Του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Μια Δευτέρα σαν σήμερα, πριν ακριβώς 50 χρόνια, στις 8 Μαρτίου 1971, πραγματοποιήθηκε στη Madison Square Garden της Νέας Υόρκης ο αλησμόνητος, «αληθινός Αγώνας του αιώνα» της παγκόσμιας πυγμαχίας, ανάμεσα στους Αμερικανούς Μοχάμεντ Άλι και Τζο Φρέυζερ.
Νεαρό γυμνασιόπαιδο στο Μόναχο τότε, με πρωτόγνωρη ένταση ξενύχτησα αναμένοντας τον αγώνα που ξεκινούσε στις 3 η ώρα τα ξημερώματα – και δεν μετάνιωσα ποτέ για το ξενύχτι με το αξέχαστο βίωμα. Γιατί αυτή δεν ήταν μόνο μια αναμέτρηση δύο υπερ-γιγάντων του μποξ, αλλά και μια «πολιτική» αντιπαράθεση για μια «δίκαιη υπόθεση», που πίστευα, όπως και εκατομμύρια άλλοι, ότι θα δικαιωθεί, σημειολογικά τουλάχιστον, μέσα στο ρινγκ. Για τον πόλεμο που μαίνονταν στις ζούγκλες του Βιετνάμ, και ενώ το «πνεύμα» του Μάη του ’68 ήταν ακόμα ζωντανό.
Από τη μια, ο «παλαβός», αεικίνητος και «αντισυμβατικός» σταρ Μοχάμεντ Άλι, που αρνούμενος να υπηρετήσει στο Βιετνάμ, επειδή «δεν τον πείραξε κανένας Βιετκόνγκ», έχασε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, το δικαίωμα να πυγμαχεί και βρίσκονταν χωρίς διαβατήριο υπό συνεχή παρακολούθηση της CIA. Και από την άλλη ο στιβαρός, μετριοπαθής, κάτι σαν τον υποτακτικό «Μπάρμπα Θωμά» όπως λέγαμε, Τζο Φρέυζερ, που ευχαρίστως θα πολεμούσε στο Βιετνάμ για το «μεγαλείο της Αμερικής», αν δεν ήταν πολύτεκνος.
Ξεκάθαρος νικητής στα σημεία και παγκόσμιος πρωταθλητής όμως αναδείχτηκε ο “Smokin΄ Joe”. Από τα γάντια του έβγαιναν όντως «καπνοί» από τα δυνατά χτυπήματα, προκαλώντας μεγάλη απογοήτευση στο γυμνασιόπαιδο που έπρεπε να πάει σε λίγο ξάγρυπνο στο σχολείο. «Μισώ τις ήττες», έγραφε αργότερα στα απομνημονεύματά του ο θρύλος Μοχάμεντ Άλι, με πρώτη και σημαντικότερη αυτήν στις 8 Μαρτίου του 1971. Κι αυτό ακριβώς το συναίσθημα μας διακατείχε όλους μας μέχρι τη νικηφόρα ρεβάνς τρία χρόνια αργότερα, πάλι στα σημεία. Ο θρίαμβος όμως του δημοφιλέστερου τότε αθλητή ‘Αλι ήρθε ένα χρόνο αργότερα στη Μανίλα με νίκη νοκ-άουτ απέναντι σ’ έναν αγνώριστο πια Τζο. Τη χρονιά ακριβώς που τέλειωνε και ο πόλεμος στο Βιετνάμ και φοιτητές πλέον νοιώθαμε κι εμείς οι αφελείς «νικητές», τουλάχιστον εξίσου με τον παντοτινό “The Greatest”!
