του Β. Φτωχόπουλου, από το Άρδην τ. 47, Ιούνιος 2004
ΤΟ ΟΧΙ ΕΧΕΙ ΕΙΠΩΘΕΙ. Στην πλειοψηφία του ο κυπριακός λαός, είπε ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ. 0 Ανάν, όπως και οι υπόλοιποι ΝΑΙτζήδες, πρέπει να σεβαστούν το ΟΧΙ του κυπριακού λαού και επιτέλους να τον αφήσουν ήσυχο να απολαύσει τα νέα του δικαιώματα ως μέλος πια, της μεγάλης Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Ο Ανάν, όπως και οι οπαδοί του Σχεδίου του στην Κύπρο, δεν πρόκειται να εξαφανιστούν. Ούτε το σχέδιο θα εξαφανιστεί. Με τη μια μορφή ή την άλλη, με κάποιο άλλο όνομα ίσως, το σχέδιο αυτό, δυστυχώς, θα το ξαναβρούμε μπροστά μας. Σ’ αυτό δεν χωράει καμιά αμφιβολία. Όπως δεν χωράει καμιά αμφιβολία, στο ότι, όταν εμφανιστεί ξανά μπροστά μας, όλα θα είναι πια ρεγουλαρισμένα για να πει ο λαός το μεγάλο ΝΑΙ και ΝΑΙ θα πει! Γι’ αυτό κι εμείς, από σήμερα, πρέπει να επεξεργαστούμε μια καινούργια αντιπρόταση, ένα δικό μας σχέδιο, για μια ελληνική και πανανθρώπινη λύση του προβλήματος. Πρέπει από σήμερα ν’ ανοίξει ένας διάλογος για τη λύση που οραματιζόμαστε, για τη λύση που μπορεί να γίνει αποδεκτή από τους Ε/κ και τους Τ/κ, δίχως να αδικεί ούτε την πλειοψηφία, ούτε τη μειοψηφία. Αυτός ο διάλογος δεν μπορεί να είναι κομματικός ή παραταξιακός, πρέπει να είναι διάλογος ανάμεσα σε συγκεκριμένες απόψεις, διότι, όταν λέμε ότι όλοι θέλουμε ΛΥΣΗ, ο καθένας έχει και μιαν άλλη ΛΥΣΗ στην κεφαλή του. Αλλιώς φαντάζεται τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία ο Αναστασιάδης, αλλιώς ο Τάσσος Παπαδόπουλος και άλλη λύση θέλουν οι Νέοι Ορίζοντες και άλλη προτείνουμε εμείς, όπως άλλη θα έχουν υποψη τους οι ΑΚΕΛικοί κι οι Συναγερμικοί που ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου. Ο διάλογος πρέπει να εστιαστεί στις απόψεις που εξουδετερώνουν τη ΔΙΖΩΝΙΚΗ δικοινοτική ομοσπονδία και στη θέση της προβάλλουν την ευρωπαϊκή ενωμένη Κύπρο Δεν έχουμε αυταπάτες ότι αίφνης θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό της Κύπρου. Ούτε είμαστε απ’ αυτούς που νομίζουν ότι η είσοδος μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα κάνει θαύματα. Είμαστε όμως αισιόδοξοι ότι τους τελευταίους 18 μήνες κάτι εδιδαχτήκα-με σαν λαός. Το ΟΧΙ, επίσης, μας δίδαξε πολλά. Για πρώτη φορά, τα κόμματα στην Κύπρο ηττήθηκαν. Ηττήθηκαν επίσης προσωπικότητες ΟΛΚΗΣ. ΗΜΙΘΕΟΙ και ΗΡΩΕΣ. Το ΟΧΙ του Ελληνισμού ξεγύμνωσε πολλούς μεγάλους άντρες, όπως και πολλές μεγάλες ιδέες. Ποιος, όμως, μπορεί να εξαργυρώσει αυτήν τη νίκη ΠΟΛΙΤΙΚΑ; Καταρχήν κανένα κόμμα. Το ΔΗΚΟ του Τάσσου Παπαδόπουλου είναι τόσο αμαρτωλό, όσο κι η ιστορία του. Το ΔΗΚΟ δεν είναι άμοιρο ευθυνών για το γεγονός ότι φτύσαμε αίμα και στη Χάγη και στην Κοπεγχάγη και στη Λουκέρνη και στο ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. Η ΕΔΕΚ, βρίσκεται στην ίδια μοίρα με το ΔΗΚΟ. Είναι ένα ιστορικό κόμμα χωρίς καμιά προοπτική. Ένα κόμμα γερασμένο, ένα κόμμα ανίκανο να αυτονομηθεί και να παίξει οποιονδήποτε ρόλο. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο ογδοντάχρονος Λυσσαρίδης, και ευτυχώς, ήταν πολύ ακμαίος και σωστός και πιο νέος από τα λοιπά στελέχη της ΕΔΕΚ.
