Γκεσέμια -

του Διδύμιου

Μάλλον πέτυχε η εκδήλωση πριν καν γίνει. Αυτή που έστησαν οι τρεις αριστεροί νέοι, οι ανυπόμονοι σαραντάρηδες .

Ζητούμενο η εναλλακτική πρόταση απέναντι στην πολιτική ηγεμονία Μητσοτάκη. Αυτή η μονοπολικότητα του πολιτικού μας συστήματος τους στοιχειώνει. Κι έτσι, γρήγορα, ξαφνικά πριν τις ευρωεκλογές, στήνουν ένα στρογγυλό τραπέζι και προκαλούν…ταραχή. Ρίγη ανασφάλειας στις ηγεσίες των κομμάτων τους, που έβγαλαν οργισμένες αντιδράσεις.

Η ερώτηση καίρια, καθόλου ρητορική. Ο…ποιος απέναντι στον Μητσοτάκη ακόμα αναζητείται. Και αφού αναζητείται σίγουρα δεν είναι ούτε ο Ανδρουλάκης ούτε ο Κασσελάκης. Και προβοκατόρικο. Αλλά αληθινό και υπαρξιακό. Γιατί δελφίνοι υπάρχουν αλλά όλοι είναι χαμηλά αναστήματα, αδύναμοι. Εκείνος όμως που θα βγει μπροστά, που θα ξεχωρίσει και θα τον νικήσει δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Οπότε και το ρεζουμέ της στρογγυλής τραπέζης. Κι επειδή προς το παρόν ψάχνουν με τα κιάλια, μάλλον από την πίσω πόρτα ανοίγουν δρόμο κοινού μετώπου αυτών των κομμάτων, μήπως έτσι διεκδικήσουν τη νίκη απέναντί του.

Όμως …σε δουλειά να βρισκόμαστε. Ματαιοπονούν . Γιατί το πρόβλημα δεν είναι να βρεθεί αυτή η εμβληματική και χαρισματική μορφή που θα βρεθεί απέναντί του αλλά τα ίδια τα κόμματά τους. Κόμματα που αδυνατούν να κομίσουν κάτι νέο, να προτείνουν, να δείξουν λύσεις. Έτσι απάντηση προς το παρόν δεν έχουν. Γιατί αν είχαν δεν θα έκαναν την εκδήλωση. Γι’ αυτό αναζητείται ο καταλληλότερος ακόμα και εκτός των ορίων των κομμάτων τους. Παραδεχόμενοι έμμεσα την ένδεια, την ανεπάρκεια, το …λίγο των αρχηγών τους. Ηγεσίες που στρουθοκαμηλίζουν, ψελλίζουν περί υπονόμευσης κι αυτονόμησης, που αποδοκίμασαν εκδήλωση και ομιλητές, μια και ενδιαφέρονται για τα μαγαζιά και τη σφραγίδα τους.

Όλοι όμως ξέρουν ότι δεν αρκεί μόνο το κατάλληλο πρόσωπο που θα μπορέσει να αντιταχτεί στην πρωθυπουργό. Που ναι μεν, θα είναι χαρισματικός, θα κάνει γκελ, ενωτικός, που θα πείσει ότι μπορεί. Χρειάζονται κι άλλα. Και πρώτα απ’ όλα η ανασύνταξη της πληθυντικής κεντροαριστεράς που αυτή τη στιγμή φαντάζει ανέφικτη .

Το τι θα πουν οι ομιλητές κι αυτό γνωστό, απ’ τη στιγμή που ελαφρώς τους…κλάδεψαν. Ο καθένας θα λιβανίζει το κόμμα του. Ο Τεμπονέρας θα ζητήσει συστράτευση κι ενίσχυση, θα πεί ότι τώρα μπορούν, ξέρουν και θα τείνει χείρα φιλίας στο ΠΑΣΟΚ. Ο Χριστοδουλάκης πιο άνετος μια και το κόμμα δείχνει να παγιώνεται στη δεύτερη θέση, θα πει το γνωστό…ούτε-ούτε, κλείνοντας όμως το μάτι σε μελλοντικές ίσως εξελίξεις μια και από θέση ισχύος τότε έχει τον πρώτο λόγο στα τεκταινόμενα. Η Αχτσιόγλου δεν θα μπορέσει να συνεισφέρει τίποτα, παρά θα δείξει ότι είναι δεκτική μια και η πρόδηλη αγωνία της για την εξαέρωση του εγχειρήματος της, την υποχρεώνει να….κολλήσει κάπου .

Έμμεσα όμως Τεμπονέρας και Χριστοδουλάκης έχουν υπονομεύσει τις ηγεσίες τους. Κι έχρισαν εαυτούς δελφίνους. Γιατί και μόνο το ερώτημα-τίτλος της συμάζωξης, είναι δηλωτικό αυτονόμησης και υπονόμευσης της ηγεσίας. Μαγειρέματα λοιπόν και πολύ συζήτηση. Με την επιλογή του χρόνου να μην είναι η καλύτερη αλλά με το πρώτο βήμα να γίνεται.

Οι ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν ποσοστά δημοφιλίας απογοητευτικά. Πέρα από τα χαμηλά ποσοστά των κομμάτων τους. Και όλοι ξέρουν ότι δεν μπορούν να οδηγήσουν επιτυχώς τα κόμματά τους στις κάλπες ούτε τον Ιούνιο. Και ξέρουν ότι ίσως αμφισβητηθούν. Όπως ξέρουν αυτό που όλοι ομολογούν, ότι αυτή τη στιγμή ο Μητσοτάκης είναι ο πρωταγωνιστής.

Οι τρεις …φερέλπιδες, κουρασμένοι, απογοητευμένοι και βιαστικοί βλέπουν την πολιτική ασυμμετρία, τον καταδικασμό τους σε μια …οιονεί αντιπολίτευση και ασφυκτιούν. Γι’ αυτούς το ερώτημα έχει υπαρξιακή σημασία. Και δαιμονοποιούν την Μητσοτάκη, ψάχνοντας σωτήρα. Με όρους προσωπολατρίας και ποδοσφαιροποίησης .

Η ίδια η κοινωνία, τους απαντά, ότι προς το παρόν….κανένας.