Του Μανώλη Εγγλέζου Δεληγιαννάκη
Ο ξυλοδαρμός του σταθμάρχη του μετρό από δυο νεαρούς, ο κατά παραγγελία γνωστής της, ξυλοδαρμός 15χρονης, από μπράβους, ο τραμπουκισμός και ξυλοδαρμός μαθητή από συμμορία στο Βύρωνα πριν καιρό, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου μιας κοινωνίας που έχει χάσει το κοινοτικό της πρόσημο. Είναι απόρροια της ηθικής παρακμής και της δημιουργίας μεγαλουπόλεων όπου όλοι είναι άγνωστοι, με αποτέλεσμα ο σεβασμός και η έγνοια προς τον διπλανό να εξαφανίζονται. Η επιβολή του δυτικού ατομικιστικού προτύπου, η καλλιέργεια του υπερτροφικού εγώ απέναντι στον άλλο, δημιουργούν εκτρωματικές καταστάσεις και οδηγούν σε μία ζούγκλα όπου ο ισχυρότερος επικρατεί και ο αδύνατος ψάχνει ένταξη σε οργανωμένη ομάδα άσκησης εξουσίας για να προστατευτεί. Η αποδυνάμωση του ριζώματος είναι συνέπεια και γενεσιουργός αιτία των παραπάνω σε έναν φαύλο κύκλο μιας καθοδικής σπείρας που βαθαίνει συνεχώς. Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο στις παραβατικές συμπεριφορές, αλλά και στην εκκωφαντική σιωπή του κοινωνικού περίγυρου. Η κοινωνία σιωπά γιατί φοβάται και γιατί δεν έχει πια τα κοινοτικά αντανακλαστικά να αντιδράσει, να περιφρουρήσει μια συλλογικότητα που έχει χαθεί. Η αντιστροφή αυτής της πορείας προς το μηδέν μπορεί να γίνει με μεγάλη προσπάθεια, σε πολλά επίπεδα. Στο αξιακό, όπου θα πρέπει να αναστοχαστούμε πάνω στην ηθική μας παρακμή, στο χωροταξικό, όπου μία συρρίκνωση των πόλεων σε μικρότερα μεγέθη θα επιτρέπει εξ αντικειμένου τη λειτουργία μεταξύ γνωστών κι όχι αγνώστων, στη βούλησή μας να βάλουμε ένα φρένο στον κατήφορο αυτό, ξεκινώντας από τους εαυτούς μας τους ίδιους…
