Του Θανάση Τζιούμπα
Ανήκω στην γενιά που είχε αναγορεύσει το βιβλίο του Ντέιβιτ Κούπερ «Ο θάνατος της οικογένειας» σε οδηγό του ορθού τρόπου ζωής και τον Οιδίποδα στο μυθικό της πρότυπο, οδηγώντας την φυσική εξέγερση των νέων στην μηδενιστική της παρέκκλιση.
Ανήκω στην γενιά που στη τρίτη δεκαετία του βίου πλήρωνε τους γυναικολόγους για να ρίξει τους καρπούς μιας εύκολης βιολογικά αλλά «ανεπιθύμητης» εγκυμοσύνης.
Ανήκω στην γενιά που μερικές δεκαετίες μετά, πλήρωνε τους επιγόνους των παραπάνω γυναικολόγων αιτούμενη την βοήθεια της επιστήμης, που συνηθίζει να παίζει με τα όρια της φύσης, για να αποκτήσει μέσα από μύριους κόπους και κινδύνους για τις γυναίκες, τα παιδιά που ήθελε πια αλλά δεν μπορούσε.
Η υπογεννητικότητα είναι πρώτιστα ζήτημα του τρόπου που ένα πρόσωπο ή ένα σύνολο αντιμετωπίζει το εγώ, το εμείς, τα νοήματα και τις αξίες. Οι υλικές πλευρές της γονεικής ιδιότητας η ευκολία ή η δυσκολία να φέρεις στον κόσμο και να μεγαλώσεις με αξιοπρέπεια μια καινούργια ζωή, είναι σημαντικά αλλά έπονται μιας αρχετυπικής τάσης που πηγάζει από την σωματική και ψυχοσυναισθηματική μας υπόσταση.
Οι οδοστρωτήρες της νεωτερική κουλτούρας της «επιθυμίας του εγώ» και του εγώ ως επιθυμίας» αναμετρήθηκαν και αναμετρώνται ακόμη με τις «παραδοσιακές αξίες» της πυρηνικής οικογένειας θεσμικά κατοχυρωμένης από τον νομοθέτη και τον ιερέα. Ένα ακόμη πεδίο όπου το δίπολο «φωταδιστές εναντίον σκοταδιστών» συσκοτίζει κάθε δυνατότητα κριτικής σκέψης.
Το σποτάκι του Πανελλήνιου Συνέδριου Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας έκφραζε την οπτική και την αισθητική των διοργανωτών που θέτουν σε διάλογο ένα πραγματικό ζήτημα με πολλαπλές κοινωνικές, βιολογικές και ψυχολογικές παραμέτρους. Ένα ζήτημα για το οποίο ο αντίλογος είναι: «πατριαρχία, σεξισμός, καταπάτηση δικαιωμάτων, συντηρητισμός κ.λπ.», ένα ζήτημα που για τους φωνασκούντες δεν υφίσταται παρά μόνο στα μυαλά όσων θέλουν να μας παλινδρομήσουν στην «αγία οικογένεια» που διασύραμε, και τώρα βαλσαμώνουμε τις πληγές και τα υπαρξιακά χάσματα με τον ψυχαναλυτή στη θέση του γονιού που αποκαθηλώσαμε.
Δεν θεωρώ το σποτάκι ως αριστούργημα της τέχνης της επικοινωνίας, θα έπρεπε να παρθεί υπ’ όψη περισσότερο ότι αποδέκτες είναι εκείνες και εκείνοι που δεν είναι πεισμένοι για την αξία του μηνύματος, που δεν θεωρούν αυτονόητο το «πότε θα παντρευτείς, πότε θα γίνεις μάνα», το κλισέ των χρόνων της αέναης μετεφηβείας μας.
Ωστόσο οι αντιδράσεις που ξεσήκωσε, το εύρος και η έκταση τους και η τελική ματαίωση του συνεδρίου είναι μια καθολική επικράτηση της κουλτούρας που δημιούργησε το πρόβλημα. Μιας κουλτούρας που ίσως αντιμετωπίζει την γέννηση και την γονεϊκή ιδιότητα ως θέμα της τεχνολογίας που θριαμβεύει επί της φύσης και το παιδί ως αντικείμενο ικανοποίησης της επιθυμίας, το παιδί – κατοικίδιο. Το υποκείμενο της επιθυμίας παραμένει αθεράπευτα αυτοαναφορικό και δεν αποδέχεται κανένα όριο.
