του Κ. Θεολόγου, από το Άρδην τ. 44, Νοέμβριος 2003
η γεύση του ευ ζην
Fun-Ζην, baby
Αρπάζομαι από μια λέξη, από μια φράση, και γράφω για την χαρά της ζωής για τις γεύσεις της, τις προγεύσεις μας. Ζήτω η ματαιότητα της ζωής, φωνάζουν τα life-style περιοδικά που εκδίδονται, αλλά και τα fanzines, που κυκλοφορούν… Ένα από αυτά στην θεσσαλονίκη τιτλοφορείται Fun-ζειν. παίζοντας δίγλωσσα μεταξύ του είδους του περιοδικού, αλλά συνάμα και του αστείου και της ζωής… Ευ-φάνταστο! Ωστόσο, πρόκειται για ανορθόγραφο αστείο. Το ζην, ζήσε, κτλ γράφονται με «η», και στη δημοτική χωρίς υπογεγραμμένη, θα μου πεις, ω δυσκοίλιε, έχει ορθογραφία η χαρά της ζωής: Όχι, βέβαια! Μπράβο λοιπόν σε όποιον ευ-κοίλιο χαίρεται να βρά-ζει στο ζουμί της καθημερινότητας, διότι το «ζειν» (αχ! αμείλικτη ελληνική) είναι απαρέμφατο του ζέω (=βράζω, σημείο ζέσεως κτλ). Γιατί να ζεματιζόμαστε άραγε εν τη αγνοία μας: Γιατί να αγνοούμε το σημείο βρασμού μας: Γιατί η ζέση μας να είναι μονάχα για τα εύκολα: Γιατί ο νεαρόκοσμος συνομιλεί με την επωδό «να περνάς καλά», και η φιλοσοφία να περνάμε καλά έγινε ευχή και τρόπος σκέψης; Ποιος ευδαιμονισμός μας υπέδειξε να περνάμε καλά, δηλαδή να αδρανούμε μένοντας μουδιασμένοι στα τεκταινόμενα; Από τότε που στον Κούντερα διαβάσαμε πως Η ζωή είναι αλλού, κυκλοφόρησε και το αριστοφανικής ιδιοσυγκρασίας Η Ζωή Είναι Ωραία, αλλά τα ‘χει με άλλοι/! Το αίτημα για καλοπέραση σαφώς είναι μια ελληνική πρόταξη, αλλά ας μην ξεχνάμε την ιδιότητα του εργαζόμενου πολίτη, η οποία είναι μια αναπόφευκτη ορίζουσα της ανθρώπινης ζωής, άρα και της συνείδησής μας. Κάλλιο να πίνουμε νερό μετά λόγου, παρά κρασί με οίηση bon viveur. Λιγότερο fun παρακαλώ: είμαστε Έλληνες. Ας αποβάλλουμε το ευτελές ξεπούρλερμα από το ζην, επειδή το ευ το οφείλουμε στους δασκάλους μας και όχι στην εικόνα των περιοδικών καλοπέρασης.
Κώστας θεολόγου
cstheol@central.ntua.gr
