Τα πρώτα βήματα του Μαραντόνα στον κόσμο του ποδοσφαίρου
«Εύχομαι αυτή η δολοφονική πανδημία να φύγει. Θα ήθελα να φύγουν όλες οι πανδημίες πάνω από όλες αυτές τις χώρες, τους λαούς και παιδιά, που δεν μπορούν καν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Εύχομαι εδώ στην Αργεντινή, όπως και σε πολλά, πάρα πολλά άλλα μέρη του κόσμου, οι ιοί της πείνας και η έλλειψη εργασίας, που καταβροχθίζουν την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, να σταματήσουν.»
Αυτά δήλωνε ο Ντιέγκο Μαραντόνα στην ιταλική εφημερίδα Corriere dello Sport στις 30 Οκτωβρίου, ημέρα που συμπλήρωνε 60 χρόνια ζωής! Την Τετάρτη 22 Νοεμβρίου, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, το φτωχόπαιδο από το προάστιο Βίλα Φιορίτο του Μπουένος Άιρες, που αγαπήθηκε από εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη, «αποχώρησε» από τον μάταιο τούτο κόσμο. Παιδί μιας φτωχής, πολύτεκνης οικογένειας, ο μικρός Ντιεγκίτο πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια.
Η άθλια οικονομική κατάσταση των γονέων του δεν επέτρεψε σ’ αυτόν και τα τέσσερα αδέλφια του να σπουδάσουν, ώστε να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο. Έτσι, ο Μαραντόνα αναγκάστηκε να στραφεί στο ποδόσφαιρο για τα προς το ζην, όπου και ξεδίπλωσε το αστείρευτο ταλέντο του. Στις 5 Δεκεμβρίου του 1970, έχοντας κλείσει πια τα δέκα, δοκιμάζει την τύχη του σε μια μικρή επαρχιακή ομάδα, την Λος Σεμπογίτας (Τα Κρεμμυδάκια), η οποία είναι ουσιαστικά το φυτώριο της Αρχεντίνος Τζούνιορς.
Στην αρχή, το βραχύ ανάστημα του μικρού Ντιέγκο δημιουργεί αμφιβολίες ως προς τις ικανότητες του με την μπάλα. Όμως, αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο για τον εκκολαπτόμενο «μάγο», ο οποίος οδηγεί την ομάδα του σε πολλούς τίτλους, διατηρώντας την αήττητη για 134 παιχνίδια. Το πιτσιρίκι με το Νο 10 στη φανέλα του έδειξε από τότε ότι θα γίνει θρύλος!
Οι εμφανίσεις του με τη φανέλα της Σεμπογίτας προκαλούν το ενδιαφέρον της «μαμάς» Αρχεντίνος Τζούνιορς, η οποία αποφασίζει να τον εντάξει στις ακαδημίες της. «Όταν φέραμε τον Ντιέγκο στα δοκιμαστικά της Αρχεντίνος, με μάγεψε το ταλέντο του και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είναι μόλις οκτώ χρονών. Μάλιστα, του ζητήσαμε να μας φέρει κάποιο αποδεικτικό για να το τσεκάρουμε. Ήμασταν σίγουροι ότι μας δούλευε γιατί, αν και είχε τη σωματική διάπλαση ενός παιδιού, έπαιζε σαν ενήλικας. Μόλις ανακαλύψαμε ότι μας έλεγε αλήθεια, αποφασίσαμε να του αφοσιωθούμε», δηλώνει ο Φρανσίσκο Κορνέχο που ανακάλυψε τον Ντιέγκο.
Το ματς με τη Ρίβερ…
Το 1973 έπαιζαν οι παιδικές ομάδες της Αρχεντίνος Τζούνιορς και της Ρίβερ Πλέιτ στο Μπουένος Άιρες. Το νούμερο 10 των Αρχεντίνος δέχτηκε την μπάλα από τον τερματοφύλακά του, απέφυγε έναν αντίπαλο της Ρίβερ και ξεχύθηκε προς το αντίπαλο τέρμα. Πολλοί ποδοσφαιριστές προσπάθησαν να τον ανακόψουν: του πρώτου του πέρασε την μπάλα πάνω από το κεφάλι, του δεύτερου του την πέρασε μέσα από τα πόδια και τον τρίτο τον ξεγέλασε με τακουνάκι. Στη συνέχεια, χωρίς να σταματήσει, άφησε άγαλμα τους αμυντικούς, τον τερματοφύλακα πεσμένο στο έδαφος και μπήκε περπατώντας με την μπάλα στο αντίπαλο τέρμα. Στο γήπεδο είχαν απομείνει επτά ταλαιπωρημένα αγόρια και άλλα τέσσερα που δεν μπορούσαν να κλείσουν το στόμα τους. Εκείνη η ομάδα των Αρχεντίνος Τζιούνιορ ήταν ανίκητη επί εκατό παιχνίδια και είχε προκαλέσει την προσοχή των δημοσιογράφων. «Εμείς παίζουμε από ευχαρίστηση. Ποτέ δε θα παίξουμε για χρήματα. Όταν μπαίνει στη μέση το χρήμα, όλοι σκοτώνονται για να γίνουν βεντέτες και τότε έρχονται η ζήλια και ο εγωισμός», θα πει ένας παίκτης των Αρχεντίνος με το παρατσούκλι «Το Φαρμάκι». Έκανε τις δηλώσεις αγκαλιά με τον πιο αγαπητό από όλους παίκτη, που ήταν επίσης ο πιο χαρούμενος και ο πιο κοντούλης: τον Ντιέγκο Αρμάδο Μαραντόνα, που ήταν δώδεκα χρόνων και μόλις είχε πετύχει αυτό το απίστευτο γκολ.
