Το μήνυμα των «Λιγναδικών»: Ζητείται εθνική ηγεσία να μας βγάλει απ’ το τέλμα

1,7K

Οι ελίτ καθεύδουν μέσα στον μηδενισμό και την ιδιωτεία

Του Γιώργου Ρακκά

Εδώ και πολλές μέρες, η χώρα ζει στο ρυθμό των «Λιγναδικών»: Τα ΜΜΕ τροφοδοτούν την επικαιρότητα με αποκαλύψεις. Η κυβέρνηση με την αξιωματική αντιπολίτευση, επιστρατεύουν την στρατευμένη τους δημοσιογραφία για να παίξουν “πόλεμο χαρακωμάτων”, μεταβάλλοντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε “αρένα” πολιτικών αυτοματισμών του μίσους. Ο κόσμος, οι περισσότεροι δηλαδή που έχουν κουραστεί να παίζουν τους “ψηφιακούς μονομάχους” χάριν των πολιτικών πατρόνων, αποστασιοποιείται ολοένα και περισσότερο απ’ όλους.

Όταν η δημόσια ζωή ενός τόπου, προσιδιάζει σε… αποχωρητήριο, όταν η πολιτική αντιπαράθεση προσθέτει “μαύρο στο μαύρο”, τότε παίρνει κεφάλι η αποστασιοποίηση. Που εκφράζεται είτε υγιέστερα διά του αναχωρητισμού, είτε δια της καθολικής απονομιμοποίησης των “επισήμων”, που σύντομα θα φέρει και στην Ελλάδα την εξάπλωση πολιτικών συνομωσιών τύπου Qanon, ιδίως μεταξύ των φτωχότερων στρωμάτων.

Οι κατηγορίες που αντιμετωπίζει ο τέως διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου –βιασμοί κατά συρροή, παιδεραστία, χορήγηση αλκοόλ και ναρκωτικών σε ανηλίκους με σκοπό την αποπλάνηση, κατάχρηση εξουσίας– αποκαλύπτουν σε πλήρη έκταση τον βαθμό της έκπτωσης των εγχώριων ελίτ.

Ιδιαίτερα σημαντική είναι η εμπλοκή κυκλωμάτων προώθησης ανηλίκων, στους μηχανισμούς του μεταναστευτικού –με ΜΚΟ να κάνουν τουλάχιστον τα στραβά μάτια σε υποθέσεις που όφειλαν εξ αρχής να εξετάσουν και να καταγγείλουν στις αρχές. Αυτή η διάσταση αποκαλύπτει πως ο υποκριτικός «φιλομεταναστευτισμός» και τα «καλωσορίσατε» με τα οποία οι ελίτ αντιμετωπίζουν την ανεξέλεγκτη μετανάστευση υποκρύπτουν ορισμένες φορές την ωμότερη δουλοκτητική νοοτροπία.

Κρούσματα αυτού του τύπου, είναι η αλήθεια, υπήρχαν πάντοτε στα “στρατηγικά υψώματα” της κοινωνίας. Ναι, η σκοτεινή πλευρά της εξουσίας διαχρονικά έχει να κάνει με αυτήν ακριβώς την διάστασή της, ο τελετουργικός κανιβαλισμός της αξιοπρέπειας των “υπηκόων” ως δείγμα κατίσχυσης επί των πάντων. Ωστόσο, ποτέ τα φαινόμενα αυτά δεν ήταν τόσο κυρίαρχα όσο σήμερα –στην Ελλάδα, στη Δύση, ίσως, σε ολόκληρο τον κόσμο.

Αυτό συμβαίνει γιατί σήμερα δεν υφίσταται το “θετικό αντίβαρο”, το όραμα, η στρατηγική, το δημιουργικό πνεύμα στην πολιτική, τις τέχνες και τα γράμματα που θα μπορούσε να αντιπαρέλθει την σκοτεινή ηθική και αξιακή εντροπία της ωμής ισχύος, ούτε καν η θρησκευτική πίστη που κάποτε αποτελούσε ένα αντίβαρο. Λείπει η αίσθηση της “ιστορικής αποστολής” από τις ιθύνουσες τάξεις, ιδίως εκείνες των τεχνών και των γραμμάτων, που εθίστηκαν περισσότερο στην υπέρτατη μεταμοντέρνα αξία του «τσακίστε κάθε αξία» και «αποϊεροποιήστε τα πάντα». Το αποτέλεσμα, επί των οθονών μας.

