Του Γεωργίου Παπασίμου
Η αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων από τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. Μπάιντεν ανοίγει το δρόμο και για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας του ποντιακού Ελληνισμού (353.000 θύματα) από τον τότε ηγέτη του τουρκικού εθνικισμού Κεμάλ, συνεχιστή του έργου του ακροδεξιού κινήματος των Νεότουρκων. Η αναγνώριση αυτή είναι άκρως αναγκαία αφενός για να υπάρξει η ηθική δικαίωση και να επουλωθούν τα τραύματα από αυτήν, που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά και αφετέρου να καταδικαστεί ο ιδεολογικός πυρήνας του παντουρκισμού, ως πηγής γενοκτονιών και εθνοκαθάρσεων. Η δικαίωση αυτή δεν αφορά μόνο τον Ποντιακό ελληνισμό, αλλά συνολικά την ανθρωπότητα, προκειμένου να αποτελέσει παρακαταθήκη για τη μη επανάληψη νέων ολοκαυτωμάτων στην παγκόσμια σκηνή.
Η εξόντωση του Ποντιακού ελληνισμού, που αποτελούσε ισχυρότατο πόλο εμπορικής και πολιτιστικής ανάπτυξης στην περιοχή του Ευξείνου Πόντου, αλλά και των άλλων μη τουρκικών εθνοτήτων, όπως οι Αρμένιοι, οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, οι Μαρωνίτες και οι Ασσύριοι, από τους Νεότουρκους αρχικά και στη συνέχεια από τον Κεμάλ κατά την περίοδο 1915-1923, είχε τη στήριξη του αναπτυσσόμενου τότε γερμανικού κεφαλαίου, το οποίο είχε διεισδύσει οικονομικά στην ευρύτερη περιοχή των ορίων της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από επίσημα έγγραφα προκύπτει ότι το σχέδιο εκκαθάρισης της Μικράς Ασίας από τους χριστιανικούς πληθυσμούς δια της εξαφανίσεώς τους, τέθηκε σε εφαρμογή από τους Νεότουρκους μετά την ανάληψη της εξουσίας απ’ αυτούς το 1908, υπό την υψηλή καθοδήγηση και εποπτεία του Γερμανού αρχιστράτηγου Λίμαν Φον Σάντερς.
Η γενοκτονία και ο εξανδραποδισμός των Ποντίων και των Αρμενίων με θύματα που ξεπερνούν τους 1.500.000 ανθρώπους, έγινε στη βάση του ακραίου εθνικισμού των Νεότουρκων και στη συνέχεια του Κεμαλικού καθεστώτος, που τους διαδέχθηκε υπό την ιδεολογική ομπρέλα του παντουρκισμού σύμφωνα με την οποία στη θέση της ανοιχτής Οθωμανικής κοινωνίας, όπου συνυπήρχαν Τούρκοι, Έλληνες, Αρμένιοι, Μαρωνίτες, Ασσύριοι κ.λπ., έπρεπε να επιβληθεί με «σιδερένιο» τρόπο μόνο το τουρκικό στοιχείο. Η εφαρμογή στην πράξη αυτής της αιματηρής γιγάντιας εθνοκάθαρσης των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας, αποτέλεσε τον πρόδρομο της ναζιστικής θηριωδίας και του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος.
Ο ιδεολογικός καθοδηγητής των Νεότουρκων Ζιγιά Γκιοκάλπ συνέβαλε καθοριστικά στην εκπόνηση του σχεδίου εθνικής εκκαθάρισης των χριστιανικών λαών από την Μικρά Ασία με την υπέρβαση της χαλαρής πολυεθνικής και θρησκευτικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τη μετατροπή των ομάδων που ζούσαν σε αυτήν σε ένα συμπαγές ομοιόμορφο τουρκικό σώμα. Η περίπτωση αυτή αποτελούσε την πρωτόλεια εκδοχή της ναζιστικής κοσμοθεωρίας, όπου βασικό ρόλο έπαιζαν οι διαστρεβλωμένες και εκχυδαϊσμένες απόψεις του Νίτσε και του θαυμασμού τους προς τον «υπεράνθρωπο», που για τους Νεότουρκους ήταν «ο Τούρκος και η τουρκότητα»! Στη συνέχεια, τη θέση του «υπερανθρώπου» πήρε η «Αρία φυλή» του Χίτλερ, ο οποίος σημειωτέον εκδήλωνε δημόσια ιδιαίτερο θαυμασμό για την γενοκτονική δράση των Νεότουρκων.
