του Τ. Γουάιζ, από το Άρδην τ. 47, Ιούνιος 2004
ΠΛΕΟΝ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ: Οι ΗΠΑ αποχώρησαν από τ ψ Παγκόσμια Σύνοδο για τον Ρατσισμό, που πραγματοποιήθηκε στο Ντέρμπαν της Νότιας Αφρικής. (…) Η αποχώρηση στα μέσα της συνόδου στόχευε στο να εκδηλώσει τη δυσαρέσκεια τους απέναντι σε διάφορους αντιπροσώπους που πίεζαν για έκδοση καταδικαστικής απόφασης εναντίον του Ισραήλ, για τη συμπεριφορά του απέναντι στους Παλαιστινίους, και εναντίον του ίδιου του Σιωνισμού, της ιδεολογίας του εβραϊκού εθνικισμού που οδήγησε στην ίδρυση του Ισραήλ το 1948. (…)
Αν και κάποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με τον ισχυρισμό ότι Σιωνισμός και Ρατσισμός είναι συνώνυμα, είναι δύσκολο να αρνηθεί ότι ο Σιωνισμός, στην πρακτική αλλά και στη θεωρία του, συγκαταλέγεται στον εθνικό σωβινισμό, στον αποικιακό εθνοκεντρισμό και στην εθνική καταπίεση.
Λέγοντας τέτοια πράγματα μπορώ να αναμένω ότι πολλοί από την εβραϊκή κοινότητα δεν θα με θεωρήσουν ως παιδί του θεού. Υποπτεύομαι ότι οι περισσότεροι θα χρησιμοποιήσουν τον όρο “Αυτο-μισούμενος”. Πρόκειται για μια τυπική “παβλοφική” αντίδραση απέναντι σε κάποιον που είναι Εβραίος, όπως είμαι εγώ, και τολμά να κάνει κριτική στο Ισραήλ ή στην ιδεολογία που υπογραμμίζει την εθνική του υπόσταση.
“Αντισημίτης” θα είναι η άλλη ταμπέλα που θα μου κολλήσουν, παρά το γεγονός ότι ο Σιωνισμός έχει οδηγήσει στην καταπίεση των σημιτικών λαών -δηλαδή επί το πλείστον τους Σημίτες Παλαιστίνιους- και επίσης ριζωμένη βαθιά μέσα του είναι η αντιπάθεια ακόμη και για τους Εβραίους. Αν και ο Σιωνισμός θέλει να εμφανίζεται ως το κίνημα ενός ισχυρού και περήφανου λαού, στην πραγματικότητα ξεχειλίζει από “αυτό-απέχθεια” ήδη από το ξεκίνημα του. Πράγματι, οι πρώιμοι Σιωνιστές πίστευαν, ως θεμελιακό στοιχείο του κινήματος, ότι οι ίδιοι οι Εβραίοι ήμασταν υπεύθυνοι για την καταπίεση που υφιστάμεθα για χρόνια και ότι αυτή η καταπίεση ήταν αναπόφευκτο και αδύνατο να υπερνικηθεί’ έτσι προκύπτει η ανάγκη για τη δημιουργία της δικής μας χώρας.
Αν δεν έχει διαβάσει κάποιος τα λόγια του Οεόδωρου Χερτζλ -του ιδρυτή του σύγχρονου Σιωνισμού- ή άλλων ηγετών του Σιωνισμού, είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει τον ισχυρισμό αυτό. Όμως, πριν επιτεθούν εναντίον μου, ίσως θα έπρεπε πρώτα να αναζητήσουν ποιος ήταν αυτός που είπε ότι ο αντισημιτισμός “είναι μια κατανοητή αντίδραση στα εβραϊκά ελαττώματα”, ή ότι “κάθε χώρα μπορεί να απορροφήσει έναν περιορισμένο αριθμό Εβραίων, εάν δεν επιθυμεί διαταραχές στο στομάχι της. Η Γερμανία έχει ήδη πολλούς Εβραίους.”
