των Ρ. Ρινάλντι, Θ. Τσιριγώτη, από το Άρδην τ. 24, Μάρτιος-Απρίλιος 2000
Ποια πράγματα (δεν πρέπεινα) λησμονιούνται
Φαίνεται αστείο, αλλά η ουσία δεν βρίσκεται στο ποιο κόμμα θα μας οδηγήσει πιο σίγουρα στον ευρωπαϊκό μονόδρομο. Ούτε καν στο πόσο θα γίνει πιστευτή η αριστερή μεταμφίεση του ΣΥΝ, του ΚΚΕ και του ΔΗΚΚΙ, ώστε κάτι να τσιμπήσουν από τη δυσαρέσκεια του κόσμου.
Η ουσία βρίσκεται στο αν θα συνειδητοποιηθούν, όσο πιο πλατιά γίνεται, οι συνθήκες μέσα στις οποίες βρισκόμαστε γενικώς (άρα και μέσα σε αυτές γίνονται οι εκλογές), όπως και οι συνέπειες και τα καθήκοντα που απορρέουν από αυτές.
Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα ή μάλλον τα δυσάρεστα.
Έχουμε μια κατ’ όνομα Αριστερά, σκληρή, ανανεωτική, ριζοσπαστική, που δεν θέλει ούτε τολμά να πει κάτι αυτονόητο για άλλες εποχές, αλλά επίκαιρο και σήμερα: να φύγει η Ελλάδα από την Ε.Ε. Τα λόγια ενάντια στην παγκοσμιοποίηση ή ενάντια στον ιμπεριαλισμό, όταν δεν συνοδεύονται από απλά και κατανοητά, σαφή συνθήματα, τότε ο λόγος για συσπειρώσεις, ενότητες κ.λπ. είναι κάλπικος ή κινείται εντός των αστικών πλαισίων.
Έχουμε μια περιρρέουσα ψυχολογία που αγγίζει σε μεγάλο βαθμό την πλειοψηφία της διανόησης, και της αριστερής ακόμα, που δεν θέλει να δει καθαρά το τι γίνεται στην περιοχή. Διαβάζει όπως θα επιθυμούσε τις εξελίξεις: επέλαση των Ελλήνων καπιταλιστών στα Βαλκάνια και στον Εύξεινο, ανέλιξη της Ελλάδας ανάμεσα στις ισχυρότερες χώρες του κόσμου. Η ιμπεριαλιστική κυριαρχία στην περιοχή, οι διατεταγμένες ελληνοτουρκικές φιλίες, τα ευχαριστούμε τις ΗΠΑ παρουσιάζονται σαν απλές φιλονικίες που διεξάγονται μέσα στα πλαίσια του Δ. Σ. μιας ανώνυμης εταιρίας. Αυτή η ψυχολογία και πολιτική (που ουσιαστικά στηρίζει και χειροκροτεί τον εκσυγχρονισμό) δεν θέλει να δει πώς διαπλέκεται το ταξικό στοιχείο με το εθνικό στοιχείο, ιδιαίτερα στην εποχή της Νέας Τάξης Πραγμάτων, δεν μπορεί να διανοηθεί πως ολόκληρα έθνη μπαίνουν στο στόχαστρο του ιμπεριαλιστικού διευθυντηρίου (Κούρδοι, Σέρβοι κ.λπ.). Δεν μπόρεσαν όλοι αυτοί να καταλάβουν τι έγινε στη Γιουγκοσλαβία, δεν μπορούν να αισθανθούν δικό τους το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα που ξεδιπλώθηκε στην Ελλάδα, όπως και τη συνείδηση του ελληνικού λαού ενάντια στους ξένους ιμπεριαλιστές, δεν διαισθάνονται πως και ο ελληνικός λαός έχει καταγραφεί στα μαύρα κατάστιχα, δεν τους ενδιαφέρει πως τώρα το Κυπριακό περνά στη φάση της επισημοποίησης της διχοτόμησης μέσα από τη φόρμουλα της συνομοσπονδίας. Δεν μπορούν να αντιληφθούν τη νέα διεθνή τρομοκρατία που έχουν εξαπολύσει οι διεθνείς χωροφύλακες ενάντια στην εργατική τάξη, τους λαούς, τα έθνη του κόσμου. Θέλουν να ξεχάσουν πως η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα από τα επίκεντρα των ανταγωνισμών, σε μια περιοχή όπου παίζουν όλες οι αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου.