Οι Νέοι Ορίζοντες, οι Οικολόγοι και το ΑΔΗΚ, παρά τον σημαντικό ρόλο που έπαιξαν τους τελευταίους 18 μήνες (και ειδικά στον Κουτσού και στον Περδίκη οφείλουμε δημοσίως να πούμε ευχαριστώ), δεν έχουν προοπτικές ως κόμματα για πολλούς λόγους, που δεν είναι του παρόντος να αναφέρουμε. Όσον αφορά το ΚΕΑ, την Ανασυγκρότηση Κέντρου, τους Ελεύθερους Πολίτες του Τίμη Ευθυμίου και την Κίνηση Πολιτών, ούτε αυτά τα κόμματα και οι Κινήσεις έχουν καμιά προοπτική. Το ΚΕΑ είναι για κλάματα, οι Ελεύθεροι Πολίτες είναι κάτι το όλων των άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο τόπος, όπως παιδεία, περιβάλλον, ανάπτυξη, πολιτισμός κ.λπ.
Δεν έχουμε αυταπάτες. Έχουμε όμως οράματα, θέλουμε μια ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ, διότι ακόμα επιμένουμε στην απελευθέρωση του τόπου μας. Μια ελληνική λύση είναι ταυτόχρονα και μια τουρκοκυπριακή λύση. Εμείς οι Έλληνες δεν θέλουμε ν’ αδικήσουμε τους Τουρκοκύπριους, ούτε να τους ξεγελάσουμε, ούτε να τους ρίξουμε στη θάλασσα. Τους θέλουμε περήφανους για την καταγωγή τους και τις παραδόσεις τους. Τους θέλουμε με αυτοσεβασμό και περηφάνια, διότι μόνον έτσι μπορούμε να ζήσουμε μαζί σε μια δημοκρατική Κύπρο. Τους θέλουμε δίκαιους, όπως δίκαιοι θα είμαστε κι εμείς μαζί τους. Εκείνοι στα σπίτια τους κι εμείς στα δικά μας. Εκείνοι με τον πολιτισμό τους κι εμείς με τον δικό μας. Μια ψήφο αυτοί, μια εμείς.
Πρέπει όλοι να καταλάβουν, ακόμη και ο Τάσσος Παπαδόπουλος και οι εξ Ελλάδος αδελφοί, ότι μετά το ΟΧΙ, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι ο λαός σε Κύπρο και Ελλάδα ξαναεμφανίζεται εν δυνάμει πρωταγωνιστής στο πολιτικό προσκήνιο και είναι σαφώς πολύ μπροστά από τις ηγεσίες του. Ποιος θα καλύψει πολιτικά αυτό το ΟΧΙ; Ιδού το ερώτημα και το στοίχημα. Η πρότασή μας για ένα ΝΕΟ κόμμα είναι φυσιολογική, και τη δικαιούμαστε, διότι εμείς, με συνέπεια εδώ και 25 χρόνια, μαχόμαστε εναντίον των κομμάτων και των κυβερνήσεων που υποστηρίζουν την Ομοσπονδία και την επίλυση του κυπριακού προβλήματος από τα Ηνωμένα Έθνη. Σε μας δεν πιάνει το προσφιλές επιχείρημα των Κυπρίων και Ελλαδιτών ριψάσπιδων ότι “εμείς ζητήσαμε αυτήν τη λύση”. Ε, ΟΧΙ, εμείς ποτέ δεν ζητήσαμε αυτήν τη λύση. Την ζήτησαν οι κυβερνήσεις και η πλειοψηφία των κομμάτων σε Κύπρο και Ελλάδα, αλλά ουδέποτε εμείς. Εμείς, είχαμε και έχουμε άλλα οράματα. Εμείς αυτήν την πορεία που έθετε τον λαό στο περιθώριο και την Κύπρο στα πλοκάμια της Τουρκίας, την κριτικάρουμε με κάθε τρόπο εδώ και 25 χρόνια. Εδώ και 25 χρόνια κριτικάρουμε και απορρίπτουμε το σχέδιο Ανάν. Το σχέδιο Ανάν δεν είναι σημερινό. Είναι η απελπιστική μας ανικανότητα, εδώ και 30 χρόνια, να εκφράσουμε ένα λόγο ελληνικό, ένα λόγο που να δίνει την προοπτική της απελευθέρωσης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Τώρα, λοιπόν, έφτασε η ώρα της επίθεσης. Το ζητούμενο είναι μια επίθεση ειρήνης και προς τους Τουρκοκυπρίους και προς τον ίδιο τον λαό μας. Η Κύπρος και η Ελλάδα χρειάζονται ένα νέο πολιτικό ήθος. Χρειάζονται πολιτικές δυνάμεις που θα θέσουν ενώπιον του λαού νέα οράματα, ελληνικά οράματα, και για την πατρίδα μας και για την παιδεία μας και για το περιβάλλον μας και για την κοινωνία μας.
Όσοι νομίζουν ότι τα σημερινά στελέχη του ΟΧΙ είναι ικανά γι’ αυτές τις νέες προτάσεις, πλανώνται πλάνην οικτράν. Ας ανοίξουμε λοιπόν τον διάλογο.