Ενώ κάποιος μπορεί να τείνει να αποδώσει την μια ή και τις δυο αυτές δηλώσεις στον Αδόλφο Χίτλερ, καθώς είναι σίγουρα άξιες της φαρμακερής πένας του, πρόκειται στην πραγματικότητα για σχόλια που έγιναν από τον Χερτζλ και τον Χάιμ Βάιζμαν, τον πρώτο πρόεδρο του Ισραήλ, ο οποίος, όταν έκανε τη δεύτερη δήλωση, ήταν επικεφαλής της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης.
Πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο, όταν ήμουν στο εβραϊκό σχολείο, ποτέ δεν κατανόησα τους δεσμούς που οι περισσότεροι από τους συμμαθητές μου ένιωθαν για το Ισραήλ. Από τη μια μεριά μας ελέχθη ότι ο θεός έδωσε αυτή τη γη στον λαό μας, ως μέρος του συμβολαίου Του με τον Αβραάμ. Το γνωρίζαμε επειδή μας το είπαν οι Γραφές μας. Αλλά αυτά δεν σήμαιναν και πολλά για μένα. (…)
Έτσι λοιπόν, η αποδοχή του σιωνισμού εξαιτίας του τι είπε ή δεν είπε ο θεός φαινόταν γεμάτη αντιφάσεις. Και επιπλέον ήταν ο ίδιος θεός ο οποίος φαινόταν να είπε στους αρχαίους Εβραίους να μην φορούν ποτέ ρούχα που έχουν υφανθεί από δύο διαφορετικά υφάσματα και που επέμενε να καίμε τα εντόσθια των ζώων που τρώμε σε θυσιαστήριο ώστε να δημιουργηθεί ευχάριστη μυρωδιά. Έχοντας συνηθίσει σε λεία και βαμβακερά μείγματα, και μη έχοντας το θάρρος να ξεκοιλιάζω το δείπνο μου και να αποτεφρώνω τα σπλάχνα του, είχα αποφασίσει να εξετάζω κριτικά αυτά που ο θεός είχε ή δεν είχε πει, μέχρι τη στιγμή που ο Παντοδύναμος θα αποφάσιζε να μου ψιθυρίσει τις επιθυμίες του προσωπικά στο αυτί μου.
Από την άλλη μεριά, μας είχε ειπωθεί ότι χρειαζόμασταν μια πατρίδα έτσι ώστε να εμποδίσουμε ένα άλλο ολοκαύτωμα. Μόνο ένα δυνατό, ανεξάρτητο εβραϊκό κράτος θα μπορούσε να παράσχει το είδος της ενότητας και της προστασίας που απαιτούνταν για ένα λαό που είχε υποφέρει τόσα πολλά, και είχε χάσει έξι εκατομμύρια ψυχές από τις ναζιστικές θηριωδίες.
Αυτό είναι για μένα πολύ ύποπτο. Στο κάτω κάτω,
» ΣΚΙΤΣΟ TOY ΝΟΑΜ NADAV
κάποιος θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει ότι, μαζεύοντας όλους τους Εβραίους μαζί σε ένα μέρος -ειδικά σε ένα κομμάτι γης τόσο μικρό όσο η Παλαιστίνη- θα έκανε τις επιδιώξεις του αντι-εβράίκού μίσους πιο εύκολες, θα ολοκληρωνόταν πολύ ευκολότερα η δουλειά του Χίτλερ. Είναι καλύτερο, όπως φαινόταν τότε και σήμερα, να έχεις ζωντανές εβραϊκές κοινότητες σε όλο τον κόσμο από το να βάλεις όλα τα αυγά σε ένα καλάθι, διακινδυνεύοντας και οδηγώντας τους σε μια περιοχή όπου ζουν άλλοι άνθρωποι, με την ελπίδα ότι αυτοί οι τελευταίοι δεν θα θεωρούσαν και τόσο τρομερό ότι τους πετάξαμε έξω από τα σπίτια τους.
