅμως, οἱ γεννήσεις αὐτὲς ἀπὸ ἀνάλογο ἀριθμὸ οἰκονομικὰ ἐνεργῶν καὶ σὲ γόνιμη ἡλικία Ἑλλήνων ποὺ μεταναστεύουν γιὰ πάντα.
Μιλᾶμε, ἑπομένως, γιὰ 100.000 λιγώτερους Ἕλληνες ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ σὲ τούτην ἐδῶ τὴν ἐσχατιὰ τῆς Βαλκανικῆς γιὰ τὸ ἐφεξῆς διάστημα. Σὲ εἴκοσι χρόνια, θά ᾽μαστε κατὰ δύο ἑκατομμύρια (2.000.000) λιγώτεροι, τραγικὰ γερασμένοι καὶ κατωτάτης διανοητικῆς ὑποστάθμης στὴν συντριπτική τους πλειοψηφία.
Ταυτόχρονα, μὲ τὴν ἀνακοπὴ τῶν προσφυγικῶν ροοῶν ἀπὸ Σκόπια, Οὑγγαρία κλπ.,
ἀλλὰ καὶ τὴν ὁριστικὴ ἐπαναπροώθηση ἀπὸ τὴν Δ. Εὐρώπη καὶ τὴν μόνιμη παραμονὴ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἀνεπιθυμήτων (Ἀφγανῶν, Σομαλῶν κλπ.) μὲ βάση τὸν (ἐνεργοποιούμενο ἐκ νέου) Εὐρωπαϊκὸ Κανονισμό, γνωστὸ ὡς «Δουβλίνο ΙΙ»,
εἶναι ζήτημα 2 ἤ 3 ἑξαμήνων ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ἡ παγίωση ἐδῶ μιᾶς ριζοσπαστικῆς, νεάζουσας καὶ ἀπαιτητικῆς μουσουλμανικῆς μειονότητας τῆς τάξεως κάποιων ἑκατοντάδων χιλιάδων ἀτόμων.
Ἡ προβολὴ τῆς δημογραφικῆς δυναμικῆς τῆς ἐν λόγῳ μειονότητας σὲ βάθος 20ετίας (μαζὶ μὲ τοὺς ἤδη ὑπάρχοντες λαθρομετανάστες, πού, ὅμως, ὅλοι τους εἶναι πιὰ ἐφοδιασμένοι μὲ “νόμιμες” ἄδειες διαμονῆς βάσει τῶν ἐθνοκτόνων νόμων τῶν ἐτῶν 1998, 2001/2002 καὶ 2005/ 2007) μᾶς δίνει μιὰν ἀπογοητευτικὴ εἰκόνα 6.500.000 γερασμένων Ἑλλήνων καὶ κάποιων ἐκατομμυρίων ἀλλοδαπῶν, στὴν πλειοψηφία τους ριζοσπαστικοποιημένων μουσουλμάνων ἤ UÇKάδων.
[Οἱ λοιποὶ (διαφόρων Χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴ φυλετική τους προέλευση) δὲν πρόκειται νὰ ἐνσωματωθοῦν -σὲ ἱκανοποιητικὸ τουλάχιστον βαθμὸ- καὶ νὰ ταχθοῦν ἀποφασιστικὰ μὲ τὸ μέρος μας ἐκεῖ, στὴν ἀποφασιστικὴ καμπὴ, γύρω στὸ 2035-2040
Δὲν μποροῦν, συνεπῶς, νὰ ληφθοῦν στὰ σοβαρὰ ὑπ᾽ ὄψιν].
Μιὰ τέτοια κατάσταση εἶναι ἤ δὲν εἶναι Λίβανος ;
(Τὸ αἰσιόδοξο σενάριο εἶναι αὐτὸ τῆς Κύπρου,
ὅπου ὕστερα ἀπὸ σερνάμενες ἐθνοτικὲς συγκρούσεις,
ἐπέρχεται ἐδαφικὸς -εἰδικὰ- ἀκρωτηριασμός,
τὸ δὲ ἐναπομένον μόρφωμα σοβαρεύεται, “τσιμεντώνεται” κι ἀνασυγκροτεῖται.)
Καὶ μιλᾶμε ὅτι αὐτό,
ἡ ταχύτατη δηλ. ἀνατροπὴ τῶν δημογραφικῶν δεδομένων,
τὴν ὁποίαν διαχειρίζεται ὁ θλιβερὸς Μουζάλας,
ἔχει βραχυπρόθεσμο χρονικὸ ὁρίζοντα, δύο ἤ τριῶν, ἄντε πέντε, ἑξαμήνων,
πολὺ πρὶν ἀπ᾽ τὴν ὅποια ἑπόμενη ἐκλογικὴ ἔκφραση τοῦ δύσμοιρου λαοῦ (Εὐρωεκλογὲς Μάιο τοῦ ᾽19).