Απέναντι σ’ αυτά τα άγρια εγκλήματα και στον ηρωικό αγώνα των Ελλήνων του Πόντου, οι οποίοι προσπάθησαν να περισώσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους και τον πολιτισμό τους, η εξαρτημένη πολιτική και οικονομική ολιγαρχία της χώρας στην εποχή εκείνη και ιδιαίτερα η φιλομοναρχική παράταξη, φέρει τεράστια ευθύνη, αφού δεν παρείχε καμία βοήθεια για την ενίσχυση του αντάρτικου κινήματος του Πόντου και τη δημιουργία ενός νέου μετώπου στα νώτα του Κεμάλ, που ενδεχομένως να αποτελούσε καταλυτικό στοιχείο ακόμα και για τη μη επέλευση της Μικρασιατικής Καταστροφής, αλλά εγκατέλειψε αυτό το κομμάτι του Ελληνισμού στην κακή του τύχη.
Η περίπτωση του δράματος της γενοκτονίας του Ποντιακού ελληνισμού απεικονίζει ανάγλυφα τις δύο κυρίαρχες συνιστώσες της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, όπως εύστοχα προσδιόρισε ο Νικόλαος Σβορώνος. Από τη μια μεριά ο αντιστασιακός χαρακτήρας των Ελλήνων στη μακραίωνη ιστορική τους διαδρομή και από την άλλη η απουσία εθνικής συνείδησης στη νόθα και εξαρτημένη οικονομική ολιγαρχία και των πολιτικών εκφραστών της, που φέρουν σοβαρότατες ευθύνες για τους εθνικούς ακρωτηριασμούς, τις καθυστερήσεις και τις χρεωκοπίες της χώρας.
Αποτέλεσμα αυτών των αβελτηρίων και των συνεπειών της Μικρασιατικής Καταστροφής είναι η διαχρονική ιδιότυπη σιωπή της Ελληνικής πολιτικής εξουσίας, που πλην της ιστορικής πράξης της αναγνωρίσεως της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού του 1994 από την κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου, ουδέν έπραξε προς την υλοποίηση της διεθνούς αναγνώρισης αυτής της γενοκτονίας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά υπάρχουν και τμήματα αυτής, που συμμετέχουν στο δημόσιο λόγο, ισχυριζόμενοι ότι δεν πρόκειται περί γενοκτονίας, αλλά απλώς για αναπότρεπτες βιαιότητες του Τουρκικού καθεστώτος, ρίχνοντας έτσι νερό στον μύλο του ιστορικού αναθεωρητισμού. Οι Μικρασιατικές όμως γενοκτονίες από την Τουρκία και η ναζιστική Γερμανική γενοκτονία των Εβραίων αποτελούν κρίσιμους παράγοντες για τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και του αγώνα για την εξεύρεση της αλήθειας, το πλαίσιο δηλαδή εκείνο, βάσει του οποίου η διεθνής κοινότητα οφείλει να αποτρέπει επαναλήψεις κάθε είδους εθνοκάθαρσης που συντελείται σε διάφορα μέρη του πλανήτη, δυστυχώς και στη σημερινή εποχή.
Γι’ αυτό η Ελλάδα πλέον οφείλει να θέσει το θέμα σε όλα τα διεθνή φόρα και να συνδράμει ουσιαστικά τις Ποντιακές οργανώσεις, ιδιαίτερα στις Η.Π.Α., για τη διεθνή αναγνώριση αυτής της γενοκτονίας, έτσι ώστε να δοθεί και το απαραίτητο μάθημα στη σημερινή Τουρκία, που έχει ως κράτος γενέθλια πράξη της τις Μικρασιατικές γενοκτονίες, βάσει της ιδεολογίας του παντουρκισμού, η οποία αποτελεί την κινητήρια δύναμη και του σημερινού νεο-οθωμανικού καθεστώτος Ερντογάν.
Ακολουθήστε το Άρδην στο Facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του Άρδην στο Youtube