Σε τελική ανάλυση, το να αποδεχθούμε ότι το Ισραήλ είναι ένα εβραϊκό κράτος λόγω της Βίβλου δεν έχει περισσότερο νόημα για μένα από το να δεχτώ έναν αυτό-ορισμό του χριστιανικού ή του ισλαμικού έθνους: δυο σχήματα που δικαιολογημένα προκαλούν φόβους για θεοκρατία στην καρδιά του κάθε Εβραίου. Όσο για την συγκέντρωση των Εβραίων στο Ισραήλ, στο όνομα της ασφάλειας, δεν έχει νόημα σε καμία περίπτωση. Η μόνη λογική του Σιωνισμού που φαίνεται να απομένει, είναι η λογική της ωμής βίας: της εγκατάστασης ή της αποικιοποίησης. Εμείς θέλαμε τη γη και. παίρνοντάς τη, θα παρείχαμε έναν σύμμαχο για την ευρωπαϊκή και αμερικανική εξωτερική και οικονομική πολιτική. Έτσι, με την εφαρμοσμένη πίεση και την ισχύ, έγινε δική μας.
Σχεδόν 800.000 Παλαιστίνιοι έπρεπε να εκτοπιστούν ώστε να επιτρέψουν τη δημιουργία του Ισραήλ. Περίπου 600.000 από αυτούς, σύμφωνα με τα αρχεία του Υπουργείου Άμυνας, εκδιώχθηκαν βιαίως από τα σπίτια τους. Εκείνη την εποχή, οι Παλαιστίνιοι αυτοί, των οποίων οι πρόγονοι ζούσαν για αιώνες σε αυτή την γη, αποτελούσαν τα δύο τρίτα του πληθυσμού και κατείχαν το 90% του εδάφους. Αν και πολλοί Σιωνιστές ισχυρίζονται ότι η Παλαιστίνη ήταν κατά το μεγαλύτερο μέρος ακατοίκητη και άγρια πριν από την άφιξη των Εβραίων, οι πρώτοι άποικοι ήταν πολύ πιο ειλικρινείς. Όπως ο Αχάντ Χαάμ, ο οποίος αναγνώριζε το 1891:
“Συνηθίζουμε να πιστεύουμε ότι το Ισραήλ είναι σχεδόν έρημο. Αλλά αυτό δεν είναι το ζήτημα. Σε όλη την χώρα είναι πολύ δύσκολο να βρεις χωράφια που δεν έχουν σπαρθεί.”
Πράγματι, η ισχυρή παρουσία των Παλαιστινίων έκανε πολλούς Σιωνιστές να υποστηρίζουν ανοιχτά την απομάκρυνσή τους. Ο επικεφαλής του Εβραϊκού Πρακτορείου για τον Αποικισμό δήλωνε: “Δεν υπάρχει χώρος και για τους δύο λαούς σε αυτή τη χώρα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να μεταφέρουμε τους Άραβες από εδώ σε γειτονικές αραβικές χώρες, να τους μεταφέρουμε όλους: ούτε ένα χωριό, ούτε μια φυλή δεν θα πρέπει να μείνει”.
Ο ίδιος ο Χέρτζλ παραδέχτηκε ότι ο Σιωνισμός είχε “κάτι από αποικισμό”, αποδείχνοντας ακόμη μια φορά ότι δεν ανακαλύψαμε ή βρήκαμε κάτι. Τον αποδεχτήκαμε και για αιτίες που ποτέ δεν θα αποδεχόμαστε να κάνουν άλλοι. Όπως ο Σιμόν Πέρες -που εμφανίζεται σαν ένας από τους πιο ειρηνόφιλους ηγέτες του Ισραήλ- είπε το 1985: “Η Βίβλος είναι το αποφασιστικό ντοκουμέντο για να οριστεί η μοίρα αυτού του τόπου”.
Είναι κρίμα το ότι οι περισσότεροι Εβραίοι δεν έχουν ποτέ εξετάσει τις θεμελιώδεις αρχές αυτής της ιδεολογίας στην οποία έχουν προσκολληθεί. Εάν τύχαινε να το κάνουν, μπορεί να ένιωθαν τεράστια έκπληξη από το πόσο αντιεβραϊκός είναι στην πραγματικότητα ο Σιωνισμός. Πολλές φορές, οι Σιωνιστές έχουν συνεργασθεί με ορκισμένους εχθρούς των Εβραίων με σκοπό την απόκτηση πολιτικής ισχύος.