Εἶναι δὲ παντελῶς ἀσύνδετη μὲ τὴν εὐρωπαϊκὴ προοπτικὴ τῆς Τουρκίας (εἰδικὰ μετὰ τὴν 15.7.2016 …)
ἤ τὴν ἔκβαση τοῦ πολέμου στὴν Συρία,
διότι αὐτοὶ οἱ λαθρομετανάστες, ὅπως κι οἱ ἀπὸ χρόνια “νόμιμοι”, ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ.
Ἄς μὴν ἐλπίζουμε, λοιπόν, σὲ ἀπὸ μηχανῆς θεό, ποὺ θὰ εἶναι
(κατὰ φθίνουσα σειρὰ σοβαρότητας τῶν σχετικῶν ἀναλύσεων) :
*οἱ «εὐρύτερες γεωπολιτικὲς ἐξελίξεις»,
* ἡ «συνειδητοποίηση / πατριωτικὴ ἀναδίπλωση τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης»,
* ἡ «ἀνάδυση ἑνὸς πολυ-πολικοῦ κόσμου»,
* ἡ «δημιουργία ἑνὸς πατριωτικοῦ ἐναλλακτικοῦ πολιτικοῦ πόλου» στὴν Ἑλλάδα
(μ᾽ ὅλο τὸ σεβασμὸ στὸ ἔντιμο καὶ ἰδεολογικὰ συνεκτικὸ πολιτικὸ ἐγχείρημα τοῦ «ΑΡΔΗΝ»),
* ἡ «ἐκ τῶν ἔνδον διάβρωση τῆς Τουρκίας»,
* ὁ «Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος»,
* ἡ «Ἀριστερὴ Εὐρώπη»,
* ἡ πτώση τῆς Κυβέρνησης ΣΑΝΕΛ,
* οἱ ἐκλογὲς ἤ, τέλος,
* οἱ ἀγυρτεῖες τῶν προφητειῶν γιὰ τὴν ἀνάκτηση τῆς Κωνσταντινουπόλεως κι ἄλλα τέτοια φαιδρά, ἀπότοκα ἑνὸς ἐκφυλισμένου λαοῦ ὁ ὁποῖος «χάνει τὸ μυαλό του» ὅπως ἔλεγε ὁ Παναγιώτης Κονδύλης, «ἀκριβῶς τὴν στιγμὴ ποὺ τὸ χρειάζεται περισσότερο».
Οἱ εὐρύτερες, ἐκτὸς ἡμῶν, ἀνακατατάξεις προϋποθέτουν μακροπρόθεσμη κλίμακα χρόνου
– ΚΑΙ ΧΡΟΝΟ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΑ
[γιὰ νὰ μὴ μιλήσω γιὰ τὸ πόσο μακρόσυρτη κι ἐπίπονη
(καρπὸς «τιτάνιας προσπάθειας», ὅπως ὀρθὰ ἐκτιμᾶ τὸ «ΑΡΔΗΝ»)
θά ᾽ταν μιὰ προσπάθεια γι᾽ ἀνάταξη τῆς Χώρας, προερχόμενη ἀπὸ μᾶς τοὺς ἴδιους,
ὡς ἀκαδημαϊκό, βέβαια, σενάριο ἤ ἀνέκδοτο αὐτό …]
Θά ᾽θελα, λοιπόν, νά ᾽μαι αἰσιόδοξος,
μὰ κι αὐτὸ προϋποθέτει ἕνα minimum ρεαλισμοῦ,
ἕνα στοιχειῶδες ἐμπειρικὸ ὑπόβαθρο, ἀπ᾽ ὅπου νὰ πιαστοῦμε.
Ἀντιθέτως, ἐδῶ, ἐν ἔτει 2016 μ.Χ., ἔχουν ἤδη συντρέξει ὅλες οἱ προϋποθέσεις, ὥστε μὲ μιὰν ἀδήριτη αἰτιότητα νὰ μποροῦμε νὰ προσδιορίσουμε τὴν ἐπέλευση τοῦ ἱστορικοῦ τέλους τοῦ ἑλληνισμοῦ γύρω στὸ 2060, ἴσως καὶ μὲ ὅρους Κοπτικῆς μειονότητας στὴν Αἴγυπτο …
Οι Έλληνες πιστεύουν ότι το χρήμα είναι η υπέρτατη δύναμη.αν έχεις χρήματα έχεις τα πάντα και δεν χρειάζονται άλλα εργαλεία. Αμ δε. Αντί η Ελλάδα να έχει τους αυστηρότερους μεταναστευτικός νόμους και κλειστά σύνορα έχει το αντίθετο τελείως αυτοκαταστραφικο πλαίσιο. Που ?!? σε μια περιοχή που όλοι οι γείτονες της θέλουν να τηνδιαμελισουν !Τούρκοι,Αλβανοί,Βούλγαροι. Πόσο προδότες! Πόσο ξεπουλημενοι!πόσο φαντασμενοι!