Η πολιτική αντιπαράθεση, ωστόσο, δεν εκφράζεται ως σύγκρουση κόσμων και προτάσεων ζωής που θα θεραπεύσει αυτόν τον μηδενισμό. Δρα περισσότερο εντός του, με το κάθε στρατόπεδο να κοιτάει να προβάλει εκείνες τις πτυχές των αποτρόπαιων αποκαλύψεων θα πλήξουν περισσότερο τους αντιπάλους του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, προβάλει επιλεκτικά την στήριξη του Δ. Λιγνάδη από την κυβέρνηση, και τις φωτογραφίες των στελεχών της μαζί του για να μιλήσει για «κυβέρνηση παιδεραστών». Η ΝΔ ανταπαντάει για τις ιστορίες του Κιμούλη, τον Φιλιππίδη, και τον Χαϊκάλη, που ο ΣΥΡΙΖΑ υποβαθμίζει γιατί αισθάνεται ότι βλάπτουν το δικό του στρατόπεδο της Αριστεράς. Κανείς δεν εξαγνίστηκε, ωστόσο, από το δικό του έρεβος, με το να γίνεται κατήγορος για το έρεβος του άλλου. Γι’ αυτό και στο πηλίκο αυτού του “πολέμου όλων εναντίον όλων” απομένει η ισοπέδωση των πάντων.

Τη λύση φυσικά θα έδινε η πολιτική αρχών. Με λίγα λόγια, έχουμε ανάγκη από «προφήτες» για να κηρύξουν ασυμφιλίωτο πόλεμο στην κατάπτωση της δημόσιας ζωής, στις ελίτ που έχουν ξεστρατίσει ολοκληρωτικά απ’ το ρόλο της εθνικής ηγεσίας, και σε σεβαστά κομμάτια της  κοινωνίας που έχουν πάθει μιθριδατισμό και αρέσκονται απλά να εκτονώνουν την απελπισία τους μέσα στην αρένα. Έχουμε ανάγκη από πολιτικές φωνές που έμπρακτα θα καταδείξουν ότι αντιπροσωπεύουν το ακριβώς αντίθετο από όλους αυτούς.  

Κοιτάζοντας από ψηλά αυτήν την θλιβερή, ασφυκτική κατάσταση, αναπόφευκτα γίνεται η σύγκριση των πραγμάτων με τα οποία καταπιάνεται ο δημόσιός μας βίος, σε σχέση με τις πραγματικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο ελληνισμός: Νεοθωμανικό παραλήρημα και έκρηξη του τουρκικού επεκτατισμού· πανδημία, τεράστιο αδιέξοδο του μοντέλου άκριτης και ασύδοτης παγκοσμιοποίησης, και μαζί με αυτήν του ακατάσχετου νεοελληνικού παρασιτισμού· ανεξέλεγκτη μετανάστευση, πολιτισμικοί πόλεμοι σε Δύση και Ανατολή και απειλή μεταβολής της Ελλάδας σε χώρο· δημογραφική κάμψη, περιβαλλοντική κρίση, υπερτεχνολογικοποίηση, υπερεπιτήρηση, μετάνθρωπος, γενικευμένος μηδενισμός… και ο κατάλογος δεν έχει πραγματικά τέλος.

Τι έχουμε ως χώρα, πολιτική ηγεσία, κοινωνία, να αντιτάξουμε στις προκλήσεις επιβίωσης που μας θέτει ο 21^ος αιώνας; Με τι ασχολούμαστε ενόσω αυτές έρχονται καταπάνω μας;

Σε οποιαδήποτε περίπτωση τα «Λιγναδικά», αποδεικνύουν πως οι ιθύνουσες τάξεις οι οποίες καλούνται να διαχειριστούν σήμερα τις τύχες της χώρας υποχρεούνται μεν από τις περιστάσεις να παίξουν ρόλο της εθνικής ηγεσίας, ο ρόλος όμως αυτός είναι πολύ μεγαλύτερος από το δικό τους το κουστούμι. Γιατί στην πραγματικότητα είναι άτσαλοι περφοματέρ, που αδυνατούν να μπουν “στο πετσί του ρόλου”. Από την σκοπιά της ιστορικής αποστολής και δημιουργικότητας –η τάξη που ανυψώνεται σε έθνος όπως έλεγε ο Μαρξ και μαζί του ο Γκράμσι– οι ικανότητές τους είναι επιπέδου… ταξιθέτη, και όχι πρωταγωνιστή.