Αν τα δούμε έτσι τα πράγματα, αντί να φωνασκούμε και να φλυαρούμε για λαίλαπες και νέους μεσαίωνες, είναι προτιμότερο να προετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε τη νέα κατάσταση. Χωρίς αυταπάτες. Χωρίς στρουθοκαμηλισμούς. Να ακούσουμε τι ζητάει η κοινωνία, ποια υπόγεια ρεύματα και διεργασίες γίνονται, ποιες κοινωνικές δυνάμεις και με ποια σημαία σήμερα μπορούν να συγκροτηθούν, μπορούν να οικοδομήσουν μια προοπτική. Χρειάζονται και σχέδια εργασίας, και προσπάθειες συγκεκριμένες, αλλά και κατεύθυνση προς τον κόσμο.
Ο συνδυασμός που συγκρότησαν δύο οργανώσεις, η ΑΡΙΣΤΕΡΑ! και το Μ-Λ ΚΚΕ, και φέρει αυτόν τον τίτλο, ενώ έχει, και αυτό το καταλαβαίνει ο καθένας, ένα κοινό ιδεολογικό υπόβαθρο και αναφορά, εν τούτοις σαν κατάσταση και σχέδιο ωθήθηκε και επιταχύνθηκε μέσα στις εξελίξεις που τροφοδότησε ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία. Η κλίμακα των γεγονότων από τον πόλεμο αυτό τροποποιήθηκε. Η περιοχή μπαίνει σε μια νέα φάση συνολικά. Ο σχεδιασμός, η πολιτική πρόταση, η συσπείρωση και η συγκρότηση του λαϊκού κινήματος οφείλουν να αναδιαταχθούν. Η συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στα κινήματα που συγκλόνισαν τη χώρα, από την παράδοση του Οτσαλάν, τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και την επίσκεψη Κλίντον, θέτουν το αίτημα της ενότητας, της συσπείρωσης, της συμμετοχής σε άλλη βαση και με αυξημένες ανάγκες. Ο αναγνώστης θα αναρωτηθεί: Καλύπτουν την ανάγκη αυτή οι δύο οργανώσεις που συγκρότησαν τον εναν συνδυασμό; Φυσικά και όχι. Αυτο είναι προφανές. Αλλά την παίρνουν σοβαρά υπόψη τους. προσαρμόζονται σε αυτήν. Προσπαθούν να την αντιμετωπίσουν δείχνοντας την αναγκαιότητα να ανοίξει ένας νέος κύκλος διεργασιών και αγώνων που θα ανασυγκροτούν την κομμουνιστική Αριστερά πάνω σε μια σύγχρονη πολιτική κατεύθυνση. Η επανεπιβεβαίωση του αντημπεριαλιστικου προσανατολισμού και ο εμπλουτισμός του με τα νέα στοιχεία που θέτει η Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι απόλυτα αναγκαία στοιχεία ώστε η όποια κίνηση και αντίσταση να αποκτήσει ιθαγένεια και ρίζες. Μόνον έτσι θα τεθούν οι βάσεις για μια προοπτική η οποία φυσικά, επειδή θα είναι προοπτική, θα ξεπερνά το μπόι δύο οργανώσεων.
Η ηρωική αντίσταση του γιουγκοσλαβικού λαού ενάντια στην επίθεση 19 χωρών, η εξέγερση του Σιάτλ ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, η λαϊκή εξέγερση στον Ισημερινό ενάντια στη δολαριο-ποίηση της οικονομίας και τις συνέπειές της, αλλά και οι τραγωδίες των λαϊκών και εθνικών κινημάτων (όπως του κουρδικού) που η σύγχρονη Ιερά Συμμαχία καταδικάζει στην εξόντωση, μας οπλίζουν με αποφασιστικότητα, γνώση, πείρα. Με μια έννοια μας φωτίζουν. Σε όλα αυτά τα παραδείγματα έχουμε λαϊκές μάζες και μορφές οργάνωσής τους διαφορετικού επιπέδου. Τα κινήματα του μέλλοντος θα μας διδάξουν πολλά πράγματα. Απλά να μη χάσουμε τη στοχοπροσήλωση (λέξη παλαιοκομμουνιστική, αλλά σαφής) να ανατρέψουμε το τέλμα που έχει επιβληθεί και κυριαρχεί στη χώρα μας.
Θανάσης Τσιριγώτης Ρούνχι Ρινάλντι*
*για τον ενωτικό συνδυασμό ΑΡΙΣΤΕΡΑ! Μ-Λ ΚΚΕ, που συμμετέχει στις εκλογές της 9Γς Απριλίου.
