του Α. Παναγόπουλου, από το Άρδην τ. 37, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2002
Όλα δείχνουν πως δεν πάει άλλο. Οι επικίνδυνα σφιχταγκαλιασμένες «υπερδυνάμεις» ένθεν και εκείθεν του Ατλαντικού με επικυρίαρχο συντονιστή το NATO φαίνεται να βρίσκονται προ αδιεξόδου.
Η διεθνής πολιτική τής τελευταίας δωδεκαετίας, υπό μορφή αργόσυρτα βιούμενης καθημερινής ιστορίας, οδήγησε την υπό ένωση Ευρώπη να είναι ο εντολοδόχος και το πειθήνιο όργανο μιας αχαλίνωτα αναιδούς εξωτερικής πλανητικής πολιτικής του Λευκού Οίκου. Λαοί με πολιτισμό και ιστορία, με παρελθόν και προοπτική, μέσω των ανδρείκελων πολιτικών “ηγετών” τους, έσκυψαν το κεφάλι και πάνε, άβουλοι και μοιραίοι, στο άγνωστο. Αυτά πάλι τα ανδρείκελα, οι δήθεν πολιτικοί ηγέτες, συνηθέστατα μάλιστα κατά δήλωσή τους “προοδευτικοί”, επελέγησαν από τους μηχανισμούς του “Μεγάλου Αδελφού” με κριτήριο την εθελοδουλεία και την ανδραποδώδη φιλοτυραννία, και επιβλήθηκαν στους λαούς τους μέσω της χειραγώγησης και του ελέγχου των Μ.Μ.Ε., και μάλιστα δημοκρατικά. Κερδίζουν εκλογές, τα αποτελέσματα των οποίων έχουν “προβλέψει” τα Μεγάλα Αφεντικά με ακρίβεια.
Πανεπιστήμια, γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά, ελληνικά και άλλων ιστορικών λαών και εθνών, από τον Βόρειο Πόλο μέχρι το Γιβραλτάρ και από την Κύπρο μέχρι τον Καύκασο, ωδεία, ναοί. ακαδημίες βλέπουν αποσβολωμένοι και δεν μπορούν να πουν ανοιχτά πως “ο βασιλιάς είναι γυμνός”, από φόβο μήπως τους πουν ότι δεν είναι politically correct. [ ] Βέβαια το πνεύμα του Ντεγκώλ γελάει με τον (Τ)Σιράκ, ο Βίλλυ Μπραντ διασκεδάζει με τον Σραίντερ, ο Τσώρτσιλ πτύει τον Μπλαίρ, ο Ανδρέας Παπανδρέου χλευάζει τον Ση-μίτη κ.ο.κ., αλλά αυτοί απτόητοι, αμετανόητοι, αυ-τοϊκανοποιημένοι, αγέρωχοι, “το πάνε το γράμμα” σταθερά, ανυποχώρητα, ανενδοίαστα. Μιλάνε μάλιστα για εκσυγχρονισμό, για ισχυρή Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία, Ισπανία, Ελλάδα κ.λ.π. και καμαρώνουν που είναι δούλοι ισχυρών αφεντικών (όπως παλαιότερα οι Αλβανοί με τους Κινέζους που έλεγαν :”Εμείς και οι Κινέζοι είμαστε οχτακόσια ένα εκατομμύρια λαός!”).
Στο περιθώριο της εξουσίας, οι γνήσιοι διανοούμενοι, οι άγρυπνες συνειδήσεις αναρωτιούνται και, όσο μπορούν δημοσιοποιούν, τις ανησυχίες τους:
Πρώτον, πώς τα καταφέραμε, υποταγμένοι στον “Μεγάλο Αδελφό” του οποίου η κινητήρια δύναμη είναι η Διεθνής του Κεφαλαίου, να δεχόμαστε να συμμαχούμε ενεργά και με συμμετοχή σε στρατιωτικές, επιλεκτικές, επεμβάσεις κατά των Αράβων και του Ισλάμ, μόνο και μόνο για το χατίρι και τα συμφέροντα του Ισραήλ.
