Θυμήθηκα χθες την γενική επιστράτευση στις 20 Ιουλίου το 1974.
Ο πατέρας μου και ο θείος μου έφυγαν βιαστικά για τον σταθμό Λαρίσης για να παρουσιαστούν στην Τρίπολη! (μία κίνηση της χούντας του Ιωαννίδη για να μαζέψει τον ενεργό πληθυσμό που πιθανά θα αντιδρούσε πολιτικά).
Η μητέρα μου και η θεία μου έκλαιγαν καθώς έφευγαν οι άντρες τους, φέρνοντας στην μνήμη τους τον πόλεμο του ‘40. Μου έκανε εντύπωση ο γέρος μουστακαλής πατέρας του κυρ Αποστολή που βγήκε στο μπαλκόνι και φώναξε στον Αποστόλη και τον πατέρα μου: “στο καλό και με την νίκη!”
Αυτό έδωσε θάρρος σε εμάς τα μικρά παιδιά και φωνάζαμε έξω στον δρόμο “θα νικήσουμε, θα νικήσουμε”.
Καθώς τριγυρνούσαμε φωνάζοντας βρήκα στο πεζοδρόμιο ένα πενηντάρικο που προφανώς έπεσε από την τσέπη κάποιου επίστρατου, έτσι όπως έφευγε βιαστικά. Πετούσα ακόμα περισσότερο από τον ενθουσιασμό για το αναπάντεχο εύρημα και πήγα στο ψιλικατζίδικο της κυρα Μπέμπας όπου αγόρασα και τον “Μικρό Σερίφη” και τον “Μικρό Καουμπόι”, αλλά και ένα “Σεραφίνο”.
Ο πατέρας μου, ο θείος μου και ο κυρ Αποστόλης γύρισαν μετά από λίγες ημέρες καθώς έπεσε η χούντα.
Σε όλη την Αθήνα μία γενική ευφορία.
Ο κόσμος φώναζε στους δρόμους “έπεσε η χούντα” και όλοι πανηγύριζαν.
Τον λόγο της επιστράτευσης τον ξεχάσαμε σχεδόν. Αισθανθήκαμε μόνο μία δικαίωση όταν ο Καραμανλής ανακοίνωσε την αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ· και αυτό ήταν όλο.
Μετά, στο σχολείο, καθώς κυριαρχούσε το αντιπολεμικό κίνημα που επέβαλε η – εκτός τόπου – αριστερά σαν απάντηση στον ψυχρό πόλεμο, οι δάσκαλοι μας είπαν να φέρουμε τα πλαστικά μας όπλα να τα κάψουμε συμβολικά για να δείξουμε ότι δεν θέλουμε τον πόλεμο. Εγώ τους απάντησα ότι μπήκαν οι Τούρκοι στην Κύπρο και έδιωξαν τους Έλληνες από τα χωριά τους και πρέπει να κάνουμε πόλεμο. Δεν είχαν τι να μου απαντήσουν.
Πολύ αργότερα συνάντησα ανθρώπους που έφυγαν από την Μόρφου και ζούσαν σε σκηνές ή σε πρόχειρα καταλύματα στην Ελεύθερη Κύπρο. Συνάντησα την Δήμητρα που η μάνα της την κρατούσε μωρό στην αγκαλιά και έφυγαν τρέχοντας χωρίς να πάρουν τίποτα από το σπίτι τους στην Αμμόχωστο, καθώς έμπαινε ο τουρκικός στρατός.
Όλα αυτά τα χρόνια που βλέπω την γιορτή της αποκατάστασης της δημοκρατίας, στις 24 Ιουλίου, έχω την αίσθηση ότι οι πολιτικοί μαζεύονται στο προεδρικό μέγαρο και διαβάζουν Σεραφίνο.
Κανέλλος Κουτσομύλης
πηγή: Ιστολόγιο Κουτσομίλι
Φωτογραφία κορυφής: Τούρκοι στρατιώτες κατά την εισβολή στην Κύπρο