Προσέξτε τον Χερτζλ: έναν άνθρωπο που πίστευε ότι οι Εβραίοι θα έπρεπε να κατηγορηθούν για τον αντισημιτισμό και επομένως μόνο αν κατέφευγαν στην Παλαιστίνη θα μπορούσαν να είναι ασφαλείς. Στο Εβραϊκό Κράτος έγραψε: “Κάθε έθνος ανάμεσα στο οποίο ζουν Ιουδαίοι, είτε ανοιχτά είτε συγκεκαλυμμένα, είναι αντισημιτικό… ο άμεσος σκοπός τους είναι η υπερβολική παραγωγή μέτριων διανοιών, οι οποίες δεν μπορούν να βρουν μια διέξοδο προς τα κάτω ή προς τα πάνω. Όποτε βυθιζόμαστε, γινόμαστε επαναστατικό προλεταριάτο, όταν αναδυόμαστε αναδύεται και η τρομερή ισχύς του πορτοφολιού μας”.
Συνέχισε λέγοντας: “Οι Ιουδαίοι μεταφέρουν τους σπόρους του αντισημιτισμού στην Αγγλία, την έχουν ήδη εισάγει στην Αμερική”. Σε περίπτωση που ένας, μη Εβραίος, υποστήριζε ότι οι Εβραίοι έπρεπε να κατηγορηθούν για αντι-σημιτισμό, η κοινότητα μας ορθώς θα εξοργιζόταν. Αλλά τα ίδια λόγια από τον πατριάρχη του Σιωνισμού περνούν χωρίς σχολιασμό.
Ακόμη χειρότερα, στις αρχές της χιτλερικής εξουσίας, η Σιωνιστική Ομοσπονδία της Γερμανίας έγραψε στον νέο Καγκελάριο, εκφράζοντας την προθυμία της να “προσαρμόσει την κοινότητά μας στις νέες δομές” (δηλαδή, στους Νόμους της Νυρεμβέργης που περιόριζαν την ελευθερία των Εβραίων), καθώς αυτές “δίνουν στην εβραϊκή μειονότητα . τη δική της πολιτιστική ζωή, τη δική της εθνική ζωή”.
Μακράν από το να αντισταθούν στη ναζιστική γενοκτονία, κάποιοι Σιωνιστές συνεργάστηκαν με αυτή. Όταν οι Βρετανοί προωθούσαν ένα σχέδιο για τη μεταφορά χιλιάδων παιδιών γερμανο-εβράίκής καταγωγής στην Μεγάλη Βρετανία, ώστε να σωθούν από το Ολοκαύτωμα, ο Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν, ο οποίος θα γινόταν ο πρώτος Ισραηλινός πρωθυπουργός, το ματαίωσε εξηγώντας:
“Αν γνώριζα ότι θα ήταν δυνατό να σωθούν όλα τα παιδιά στη Γερμανία μεταφέροντάς τα στην Αγγλία ή μόνο τα μισά αν στέλνονταν στο Ισραήλ, τότε θα επέλεγα το δεύτερο”.
Αργότερα, οι Ισραηλινοί Σιωνιστές θα έκαναν και πάλι συμμαχίες με αντι-Εβραίους εξτρεμιστές. Το 1970, το Ισραήλ φιλοξένησε τον πρωθυπουργό της Νότιας Αφρικής Τζων Βόρστερ, και καλλιέργησε οικονομικούς και στρατιωτικούς δεσμούς με το κράτος του απαρτχάιντ, παρόλο που ο Βόρστερ είχε κρατηθεί ως συνεργάτης των Ναζί κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Και το Ισραήλ πρόσφερε στρατιωτική βοήθεια στο καθεστώς Γκαλτιέρι στην Αργεντινή, αν και ήταν γνωστό ότι είχαν δώσει άσυλο στους πρώην Ναζί στη χώρα, και είχαν οδηγήσει Εβραίους της Αργεντινής σε βασανιστήρια ή στον θάνατο.
