Του Νίκου Ντάσιου
«Η σκέψη των Ιώνων, η πρώτη λυρική φωνή στην ποίηση, η υπακοή του μαρμάρου στο ανθρώπινο χάδι, το τρίγωνο των βουνών κατεβασμένο στο αρχιτεκτόνημα, ο Σωκράτης, ο Ιησούς όλα ή σχεδόν όλα γύρω από το σχολείο αυτής της θάλασσας….» Οδ. Ελύτης, Εν λευκώ
Από τις 19 Μαΐου του 1919 που πάτησε το πόδι του στην Σαμψούντα ο Κεμάλ, έθεσε σε εφαρμογή το πλέον ειδεχθές μέρος του σχεδίου εκκαθαρίσεων των Ελλήνων του Πόντου, με την συμβολή των τσετών του Τοπάλ Οσμάν. Το σχέδιο είχε εκπονηθεί από τους Νεότουρκους, ήδη από το 1911, με την συμβολή της συμμάχου της Τουρκίας Γερμανίας κι αφορούσε στις μαζικές εξολοθρεύσεις Ελλήνων και Αρμενίων της Μικράς Ασίας. Εξολοθρεύσεις που ξεκίνησαν το 1913 στα Δαρδανέλια και συνεχίστηκαν την περίοδο 1914-18 στον Δυτικό Πόντο. Η επικράτηση των Μπολσεβίκων κατά την Ρωσική Επανάσταση του 1917, ένα χρόνο μετά την νίκη των Τούρκων επί των δυνάμεων της Αντάντ στην Καλλίπολη, ανάδειξε τον Κεμάλ ως «αντι-ιμπεριαλιστικό» σύμβολο και σύμμαχο του Λένιν. Ο εθνικός διχασμός Βενιζελικών –αντιβενιζελικών από το 1915 και τα τραγικά λάθη της Ελληνικής εκστρατείας στην Μικρά Ασία έθαψαν οριστικά το όνειρο της απελευθέρωσης των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, δηλαδή την Μεγάλη Ιδέα που ξεκίνησε από την Επανάσταση του 1821.
102 χρόνια μετά, η δικαίωση των 353.000 Ελλήνων του Πόντου, θυμάτων των μαζικών εκτοπίσεων, των σφαγών, των βιασμών, των «αμελέ ταμπουρού», των Δικαστηρίων Ανεξαρτησίας ….προϋποθέτει την επίσημη αναγνώριση της γενοκτονίας από την διεθνή κοινότητα, συνέχεια αυτής των Αρμενίων από τις ΗΠΑ. Η αναγνώριση της γενοκτονίας αποτελεί ύστατο μέσο για την αποτροπή ανάλογων εγκλημάτων κατά την ανθρωπότητας από τον θύτη, το Τουρκικό Κράτος. Ελάχιστο χρέος για όσους ακόμα υπερασπιζόμαστε τον Πολιτισμό απέναντι στην Βαρβαρότητα …τίποτα λιγότερο!