Δεύτερον, πως καταντήσαμε να συνεργούμε, επικαλούμενοι ευγενείς σκοπούς (ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία, ανεξιθρησκεία, δημοκρατία, αντιτρομοκρατία), στις σφαγές Λαών των οποίων η ηγεσία είναι ανυπότακτη στο Σύστημα; Τι ωφελεί εμάς να συμμαχούμε με τον εγκληματία Σαρόν κατά των σφαγιαζομένων Παλαιστινίων και με τη χούντα των αιμοδιψών στρατοκρατών της Τουρκίας κατά των βασανισμένων Κούρδων και των πολύπαθων Κυπρίων;
Τρίτο, πώς καταλήξαμε και άγρυπνες συνειδήσεις της ίδιας της Αμερικής, όπως ο Τσόμσκυ και ο Γκαλμπραίηθ, να καταγγέλλουν την γκανγκστερική εισβολή στη Γιουγκοσλαβία και ο υποτιθέμενος σοσιαλιστής Γκύντερ Γκρας να την υποστηρίζει (και έξι μήνες αργότερα να παίρνει το Νόμπελ Λογοτεχνίας, να το αντιλαμβάνεται δύο χρόνια αργότερα και να ζητάει δημόσια συγνώμη);
Τέταρτο, πώς δεν αντιληφθήκαμε έγκαιρα, με τόσα σχολεία, μουσεία, ερευνητικά κέντρα, σεμινάρια, μοναχικά και μοναστικά τάγματα, φιλανθρωπικούς συλλόγους σ’ όλη την αιματοβαμμένη, φωτισμένη, “αδελφωμένη”, επαναστατημένη Ευρώπη, ότι η Μαύρη Τρίτη (11/9/2001) οδήγησε στην “εύλογη υποταγή μας” και αυτή στην εκστρατεία κατά της Αλ Κάιντα και του Μπιν Λάντεν, αλλά «ο καυγάς ήταν για το πάπλωμα», δηλαδή για να ταφεί το παλαιστινιακό, να εξοντωθεί, φυσικά ή πολιτικά, ο Αραφάτ για να ικανοποιηθεί ο μικρός Δαβίδ με τις γολιαθικές διαστροφές;
Πέμπτο, πώς στο καλό δεν μας πέρασε από το νου ότι η σταδιακή άνοδος του Ευρώ σε σχέση με το δολάριο δεν οφειλόταν σε καμία άνθηση της ευρωπαϊκής οικονομίας, της οποίας ακμάζουν οι δείκτες και πένονται οι άνεργοι, απασχολήσιμοι, μερικώς απασχολούμενοι, αλλά σε σατανικό σχέδιο, πρώτον για το “χρύσωμα του χαπιού” και δεύτερον για την διευκόλυνση και τόνωση των πωλήσεων των αμερικανικών προϊόντων τους στην ενοποιούμενη τεράστια αγορά της Ε. Ε
Έκτο, πώς συνέβη εμείς, νομικοί, κληρικοί καθηγητές, γιατροί, καλλιτέχνες, αθλητές, να γίνουμε, όλοι σχεδόν, θύματα της “δημοκρατικής” προπαγάνδας και να μην καταλάβουμε ότι είναι μια καλοστημένη απάτη, προς εξυπηρέτηση ιδίων φερόντων σε βάρος λαών, εθνών, κρατών, ίο. αντιστέκονται, και ότι δεν τρομοκρατούν αυτοί αλλα αυτοί ακριβώς τρομοκρατούνται;
Έβδομο, πώς έγινε και αγνοήσαμε παιδαριωδώς την προειδοποίηση του μεγάλου των γραμμάτων της Γαλλίας, Αλμπέρ Καμύ, το 1957 (Η εξορία της Ελένης), ότι υποτασσόμαστε στο χρήμα και παραχωρούμε την πρωτοκαθεδρία σε λαούς ανέμους και χωρίς ιστορία;
Όγδοο, πώς ανεχθήκαμε εμείς, που έχουμε καταργήσει τη θανατική ποινή, να βλέπουμε να συμπεριφέρονται στους αιχμαλώτους του Γκουαντανάμο της Κούβας σα να ήταν κτήνη;
Ένατο, πώς εμείς οι Ευρωπαίοι πολίτες. έχουμε υπογράψει όλες τις διεθνείς συμβάσεις του Ο.Η.Ε. και άλλων διεθνών οργανισμών γιο ~. προστασία του περιβάλλοντος, ανεχόμαστε τα Μεγάλα αφεντικά να μην υπογράφουν και να συμβαλλουν τα μέγιστα στην παγκόσμια μόλυνση του περ -βάλλοντος;
Δέκατο, πώς εμείς που μεγαλώσαμε κλαίγοντας για τα βάσανα της «Αννας Φρανκ», την κτηνωδία των Γερμανών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα κρεματόρια των Εβραίων, ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα να βλέπουμε τους χασάπηδες του Ισραήλ να ιεροσυλούν στη Βηθλεέμ, να γενοκτονούν στα παλαιστινιακά εδάφη και να απειλείται τόσο ωμά και χυδαία ο πρόεδρος Αραφάτ;
Ενδέκατο, πώς ενώ μεγαλώσαμε με αγωγή που ευνοεί την παρατήρηση, τη λογική, τη δικαιοσύνη, τον ανθρωπισμό, δεν είδαμε έγκαιρα, ότι ήταν ο πατήρ Μπους εγκληματίας πολέμου και οχι ο Σαντάμ Χουσεΐν, ο Κλίντον και όχι ο Μιλόσεβιτς, ο υιός Μπους και όχι ο Μπιν Λάντεν;
Δωδέκατο, τι θα λέμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας στο μέλλον για κοινωνία δίκαιοι αλληλεγγύη, ελευθερία, ηθικό κουράγιο και ακεραιοτητα χαρακτήρος, όταν θα βλέπουν φωτογραο.ί; του Μπους, του Μπλερ και του Σημίτη: Τι θα τους λέμε για γυναικεία ευαισθησία και ανθρωπια όταν δουν σε κανένα video τις κυρίες Μαντλίν Ολμπράιτ, Κλάρα ντελ Πόντε, Κοντολίζα Ράις: θα μισήσουν και τη μάνα τους ακόμη.
Δια ταύτα, φαίνεται ότι, έστω αργά. τ άρχισε. Το διαζύγιο Ε.Ε. και Η.Π.Α. επιβάλλετε λ γίνει εδώ και τώρα.
Ανδρέας Παναγόπουλος
*0 Ανδρέας Παναγοπουλος είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών και στέλεχος του ΔΗΚΚΙ
