του Ν. Καζούρη, από το Άρδην τ. 47, Ιούνιος 2004
Αγαπητοί φίλοι,
Παρακολουθώ τις απόψεις σας πάρα πολλά χρόνια, από τον μαοϊομό οτην αυτονομία, στην εναλλακτική οικολογία, στον αριστερό εθνισμό και την αντιπαγκοσμιοποίηση. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία σας, πιστεύω ότι έχετε πρωτότυπη και αντιδογματική σκέψη, γι αυτό σας δέχομαι. Η σχέση μου με τη ριζοσπαστική αριστερά ήταν παντα δυστυχώς μη συμμετοχική, λόγω ψοβερής αντικοινωνικότητας, ντροπαλοσύνης, που μόλις τώρα έχω αρχίσει να ξεπερνάω. Πάντως έχω διαβάσει αρκετά, τουλάχιστον έχω διαβάσει όλο το «Κεφάλαιο» σε αντίθεση με τον Althusser (που έκανε τον ίδιο τον εαυτό του αντικείμενο αφού ο ανθρωπισμός είναι… αστική ιδεολογία και ήταν θύμα της ίδιας του της ιδεολογίας) τον οποίο κάποιοι «ανανεωτές» τύπου Ελεφάντη,— που εκθειάζει τον εγκληματικό Κόκκινο Δεκέμβρη των Σταλινικών, αλλά συμμετέχει σε οργάνωση μαζί με βιομηχάνους για τον… εκσυγχρονισμό (!)-, εξακολουθούν να θαυμάζουν.
Διάβασα μόλις το άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά για την διάκριση αριστεράς – δεξιάς. Συμφωνώ με τον πυρήνα των απόψεών του, αλλά διαφωνώ με το συμπέρασμα ότι η διάκριση είναι ξεπερασμένη. Εκείνο που έχει ξεπεραστεί σήμερα μετά την τεράστια (προσωρινή πιστεύω) ήττα και καθίζηση της Αριστεράς, είναι οι παλιές βεβαιότητες και αγκυλώσεις, οι δογματισμοί. Γιατί η Αριστερά υπάρχει εν σπέρματι ακόμη και όχι μόνο στη Λατινική Αμερική. Βέβαια έχει δίκιο από την άποψη ότι ο νεοφιλελευθερισμός -αυτή η απολύτως καταστροφική, εγκληματική και απάνθρωπη ιδεολογία και πρακτική- είναι σήμερα παντοδύναμη. Είναι μια δύναμη, ένας τεράστιος μηχανισμός που, με στόχο την επέκταση των κερδών και της εξουσίας των λίγων, επεκτείνεται καταστρέφοντας τη φύση, κάθε διαφορετικότητα, την παράδοση, κάθε μη δυτική κουλτούρα, εμπορευματοποιεί τον άνθρωπο, τη φύση του, κάθε τι ανθρώπινο, με αποτέλεσμα στα «αριστερά» κόμματα, να υπάρχουν θαυμαστές των… πολυεθνικών και των Αμερικανών φασιστοηλίθιων (οι ανεκδιήγητοι «δαμανακοανδρουλάκηδες» που γλύφουν για καμία θέση κλητήρα στο ΠΑΣΟΚ) και στα δεξιά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ), να υπάρχουν αντιαμερικανοί, «εθνικιστές» υπερασπιστές της πατρίδας, της παράδοσης, της ελληνικότητας, της ορθοδοξίας’ είναι π.χ. ο Παπαθεμελής, ο Νικήτας Κακλαμάνης, ο Τσοβόλας, η Κανέλλη, πιο δεξιοί, από τον Κύρκο, τον Ανδρουλάκη, τη Δαμανάκη και τον υπόλοιπο συρφετό των νεοφιλελεύθερων ευρωλιγούρηδων της δεξιάς πτέρυγας του ΣΥΝ; Νομίζω πως όχι.
Η Αριστερά υπάρχει. Είναι εναλλακτική ιδεολογία, εναλλακτική πολιτική, εναλλακτική στάση ζωής. Είναι με μια λέξη, αντικαπιταλιστική. Και επειδή είναι αντικαπιταλιστική, είναι με τους φτωχούς και αδύνατους, ενάντια στους πλούσιους και ισχυρούς, άρα υπέρ της αποκέντρωσης της εξουσίας και της αναδιανομής του πλούτου (κυρίως μεταξύ των κρατών Βορρά και Νότου αλλά και εντός του Βορρά). Είναι κατά του καταναλωτισμού, άρα υπέρ ενός εναλλακτικού τρόπου ζωής, που πλάι στον ορθολογισμό, αναδεικνύει το συναίσθημα, την αυτοέκφραση, τον αυθορμητισμό, τον έρωτα, την αγάπη, την ισορροπημένη ζωή με φυσικούς ρυθμούς. Είναι υπέρ των παραδοσιακών αξιών, όπως η θρησκεία, αλλαγμένων όμως, ώστε να ξεπερνούν την εξουσιαστική και αντισεξουαλική παράδοση των εκκλησιών. Είναι κατά του εγκλήματος της καταστολής της φύσης και κάθε άλλης κουλτούρας του πλανήτη πλην της Δυτικο-καπιταλιστικής.