Κι από ότι φαίνεται η επιφανειακή αντιμετώπιση κάθε σοβαρού ζητήματος που ενδημεί στην υφιστάμενη μιζέρια μας πυκνώνει τις τάξεις αυτού του απίθανου «δικαιωματισμού» με παρουσίες που από τον θεσμικό ρόλο τους θα έπρεπε να είναι πιο νουνεχείς.
Ακολουθήστε το Άρδην στο Facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του Άρδην στο Youtube
4 ΣΧΟΛΙΑ
Εξαιρετική ανάλυση, συγχαρητήρια.
Κρίμα που ματαιώθηκε το συνέδριο!
Χάθηκε η ευκαιρία να πληροφορηθούμε για το γεγονός ότι η υπογεννητικότητα είναι πρωτίστως ένα βιολογικό (όχι κοινωνικό) φαινόμενο που συνδέεται με αόρατες καταστροφές στο φυσικό μας περιβάλλον!!!!!
Είναι μάλιστα ένα φαινόμενο που αφορά κυρίως το σπέρμα και όχι κυρίως τους ανθρώπους!!!!
Εδώ και αρκετά χρόνια μελετάται η υπογεννητικότητα στα αρσενικά κατοικίδια.
Είναι επίσης αξιοπρόσεκτο ότι έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο και στην άγρια φύση…
[Στο επίπεδο της σάχλας μας αξίζουν μόνο σαχλαμάρες]
Μαρία, δεν έχω καμία αυταπάτη για το περιεχόμενο του συνεδρίου: Ήταν μια προβολή της τεχνολογίας κατάψυξης ωαρίων για “μελλοντική χρήση”, χρηματοδοτούμενο από κέντρα υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, που στην εποχή μας είναι “γωνιακά μαγαζιά”. Δεν ισχυρίζομαι επίσης ότι η τεχνολογία θα λύσει το πρόβλημα της υπογεννητικότητας, τότε θα περίμενα τον μετάνθρωπο των εργαστηρίων. Κατά έναν περίεργο τρόπο, κάποιοι από τους διοργανωτές και κάποιοι από τους αντιδρώντες συμφωνούν επί της ουσίας: η ελευθερία του εμπορεύματος / αναπαραγωγή από την μια και η ελευθερία από την αναπαραγωγή από την άλλη, με απωθούν το ίδιο. Όμως σκέφτομαι ότι στο σημείο που έχουμε φτάσει με το δημογραφικό, με πολλές γυναίκες να αποφασίζουν να γίνουν μητέρες μετά τα 40 (και αντίστοιχα άντρες), κάτι πρέπει να γίνει. Η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή είναι πολύ ακριβή επιλογή αλλά είναι μονόδρομος για κάποιες ηλικίες, οπότε η υποστήριξη στα ζευγάρια που την επιλέγουν μη έχοντας άλλη εναλλακτική θα πρέπει να αποτελέσει ένα από τα μέσα μιας πολιτικής αντιμετώπισης του δημογραφικού.
Πάντως, είναι μια καλή αφορμή για να διακρίνουμε την υπογεννητικότητα από την υπογονιμότητα. Για τις γεννήσεις, έχουμε ατομική ευθύνη (και χρειαζόμαστε κρατική στήριξη), ενώ για το πρόβλημα γονιμότητας, ανθρώπων και ζώων, η ευθύνη είναι συλλογική αφού πρόκειται για το φυσικό περιβάλλον (και χρειαζόμαστε ιδιώτες ερευνητές).
Ας σημειωθεί ότι η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή έχει γίνει μονόδρομος επειδή στο πρόβλημα της υπογονιμότητας, κυρίως των ανδρών, έχει προστεθεί το πρόβλημα της μεταμοντέρνας φυλετικής ταυτότητας: κυρίως της μείωσης των ανδρών.