Πράγματι, το επιχείρημα ότι ο σιωνισμός είναι ρατσισμός βρίσκει κάποιο έρεισμα στις δηλώσεις των ίδιων των Σιωνιστών, πολλοί από τους οποίους είχαν για καιρό ταυτιστεί με το χιτλερικό δόγμα ότι ο Ιουδαϊσμός είναι φυλετική ταυτότητα όπως επίσης και θρησκευτική και πολιτιστική. Το 1934, ο Γερμανός σιωνιστής Ιωακείμ Πριντζ, που αργότερα θα βρεθεί επικεφαλής του Αμερικανικού Εβραϊκού Κογκρέσου, σημείωσε:
“Εμείς θέλουμε η αφομοίωση να αντικατασταθεί από έναν νέο νόμο: τη διακήρυξη του ανήκειν στο εβραϊκό έθνος και στην εβραϊκή φυλή. Μόνο ένα κράτος που είναι κτισμένο επάνω στην αρχή της καθαρότητας του έθνους και της φυλής μπορεί να τιμηθεί και να γίνει σεβαστό από έναν Εβραίο που διακηρύσσει ότι ανήκει στο δικό του γένος”.
Χρόνια αργότερα, ο Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν αναγνώρισε ότι ο Ισραηλινός ηγέτης Μεναχέμ Μπέγκιν θα μπορούσε να στιγματιστεί ως ρατσιστής, αλλά αν γινόταν αυτό, θα έπρεπε να απαιτήσει κάποιος να “οδηγηθεί σε δίκη όλο το Σιωνιστικό κίνημα το οποίο ιδρύθηκε επάνω στην αρχή της καθαρής εβραϊκής οντότητας στην Παλαιστίνη”.
Οι νόμοι που αποδίδουν ειδικά προνόμια στους Εβραίους μετανάστες από όλον τον κόσμο ενάντια στους Παλαιστινίους, των οποίων οι οικογένειες ζουν εκεί για γενιές, και τα μέτρα που αποδίδουν το μεγαλύτερο μέρος της γης για αποκλειστική κατοχή και χρήση από τους Εβραίους, δεν είναι παρά δύο παραδείγματα της νομοθεσίας διακρίσεων που στηρίζεται στο Σιωνιστικό πείραμα. Όπως ξεκαθαρίζει η Διεθνής Σύμβαση για τον περιορισμό όλων των μορφών Φυλετικής Διάκρισης, η φυλετική διάκριση είναι:
“Κάθε διάκριση, αποκλεισμός, απαγόρευση ή προτίμηση που βασίζεται στη φυλή, στο χρώμα, στην καταγωγή, ή στην εθνική ή εθνοτική προέλευση, και η οποία έχει ως στόχο ή αποτέλεσμα την ακύρωση ή την επιδείνωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών στο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό ή όποιο άλλο πεδίο της δημόσιας ζωής”.
Δοθέντος αυτού του, διεθνώς αναγνωρισμένου, ορισμού, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι, στην Παγκόσμια Διάσκεψη για τον ρατσισμό, κάποιοι μπορούν να προτείνουν ότι οι πολιτικές του λαού μας στην γη της Παλαιστίνης έχουν κερδίσει μια θέση στον κατάλογο.
Στις συνθήκες αυτές, εμείς θα έπρεπε να αδράξουμε την ευκαιρία για να ξεκινήσουμε έναν ειλικρινή διάλογο όχι μόνο με τους Παλαιστινίους αλλά επίσης και με μας τους ίδιους. Ούτε ο σωβινισμός, τόσο ακέραιος στον Σιωνισμό, ούτε το ειρωνικό μίσος για τον εαυτό μας που τον συνοδεύει, δημιουργούν έναν δυνατό και ζωντανό λαό. Ακριβώς όπως το μηχάνημα δεν είναι υποκατάστατο ενός υγιούς και λειτουργικού νεφρού, ούτε ο Σιωνισμός είναι ένα ισοδύναμο υποκατάστατο ενός υγιούς και ζωηρού Ιουδαϊσμού. Ασφαλώς και δεν πέθαναν έξι εκατομμύρια άνθρωποι για αυτήν την πρόστυχη κατάληξη.
* Ο Τιμ Γουάιζ είναι ένας αντιρατσιστής ακτιβιστής, συγγραφέας και υφηγητής Πανεπιστημίου. Το ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο είναι tjwise@mindspring.com
Μετάφραση: Σωτήρης Δημόπουλος