Η ιδεολογική σύγκλιση στην οποία αναφέρεται το άρθρο, οφείλεται στην ταύτιση από τη μεριά της Αριστεράς, της αριστερής ιδεολογίας με την συντήρηση. Αυτό είναι το τεράστιο λάθος που ξεκινάει από τη γραμμική εξελικτική ιδεολογία της προόδου του 19™ αιώνα, μια καπιταλιστική, βιομηχανική, υπερορθολογιστική ιδεολογία από την οποία δεν ξέφυγε ο Μαρξ αλλά ούτε και ο Καστοριάδης που του κάνει κριτική για ακριβώς αυτό. Η πρόοδος στις μέρες μας είναι εφιάλτης! Είναι ακριβώς η ιδεολογία της «συντηρητικής» νεοφιλελεύθερης-ιδεολογικά παντοδύναμης-δεξιάς. Η επανιδρυμένη αριστερά τι θα πρέπει ν’ αντιπαραθέσει πολιτικά και ιδεολογικά σ’ αυτή τη λαίλαπα; Με μια εναλλακτική «συντηρητική» έννοια προόδου που δεν θα είναι ούτε αντιβιομηχανική (πράσινοι fundis) ούτε υπερβιομηχανική αναπτυξιακή (παλιά αριστερά) ούτε αντιορθολογική, ούτε υπερορθολογική δυτική (Καστοριάδης), θα συντηρεί τη φύση, την παράδοση, τις κουλτούρες του Τρίτου Κόσμου. 0α είναι κοινωνική πρόοδος, (σχετική) ισότητα και ελευθερία. 0α είναι μια επιστροφή στην κοινωνία αγάπης των πρώτων χριστιανών, στην τεμπελιά και ισορροπία των πρωτόγονων. Εκείνο που χρειαζόμαστε λοιπόν είναι η έξυπνη σύνδεση προόδου και παράδοσης, κοινωνική πρόοδο, με προάσπιση της φύσης, ΟΛΩΝ των παραδόσεων (που όμως θα έχουν μοντέρνο περιεχόμενο) γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη από ρίζες πολιτιστικές και φυσικές. Δεν πάψαμε να έχουμε ανάγκη να ανήκουμε, να έχουμε ταυτότητα (εθνική, πολιτιστική), δεν πάψαμε να έχουμε φύση ίδια με τους κυνηγούς προγόνους μας (παρά τις απάνθρωπες απόψεις του Νίτσε για υπεράνθρωπο, θάνατο του θεού, τις απόψεις των Μαρξιστών για νέο άνθρωπο, τις μεταμοντέρνες φλυαρίες του Negri για το πλήθος και τους πανηγυρισμούς του για την προοδευτικότητα της απεδαφικοποίησης).
Απ’ αυτή τη σκοπιά μπορούμε να προσεγγίσουμε και «δεξιούς», μάλιστα τους πι συντηρητικούς, λιγότερο (νέο) φιλελεύθερους! Μια νέα ριζοσπαστική – συντηρητική αντικαπιταλιστική – ρεαλιστική ΑΡΙΣΤΕΡΑ είναι απολύτως αναγκαία! Αλλιώς όπως το βλέπω, έρχεται το χάος! Στείλτε μια απάντηση! Ταξιδεύω στην Ασία, γιατί εκτός από την επανάσταση έχω ανάγκη από χαρά! Ήμουνα Κίνα, Θιβέτ και τώρα Νεπάλ, όπου ο μισός πληθυσμός υποστηρίζει το Μαοϊκό αντάρτικο κατά του φασίστα βασιλιά και της κλίκας του (που περιλαμβάνει το… ΚΚ Νεπάλ!). Στο μεταξύ ο καπιταλιστής Roader Teng εξανθρώπισε την Κίνα μετά τη Μαοϊκή κομμουνιστική τρέλα, ενώ το Θιβέτ «απελευθερώθηκε» από τους Κινέζους, από τον φιλόίμπεριαλιστή βασιλιά θεό Δαλάι Λάμα!
Και μια ερώτηση: ποιος είναι πιο κομμουνιστής; Ο Μάο ή ο Δαλάι Λάμα; Συντροφικούς χαιρετισμούς!
Νίκος Καζρύρνς