«Ο Μαραντόνα ήταν ανεξέλεγκτος»
Ο Εντουάρδο Γκαλεάνο «σκιαγραφεί» τον μεγάλο Αργεντίνο!
Ο Εντουάρδο Γκαλεάνο έγραφε στο βιβλίο του Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου για τον Ντιέγκο Μαραντόνα: «Ο μηχανισμός της εξουσίας τον είχε στο μάτι. Αυτός τους τα έσουρνε έξω από τα δόντια· αυτή η συμπεριφορά έχει το τίμημά της, η τιμή πληρώνεται τοις μετρητοίς και χωρίς έκπτωση. Και ο ίδιος ο Μαραντόνα τους έκανε δώρο τη δικαιολογία, εξαιτίας αυτής της αυτοκτονικής του τάσης να προσφέρεται στο πιάτο στους πολλούς εχθρούς του και εξαιτίας αυτής της παιδικής ανευθυνότητας, που τον σπρώχνει να πέσει σε όποια παγίδα του στήσουν».
Ο μεγάλος Ουρουγουανός συγγραφέας, λάτρης του ποδοσφαίρου, περιέγραψε με μοναδικό τρόπο τον Ντιεγκίτο: «Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, που τον κυνηγάνε με τα μικρόφωνά τους, του προσάπτουν την αλαζονεία του και τα ξεσπάσματα θυμού του, και τον κατηγορούν ότι μιλάει υπερβολικά. Δεν έχουν άδικο· αλλά δεν είναι αυτό που δεν μπορούν να του συγχωρήσουν, στην πραγματικότητα δεν τους αρέσουν αυτά που λέει μερικές φορές. Αυτός ο κοντός ετοιμόλογος και τσαμπουκάς έχει τη συνήθεια να χτυπάει στα ψηλά. Το 1986 και το 1994, στο Μεξικό και στις ΗΠΑ, κατήγγειλε την πανίσχυρη δικτατορία της τηλεόρασης, που υποχρέωνε τους παίκτες να ξεθεώνονται το μεσημέρι και να τηγανίζονται στον ήλιο, αλλά και σε χίλιες και μία άλλες ευκαιρίες, σε όλη τη διάρκεια της ταραγμένης σταδιοδρομίας του, ο Μαραντόνα είπε πράγματα που τάραξαν το τέλμα. Δεν ήταν ο μοναδικός ατίθασος ποδοσφαιριστής, αλλά η φωνή του έδωσε παγκόσμιο συντονισμό στα πιο ανυπόφορα ερωτήματα […]»
Όταν ο Μαραντόνα αποβλήθηκε επιτέλους από το Παγκόσμιο Κύπελλο του ’94, τα γήπεδα έχασαν τον πιο φασαριόζικο απείθαρχο. Έχασαν επίσης έναν εκπληκτικό ποδοσφαιριστή.
Ο Μαραντόνα είναι ανεξέλεγκτος όταν μιλάει, αλλά είναι ακόμα περισσότερο ανεξέλεγκτος όταν παίζει. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να προβλέψει τις διαβολιές αυτού του εφευρέτη εκπλήξεων, που δεν επαναλαμβάνεται ποτέ και ικανοποιείται αποδιοργανώνοντας τους υπολογιστές. Δεν είναι ένας γρήγορος παίκτης, ένα ταυράκι με κοντά πόδια, αλλά έχει την μπάλα ραμμένη στο πετσί του και έχει μάτια σε όλο του το κορμί.
Μπορεί να τελειώσει ένα παιχνίδι με έναν κεραυνό με την πλάτη του γυρισμένη στο τέρμα, ή δίνοντας μια απίθανη πάσα από μακριά, όταν είναι κυκλωμένος από χιλιάδες πόδια αντιπάλων· και δεν υπάρχει άνθρωπος να τον σταματήσει, όταν αρχίζει να τριπλάρει αντιπάλους.
Στο ψυχρό ποδόσφαιρο του τέλους του αιώνα μας, που απαιτεί να κερδίζεις και απαγορεύει να απολαμβάνεις το παιχνίδι, ο άνθρωπος αυτός είναι ένας από τους λίγους που αποδεικνύουν ότι η φαντασία μπορεί και αυτή να είναι αποτελεσματική.
Γ.Θ.
Πηγές
Εντουάρντο Γκαλεάνο, Το ποδόσφαιρο στη σκιά και το φως (Εκδόσεις Πάπυρος), Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου (Εκδ. Ελληνικά Γράμματα), Ευλογημένο Ποδόσφαιρο (blessedfootball.blogspot.com)
