Του Κώστα Χατζηαντωνίου
Ίσως είναι το πιο παράξενο μα είναι σίγουρα το πιο “νεωτερικό” από το πλήθος των προσωνυμίων της Μητέρας του Θεού. Το “χρωστάμε” στο σκοτεινό γεγονός που σφράγισε το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την απαρχή της ατομικής εποχής. Όταν στις 8 Αυγούστου 1945 η δεύτερη αμερικανική ατομική βόμβα κατέστρεφε το Ναγκασάκι, ένα από τα κτίρια που μετέτρεψε σε ερείπια ήταν και ο καθεδρικός ναός του Ουρακάμι, ένας από τους μεγαλύτερους χριστιανικούς ναούς της Ασίας. Ίσως δεν είναι τόσο γνωστό πως το Ναγκασάκι είναι η κοιτίδα του ιαπωνικού χριστιανισμού, με πλήθος μαρτύρων – σταυρωθέντων παρακαλώ. Την ημέρα εκείνη η φλεγόμενη ανάσα της έκρηξης που σκότωσε δεκάδες χιλιάδες Ιάπωνες, κονιορτοποίησε και την εκκλησία, τους τοίχους, τα βιτρώ, έκαψε τον βωμό, έλιωσε την καμπάνα. Κι όμως. Η κεφαλή του ξύλινου αγάλματος της Παναγίας σώθηκε, διατηρώντας το στίγμα του πολέμου: τα μάτια του προσώπου είχαν καεί, αφήνοντας δύο μαύρες κόγχες ενώ στην δεξιά παρειά, από μία ρωγμή, έτρεχε κάτι σαν δάκρυ. Το ακρωτηριασμένο άγαλμα εκτίθεται σήμερα στη νέα εκκλησία που ανοικοδομήθηκε στο ίδιο σημείο, πεντακόσια μέτρα από το κεντρικό σημείο στο οποίο εξερράγη η βόμβα του πλουτωνίου: η μεγάλη εφεύρεση της νεωτερικότητας που αγνοεί πως Πλουτώνιο οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν την είσοδο στον Άδη. Ας είναι. Απόψε απευθυνόμαστε με τόλμη “σ’ αυτήν που είναι απείρως όμορφη, απείρως καλή, απείρως αγνή, σε αυτήν που μεσολαβεί γιατί έχει την εξουσία μιας Μητέρας”, όπως έγραφε ο Charles Péguy.
