Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Ξέρετε γιατί χάρηκε όλος (σχεδόν) ο κόσμος με την ήττα της Αγγλίας στον τελικό του Euro; Γιατί οι άνθρωποι έχουν ένστικτα απαρέσκειας απέναντι στην υπεροψία και τη μέθη που εκπροσωπεί η Αγγλία, οι τραμπούκοι οπαδοί της, το προσωπείο των «ευγενών» που αποτελούν την πάλαι ποτέ αυτοκρατορία. Γιατί οι άνθρωποι, ειδικά εκείνοι που αντιλαμβάνονται ότι ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι «μόνο ποδόσφαιρο», απορρίπτουν εκ προοιμίου την αλαζονεία που κουβάλησε αυτή η ομάδα με το «it’s coming home», με τη σιγουριά, με τη στρωμένη με ροδοπέταλα πορεία προς τον τελικό. Γιατί «όταν το ποδόσφαιρο έπαψε να είναι υπόθεση των Άγγλων και των πλουσίων, στο Ρίο ντε λα Πλάτα γεννήθηκαν οι πρώτες λαϊκές ομάδες, οργανωμένες στα εργαστήρια των σιδηροδρόμων και στη χαλυβουργία των λιμανιών», όπως γράφει ο μεγάλος Ουρουγουανός Εδουάρδο Γκαλεάνο.
Ξέρετε γιατί στο ιρλανδικό Ντέρι ύψωσαν ιταλικές σημαίες πριν τον μεγάλο τελικό ή γιατί ο πολιτισμένος κόσμος των πρώην -πρώην;- αγγλικών αποικιών είχε φοβερό άγχος για την κατάληξη του αγώνα της Κυριακής; Γιατί η ήττα της Αγγλίας ήταν ήττα της βασιλικής οικογένειας, του Μπόρις Τζόνσον, των τσαρλατάνων διπλωματών, της χυδαιότητας που ανέδειξαν οι Εγγλέζοι οπαδοί πριν και μετά το παιχνίδι, εντός και εκτός γηπέδου. Ήταν ήττα των σταρ και νίκη των αντιστάρ. Ήττα της αγγλικής ματαιοδοξίας, των επίδοξων λόρδων και του εν εξελίξει πολιτιστικού ιμπεριαλισμού.
Γιατί το ποδόσφαιρο «είναι το βασίλειο της ανθρώπινης πίστης, στημένο στον χώρο της ελευθερίας» και γινόταν εύκολα αντιληπτό ποιος από τους δύο το εκπροσώπησε, ήδη από την ανάκρουση των εθνικών ύμνων. Διότι, όταν ο Κιελίνι τραγουδά για τα αδέρφια της Ιταλίας και εκφράζει ετοιμότητα να πεθάνει μετά το κάλεσμα της πατρίδας του, δεν μπορεί να χάσει από τον Χάρι Κέιν που ικετεύει τον Θεό να σώσει κάποια βασίλισσα. Δεν μπορεί να χάσει από τον Πίκφορντ, τον Στέρλινγκ και άλλους αντιπροσώπους του στέμματος, όταν έχει δίπλα του τον αδερφό του Λεάντρο Μπονούτσι.
