Η Μέρκελ μπορεί να πανηγύρισε την εσωκομματική της επικράτηση στις εκλογές του Ιανουαρίου 2021, οι ψηφοφόροι της, ωστόσο, φαίνεται να έχουν διαφορετική άποψη. Έτσι, η εκλογή του Άρμιν Λάσετ, πούρου μερκελικού και οπαδού για την συνέχεια της πολιτικής της προκατόχου του, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στη στρατηγική σχέση της Γερμανίας με την Τουρκία, σηματοδότησε μια μεγάλη κάμψη στις δημοσκοπήσεις για το CDU.
Την πραγματικότητα αυτή, ήρθε να αναδείξει ακόμα μια δημοσκόπηση, που εκτιμάει ήττα των Χριστιανοδημοκρατών στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές, εφόσον υποψήφιος για την καγκελαρία παραμείνει ο Αρμίν Λάσετ. Αντίθετα, ο Μάρκους Ζέντερ, της Χριστιανοκοινωνικής Ένωσης της Βαυαρίας, που είναι πολέμιος της πολιτικής Μέρκελ, ιδίως σε ό,τι αφορά στο μεταναστευτικό και τις σχέσεις με την Τουρκία, και κατά πολύ δημοφιλέστερους του Λάσετ, φαίνεται να επικρατεί στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων έναντι των Πρασίνων, που έπειτα από μια κάμψη το 2020 μέσα στην πανδημία, άρχισαν να παίρνουν ξανά τα πάνω τους στις δημοσκοπήσεις από την αρχή του νέου έτους. Ο Λάσετ σε αυτήν την δημοσκόπηση συγκεντρώνει μόνο το 17% των προτιμήσεων, έναντι 22% του «Πράσινου» Χάμπεκ, ενώ σε αυτό το ενδεχόμενο οι Χριστιανοδημοκράτες ισοψηφούν με τους τρίτους στις δημοσκοπήσεις (και καταϊδρωμένους) Σοσιαλδημοκράτες του Σόλτς (17% επίσης). Αν, αντίθετα, υποψήφιος των Χριστιανοδημοκρατών είναι ο Ζέντερ, το κόμμα επικρατεί στις εκλογές (38%), ενώ ο Χάμπεκ θα λάμβανε σε αυτό το ενδεχόμενο (19%), και ο Σολτς στο 17% που απ’ ό,τι φαίνεται είναι και το “ταβάνι” των Σοσιαλδημοκρατών. Αν αντί του Χάμπεκ, στην υποψηφιότητα των Πρασίνων ήταν η συμπρόεδρος του κόμματος, Αναλένα Μπέαρμποκ, οι Πράσινοι θα κέρδιζαν μία μόλις μονάδα (20%), αλλά μια μονάδα επίσης θα κέρδιζε και ο Ζέντερ (39%) διατηρώντας έτσι το μεγάλο του προβάδισμα.
Έτσι, η άμμος στην κλεψύδρα δεν τελειώνει μόνο για τον πολιτικό χρόνο της Μέρκελ, αλλά και για την κυριαρχία της πολιτικής που επέβαλε στο γερμανικό κράτος επί πάρα πολλά χρόνια. Το “καμπανάκι”, βέβαια, δεν χτυπάει μόνον εντός της Γερμανίας, αλλά και σε όλη την Ε.Ε. Ο Μακρόν έχει πλέον πάρει ξεκάθαρες αποστάσεις από το “γερμανικό σχέδιο” για την Ευρώπη, και ζητεί μια εναλλακτική πολιτική που να επιμένει περισσότερο στα ζητήματα της κυριαρχία (που αφορούν τόσο στην ίδια την Ε.Ε., όσο και στα κράτη που βρίσκονται στο εσωτερικό της), ιδίως σε ό,τι αφορά στο μεταναστευτικό, την άμυνα, αλλά και την επαναφορά της παραγωγής στην Ευρώπη (βλ. και τελευταία του συνέντευξη στην ΕΡΤ). Στο ίδιο μήκος κύματος φέρεται να κινείται και ο Μάριο Ντράγκι, ο οποίος έχει καταφέρει να πείσει ακόμα και τον… Σαλβίνι να συμμετάσχει προς το παρόν στο κυβερνητικό του σχήμα. Δείγματα από την «ιταλική στροφή» παρακολουθήσαμε μόλις χθες, με τον Ιταλό πρωθυπουργό να αποκαλεί φόρα πατρίδα «δικτάτορα» τον Ερντογάν (εκεί φτάσαμε στην Ευρώπη, να συνιστά «έκπληξη», το αυτόνοητο…).
Έτσι, όσο βαδίζουμε προς το τέλος της εποχής των περιοριστικών μέτρων (2020-2021) σεισμοί, και μετακινήσεις φαίνονται να τροποποιούν τον πολιτικό χάρτη σε όλη την Ευρώπη…
ardin-rixi.gr
