του Σ. Κακουριώτη, από το Άρδην τ. 28, Δεκέμβριος 2000-Ιανουάριος 2001
Η “επανεμφάνιση” των Οικολόγων – Εναλλακτικών, ως σχήμα συνεργαζόμενο στις εκλογές με τον Συνασπισμό και, στη συνέχεια, ως οιονεί οργανωμένο ρεύμα στις κομματικές του διαδικασίες, ασφαλώς και ξένισε πολλούς από τα μέλη και τους ψηφοφόρους του της περιόδου 1989-90, τότε που αυτό το πολλά υποσχόμενο μόρφωμα υπήρχε πραγματικά. Η συνέχεια, που οδήγησε στη διάλυση του και στην κωμικοτραγική κατάληξη της δικαστικής έριδας περί τον τίτλο (και τα… ιμάτια), είναι γνωστή στους περισσοτέρους.
Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι πίσω από τη Ι χρησιμοποίηση του τίτλου κρύβεται τίποτε παραπάνω από την αγωνία εύρεσης ενός οχήματος επί του οποίου οι φίλοι μας θα μπορούσαν να διαπραγματευθούν σε κάπως πιο… ισότιμη βάση την οιονεί προσχώρησή τους στον Συνασπισμό. Όμως οι εκλογές παρήλθαν, το οικολογικό (και ανανεωτικό κομμουνιστικό) σωσίβιο απεδείχθη σωτήριο για τον ΣΥΝ, καιρός να σταματήσει η κατάχρηση ενός τίτλου που μόνο καπηλεία μπορεί πια να θυμίζει.
Οι Οικολόγοι—Εναλλακτικοί αποτελούν μια κοινή κληρονομιά, καλή ή κακή δεν είναι της παρούσης, που κανείς δεν μπορεί να ιδιοποιείται.
Νομίζετε, φίλοι μας καλοί, ότι με τον τρόπο που χρησιμοποιείτε μια εμπειρία που δεν σας ανήκει αποκλειστικά διαφέρετε πολύ από τον κ. Χατζηπαναγιώτου, που σας έχει σύρει πολλάκις στα δικαστήρια για να κατοχυρώσει τους “τίτλους ιδιοκτησίας” του; Μην ξεχνάτε, ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις…
